Familie

Na tijden van onzekerheid en onverwachte complicaties, plus een tweede stamcel transplantatie, was er de afgelopen week eindelijk goed nieuws. De tweede stamcel transplantatie lijkt aangeslagen te zijn bij Andy! 

Voor Andy reden om een etentje te geven  en zoals hij zei om iedereen te bedanken voor alle steun die hij de laatste tijd had gekregen van familie en vrienden. In het bijzonder noemde hij Lody. Zij heeft Andy tot 2 keer toe, nieuwe stamcellen kunnen geven. 

Van alle zeven zussen die allemaal beschikbaar waren voor het donorschap, waren er 3 geschikt. Lody was de meest perfecte match voor Andy. Er komt nogal wat bijkijken. Geloof me, donor zijn is niet niets. En hierbij, namens de hele familie, wil ik Lody bedanken voor alles. Bedanken voor de inzet, voor het doorzettingsvermogen en bedanken voor haar stamcelletjes waardoor Andy de leukemie kon verslaan. (Vandaag kreeg Andy te horen dat de bloedwaardes weer beter zijn geworden! Super!)

Andy ging van de week een rondje bellen en afgelopen zondag waren we allemaal bij elkaar. Op zich al een wonder! Het gebeurt niet vaak dat alle zussen plus broer bij elkaar zitten! Het was een hele gezellige liefdevolle middag. Jammer genoeg ontbrak alleen Rob en zijn familie. Hij moest helaas werken. 

Het weer werkte ook mee gisteren. Prachtig zomer weer, niet te warm en een zacht briesje. We konden lekker buiten zitten. Echt heerlijk! En het eten? Het eten was zalig! Een Chinese rijsttafel met als hoogtepuntje, babi panggang van buikspek! 

Nogmaals, het was een geweldige middag! Allemaal dingen om blij van te worden. Andy gaat elke dag een beetje beter en de familie staat voor elkaar klaar! Beter kan je het niet krijgen. 

Ongeloof

Vrijdagmorgen drong het pas goed door. 

Ik liep al vroeg het huis uit. Mijn afspraak bij de kapper, was om half negen. Ik had nog geprobeerd om op donderdag mijn haar te laten knippen maar ze zaten helemaal vol. Iedereen wilde nog even voor de vakantie naar de kapper. Maar wij waren pas op woensdagmorgen aangekomen op Schiphol. En op vrijdag was de bruiloft. Er was nog 1 plekje beschikbaar. Vrijdagmorgen om half negen...

Een medewerkster vroeg of ik misschien een kopje koffie wilde en legde de krant dicht gevouwen op tafel. Ze liep weg en ik sloeg de krant open. Met ongeloof keek ik naar de kop... 298 doden... Wat!? Hoezo?! 

Die dag stond bol van de indrukken. Het nieuws op tv, het nieuws op de radio tijdens onze rit naar Vught en natuurlijk de bruiloft. We hoorden zo nu en dan van genodigden het laatste nieuws. Het dodental van Nederlanders was opgelopen...

Op zaterdag stond de hele dag de tv aan. Ik zie een pro-russische separist het onderzoeksteam toespreken. 'Arrivideci! Maak maar een nieuwe afspraak met de commendant!' Ik voel de boosheid opstijgen. Hufter! Hoor ik mezelf zeggen. Kijk hem nou staan met zijn ongeschoren kop en zijn sigaret in zijn hand. Stelletje cowboys. Op de achtergrond zie ik mannen door de crash-site lopen en met wrakstukken slepen. En nog erger, mensen plunderen de bagage en nemen waardevolle spullen mee. Vol ongeloof sta ik erbij en kijk ernaar.

Ik betrap mezelf erop dat ik elk stukje nieuws wil zien en opzuig. Ik moet het weten. Alsof er een onbedwingbare onrust zich meester heeft gemaakt over mij. 

