Hoog bezoek 2

Chiel kwam vanaf het werk en ik vanaf huis. Het ziekenhuis lag te pronken in het zonnetje en je zag de stoep van het Rahabilitation-building die net een schoonmaakbeurt had gekregen, stomen in de zon. Het is ook warm. Ik zag net op de thermometer dat het 35 graden is...

Om kwart over 2 moesten we ons melden. Het viel gelijk op dat het ziekenhuis een enorme schoonmaakbeurt had gekregen. Dozen die al weken in de gang stonden, waren ineens verdwenen. Afscherm schotten die al maanden de gang in twee hadden verdeeld, waren weg. En toen we Mark zagen staan bij de Lokomat, zagen we dat hij ook een opknapbeurtje had gekregen! Haartjes geknipt en hij had voor het eerst zijn gehele uniform aan! Niet dat hij half naakt door het ziekenhuis had gelopen maar hij droeg steevast over zijn uniform een donker blauw fleece vest. Keurig in het wit stond hij naast de lokomat.

Op de zaal heerste een opgewonden stemming. Ook hier had het schoonmaakvirus toegeslagen! Dozen waren weg, van die gele post-it briefjes die overal aan hingen, waren verdwenen. Zelfs de tafel waar alle straps en steunen voor de lokomat op lagen, had een nieuw tafelkleed gekregen. Het hoofd van de afdeling was druk bezig om de stofjes die nog eventueel op het kleed terecht waren gekomen, om die met een plakbandje weg te halen. Tjonge jonge, ze zijn echt zenuwachtig hier!

Normaal gesproken wordt Chiel door Mark en hulpje, in de lokomat gehangen. Maar vandaag was er niet 1, niet 2 maar met maar liefst 5 man bezig om Chiel er in te zetten! Ze willen het vandaag echt goed doen!

Mark gaf aan dat ze om half drie met de training zouden beginnen. Maar misschien kon het iets uit lopen als de delegatie te laat binnen zou komen. Je moet weten dat Chiel max 30 minuten op de lokomat traint. Het is nogal vermoeiend.

Natuurlijk kwamen alle bobo's niet voor 3 uur binnen lopen, dus Chiel ging gewoon verder met trainen. Pas om kwart over 3 werden we verrast door de delegatie...30 man sterk! Kompleet met pers!
Mark trok helemaal wit weg. Spannend!

Iedereen ging om de lokomat heen staan, de fotograven vroegen Chiel om toestemming en toen hij ja knikte, toen ging het los! Van alle kanten werd hij op de foto gezet! Ook vroeg een 'Counsil executive' aan Chiel of hij baat had van de training op de lokomat. Chiel antwoordde uitgebreid. Hoe fijn het was om na 6 maanden te kunnen 'lopen', hoe zijn balans vooruit is gegaan, hoe hij merkt dat zenuwen weer aanslaan en dat de lokomat hem helpt om over zijn angst te komen om te kunnen 'lopen' zonder vallen. Maar ook dat de lokomat hem vertrouwen geeft dat hij misschien ooit weer normaal kan lopen...

En ja. Ik zat weer te janken in een hoekje. Ik ben nogal emo de laatste tijd.

Ze stonden een minuut of 10 om Chiel heen. Vragen werden gesteld, Mark legde uit hoe het apparaat werkte en langzaam maar zeker verplaatste de delegatie zich weer naar de uitgang. Een mevrouw, schijnbaar was zij het opperhoofd der fysiotherapie, kwam naar mij toe. "It's gonna be allright! He's strong man and this is the best therapy we can offer. Don't worry. It's gonna be allright!"

En natuurlijk zat ik weer te janken toen ze deur uitliep...

Wij gingen door met de training. Mark wil Chiel alles meegeven om de maand in NL te kunnen doorstaan zonder lokomat training. Ondertussen stond Chiel al 45 minuten op de lokomat! We hebben onze gezamelijke oefeningen gedaan en toen dat klaar was had hij 55 minuten training gehad! Hoogtepuntje!

Voordat we vertrokken kwam het hoofd van de fysiotherapie van het Kowloon Hospital naar me toe. Ze wilde ons bedanken voor deze middag. En hopelijk komen er meer Lokomat machines bij. En zei ze lachend 'I'm happy I still have my job! Thank you!'

We zijn lekker naar huis gegaan. Een bakkie koffie erbij en nu ligt Chiel even te slapen op de bank. Hij is totaal afgemat. Straks om 7 uur worden we weer opgehaald door Elvira. We gaan eten met het kantoor om ze te bedanken voor hun inzet tijdens Chiel's ziekenhuis opname. Ze hebben het maar gedaan zo zonder bossy, voor 4 maanden. En wie vind dat nou niet fijn, een schouderklopje op z'n tijd!

Hoog bezoek

Het blijft leuk, die lokomat trainingen. Mark, de vaste fysiotherapeut van Chiel, is een jonge enthousiaste man, die er alles aan doet om Chiel weer aan het lopen te krijgen. Per training worden de doelen bijgesteld.

Voorbeeldje:
Chiel hangt in de lokomat in een trapeze. Daar door kan hij niet vallen maar kunnen ze ook bijstellen met hoeveel gewicht je loopt. Chiel weegt 80 kilo maar in de lokomat was 45 kilo ingesteld. Dat wil zeggen, dat de machine 35 kilo van hem overneemt. Zo is hij lichter en kan hij de spieren/zenuwen/pezen en gewrichten beter laten werken. Omdat het de laatste keren zo goed ging, stelde Mark het gewicht anders in. Chiel loopt nu met 50 kilo, dus de machine neemt maar 30 kilo over.  Het klinkt voor iemand die nergens last van heeft als niets, maar voor Chiel is het duidelijk een stap vooruit.

Ook krijgt Chiel minder steun aan zijn linker voet. Die zat helemaal ingesnoerd omdat het moeilijk lopen is met een klapvoet, maar nu is zijn voet losser ingesnoerd zodat Chiel nu zelf meer moeite moet doen. Soms gaat dat goed, soms niet. Dan slaat ineens de machine vast, de loopband stopt, Chiel wordt weer omhoog gehesen en dan starten ze opnieuw.

De spelletjes die hij moet doen in de lokomat, zoals koeien vangen of munten rapen, kunnen bijgesteld worden. Mark is deze week begonnen met het wat moeilijker maken. De bochten naar rechts, zijn moeilijker gemaakt, zodat Chiel weer meer moeite moet doen om die ezel te pakken. Heel grappig om te zien.

