Een slapeloze week

Het zal wel aan de leeftijd liggen maar ik heb deze week enorm veel last gehad van de jetlag. Ik begrijp ook niet hoe b.v. Jos en Jesse dat doen. Ze vliegen heen en weer van links naar rechts over de aardbol, komen 's ochtends vroeg aan, brengen de koffer thuis, nemen een douche en weg zijn ze weer naar kantoor!

Van maandag op dinsdag slecht geslapen tijdens onze vlucht terug naar HK. Toch is de vlucht snel voorbij gegaan dus ik zal mijn ogen best wel dicht gedaan hebben. Maar rechtop slapen is niet echt lekker en echt uitgerust aankomen zit er dan niet in. Bij thuiskomst heb ik een paar uurtjes op bed gelegen en de rest van de dag is in een soort van sub-bewustzijn volledig aan mij voorbij gegaan.

Dinsdagavond lag ik al vroeg in m'n bedje. Ik kon het tot half tien rekken en toen moest ik echt gaan liggen. Ik voelde me duizelig, misselijk en gammel. In een roes en op de tast vond ik mijn bed en voordat mijn hoofd mijn kussen raakte sliep ik al! De volgende morgen schrok ik wakker 10 uur! Ik heb aan een stuk door geslapen en niet eens gemerkt dat Chiel in en uit bed was geweest! De hele dag heb ik verder moeite gehad om mijn ogen open te houden.

Woensdagavond kwam en ging voorbij. Ik hoopte te kunnen slapen omdat ik me zo moe voelde maar helaas. Ik sliep pas om 3 uur 's nachts en was weer wakker om 6 uur. Honger! Na een kopje thee en een boterham weer gaan slapen tot 8 uur...gevolg...BRAK!

Donderdagavond was idem dito en vrijdagnacht heb ik helemaal niet geslapen. Nou ja van 11 uur tot 1 uur 's nachts. Daarna op de bank gehangen en de zon zien opkomen...ook mooi. Om 8 uur 's ochtends weer geprobeerd te slapen en warempel, ik werd vanmorgen wakker om half 11.

En nu is het 11 uur, zaterdagavond. Ik gaap. Ik ben moe. Ik kan alleen maar hopen dat ik straks ietsjes langer door slaap. Al was het maar 6 uurtjes slaap achter elkaar. Dat is toch niet zoveel gevraagd?

Have a nice day!

Parijs Marathon Video

Have a nice day!

De pre marathon training

Ok, ik heb nog last van jetlag dus...
In het filmpje staat ergens 'kilometer voor kilometer' maar dat moet dus zijn 'kilometer na kilometer'.
Enfin, jullie begrijpen me wel, toch?!

Have a nice day!

De foto's

Alle foto's van ons tripje naar Parijs zijn hier te vinden. Er komen nog meer foto's bij als mijn collega fotograaf Ed de zijne ook heeft upgeload. Veel plezier!


Have a nice day!

Le marathon de Paris et la douleur est grande! (...pijn is fijn!)

En toen was DE DAG aangebroken!

De zon scheen, de temperatuur was veel te hoog, rond de 25 graden, en het ontbijt wat de dag er voor geregeld was naar wij dachten, bleek een staaltje 'Franse Slag' in optima forma te zijn. Natuurlijk stond het ontbijt niet klaar. Natuurlijk zet je eerst een schaaltje ongekookte eieren op tafel. En natuurlijk duurt het een half uur voordat de broodjes op tafel staan. En natuurlijk vraag je daar 14 euro pp voor. Kortom, Vive La France!

Nadat de dagen ervoor door de heren wel 4 keer de outfit veranderd was, de pijn in de schenen van Jos onderdrukt was met warmte pleisters, de route was doorgenomen met de familie waar we zouden staan en welke energie-gelletjes en müsli repen klaar moesten liggen, konden we eindelijk vertrekken! Later zou blijken dat die ene snelle broek van Jesse toch geen goede keuze was en dat het t-shirt van Chiel in de naden toch schaafwonden heeft opgeleverd. Maar goed, je kan niet alles voorzien.