De dagen erna volgen elkaar snel op. Ik zie Rutte met ingehouden woede, zijn woorden zorgvuldig kiezen. Ik zieTimmermans een emotionele toespraak houden voor de VN veiligheidsraad. Ik zie de trein vol slachtoffers staan in het veld. 

http://touch.metronieuws.nl/nieuws/video-emotionele-speech-frans-timmermans-maakt-grote-indruk/SrZngv!wY2Eu1RGNc6KE/

Gisteravond werd om half 8 bekend gemaakt dat vandaag op 23 juli, een dag van Nationale Rouw zal zijn. 

Terwijl ik naar de beelden kijk op tv, voel ik het verdriet, de wanhoop, de onzin maar ook eindelijk de rust. De eerste 40 slachtoffers krijgen eindelijk het respect wat ze verdienen. 

De sobere maar heel indrukwekkende ceremonie, de mensenmassa's die staan langs de route van Eindhoven naar Hilversum, de vlaggen van alle nationaliteiten die omgekomen zijn, die halfstok gehezen zijn, de getroffen families die buiten beeld blijven van de camera's,  alles ademt respect uit. 

De lange colonne van 40 rouwwagens, blijft bizar. Zo ver als het oog reikt zie je rouwwagens...met ongeloof en een hand voor mijn mond geslagen, sta ik erbij en kijk er naar. Er moeten nog 258 slachtoffers deze weg gaan...

Het valt niet meer te ontkennen...het is echt gebeurt. Mijn ongeloof moet plaats maken voor realiteit. 

Rust zacht lieve mensen, rust zacht...

Bruiloft

Gisteren was het dan eindelijk zover. Jos en Angela gingen trouwen en wij mochten daarbij zijn!

Toen we een kostuum gingen kopen in HK, was dat de eerste keer dat Chiel mee ging naar de winkel en dat hij daar het kostuum ging passen in de winkel. Sinds zijn opname in het ziekenhuis, kocht ik zijn kleren, nam het mee naar huis, hij paste het daar en als het niet goed zat, bracht ik het weer terug. Met een kostuum is dat niet handig natuurlijk. 

Tijdens deze pas-sessie liep het zweet van zijn hoofd. Hij heeft wat binnensmond gevloekt maar het verliep verder voorspoedig. Hij zat alleen te mopperen dat zo'n pak veel te warm is om te dragen in HK. Maar, zeiden we beiden, als we straks in NL zijn, dan is het gelukkig koeler en dan plakt het niet aan je lijf. 

Dat was even een verkeerde inschatting dus. Maar wie had nou kunnen bedenken dat het 33 graden zou worden! 

De bruiloft werd in Vught gehouden en in onze dazzling outfits reden rond half 1 die kant op. Het was warm. Heel warm. 

Maar wat een pracht lokatie! Buiten onder de oude prachtige bomen, werd de ceremonie gehouden. Iedereen zag er prachtig uit en de muziek, de dame die de voice ooit heeft gewonnen, maakte het romantisch en emotioneel. De dochters van Jos en Angela zagen er eruit als prinsesjes en de bruid en bruidegom niet minder. Heel mooi! 

Het was goed vol te houden in de schaduw van de bomen en het zachte briesje. 

Na de ceremonie ging het over in de receptie. Allemaal in de prachtige tuin. De kindertjes werden bezig gehouden met een ballon artiest en de grote mensen kregen een buikdanseres en een grieks bandje kreeg de stemming er goed in. Ondertussen waren de sluizen op chiel's hoofd wagenwijd open gezet. Hij dreef! 

Aan het eind van de middag gingen we binnen heerlijk eten. Het was erg lekker en super gezellig! En het mandje met dekens was deze middag niet nodig...

Na het eten ging het feest verder in het koetshuis. Prachtige ruimte, heel sfeervol, maar helaas nergens een airco te spotten. Het was super warm en chiel gad geen droge draad meer op het lijf. Wij vertrokken naar het buiten terras. Als je heel erg je best deed, dan kon je zo nu en dan een briesje voelen! En de mensen die buiten waren, stonden als stokpaardjes naast elkaar. Je hoorde het gewoon sissen als er weer iemand naar buiten kwam! 