En het lopen met losse handen op de loopband wordt nu getraind. Chiel hangt dan wel meer voorover, waardoor hij zijn buikspieren meer moet gebruiken om rechter op te staan. Heel vermoeiend en 's avonds heeft hij spierpijn, maar Chiel is blij. Zoals hij vanmorgen zei ' ik probeer de therapie sessie te zien als een work out, Dat vind ik lekkerder klinken'. De hersenen moeten prikkels blijven krijgen. En omdat er heel wat zenuwen beschadigd zijn en nog niet aangegroeid zijn, proberen ze op deze manier de aansluiting te maken tussen zenuw en hersenen. Na afloop heeft hij wel even hulp nodig omdat hij dan heel erg moe is. Maar dat is logisch. Dus dat lopen met de stok werd na 3 stappen opgegeven...

Maar al met al, gaat het weer een beetje meer de goede kant op en zijn de therapeuten tevreden. Zo tevreden zelfs, dat Chiel a.s. vrijdagmiddag de lokomat training krijgt i.p.v. de vrijdagmorgen. En waarom?

Wel omdat er een hoge delegatie bobo's op bezoek komt. Speciaal voor de Lokomat. Er staat er nu nog maar eentje en het Kowloon ziekenhuis wat een revalidatie ziekenhuis is, zou er graag meer zien staan in de zaal!

Naar wat ik begrepen heb van Mark en Chiel, komt de directeur van de gemeenschappelijke ziekenhuizen, komt het hoofd van de revalidatie centra, komt zeg maar de minister van gezondheidszorg (weet niet hoe ze hier zo iemand noemen) en een hand vol geldschieters, ik neem aan dat de directeur van de Hong Kong Jockey Club er ook tussen staat.

En dus moet Chiel weer komen opdraven! Want het kan zijn dat de bobo's met Chiel willen praten en laten we eerlijk wezen, zo'n sportieve man in de lokomat ziet er ook goed uit! Godzijdank hoef ik geen Armani pak plus stropdas te kopen voor Chiel. We kunnen het af met zijn sportkleding! Maar misschien moet ik even een nieuw setje halen... Ik zit er tenslotte ook bij!

Blog uitgebreid

Gisteravond hebben Chiel en ik alle oude berichten van zijn ziekenhuis opname nog eens doorgelezen. Ik kreeg er opnieuw kippenvel van. En dat, terwijl ik de meeste berichten al aardig gecensureerd had. Ik bedoel, ik wilde niemand laten schrikken of paniek scheppen, dus sommige dingen heb ik toen bewust 'lichter' opgeschreven dan dat ze waren.

Vanmorgen heb ik alle berichten eens uitgezocht en ze op een rijtje gezet. Boven aan mijn blog, onder de titel Ans en Chiel in Hong Kong, zie je nu 3 tabs. Het blog is gewoon mijn blog zoals je die al kent, het verhaal van Chiel, is een register waarop je de berichten kan vinden en het tabje Cauda Equina Syndroom, is een medische uitleg.

Probeer maar eens op zo'n tabje te drukken en als je weer terug wil, op tabje Het blog drukken. Kind kan de was doen!

Het is wel de bedoeling dat ik dit ook steeds update. En wie weet komen er nog wel meer tabjes bij. In ieder geval, ik dacht dat ik het even moest uitleggen. Dus bij deze!

Op verzoek, scones recept!

Gisteren had ik scones gebakken naar het recept van Annabel Langbein. Zij noemt ze Cheesy Rocket Scones for Beginner Bakers. En dat klopt! Super makkelijk recept, geen gedoe en het lukt altijd. De broodjes vonden gretig aftrek en Loes vroeg me naar het recept. Bij deze!

Wat heb je nodig?

• 4 cups zelfrijzend bakmeel
• Anderhalve theelepel bakpoeder
• 1 theelepel zout
• snufje cayennepeper (naar smaak)
• 75 gram rucola sla (ik gebruik 1 zak), fijn gesneden
• 200 gram geraspte kaas (ik gebruik parmezaan) 
• 1 cup koude room
• 1 cup koud sodawater

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Doe in een grote kom het meel, de bakpoeder, zout, cayenne peper, de fijngesneden sla en de kaas. Maak een kuiltje in het midden en schenk daarin de room en het sodawater. Gebruik een mes om alle ingrediënten door elkaar te roeren totdat het net samenhangt.

Of je gebruikt een food processor of een elektrische mixer! Doe dan eerst alle droge ingrediënten bij elkaar, draai door elkaar en doe daarna de natte ingrediënten erbij en puls 3 of 4 keer totdat het net samenhangt.

Doe de inhoud op een bebloemde aanrecht en druk het uit tot een rechthoekige lap die ongeveer 4 cm dik is! Snij er dan 12 tot 16 stukken van en leg op een bakplaat met bakpapier. Bak de scones totdat ze verdubbeld zijn in grootte en goudkleurig zijn. Ongeveer 15 -18 minuten.

Vries de broodjes in als je ze niet dezelfde dag wil eten. Bak ze af voor 5 minuten als ze ontdooit zijn en iets langer als ze gelijk uit de vriezer komen.
 

Je kan de broodjes ook maken met peterselie of spinazie i.p.v. rucola sla. Of je maakt zoete sinaasappel scones. Gebruik dan 7-up i.p.v. sodawater, 1/2 cup rozijnen of in stukjes gesneden dadels, sinaasappel rasp en een halve cup suiker i.p.v. rucola, kaas en cayenne peper!

Dag Grolletjes!

Gistermiddag hebben we afscheid genomen van de familie Grolle. Na 3 jaar HK gaan ze weer terug naar NL. Afscheid nemen is 1 van mijn favoriete dingen...NOT! Dus ondanks de gezellige middag, ondanks de lekkere bbq bij ons op het balkon, ondanks de steeds groter wordende pavlova, toen puntje bij paaltje kwam, hield ik het niet droog. Net als het weer, het bleef maar regenen.

We gaan ze missen. Allemaal! Dag lieve mensen, voor nu nog fijne laatste dagen in Hong Kong, een super vakantie in Maleisië en heel veel succes in NL!

Chinese vrienden

Het lijkt wel of ik alleen maar over eten kan praten, maar het feit is dat hier in HK ALLES met eten gepaard gaat. Ben je jarig, uit eten, ben je zielig, uit eten, vertrek je naar Europa, uit eten, ben je blij, uit eten...ik kan nog wel even doorgaan met redenen noemen, maar je begrijpt wel wat ik bedoel.

Gisteravond gingen we eten met onze Chinese vrienden. Iedereen was weer terug van vakantie en we hadden elkaar alweer een tijdje niet gezien. Reden om uit eten te gaan. Plus Tiff, de dochter van Pam was 17 jaar geworden, dus nog een reden om uit eten te gaan. Wij mochten zeggen waar we gingen eten. Ik hoefde niet lang na te denken. Hotpot!!