We stapten de metro in, samen met zo'n 40.000 andere hardlopers. De wagons zaten stampvol maar de stemming was opperbest. Iedereen had er duidelijk zin in. En dan loop je de metro uit en sta je ineens oog in oog met de Arc de Triomph! Helemaal opgelicht door de opkomende zon. Heel gaaf!

De mannen stapten het laatste startvak in en nadat we ze natuurlijk succes hadden gewenst liepen wij door naar de eerste afgesproken plek. De Champs Elysees zag er prachtig uit. Het was 1 lang gestrekt lint van kleurrijke hardlopers!

Het startschot viel en binnen no time kwamen de rolstoelers en de Kenianen ons voorbij zoeven. Want dat gaat heel hard!

Maar ook eerder dan verwacht kwamen Jesse, Jos en Chiel naar ons toe. Het elastiek in de broek van Jesse had het begeven! En dat is lastig hardlopen. De EHBO die werd uitgevoerd door Ineke en Wendy en de riem van nicht Anne hebben Jesse gered. Veiligheidsspelden werden te voor schijn gehaald en na een sanitaire stop van manlief tegen de platanen van de Champs Elysees ging de race verder.

En wij, de achterblijvers, zijn kalmpjes aan naar de afgesproken plek gelopen bij de Eiffel Toren. We vonden een mooi plekje, gingen zitten op de stoeprand en toen was het koffietijd! Dachten we... Maar wat blijkt? Terwijl er minstens 40.000 man op straat lopen, het grootste evenement in Parijs plaats vindt, gooien die Fransozen de koffietentjes bij de Eiffel Toren dicht!!  Mon Dieu! Dus geen koffie, geen flesjes water maar wel een brandende zon. Heel fijn.

We hebben wel de Kenianen voorbij zien komen! Mooie kleurrijke types die nauwelijks de grond raken.  En de sfeer was geweldig! Na zo'n drie en een half uur uur zag Ed, Jesse in de verte aankomen. Wat een mooie tijd! Hij kwam op ons af en de met zorg klaargelegde energie gelletjes waren niet nodig maar wel het blikje Red Bull wat onderin de tas lag natuurlijk. De veiligheidsspelden en de riem zaten nog goed en Jesse ging verder met de laatste 12 kilometer!

Jesse links in het zwart 

Zo'n 10 minuten later kwam Jos aanrennen! Wat goed! En hij ging er op en er over. Niet stoppen, gewoon doorgaan! En toen duurde het wel even voordat Chiel zich liet zien. Hij zat stuk! Hij zag het niet meer zitten. Het was veel te warm en de zon hielp niet echt mee. Irma en de familie Plasman liepen alvast naar de finish. Jesse en Jos willen natuurlijk ook iemand zien bij de finish en Ben en ik bleven bij Chiel. We hebben een stukje meegelopen met Chiel en toen besloot hij toch om door te gaan. De bikkel!

Jos in het geel

Ben en ik liepen nu ook richting de finish maar probeer daar maar eens iemand te vinden. In de verste verte konden we geen bekend gezicht spotten en dus liepen we maar een beetje rond. En ineens hoorden we "Ansje!". Daar stond Jesse! Hij had het weer gedaan en een super tijd neergezet van 4 uur 27 minuten!

 

Ondertussen vonden we de anderen en ging Jesse richting finish om Jos en Chiel op te wachten. En tot mijn grote verbazing kregen we van Jesse een telefoontje. Jos en Chiel waren samen over de finish gekomen! Allebei hebben ze 5 uur 14 minuten gelopen! Geweldig! Geen blessures, geen oververhitting. En dat terwijl er bosjes hardlopers na de finish neervielen...

Per metro weer terug, douchen en na een bak koffie in de auto terug naar NL. Het einde van een super geslaagd en heel gezellig weekend! Ben benieuwd waar we de volgende keer heen gaan. Want die komt er. Ik weet het zeker! Maar eerst maar genieten van deze overwinning! Au revoir!