De hele avond was een aaneenschakeling van artiesten die de stemming er goed inhielden. Wij hebben helaas rond half 11 het feest moeten verlaten. Chiel was helemaal op. Hij kon niet meer. Het feit dat Glennis Grace en Dire Strates nog zouden optreden, en dat de snack-kraam nog moest komen, kon daar niets aan veranderen. 

Wij hebben een geweldige dag gehad en voelden ons meer dan welkom bij aldeze lieve mensen. Het voelde als een warme deken! 

Angela en Jos, ontzettend bedankt voor de super dag en heel veel geluk en voorspoed in de toekomst! 

Vakantie

De dagen zijn afgeteld, de koffers staan gepakt, de e-tickets zijn uitgeprint, de was is gedaan. Wat mij betreft kunnen we!

Chiel heeft gisteren nog fysio gehad. Hij heeft zichzelf afgebeuld met in het achterhoofd dat hij pas over een maand weer aan de slag kan. Althans op de lokomat. Ik twijfel er niet aan dat hij in Druten straks weer op de fiets voor de tv zit om mee te fietsen met de Tour de France. Ik deed ondertussen mijn rondje bij de fysio. Ik heb iedereen een goede zomer toegewenst en toen Chiel en ik de zaal uitliepen, werden we uitgezwaaid door iedereen! 'Happy holidays! See you over a month! Give your granddaughter a hug from me!" Echt heel lief.

Vandaag moet Chiel nog even aan de slag. Het is niet druk op het werk. Iedereen heeft vakantie natuurlijk en de meeste bedrijven in NL zijn of gaan op vakantie. Dus dat komt mooi uit. Voor de periode dat we in NL zijn heeft Chiel belooft om in ieder geval 2 weken niets te doen. We zullen zien.

Ik ben nog wel een beetje nerveus voor de reis. Het blijft een rond eind vliegen natuurlijk en 12 uur is een lange zit. Daar ben ik wel aan gewend maar deze keer gaan we zonder rolstoel op pad. Chiel wil het absoluut niet meer. Dus we gaan op tijd naar het vliegveld en lopen we langzaam maar heel zeker naar de gate. Het gaat natuurlijk allemaal goed maar het is weer nieuw. En daar ben ik een beetje huiverig voor.

We vliegen vannacht en komen morgenochtend jullie tijd aan om half 7. Ik kan niet wachten!
Het volgende postje komt uit NL.

Extraatje

Normaal gesproken hangen we op een zaterdag lekker lang op de bank. Hebben we geen haast om naar het ziekenhuis te gaan en nemen we nog een kopje koffie bij een van de auto programma's die Chiel volgt op tv. Vandaag ging het een beetje anders. Ok, we hoefden niet om 8 uur de taxi in, maar om 11 uur. Chiel kreeg vandaag een extra fysio sessie om als proefkonijn te dienen!

We stapten de taxi in waar de airco heerlijk aanstond. Het was al 35 graden en de zon scheen genadeloos op ons bolletje. Bij aankomst in het revalidatie centrum van het kowloon hospital, bleek wel dat het vandaag zaterdag was. Heerlijk rustig! Geen rij om te betalen en de zaal was helemaal leeg!

We moesten ons vandaag eerst melden bij het zwembad. Eddy, onze peut, moest eerst hydrotherapie geven. Hij lag nog steeds lekker te plonsen in het zwembad toen wij binnen kwamen. Er werd gebeld en even later kwam een verpleegkundige (die we nog kenden van Chiel's opname) met een heel jong meisje naar ons toe. Deze dame doet de opleiding fysiotherapie en a.s. maandag gaat ze voor het eerst de praktijk in. Maar voor die tijd wilde ze graag het een en ander weten over de lokomat.