Hotpot is van origine een wintermaaltijd, maar tegenwoordig kan je dat het hele jaar door eten. Een bak bouillon op een pitje midden in de tafel, en allemaal schalen met lekkere dingen erom heen die je moet garen in de soep. Za-Lig! En ik hoef niets te regelen, alles wordt geregeld door de Chineesjes. Zij bekijken de opties en maken een keuze. Gelukkig weten ze dat wij niet zo van de ingewanden zijn, dus daar hoeven we ons geen zorgen om te maken.

De plek is ook grandioos. Op de 23ste verdieping in I-square. Super uitzicht! En we kregen de beste tafel van het restaurant! Precies in een hoek zodat we van beide kanten Hong Kong bij avond konden bewonderen. Vreemd eigenlijk, maar dat uitzicht verveeld nooit!

Ze kwamen allemaal een voor een binnen druppelen. Er werd uitvoerig gedag gezegd, de knuffels vlogen in het rond, de vakantie verhalen werden uitvoerig verteld en Tiff was helemaal blij met haar verjaardags etentje. De flessen wijn werden uit de tassen gehaald (bij dit restaurant kan je geen wijn bestellen maar mag je wel meenemen) en het werd steeds gezelliger!

Het was ook wel een beetje emotioneel. Pam, zelf nog herstellende van baarmoeder kanker, nam mij apart. Ze wilde mij laten weten dat wij haar hadden geïnspireerd om door te knokken. Schijnbaar keek ik verbaasd dus legde ze het uit. De allereerste keer dat we elkaar hadden gezien na Chiel's ziekenhuis opname en wij uitlegden wat er precies met Chiel was gebeurt, vond ze ons zo sterk. Ik vertelde toen dat je als mens een keuze hebt...

Of je gaat op de bank zitten en verzwelg je in je verdriet en boosheid, met gevolg dat je langzaam maar zeker je vrienden, je familie en je levenlust verliest.
Of je probeert alles positief te zien en maak je het beste van je leven wat op dat moment mogelijk is, waardoor je juist zin in het leven krijgt. Zelfs met de ongemakken waar je mee worstelt.

Voor haar was dat een eye-opener. De Chinese mentaliteit is zo anders, legde ze uit. Die gaan bij de pakken neerzitten, voelen zich zielig en heel stiekem geven ze zichzelf geen enkele kans. Ziek = ziek. Maar toen ze Chiel zo zag zitten in de rolstoel, nog steeds met een lach op het gezicht terwijl hij verlamd was, toen begreep ze dat als je iets wil veranderen je dat zelf echt moet doen. En vanaf dat moment, is ze veranderd, vertelde ze. Ze gaat nu 2 keer week zwemmen, gaat weer naar de kapper, boekt vakanties en gaat met haar dochter lekker naar de film. Geen zielig gedoe meer! En ze voelt zich nu ook stukken beter!

Nou na dat relaas hebben we elkaar stevig vast gehouden en vloeiden de tranen bij ons allebei!

En daarna kwamen Lydia en Rain naar mij toe. Ze wilden mij laten weten dat als er iets is, ze klaar staan voor ons. Dag en nacht. En dat ze ons zo sterk vonden. Ook vroeg ze mij of dit de donkerste periode in ons leven is. Waarop ik zei JA. Maar dat we juist nu dichter tot elkaar zijn gekomen en dat we gelukkig zijn. Waarop Lydia zei dat een Chinees spreekwoord zegt, 'als dit het donkerste in je leven is, dan wordt het alleen maar lichter en beter' Zo lief.

En je begrijpt, opnieuw janken dus. Happy tears!

Dag Mickey

Ze is vertrokken. Gisteren hebben we nog een keertje dim sum gegeten en 's avonds zijn we met z'n drietjes wezen eten bij Above and Beyond in het Icon hotel.

Het was heerlijk en heel erg gezellig. De manager van het restaurant liep me achterna toen ik even van tafel ging. Of ik hem nog kende. Uhm, eigenlijk niet maar ik zei dat hij me wel heel erg bekend voorkwam maar dat ik het niet kon plaatsen waar ik hem van kende. Hij bleek bij Spasso gewerkt te hebben en hij kende ons heel goed. Ik kreeg zijn businesskaartje mee, altijd handig, en als ik weer een tafel wilde boeken moest ik hem echt bellen! Grappig.

Na de gezellige avond kwam er dat onvermijdelijke afscheid. Bah. Ik haat het. Ik ben er heel slecht in. Maar we hebben elkaar een dikke knuffel gegeven en Mickey kennende, kan het nooit lang meer duren voordat ze weer in HK komt!

Mickey nog enorm bedankt voor alles en tot heel gauw!! We gaan je missen! En je appeltaart!

Vanmorgen was het vroeg opstaan. Om half 9 stond de afspraak gepland met de Lokomat in het Kowloon Hospital. De training ging heel erg goed en ik kreeg van Mark, de therapeut, les hoe ik Chiel kan helpen met oefeningen doen. Dit was de derde les alweer! Hij wil dat we in de periode dat we in NL zijn, deze oefeningen blijven doen omdat Chiel anders stil staat. En ik moet zeggen, die oefeningen zijn goed pittig! Chiel is helemaal blij met deze afmattende sessies, maar hij was daarna wel helemaal kapot. Toch was er een klein lichtpuntje. Mark kon voelen dat Chiel's bilspieren weer wat deden! Jippie!

Daarna in de taxi en voor heel even terug naar huis. Chiel kon heel even bijkomen, de dingen doen die hij moet doen elke 4 uur en toen weer de taxi in naar het Queen Elisabeth ziekenhuis. Om half 12 stond de afspraak met de uroloog. We moesten nog uitslag krijgen over het blaas/darm/druk onderzoek die een paar weken geleden had plaats gevonden.

En dan begint het...