P.S.
De foto's ga ik morgen op Picasa zetten en de filmpjes moeten nog bewerkt worden.

Pique-nique à la Tour Eiffel

De tweede dag in Parijs stond bol van de activiteiten. In de vroege morgen, ik bedoel ook echt vroeg, stonden we allemaal klaar om de gehele familie Plasman plus Chiel aan te moedigen tijdens de Family Fun loop.

Opa's, oma's, vaders, moeders, kleuters en peuters mogen anderhalve kilometer hardlopen over de Champs Elysees. Het ziet er heel gezellig uit, er is muziek, er staan mannen met springschoenen, enorme bellen worden geblazen en iedereen mag zich laten schminken.

De minder sportieve helft van het gezelschap stond klaar met fotocamera's en toen kon het feest beginnen! En iedereen heeft het uitgelopen! Chapeau!

Nadat de lopers onder de douche waren geweest, zijn we op weg gegaan naar de Eiffel Toren. Lekker picknicken in het gras, zonder haast en gewoon lekker genieten van het zonnetje. Irma en ik hebben de boodschappen gedaan en Jos en Jesse hebben de spullen helemaal meegesleept.

En wat was dat lekker! En gezellig! En uitzicht op de Eiffel Toren! Wat wil een mens nog meer?

Na de picknick hebben we de toerist uitgehangen. Slenteren langs de Seine, over bruggen, door parken via het Louvre weer naar huis. Za-lig!

 

Ik schrijf het even in 1 zinnetje maar de werkelijkheid is dat je uren rondloopt. Daarna waren we ook allemaal kapot. Dat warme weer en de brandende zon gaan niet in je koude kleren zitten dus 's avonds hebben we lekker dichtbij in een klein Frans restaurantje gegeten en zijn we op tijd naar bed gegaan. Morgen is D-Day!

Arrivée à Paris

Op vrijdagmorgen zaten we al vroeg in de auto. Het was zelfs nog donker buiten! De hard gekookte eieren, de broodjes en de thermoskan koffie vergezelden Ben op de achterbank. En om 7 uur zouden we Jos en Irma ontmoeten op parkeerplaats Hazeldonk.

Even na zevenen kwam er een enorme mooie Audi de parkeerplaats op rijden en stapten Irma en Jos uit. Met een bakkie, een broodje en een eitje werd het weekend ingeluid en scheurden we verder richting Parijs. Jesse was al geland in Parijs en had het hotel al gevonden. Hij zat op een terrasje tegenover het hotel, dus enige haast was geboden.

Parijs in rijden met de auto leek angstaanjagend veel op China! Iedereen doet maar een beetje. Hoezo rood stoplicht? Hoezo kruispunten vrijhouden? Motors scheurden rakelings langs de auto's en alles zigzagde door elkaar heen.

Maar rond half 12 stonden we dan toch voor het hotel. Heel leuk hotelletje, bloembakjes voor de ramen, midden in de rode buurt tegenover de Moulin Rouge. Jesse stond ondertussen strak van de bakken koffie die hij sinds 7 uur 's ochtends op onderstaand terras naar binnen had gewerkt.

Nadat we de tassen op de kamers hadden gezet was het wachten op Herman en Ineke. Zij kwamen per trein aan op Gare du Nord. Wij gingen alvast op een terrasje hangen en nadat Jesse voor wat taxi's was gesprongen lukte het hem eindelijk om zijn ouders op te halen. Vond ik trouwens best vreemd voor zo'n grote stad...er waren weinig taxi's en die paar die er wel reden hadden geen zin in een ritje....

Maar wij zaten heerlijk in het zonnetje! Het was echt genieten! En een kwartiertje later stond de eerste helft van de fam. Plasman voor onze neus! Na de lunch gingen we op weg naar de Running Expo om de startnummers op te halen. Per metro...

Dus wij de metro in. Makkelijk, goedkoop en snel. We waren allemaal in een jolige stemming. We hadden er zin in...