Wij liepen met de 2 dames al richting de zaal en even later kwam Eddy binnen lopen met natte haartjes. Ze wilde alles weten. Wat was de reden dat Chiel lokomat training kreeg, hoe kwam dat dan, hoe lang geleden, of hij gevoel heeft in zijn linker been, of hij denkt dat zo'n lokomat ook helpt, of we kinderen hebben, waar we vandaan kwamen, kortom, het hemd werd van onze lijven gevraagd.

Chiel werd in zijn harnas gehezen en hij kreeg zijn oude vriend, het piepertje wat aangeeft of de spieren het ook doen, weer eens om. En na al die weken bleef het piepertje stil...zou hij kapot zijn? Maar nee, het werd gecheckt en Chiel spant dus zijn eigen spieren aan! Jippie! Weer een stapje verder!

Na 3 kwartier was de sessie hier afgelopen en mochten we nu weer gaan wandelen door de tuinen van het complex, naar het hoofdgebouw van het ziekenhuis. We moesten naar de 3de verdieping. De verdieping waar Chiel opgenomen lag...Als ik die klapdeuren zie, krijg ik nog steeds een beetje kriebels. Pff. Maar het uitzicht blijft prachtig!

Chiel moest nu een test doen voor Eddy's onderzoek en scriptie. Hij krijgt dan zo'n masker voor en moet dan met een handfiets zo hard als hij kan, het zo lang mogelijk volhouden. Het gaat er om hoeveel zuurstof er door je bloed wordt rondgepompt per hartslag. Heel vermoeiend. Nou zat Chiel er helemaal klaar voor en toen bleek dat het apparaat het niet deed. Kan gebeuren. Dus maskertje weer af en naar huis!

En nu zitten we thuis. Straks gaan we eten met Jesse, Mabel en Pinky en vannacht kijken we weer voetbal. Denk ik.

Jammer

Het voelt een beetje als jetlag. Onze jongens liggen eruit.

Tijdens de wedstrijd hebben we volop chat-contact gehad met Jos en Jesse die respectievelijk in Ommen en in Jiangmen zaten. We kregen al voor 3 uur 's nachts onze tijd, chats van Jos die bang waren dat we ons zouden verslapen. Natuurlijk niet! Chiel was de hele dag al een beetje zenuwachtig.

Ton kwam ook weer langs. Hij lag in het hotel naast ons huis. We hebben lekker ontbeten en we zaten er helemaal klaar voor. Ik geloof zeker dat het voor niet-Argentijnen en niet-Nederlanders een enorme saaie wedstrijd was, maar wij zaten hier te nagelbijten. Net als Jos in Ommen...

Met dank aan Irma!

Enfin. Het is niet anders. We liggen eruit. Ik moet wel zeggen dat ik heel erg trots ben op die mannen en dat ik nooit had verwacht dat we zover zouden komen. Zeker de allereerste wedstrijd waarbij we Spanje naar huis stuurden, was er eentje om in te lijsten.

Zaterdag nog maar een keertje ons oranje t-shirt aan. Hopelijk is Brazilië niet helemaal in shock. En zondag, dan gaan we voluit voor de Duitsers.

Ben geen fan van die Manschaft en die Muller kan ik wel wurgen maar voor deze zondag ga ik zelfs hopen dat Muller 10 goals maakt tegen Messi en zijn 10 andere collegaatjes! Wij d'r uit, zij d'r uit!

Keertje extra

Chiel gaat als een speer. De oefeningen die hij moet doen van Eddy, blijft hij keurig uitvoeren tijdens fysio, op het werk en thuis. Vanaf dat we uit NL thuis zijn gekomen, staat de rolstoel in een hoek van zijn sportkamer en is er sinds dien niet uitgekomen.

We lopen gezellig samen overal heen. Het gaat niet snel maar we komen waar we wezen willen. Het onthaast, zeg maar. We lopen naar de K11 voor lunch of boodschappen. Als ik boodschappen ga doen, gaat hij bij het bakkertje aan de overkant zitten wachten met een kopje koffie. En daarna lopen we weer gezellig naar huis.