• met de taxi wordt je naar de ingang gebracht van het ziekenhuis. Helaas is dat niet de ingang van de polikliniek. Dus weer door de kelder, tussen de wasmanden en eten-warm-houd-trolleys door naar de goederen lift. 1 Verdieping lager uitstappen.
• Weer naar buiten (38 graden!!! met de volle zon op je koppie!!!) een invalidenparcours af lopen en de polikliniek in
• wachten op de lift. Duurt lang want hij stopt op elke verdieping en zit mutje vol met rochelende Chineesjes
• Plekje kunnen vinden in de lift en op verdieping 5 eruit.
• In de rij bij het Shroff office. Eerst betalen, identiteitskaart laten zien, bonnetje mee en de overvolle urologische polikliniek in. Wij moesten gaan zitten tussen deur 10 en 15. En we zijn niet de enigen. Ik schat dat er nog zo'n 300 man zit!
• De klok geeft kwart over 11 aan. Keurig op tijd. Chiel met rolstoel in de daarvoor bestemde vakken geplaatst en ik zit met sjaal, binnen is het namelijk -10 graden vanwege de airco die staat te loeien, zit tussen een, hoe kan het ook anders, rochelende Chinees en een mevrouw die borstvoeding geeft aan haar baby.
• Om de tijd te doden, sta ik steeds op om de klapdeuren open te houden voor patiënten in een rolstoel. Geen goed systeem die zware klapdeuren. Ze vinden het wel fijn dat ik het doe. Ze knikken allemaal erg vriendelijk!
• De klok geeft 12 uur aan. Ik heb ondertussen de ijspegels aan mijn neus hangen. Chiel zit mail te beantwoorden op zijn ipad.
• Ik kijk met verbazing naar een echtpaar. Duidelijk van islamitische afkomst. Ze lezen samen de koran en bidden samen. Heel vertederend.
• Klok wijst half 1 aan. Potver. Wat duurt het lang. Ik besluit om straks 1 van de kamers in te springen zodra er een patiënt uit komt. Misschien zijn ze ons wel vergeten.
• Ja, ik neem een spurt. Voordat de deur dicht slaat sta ik voor het bureau van een co-assistent. Of het nog lang duurt, vraag ik. Hoe lang wacht je dan?, vraagt de man. Anderhalf uur, antwoord ik. Oh dat is normaal hoor, krijg ik als antwoord. Pardon?!
• De klok wijst kwart voor 1 aan en we horen onze naam door de luidspreker. Room 14! We sjezen naar binnen alsof we bang zijn dat de arts zich bedenkt en eerst met lunch wil. De uitslag is eigenlijk al wat we wisten. De blaas doet het nog niet zelf. Die heeft hulp nodig. Dus wat Chiel al doet, moet hij blijven doen. Misschien wel voor altijd maar dat willen we helemaal niet horen. We zijn vast besloten om de blaas aan het werk te krijgen!
• We krijgen een papiertje mee waarop een nieuw onderzoek staat gepland. Een echo van de nieren. Die afspraak staat op 13 augustus en we moeten een nieuwe afspraak maken om daar de uitslag weer van te krijgen.
• Dus naar loketje 2. Samen met zo'n 20 andere mensen staan we tussen paaltjes met rode linten. Ik geef na 20 minuten eindelijk het papiertje aan de dame achter het loket die net als ik met haar neus in een papieren zakdoekje zit. Zonder een woord te wisselen krijg ik een nieuw papiertje waarop de afspraak staat. 10 oktober! Bedankt!
• De lift weer in. Nu naar verdieping 2. Naar de apotheek.
• De apotheek staat mudje vol. Ik rij behendig naar loket 1. Hier moet je je recept afgeven. Dan krijg je een sticker met een nummer en een papiertje met een barcode.
• Met de barcode naar loketje 1. Hier betaal je de medicijnen. Chiel krijgt vitamine B6 voor 12 weken mee en voor als het nodig is, vezeltabletten voor 12 weken. 20 HK dollar oftewel 2 euro reken ik af voor de hele bups. 
• We gaan weer zitten in de wachtkamer van de apotheek. Nu moet je naar een scherm kijken waarop nummers voorbij komen, zodat je naar 6 andere loketten kan om je medicijnen op te halen. Ik heb nummer 362, het hoogste nummer op het scherm is 234...effe wachten dus...
• Na 50 minuten zijn we aan de beurt! Ik sjees naar het loket, gooi de zakken medicijnen in de tas en we zijn eindelijk klaar! Het is pas 2.30 uur in de middag!
• De lift weer in naar beneden, het parcours weer af maar nu tegen de berg op, bij Starbucks 2 broodjes gehaald, de lift weer in, weer door de wasserij, de taxi in en dan naar huis!
• Koffie gezet, broodje erbij. Chiel krijgt telefoon en het mag duidelijk zijn dat hij niet meer naar kantoor gaat vandaag. Het is wel even goed zo.

Morgen naar kantoor, geen fysio en 's avonds eten met onze Chinese vrienden!

Drillen

Het weekend was super gezellig. Wel nat. Wel klam. Maar super gezellig!

Zaterdagavond heb ik lekker bij Kings Lodge een eendje gehaald. Het regende zo hard dat het niet leuk was om naar buiten te gaan. Als Chiel dan in de rolstoel zit met die regen moet hij water trappelen. En dat gaat nog niet met het verlamde been. Mickey, Jesse en Mabel waren er al toen ik binnen kwam met 5 tassen vol lekkere dingetjes van onze favo Chinese restaurant. Heerlijk was het weer. En de appeltaart die Mickey had gebakken was een zalige afsluiter.

Zondag stond de bbq gepland. Weer regen. Veel regen. Maar gelukkig tegen etenstijd werd het wat minder. Helemaal droog hielden we het niet maar het was stukken beter dan de afgelopen dagen. En de taken waren ook deze keer weer keurig verdeeld. Jesse regelde de fruit smoothies, Mickey maakte heerlijke salade's en ik de vis, de frietjes en de toetjes. En Jesse heeft het weer getrotseerd, en de rook!

Ik was trouwens verbaasd toen ik een zak met houtskool wilde openen. Achterop de zak staat een heel verhaal voor mensen met zelfmoordneigingen! Cherish your life, we are here to listen. Wauw. Ik hoorde van Mabel dat zo'n 10 jaar geleden toen China de baas weer werd van Hong Kong, er heel wat mensen met houtskool en dus door koolmonoxide, hebben geprobeerd om zelfmoord te plegen. Sinds die tijd staat het op de verpakkingen. Raar hè.

Gisteren ben ik eerst met Chiel naar het ziekenhuis gegaan. De lokomat training stond te wachten. Het ging weer beter en de therapeut was erg tevreden! En omdat hij zo tevreden was wilde hij wat anders proberen. Na de lokomat wilde hij met Chiel oefenen met een wandelstok.

Zo eentje die 4 voetjes heeft voor extra balans. Nou ik hield mijn hart vast en Chiel was er ook nog niet zo gerust op. Alleen het opstaan van de stoel was al spannend. Maar het lukte en hij heeft 5 meter heen en terug gewandeld met een stok en de therapeut aan de andere kant. Pfff...Ik hield het natuurlijk niet droog. Van de spanning en het idee dat hij met een loopstok liep...

Maar het kan ook zijn dat dat monddoekje mij de adem ontnam! Ik ben enorm verkouden geworden en dan mag je niet zonder doekje het ziekenhuis in. Toen hij eenmaal zat was Chiel doordrenkt van het transpireren. Eerst maar omkleden en toen de taxi weer in naar het werk. Want dat gaat natuurlijk ook gewoon door. Voor Chiel is het trouwens geen opgaaf om weer naar het werk te gaan. Hij heeft er nu weer volop plezier in!

Chiel weer in de taxi naar Lai Chi Kok en ik de taxi in naar huis. Even de wasmachine aanzetten en daarna heb ik Mickey opgehaald uit haar hotel. Ons plan was om naar Ab Lei Chau te gaan. De verticale woonboulevard van Hong Kong!