We zitten in de metro...ik denk nog "wat een zooitje is het hier! Alles knarst en piept en kraakt. De wagons en tunnels zitten onder de graffiti en het ziet er armoedig uit. Ok, de perrons hebben wel wat met die oude tegeltjes, maar voor de rest kunnen de Fransozen beter een kijkje nemen in 'donker' China. Zelfs daar is het beter geregeld!" Dat dacht ik nog...

We rijden ineens langzamer...het licht gaat uit...het knippert weer aan...we rijden weer door en toen...KNAL!! Een explosie! Ineens staan we weer stil. We zien lichtflitsen en ruiken een brandlucht! What the fuck... We kijken elkaar aan met de schrik in de ogen...Ik zie Irma, bleek met grote ogen, Ineke staat er verschrikt bij en ik sta te trillen op mijn benen...Gelukkig zijn de mannen, de mannen. Ze zingen ineens...

Een jongen loopt door de wagons om de ramen dicht te doen. In eerste instantie begrijp ik niet waar die gozer mee bezig is, maar als ik rook de wagons binnen zie komen snap ik het...Het zal toch niet?! Mensen zitten ineens met een doek of hun t-shirt voor de neus tegen de rook. Ik kijk de wagon in achter ons...nee, alles is heel....waar is de nooduitgang?! Iedereen blijft eigenlijk heel rustig maar als na 5 minuten de metro langzaam het perron nadert en de deuren eindelijk open gaan, staan we heel snel buiten! Laat die metro maar even...we lopen wel!

Onderweg naar de Running Expo is iedereen rustiger. We waren allemaal even in onze eigen gedachten verzonken. Ik dacht aan Londen...Ineke aan de bergtrein...kortom, we zaten even stuk. Godzijdank hebben wij ook eeuwige optimisten in ons midden en zij probeerden het wat luchtiger te houden. Dat lukte niet helemaal maar de poging werd gewaardeerd!

Nadat de startnummers waren opgehaald en de nodige aankopen waren gedaan op de Running Expo, vertrokken Jesse en zijn ouders naar het hotel. De laatste helft van de familie zou aankomen om 5 uur. Wij keken nog even verder en op mijn verzoek zouden we naar de Sacre Coeur gaan. Maar 10 minuten van het hotel vandaan. Ik had een missie. Een dozijn kaarsjes branden...

Zo gezegd, zo gedaan. Het zonnetje scheen lekker en het was gezellig druk op de trappen voor de Sacre Coeur. Ik brand overal waar ik een kerk zie kaarsjes maar hier heb ik het gevoel of ik dichter bij de hemel sta dan ergens anders. En we konden na een vliegtuigmotorbrand en een explosie in de metro wel wat extra bescherming gebruiken...

Natuurlijk weer een terrasje gepakt en gekeken naar een mooie man die keiharde buikspieren had! Toen we helemaal compleet waren met de zus, de zwager en de nichtjes van Jesse, hebben we gezellig gegeten. Pasta natuurlijk. What else! De eerste dag in Parijs zit erop!

Beetje moe

We zijn geland! Veilig en wel zijn we aangekomen, op zich een goede vlucht gehad, alhoewel rechtop slapen niet echt comfortabel is. Gevolg; we zijn een beetje moe. Chiel is net naar het werk gegaan en ik heb net alle foto's gedownload. Mijn filmpjes zijn nog niet gelukt maar dat komt goed.

Ik ga eerst even slapen want een verhaal schrijven met toegeknepen ogen gaat moeilijk. U hoort van mij!

Have a nice day!

Back home

Even een snel postje vanaf Schiphol.

Chiel, Jos en Jesse hebben de marathon veilig en wel uitgelopen. Maar zodra ik in HK ben zal ik daar uitgebreid over vertellen. Gisteravond liepen we om 22.30 de voordeur in Druten binnen. Vanmorgen koffers gepakt en vertrokken naar Amsterdam.

Om 2 uur vliegen we en morgenochtend hopen we veilig aan te komen in HK. Dus tot morgen en allemaal nogmnaals bedankt voor de beste verjaardag ooit!!

Have a nice day!

Koken is het nieuwe grillen!