Ook zijn we naar de Indonees op Granville road geweest. Dat kon al die tijd niet vanwege de enorme trap voor de ingang. Maar we zijn de trap op gegaan en de oude mannetjes die daar serveren waren reuze blij ons weer te zien. Toen we weer naar huis wilden en richting trap liepen, zeiden ze ineens, 'why not take the elevator?' Pardon? Is hier een lift dan? En ja hoor. Ergens achterin bij de toiletten is een lift en de uitgang zit aan het straatje net achter het Ramada hotel. Ja, als we dat eerder hadden geweten, dan hadden we al veel eerder aan de saté gezeten!

Aanstaande zaterdag gaan we een keertje extra naar fysio. Eddy heeft gevraagd of Chiel misschien een proef konijn wilde zijn voor een collega die moet leren hoe de lokomat werkt en daarna moeten we nog naar het hoofdgebouw om weer testen te doen voor de studie van Eddy. Ik zeg, waarom niet.

Trouwens wat was het een super spannende wedstrijd afgelopen zaterdag! We waren blij verrast dat we door mochten naar de halve finale! Godzijdank. Want om 3 uur 's nachts opstaan om daarna om 4 uur de wedstrijd te zien, is best een opgave. En als je dan verliest dan is het helemaal zo zuur. Maar het was super gezellig zo met z'n allen! Jesse, Mabel en een vriendinnetje van Mabel, Pinky, stonden midden in de nacht voor de deur. En Ton die in China moest zijn kwam ook kijken. We waren allemaal wel een beetje brak en vroegen ons af, waarom we in hemelsnaam zo vroeg op de bank zaten. We maakten nog grapjes; 'je zal zien dat het een verlenging en penalty's gaat worden'. En ja hoor. Om 7 uur ging iedereen pas naar bed.

Aanstaande woensdagnacht is het weer zover. Super spannend!

Geslaagd!

Na maanden van wachten, nieuwe onderzoeken, formulieren invullen en voor ons nieuwe instanties bezoeken, was het gisteren dan eindelijk zover, dat Chiel echt in een auto mocht rijden.

Deze keer op de campus van de Polytechnische Universiteit. Chiel moest zich daar melden om half 5. Hij kwam rechtstreeks van het werk en ik liep van ons huis daar gelijk heen. Natuurlijk kwam hij eerder aan en ik zag nog net hoe hij de auto instapte! Ja zo'n campus is toch groter dan dat je denkt.

Samen met een rij instructeur en de meneer die Chiel vorige week had onderzocht, gingen ze een stukje rijden. Ik bleef achter en keek hoe Chiel naar achteren reed en vervolgens de ruitenwissers aandeed. Foutje! Hij wilde natuurlijk zijn richtingaanwijzer aan doen maar omdat ze hier links rijden en dus ook het stuur aan de andere kant hebben zitten, zijn ook de schakelaars voor richting en ruitenwissers van plek veranderd. Het is even wennen.

Chiel reed weg en ik zat op de trap in de schaduw. Hij kwam weer langs rijden, zwaaide naar mij en reed nog een rondje. Later hoorde ik dat de mannen bij hem in de auto na 20 meter al vonden dat hij goed reed, en dat hij al terug mocht naar het beginpunt. Maar omdat ze zagen dat Chiel er lol in had, mocht hij een extra rondje rijden.

Na het rijden moesten we naar binnen. De man vertelde Chiel dat hij natuurlijk mocht rijden. Dat hij het goed deed en dat je tijdens het rijden niets kon merken van Chiel's handicap. Hij moet wel in een automaat rijden want zijn linker been  heeft niet genoeg kracht maar dat is alles. Hij gaat nu de papieren weer invullen en opsturen naar het department of transportation. Als dat gebeurt is krijgt Chiel een telefoontje van hem en na 2 weken moet Chiel zelf dan bellen naar het department of transportation om te horen wat er verder gaat gebeuren. Wel vertelde hij dat Chiel vanwege zijn handicap alle benefits krijgt die je kan krijgen. Dus onder andere een invalide parkeerkaart voor in de stad! Perfect!