We hebben heerlijk geneusd, de Australische slager weer eens bezocht (helaas was die ene slager niet aanwezig ;-)) en ik heb weer van die foliezakken gehaald om op de bbq te gooien. Het was een lekker dagje!

En vervolgens hebben we gegeten bij het Thaitje toen Chiel weer terug was van het werk. Nog een keertje de curry, nog een keertje sate en nog een keertje een glaasje witte wijn! Mag eigenlijk niet van sommige mensen maar we hebben het stiekem toch gedaan!

Vandaag, dinsdag, staat gepland voor werkzaamheden aan de rioleringspijpen in de bijkeuken. Na de overstroming bij de buren gaan ze ineens aan de slag. Ze zijn lekker bezig. De drilboor maakt overuren, ik mag niet meer naar het toilet en de hamers knallen de laatste stukjes cement uit het verband. Ik zeg, ik bof! Chiel is naar het werk en vandaag komt Joke nog even langs. Hopelijk zijn ze dan klaar met het boren anders wordt het een zwijgzaam bezoek.

O ja, en vanmorgen toen Chiel zich ging douchen, brak de stoel onder de douche! Ik schrok me rot en gelukkig heeft Chiel zich niet bezeerd.
We gebruiken een tuinstoel van Ikea. Die is ruim en stevig en nu is een plank van de zitting gebroken. En het is niet eens hout! Het is van dat gerecyclede materiaal. Je zou toch denken dat zo'n stoel daar tegen moet kunnen. Ik bedoel als hij buiten staat wordt hij ook nat, dus dat maakt geen verschil met een douche. Eerst maar een mailtje met foto's gestuurd naar de klanten service. Ben benieuwd of ik antwoord krijg en of ze me kunnen helpen.

Visite!

Sorry voor de radiostilte op het blog. Zonder extra dingen heb ik het tegenwoordig al druk maar nu er bezoek is uit Vancouver, heb ik weinig tijd over om een blogje te schrijven.

Mickey is aangekomen op maandagmiddag en 's avonds hebben we elkaar weer in de armen kunnen sluiten! Alsof ze nooit is weg geweest! Raar is dat toch. Je ziet elkaar tijden niet en als je elkaar weer ziet is er niets veranderd.

De gewone dingen liepen natuurlijk gewoon door. 4 Keer per week naar het ziekenhuis, de was, de afwas, koken, boodschappen doen en dan in de vrije periode's met Mickey op stap. Zo gezellig! Ze zit hier in een hotel om de hoek dus lekker dicht bij.

We zijn uit eten geweest met Mickey, Jos, Jesse en Mabel. Naar Annie natuurlijk waar de heren keurig hun best hebben gedaan om de maaltijd niet binnen 10 minuten achter de kiezen te hebben. En we hebben thuis aan de pasta gezeten en Mickey heeft een appeltaartje gebakken voor erbij. Heerlijk. En gezellig!

En Mickey en ik hebben ons heerlijk laten verwennen in de spa in het Langham Hotel. Zalig. En voor Mickey gelijk een stap vooruit om niet in de jetlag te belanden.

We zijn ook naar de markt geweest achter Shanghai street. Heerlijk tussen de lokalen lopen en groenten kopen voor bijna niets bij de kleine kraampjes.

Ook heeft Mickey zich uitgeleefd in de bak-en kook winkeltjes op Shanghai street. Die straat is ook echt het nirvana als je van bakken en braden houdt! Alles, maar dan ook alles is daar te koop en voor een fractie van het geld wat je in NL of in Canada kwijt zou zijn.

We hebben samen gelucht bij de Chinees en bij de Sushi tentjes. Aan de koffie gezeten voor het raam waar de regen tegen aan beukte en zoals gisteravond lekker een filmpje gekeken bij ons op de bank.

En het uitpakken van die enorme grote sporttas van Mickey waar allemaal lekkere dingen inzaten! Mickey en Simone hebben ons enorm verwend met kaas, brood en mergpijpjes! Simone nog ontzettend bedankt! En de negerzoenen hebben zich goed gehouden in de koffer! XXX

En bij de fysio mocht ik gisteren actief meehelpen! Chiel liep op de lokomat en normaal gesproken houdt hij zich vast aan de beugels. Dit keer wilde de therapeut dat Chiel de beugels los liet en zich vasthield aan de 2 stokken die ik moest vasthouden voor hem. De peut deed het eerst even voor natuurlijk. We moeten zijn hersenen trainen om weer 'normaal' te lopen. Zijn hersenen zijn vergeten om b.v. met je armen te zwaaien als je loopt.

En qua balans is Chiel echt enorm vooruit gegaan. was de balans bij de eerste assessment 14 en bij de tweede 16, nu staat hij op 56! Goed he! De kracht in zijn linker been en bil is nog niet veel maar er is wel duidelijk te zien dat het vooruit gaat. Hij kan zijn linker been zomaar optillen! Het gaat echt steeds beter!

Dit weekend was het plan om te bbq-en. De temperatuur is zalig. 25 graden. Maar die regen...sinds gisteren nonstop regen...bah.

Bios

Wat een heerlijk weekend was het weer.

We hebben lekker kalm aan gedaan, geen gehaast om op tijd bij het ziekenhuis te zijn of naar kantoor te gaan. Dat is echt genieten. Ik geloof dat ik zondag om 11 uur nog steeds in mijn pyjama rond liep.

Chiel en ik hebben zaterdag samen boodschappen gedaan. Zo gezellig. Het was weer even als vanouds. Samen door de supermarkt, happie eten (dimsum) en toen weer naar huis geslenterd. En toen we weer thuis waren, heeft Chiel nog wat gefietst en om 5 uur stond Jos voor de deur.

Met z'n drietjes zijn we naar BLT gegaan want daar zouden we Bram en Kamilla ontmoeten. Het was super leuk om ze weer te zien en te spreken. Ze zijn heel erg druk en vaak komt een etentje er niet van. Maar nu wel! En Dani vond de grote gele badeend precies voor BLT geweldig om te zien!

Die avond hebben we ook nog geskypt met Leena, Remy en Rachida. Die kleine is om op te vreten! Wat een lekker ding!

Zondag is Chiel in de morgen gaan sporten. Fietsen en spier oefeningen stonden hoog op de lijst. De vrijdagmiddag had hij een lokomat training gehad die enorm zwaar was geweest. Chiel was super gefrustreerd dat niets ging zoals hij wilde. Vandaar dat hij gelijk in de sportieve aanval ging.

En om 3 uur stond Jos opnieuw voor de deur. Met z'n drietjes deze keer naar Elements om naar de bios te gaan. Hangover 3. De Grand Cinema was geboekt door Jos zodat we heerlijk languit konden liggen, gewapend met cola en popcorn, maar eerst nog even binnen komen. Ja je staat er echt niet bij stil, hoe rolstoel onvriendelijk veel dingen zijn. We moesten 4 treden af. Jos heeft hem met het looprek gesteund en zo zijn we binnen gekomen. Het duurde even maar dan heb je ook wat.