Laat ik voor op stellen dat de hamburgers van de fastfood ketens niet hoog op mijn ranglijstje staan. Mochten ze morgen ineens van de aardbodem verdwenen zijn dan zou mij dat niet eens opvallen. Maar Ben is een fan. Vooral van de Burger King.

Vanmorgen liepen Ben en ik door Nijmegen. Hij wilde een nieuwe jas kopen en ik vond het leuk om mee te gaan. Hij is goed geslaagd. Leuke jas.

Op de weg terug naar de auto, liepen we langs de Burger King dus ik stelde voor een hamburgertje te halen. Hij zei nog, 'dat hoeft niet hoor' maar ach. Als je weet dat hij dat lekker vind dan sla ik me er wel doorheen. Ik loop hier niet dagelijks met mijn zoon. Dus wij naar binnen.

Ben wilde een whopper en ik zag op de prijslijst dat ze een 'grilled chicken wrap' verkochten. En, zo wilde de poster mij doen geloven, met minder dan 5% vet! Fast food EN gezond! Wauw! Volgens mij hoorde ik zelfs engelen zingen en ronddansen met hun tamboerijntje...

We bestelden bovenstaande en gingen zitten in een bijna lege Burger King. Er zaten 3 man. 2 Waren al aan het eten en 1 man zat ruzie te maken aan de telefoon...'JIJ GAAT MIJ NIET BELLEN JONGUH!!' riep hij luidkeels. Ik vroeg me af of hij wel doorhad dat hij al aan de telefoon zat, maar goed, het was nog vroeg.

Een kleine 5 minuten later haalde Ben onze whopper en wrap op. Ben zijn whopper was al voorgeplet, service van de zaak. Het zag er echt niet uit. Broodje plat en de sla met mayo flatste er aan de andere kant uit. Ik scheurde de kartonnen verpakking open en nam een hap. Gedver!  Nou ben ik geen Master Chef opgeleid door Gordon Ramsey himself, maar ik zag zelfs dat deze kip geen gril van dichtbij had gezien! Zonder te aarzelen liep ik naar de counter en vroeg aan de iet wat pukkelige jongeman of hij dacht dat deze kip gegrild was. 'Oh, dat zou wel moeten', zei hij. "Is hij niet in de frituur gegooid?', vroeg ik. "Nou dat mag dus niet", zei hij weer. Nee dat begrijp ik maar gegrild is hij zeker niet. Hij nam de wrap aan en gooide die in 1 streep in de vuilnisbak. 'We maken even een nieuwe mevrouw', zei hij.
Hallo, 3 klanten in de zaak!! T'is ook niet zo dat ze overliepen van klandizie en daardoor gehaast moesten werken!

Ondertussen had Ben zijn whopper al naar binnen gewerkt. Het plan was om de nieuwe wrap maar mee te nemen en onderweg op te peuzelen. Alhoewel, na die ene hap voelde ik mijn maag al. Nou ja. Niet zeuren maar eten, dacht ik nog...

Ha! Ik kon mijn nieuwe wrap ophalen! Opnieuw scheurde ik de kartonnen verpakking open. Over die verpakking was nagedacht. Er past precies een opgerolde wrap in en je krijgt geen vieze handen. Ik nam een hap en opnieuw smaakte het nergens naar. Ok, ik weet dat het uit een fastfood restaurant komt, maar als je notabene 3,50 euro durft te vragen mag het toch enigszins eetbaar zijn!

Dus ik liep weer naar de counter. 'Is hij nu beter?', vroeg de jongeman. 'Nou eerlijk gezegd, nee. Die bleke stukjes kip hebben toch nooit een gril gezien?', antwoordde ik. "Nou dat is raar", zei de jongeman verbaasd. "Hij zit al de hele dag in het water!" Wacht even....WAT?! Gril? Water? 'Nou daar ga je dan,' zei ik. 'Gegrild is namelijk niet gekookt! Het is niet wat ik er van verwachtte. Misschien een ideetje om die wrap maar van de menukaart af te halen. Het is echt niet te eten!'

