Gistermorgen heb ik alles weer aan kant gemaakt. De dekbedden liggen weer in de kast, het huis is gestofzuigd, de badkamers glimmen weer en de koelkast is weer aangevuld.
Hier gaat alles zijn gangetje. Het wordt allemaal een beetje routine en we draaien onze hand er niet voor om. De boodschappen zijn binnen, praise the lord voor de online park'nshop, en de verse dingen heb ik gisterenmiddag gehaald. Chiel moet elke 4 uur verzorgd worden dus binnen dat tijdspan kan ik van alles doen. Hoe vaak ik in deze periode niet gezegd heb dat die verpleegstersopleiding toch nog van pas komt!
Maar het wordt ook wel wat zwaarder. En dan heb ik het niet over het heen en weer pendelen tussen het ziekenhuis en thuis maar het geldt vooral voor alles wat tussen de oren zit. Ineens krijg je tijd om na te denken en komen de vragen bij je op die allemaal beginnen met '...maar wat als...? ...en stel nou dat...?'
Vooral Chiel, en heel begrijpelijk, zit met die dingen. Altijd sportief. Altijd hardlopen. Altijd druk. Altijd bezig. Altijd onderweg. En ineens zit je in een rolstoel en heb je hulp nodig voor de meest basale dingen in het leven. Daar wordt je niet blij van. Nog sterker daar wordt je boos en opstandig van, afgewisseld met verdriet en wanhoop. Ik probeer alles iets te relativeren en een beetje duidelijk te maken hoe goed het eigenlijk met hem gaat. De dokter had gezegd een milimeter per dag verbetering, als je het goed bekijkt gaat het ook sneller dan die ene milimeter, maar Chiel wil sneller. Het liefst moet het nu klaar en over zijn.
Dus nu is hij begonnen aan zijn eigen oefeningen. Dat geeft rust en voldoening. In de rolstoel oefent hij zijn linker been. Proberen af te zetten en als hij een centimeter verschuift staat er een grote lach op zijn gezicht.
Maar het komt goed. En het hoort er ook bij, die opstandigheid. Gooi het er maar uit. Ik luister wel, ik ben hier en ga nergens heen. Het komt echt goed...
5 comments:
Gezien de vordering die er nu al zijn mag je er van uit gaan dat het zeker goed komt,maar ik kan me voorstellen dat Chiel en jij soms even door de angst en onzekerheid worden overspoeld!Gelukkig dat hij er over praat en jij er zo mee omgaat!Maar jij moet ook van je af praten hoor,zuster Ans!!
En ...er zijn heel veel mensen die aan jullie denken en meeleven,ik hoop dat dat jullie ook een beetje steunt!XXX
Enne wij zijn er ook voor jou!!! Je kent mn nummer dag of nacht
XXX
Ik weet het. Hartstikke lief! Gelukkig heb ik mijn blog waar ik even mijn hart kan luchten en dan helpen jullie me weer om alles te relativeren. Maar het is best moeilijk zo af en toe...
Oh liefje, ik kan me niet voorstellen, sterker nog ik hoef me gelukkig niet voor te stellen hoe het is om je leven zo van de ene op de andere dag te zien veranderen.....Niet alleen voor Chiel maar ook voor jou als partner komt er toch heeeeeel wat op je af. Maar ik weet wel zeker dat als er 1 stel op deze hele wereldbol er samen goed (op welke manier dan ook) door heen komt, dat jullie dat zijn..... Wat is 10.000 km toch een kut stuk om ff in je auto te stappen.... maar we denken elke dag aan jullie ...... dikke, dikke, dikke smakkerd!!! xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ja klopt, zo voelt het, Simone heeft het goed verwoord, we denken idd elke dag aan jullie, hoop dat je dat ook zo voelt. Machteloos zo voelt het ook. Zou er graag voor jullie willen zijn, maar hoop dat de berichtjes die we sturen op FB, privéberichtjes e.d. jullie de kracht en steun geven. Ben blij met de vrienden uit HK, namens mij bedankt lieverds.
Dikke kus, Lody
Post a Comment