Toen we eenmaal zaten kwam de dame van de bios naar ons toe. Ze hebben wel een invalide ingang hoor, maar dat was ze vergeten te zeggen. Ach, maakt niet uit. We zijn er gekomen maar hebben wel gebruikt gemaakt van de invalide ingang toen we weg gingen.

Na de film een frietje met vissticks voor mij en een hamburger voor de mannen. Het was echt een heerlijke zondag.

En nu ben ik weer thuis. Vanmorgen met Chiel naar de lokomat geweest. Hij is nu op het werk en ik ga zo maar eens de boel een beetje opruimen. Want vanavond komt er visite!

Jippie, MIckey komt!! En ze blijft 10 hele dagen! Gezellig. Ik kijk er enorm naar uit!

Tickets in da pocket!

Op de laatste vlucht had Chiel veel last van zijn onderlichaam, alhoewel hij niet liet merken dat het zo was. Zoals een goed oud militair gewoon is, wuifde hij alle ongemakken weg maar ik zag hoeveel last en pijn hij had. Zijn benen waren helemaal opgezwollen en rood en hij kon niet even verzitten.

We waren ongelofelijk goed geholpen door Cathay Pacific en Jesse! Maar in het bijzonder door Joey, de dame van Cathay die alle tripjes boekt voor Jesse. Er werd wat over en weer gemaild en binnen no time kregen wij de stoelen naast het toilet en was er een rolstoel service geregeld.

Nu wilden wij in de maand juli naar huis. Natuurlijk om onze kinderen en de kleine Leena weer te bewonderen. En Chiel wilde weer langs klanten en op bezoek bij de dokter in de Maartenskliniek. Deze keer wilde ik de opgespaarde punten van Cathay gebruiken om onze stoel te upgraden naar Business Class. Want ik sta echt niet meer toe dat Chiel opgevouwen zit met pijn in zijn lichaam. Ik wil niet snobistisch overkomen maar als er een tijd is om voorin te zitten, dan is dat nu wel, en eerlijk is eerlijk, dat kaasplankje is niet vervelend! ;-)

Ik stuurde eind april/begin mei eerst een mailtje naar Christy. De dame van het reisbureau waar wij al 10 jaar gebruik van maken. Ik gaf de data door. 1 Juli t/m 29 juli. De tickets waren zo geregeld maar de bevestiging over de upgrade met punten, die kwam maar niet. Ook waren de tickets flink aan de prijs omdat we gebruik wilden maken van de upgrades maar als ik die niet krijg, dan hoef ik die dure tickets niet. Over en weer gemaild en het kwam er op neer dat wij op de wachtlijst stonden en dat het wel eens kon zijn dat we die business class stoelen niet zouden krijgen. Begrijpelijk wil een vliegmaatschappij liever betalende klanten dan klanten die hun zegeltjes inleveren.

Hierop ondernam Chiel actie. Hij vroeg aan Elvira of ze eens kon zoeken naar 'upgradable' tickets van Cathay waar we onze miles konden gebruiken om beter te zitten. Ze kwam al met goedkopere tickets maar ook hier stonden we op de wachtlijst. En we zouden dan vliegen van 24 juni t/m 23 juli. Deze verschuiving van data's scheelde zo'n 500 euro pp. Niet slecht dus. En het maakte ons niet zo veel uit die week eerder vliegen.

Maar wat er ook gebeurde, we kregen maar geen mailtje dat de tickets MET upgrade geregeld waren. Niet via Christy en niet via het reisbureau wat Elvira in de arm had genomen. En eerlijk gezegd werd ik er een beetje zenuwachtig van.

Want mijn volgende optie was om voor Chiel een business class ticket te kopen. Een rib uit je lijf maar hij heeft nou eenmaal een lijf wat niet meewerkt. Ik zou dan gewoon op de wachtlijst blijven staan en hopen op een upgrade. En als het lukt is dat geweldig en als het niet lukt is het jammer dan. Maar voor mij was het allerbelangrijkst dat Chiel een goede vlucht zou hebben. Hij zou als hij naar het toilet moet mij kunnen laten roepen door een stewardess, zodat ik hem dan zou kunnen helpen. Geen optimale situatie maar hem pijn laten lijden omdat de stoel te krap is en hij klem zit is ook geen optie.

Ik liep dus naar het reisburau waar we al 10 jaar klant van zijn. Kom daar, weg reisbureau! Zit een hele andere winkel in en nergens staat waar dat reisbureau naar toe is verhuisd! Das lekker dan. Toch maar weer gemaild met Christy met de vraag of ze verhuisd zijn, waarop zij doodleuk antwoord. Ja hoor, we zitten nu op Lockroad. Ik heb gelijk de tickets gecanceld. Vind het een beetje vreemd dat je je klanten, zij is onze eigen senior accountmanager, niet even informeert hierover. Laat dan maar zitten. Na 10 jaar scheiden onze wegen hier. Plus dat ze geen enkele toegevoegde waarde leverde aan het feit dat ze onze accountmanager was. De groeten.

Van de week was Elvira bezig om voor een relatieve goedkope business class ticket te shoppen en toen kwamen Jesse en Jos op bezoek. Jesse hoorde het aan en vroeg ons boekingsnummer. Hij begon gelijk te mailen met Joey. En na wat heen en weer gemail bleek inderdaad dat we weinig kans zouden maken op een upgrade. De vluchten zaten zo goed als vol en nogmaals zo'n vliegmaatschappij wil liever betalende klanten.

Gisteren werd er weer gemaild. Joey zag dat op andere data we WEL de upgrade zouden kunnen krijgen. Dus via Elvira de reisdata laten veranderen en vanmorgen kregen we het geweldige nieuws van Joey!

We komen naar Nederland! In stijl! Van 5 juli t/m 5 augustus! Yoehoe!!!

Thai beef salade

Om maar eens even met een ander onderwerp te beginnen ;-)

We vinden het fijn om doordeweeks zo veel mogelijk thuis te eten. We zijn heel erg bezig met gezond eten. Veel groenten, heel veel groenten. Met zo nu en dan een stukje kip of vis. En heel af en toe nemen we zelfs een biefstukje. Als Berry het nu zou lezen weet ik zeker dat hij zijn wenkbrauwen ophaalt, maar echt, we lusten dat ook! Alleen niet bij iedere maaltijd en niet ter grootte van een halve koe ;-)

Vanavond zou Jos komen eten en ik wist gelijk wat ik op tafel wilde zetten. Thai Beef Salade van mijn grote vriendin Annabel Langbein en als toetje kokosroom met mango van mijn andere grote vriendin Donna Hay. Of we ook internationaal bezig zijn. En het werd een succes! De salade was binnen no time verorberd net als het toetje. Kopje koffie met een roomsoesje erbij. Nederlandse roomsoesjes zelfs! Bij de Marketplace supermarkt hebben ze een partijtje soesjes opgekocht denk ik, want in de vriezer lag een flinke stapel mij aan te kijken.