Ben en ik liepen naar buiten en aan de pukkelige jongeman te zien, had hij echt geen idee wat er nou fout was. Nou weet ik ook weer waarom ik nooit in die tenten kom, mompelde ik in mezelf. Opnieuw dacht ik engelen gezang en tamboerijnmuziek te horen...Ik heb het licht gezien!

....Achteraf bleek dat de dakloze mevrouw te zijn die al decennia net voor de Molenpoort het winkelend publiek trakteert op geneurie ondersteund door gebeuk op haar tamboerijn!

Have a nice day!

De marathon in ganzenpas!

Jullie kunnen je misschien wel voorstellen dat in Huize Honig op dit moment alles draait om hardlopen.

Chiel is nog niet zenuwachtig maar wel gezond gespannen zoals hij dat zelf zo prachtig onder woorden brengt. De voorbereidingen zijn in volle gang.

De juiste sportbroek is uitgezocht, niet te los en niet te strak. De kleur van het T-shirt is nog niet geheel duidelijk, oranje valt wel op maar de blauwe uit Sydney staat wel stoer. Ook de tepelstickers liggen klaar. Van de week werd wel duidelijk dat het een goed idee is om die te dragen. De batterij van zijn Garmin horloge is opgeladen en het Garmin voetpodje, waarvan de Runningshop in Dodewaart zeker wist dat dit niet bestond is vandaag thuis bezorgd. Morgenochtend gaat Chiel nog even een kleine training uitvoeren en dan ga ik er achter aan op de fiets. Dan kan ik gelijk mijn nieuwe filmcamera uitproberen! En het kale koppie is opnieuw geschoren...goed voor de aërodynamica!

Maar we houden de humor erin! Vandaar dit filmpje en hopelijk gaan de heren a.s. zondag net zo goed, zo niet beter!



Have a nice day!

Bijna naar Parijs!

Het is alweer woensdag. Zo sta je klaar voor 10 dagen Nederland, zo ben je al weer een week onderweg.

Chiel is elke dag aan het werk. Hij scheurt van links naar rechts door NL. Maar dat hoort erbij en ik wist het van tevoren. Soms maar een paar uur van te voren maar goed. Linn en Ben zijn aan het werk of naar stage of naar school en ik zit lekker thuis. Beetje de was doen, wat aan het opruimen en uitgebreid aan het koken. Heerlijk om in een echte grote mensen keuken te kokkerellen.

Het weer valt trouwens een beetje tegen. Ik heb nog maar 1 keer de zon gezien. De rest van de tijd hangt er een grijs wolkendek en voelt alles frisser aan dan verwacht. Chiel is daar blij mee maar voor mij had het toch wel iets warmer gemogen. Want...

Morgenmiddag gaan we een koffertje inpakken voor Parijs! En vrijdagmorgen vroeg vertrekken we per auto naar ons hotelletje. Linn gaat trouwens niet mee. Ze moet volgende week vrijdag haar scriptie definitief inleveren en de stress slaat toe. Heel begrijpelijk. Maar nu heeft ze het hele weekend het huis voor haar alleen en raakt ze niet afgeleid.

Chiel is helemaal klaar voor de marathon. Gistermorgen heeft hij nog met Linn een stuk hardgelopen en alles ging goed. Geen blessure's tot nu toe. Hopelijk gaat alles ook goed met Jos en Jesse. Zij lopen ook de marathon. Vrijdagmorgen ontmoeten we Jos al bij Hazeldonk en in de middag landt Jesse in Parijs. Dit keer hebben we flink wat fans van het drietal bij de wedstrijd staan! De hele familie van Jesse, Irma en Ben gaan mee!

Alle batterijen voor fotocamera's en filmtoestellen zijn opgeladen, een nieuwe thermoskan staat klaar op het aanrecht en de eieren zijn gekocht voor de reis naar Parijs. Nee, niet om te gooien maar om hard te koken voor onderweg...deden we vroeger ook als we op vakantie gingen naar Italië... Ik heb er zin in!


Have a nice day!

Maas en Waal

 

Niet zonnig maar altijd mooi!

Have a nice day!