Chiel is helemaal happy en keek gelijk gisteravond op internet naar een autootje. Mannen. Zo voorspelbaar.

Gisteravond hebben we nog met Jesse en Mabel een drankje gedaan bij Wooloo. Zij hadden nog niet gegeten maar wij wel. Nog sterker, ik had de pyjama al aan toen Jesse belde. Dus weer omgekleed en lekker de hitte in. Zelfs om 8 uur 's avonds.

Morgennacht om 4 uur kunnen we naar de wedstrijd kijken tussen NL en Mexico. Maar we zijn niet alleen! Jesse, Mabel en Pinky komen, en Ton die hier net geland is, komt dan ook. Ik weet alleen nog niet wat ik op tafel moet zetten. Gaan we aan het bier of nemen we ontbijt?!

1 Juli

De afgelopen dagen waren we in Shenzhen. We hebben het schema een beetje omgegooid vanwege de drivertest die Chiel vanmiddag moet afleggen op de campus van de Polytechnische Universiteit hier in  Tsim Sha Tsui.

We vertrokken op dinsdag, 1 juli,  een vrije dag in Hong Kong. Handover Day. Precies 17 jaar geleden, in 1997, werd HK terug gegeven aan zoals de Chinezen dat zelf noemen, the Motherland. Voor China is het een dag om te vieren.

Voor de Honky's is 1 juli een dag om te protesteren. Ze zijn hier helemaal niet blij met de bemoeienis van China en ze voelen zich enorm gepiepeld hoe China probeert om hun communistische denkwijze op te leggen aan deze democratische denkende mensen. Tijdens de 'handover' werd belooft dat Hong Kong voor 50 jaar autonoom zou blijven maar die belofte werd al snel in de prullenbak gegooid. Beetje bij beetje zorgt Beijing dat ze meer en meer zeggenschap krijgen in Hong Kong. Jullie mogen best je eigen regering kiezen, alleen wij (Beijing) wijzen de kandidaten aan waaruit je mag kiezen.

De dagen waarop Hong Kong zich duidelijk laat horen aan de Chinese regering zijn 4 juni en 1 juli. Op 4 Juni 1989 werden demonstranten op Tianamen Square in Beijing (het plein van de hemelse vrede) zonder pardon neergeschoten. Die dag wordt overal in Hong Kong herdacht en er is een grote demonstratie waar honderdduizenden mensen aan mee doen.

Maar goed, wij zaten dus in de auto op weg naar China. De wegen waren zo goed als leeg en we kwamen ook redelijk snel aan in Shenzhen. De hitte was op dat moment absurd! De klamme nattigheid gecombineerd met de hitte, maakt al heel snel dat je geen energie meer in je lijf hebt. Ik heb een app op mijn telefoon waarmee je foto's kan maken en die het weer op dat moment weergeven. Ik zag op een zeker moment dat het 38 graden was met gevoelstemp van 46!

Aan het eind van de dag werden we opgehaald door de chauffeur van het hotel. Vanwege de benauwdheid was er net een enorme onweersbui neergevallen. We gingen door flinke diepe plassen!

Gisteravond zijn we weer in HK aangekomen. Onze Chinese chauffeur, normaal hebben we een HK chauffeur, bracht ons via een toeristische route weer naar huis. Ik zag dat hij ons adres invoerde in zijn tomtom, maar ik ben nog nooit via deze weg thuis gekomen. De reis duurde dan ook 3 uur!

We hebben eerst maar een happie gegeten bij onze Koreaanse buren. Heerlijk. En daarna vielen onze oogjes dicht. Het hete weer EN de WK-voetbal eisen hun tol! En dit weekend als Nederland speelt, dan mogen we om 4 uur 's nachts voor de tv zitten. Wat een takke-tijden zeg.

Vanmiddag gaan we een stukje autorijden. Ben erg benieuwd!