Jos maakte foto's van de salade en stuurde die gelijk op naar Irma. We zaten nog wat na te praten en toen bedacht ik me ineens of ik niet had beloofd om dit recept ook naar Jesse's moeder te sturen. Toen ze hier waren had ik die salade ook gemaakt en ze vond hem heerlijk. En heel gemakkelijk te maken! Jos opperde dat ik hem ook gelijk naar Irma moest sturen. Dan had ze het maar vast voor als hij weer in NL is. Dus hierbij op verzoek van Jos het recept van de Thai Beef Salade!

Wat heb je nodig voor de salade:

(Lende)biefstuk
scheut vissaus
zout en versgemalen peper
olie
1 grote of 2 kleine komkommers
1 kleine rode ui
4 lente-uitjes
kersttomaatjes
40 muntblaadjes
bos koriander blaadjes
150 ml zoete chilisaus
4 eetlepels limoensap

Bereiding:

Wrijf de biefstukjes in met vissaus en breng ze op smaak met zout en peper. Verhit een koekepan tot heet en bak de biefstukken. Als ze ongeveer een 1 cm dik zijn, 1 minuut per kant. Dan zijn ze medium rare. Zijn het dikke biefstukjes dan is het 2 min per kant. Of bak ze tot de gewenste gaarheid.

Ik neem 1 biefstukje pp maar je kan ook 1 biefstuk voor 2 personen rekenen. Als het voor de lunch is doe ik dat, maar als het voor een hoofdgerecht is bedoeld, neem ik 1 per persoon.

Laat het vlees na het bakken 5 minuten rusten en snijd het dan schuin op de draad in dunne plakjes.

Pak een grote kom. Snij de komkommer in plakjes of staafjes, snij de kersttomaatjes door de helft, de rode ui in halve ringen, de lente uitjes in dunne plakjes, en doe in de kom.
Scheur de muntblaadjes en doe in de kom. En dan de koriander... Ik gebruik een grote bos koriander die we hier kunnen kopen in de supermarkt, maar als je koriander bij  b.v. de AH haalt dan zit er een beschamende kleine hoeveelheid in zo'n plastic bakje. Dan zou ik 4 bakjes gebruiken. Houd je niet van koriander, gebruik dan peterselie maar niet van die krulpeterselie... snij grof en doe in de kom. Voeg plakjes biefstuk plus de vleessappen toe. En hussel door elkaar.

Voor de dressing doe ik 150 ml zoete chilisaus (dipsaus voor vietnamese loempiaatjes) in een kommetje. Voeg de limoensap toe en de fijngeraspte schil van 2 limoenen plus 2 theelepels vissaus. Goed doorroeren en over de salade schenken en door husselen.

Zelf doe ik liever de salade op een bord scheppen en leg daar de plakjes vlees boven op. Vind ik leuker staan en zo heeft iedereen zijn eigen bordje plus biefstuk.

Eet smakelijk!

Dipje

Vannacht zaten we allebei rechtop in bed. De uitslagen van de assessment en die van gisteren waren niet zoals wij verwacht hadden.  Het onderzoek van gisteren was traumatisch en de officiële uitslag horen we pas op 20 juni. Dus misschien valt het nog wel mee. Genoeg food for thoughts en die spoken natuurlijk 's nachts door je hoofd.

We proberen maar steeds terug te denken aan de periode in december. Hoe zwart zag de lucht er toen wel niet uit! Dus als je dat vergelijkt met nu is er geen reden om bij de pakken neer te zitten. Maar het is nu juni en de vooruitgang gaat tergend langzaam. We wisten het hoor. Deze revalidatie gaat heel lang duren en dat is normaal met dat klote syndroom. Ik hoor het die mevrouw op het filmpje nog zeggen...'het CES is vooral een kwestie van vertrouwen hebben/houden en doorzettingsvermogen'...En, ook zo fijn, niemand kan je vertellen of je 100 procent herstelt. Het kan maar het kan ook niet. Maar toch. Je zou zo graag een kijkje willen nemen in de toekomst...

Maar zelfs als je denkt dat het beter gaat, dat je vooruitgang boekt en dat je meer voelt in de verlamde delen van je lichaam, dat je dus positief bezig bent met je herstel, als je dan uitslagen krijgt die je niet had verwacht, dan komt de twijfel binnen en beland je even in een dipje.

Het komt toch wel goed? Toch? Hoe is het toch mogelijk dat een actieve gezonde sportieve man, van de ene op de andere dag in een rolstoel zit? Wat voor gemeen spelletje wordt er gespeeld? Wat is de bedoeling hiervan? Wil een hogere macht ons iets laten zien en/of leren? Je benen willen niet meer en als het nog lang zo door gaat, dan begeeft je verstand het ook nog. Snap je een beetje hoe wij rondjes draaien?

En toch staan we elke morgen weer positief op. Fris en fruitig omarmen we de nieuwe dag. En de negatieve gevoelens en gedachten worden afgespoeld onder de douche. Ondanks alles en de enorme inspanning dat het kost stapt Chiel de taxi in om 9 uur en komt pas 's avonds om 7 uur weer thuis. Hij neemt alleen vrij als hij naar het ziekenhuis moet voor de revalidatie. En hij kan (nog) niet naar China maar ik weet dat hij er alles aan doet om dat binnenkort voor elkaar te krijgen. Happy met het werk, happy met de lieve collega's en happy dat hij weer deel uitmaakt van de maatschappij. Of hij ook een doorzetter is!

Genoeg nu. We gaan er weer voor.

Maandag komt Mickey!!! Gezellig. Ik kijk er heel erg naar uit!

Wat een dag.

Zondag kwam Jos weer terug uit Singapore. Hij had samen met Jesse de halve marathon gelopen die 's nachts werd gehouden. Zaterdagnacht had Jesse er nog een hele marathon achter aan gelopen, ook 's nachts trouwens, en aan de kleine oogjes van Jos te zien, kon hij nu wel wat slaap gebruiken.

Maar niet voordat we met z'n drietjes bij Monster Sushi hadden gegeten! Heerlijk! Voor het eerst sinds Chiel's ziekenhuisopname zaten we weer aan de sushi! Het was gewoon een schranspartij ;-) Nog een bakkie bij Starbucks en toen ging Jos naar huis. Volgens mij is hij gelijk in slaap gevallen...

Vandaag stond er een afspraak op de kalender. Chiel werd om 12 uur verwacht in het Queen Elisabeth ziekenhuis. We wisten dat er een onderzoek zou plaats vinden om de blaasdruk te meten. Chiel was vannacht ook een beetje onrustig, steeds wakker en vaak naar het toilet. Het is ook een bagger onderzoek om te ondergaan maar wat moet dat moet. Dus wij de taxi in.

Het begon er al mee dat deze taxichauffeur ons bij het verkeerde gebouw afzette. Lekker. Het grote zoeken kon beginnen. Natuurlijk hebben we 3 verschillende gebouwen gezien en alledrie bleken niet de juiste te zijn. Dus met het zweet op de bovenlip van het haasten, kwamen we precies op tijd bij de incheck-balie. Nog steeds in de veronderstelling dat we ergens in een wachtkamer moesten gaan zitten om op onze beurt te wachten. Maar nee. We moesten naar de Day Ward H3. Hmmm, day-ward...dat klinkt als dagopname...

Deze day-ward lag gelijk naast de afdeling waar Chiel toen opgenomen lag...oude pijnlijke herinneringen kwamen boven drijven. Ik zag die blauwe stoeltjes weer staan waar ik toen 5 uur heb zitten wachten...

En dan weet je weer dat je in het QEH bent. Gebrek aan uitleg en communicatie staan daar hoog in het vaandel. Op deze afdeling kwam een zuster naar ons toe. Chiel werd opgenomen voor het onderzoek, uh?!..wat?! We moesten naar een zaaltje waar 3 bedden stonden en een aantal stoelen en een bureautje van de dokter. Wait here, zei ze. Ok, dat kunnen we. Wel kwamen de keukenhulpen weer eten brengen. En geloof het of niet, het is nog steeds een bakkie bruin, een bakkie groen en een bakkie wit. We hebben vriendelijk bedankt voor de maaltijd.

Om 2 uur werd Chiel opgehaald en ben ik naar huis gegaan. Vlug de afwas gedaan en de wasmachine aangezet, en toen werd ik om 3 uur weer gebeld door Chiel. Hij was klaar met het onderzoek en of ik naar het ziekenhuis kwam om hem op te halen.

Het mag duidelijk zijn dat Chiel na het onderzoek niet in de mood was om eens lekker naar kantoor te gaan. Het liefste wilde hij in een hoekje van de bank zitten met een deken over zijn hoofd. Hij heeft wel zijn mail gedaan maar was verder een beetje stil. Thuis bijkomen van deze dag was hoog nodig.

Morgen gaat het allemaal beter!

Indoor gym

We hebben weer last van de hot weather warnings. Het is onbenullig heet en klam en je wil helemaal niets...je wil alleen maar binnen in de airco zitten op standje 'invriezen'. Bah.

Afgelopen vrijdag hoorden we van de fysiotherapeut dat de data van Chiel's assessment binnen waren en daaruit bleek dat er een minimale vooruitgang was geboekt. Hij heeft meer handigheid in de oefeningen gekregen maar qua kracht was er bijna geen vooruitgang. Het sloeg in als een bom. Bij ons allebei trouwens. Je bent de hele tijd leuk bezig en dan krijg je dit te horen! Vanaf dat moment heeft Chiel besloten om nog meer te oefenen en vooral op kracht.

Dat is de ellende met dat gemene syndroom. Je kan er niet van op aan. Soms gaat het ineens supergoed en een andere keer krijg je tegenslag op tegenslag te verwerken. Zo lag er bij Chiel een jongen op de afdeling. Hij was zo'n beetje in dezelfde tijd als Chiel opgenomen. Jonge knul en met hetzelfde syndroom als Chiel. Deze jongen heeft 5 maanden geen enkel gevoel gehad in beide benen. De oefeningen die hij moest doen, deed hij maar hij had er geen gevoel bij. Afgelopen week kwamen we hem weer tegen bij de fysio. Hij is nog steeds opgenomen trouwens. Toen hij ons zag liet hij ons wat zien. Hij stond op en liep 5 passen! Ik bedoel maar, het kan dus wel!

Dus vanmorgen begon hij met de oefeningen. Eerst 300 squats...

...toen oefeningen met been optrekken en laten zakken...

...nog wat andere kracht oefeningen...

 ...en daarna fietsen 12 km...

 ...maar alles lekker binnen. Niet op het balkon want je schroeit weg door de zon. Hij is 2 uur bezig geweest! Aan de wil en doorzettingsvermogen ligt het in ieder geval niet!

O ja, gisteravond nog lekker gegeten met Michael en Cynthia, die een weekendje Hong Kong hadden gepland met de familie. Het was heel gezellig!

En Jos en Jesse zitten dit weekend in Singapore. Ze hebben vannacht de halve marathon gelopen. De start was om half 12 's avonds. Prima plan want overdag met die hitte wil je niet lopen.

Rotbeesten

Ik word er gek van! De laatste week hebben we steevast elke avond na zonsondergang ratten op ons balkon. Bah! Het lijkt wel of we sinds de Black Rain weer ratten op het balkon hebben gekregen. Misschien omdat de riolen een maximale hoeveelheid water te verwerken hebben gekregen en die beesten ergens naar toe moesten. Maar waarom ze nou mijn balkon hebben uitgezocht, geen idee. We wonen op 4 hoog!

Ik vind het zo'n goor idee en je schaamt je zelfs. Alles is schoon, nergens etensresten (ook bij de buren trouwens) en toch die rotbeesten overal. Het ergste is dat je niet eens 's avonds op het balkon kan zitten want voor je het weet heb je die krengen ook binnen, en daar moet ik helemaal niet aan denken.

Eerst zag ik er eentje voorbijschieten over de balustrade. Ik schrok me een ongeluk maar daarna niet meer aan gedacht. Het leken me jonkies. De ratten die ik al eerder dood op het balkon had gevonden waren veel groter! De avond erop was die ene rat nergens bang voor. Heb altijd gedacht dat ze banger voor mij waren dan ik voor hun, maar deze jongen had overal schijt aan. Hij bleef keurig op het tafeltje zitten en keek mij aan van 'watmoetje?' Gistermorgen zag ik toch mijn grote schrik dat er van alles was afgeknaagd onder mijn airco. Schijnbaar was de rat of ratten in de airco buiten geklommen en hadden slangen doorgeknaagd. Ik dacht de waterleiding.

Gisteravond sloeg echt wel alles. Over het balkon waren 2 ratten aan het tikkertje spelen. En degene die gewonnen had, maakte gelijkt maar een wipje met de verliezer! Ze renden van links naar rechts, gooiden mijn klompjes van de tafel maar lieten het rattengif wat Chiel had meegenomen mooi links liggen. Ook zag ik ze, via het slaapkamerraam, steeds de airco in en uit lopen. Dus ik had gelijk dat het ratten waren geweest! Er was er zelfs eentje die met zijn pootjes tegen het raam bij ons de woonkamer binnen keek. Hoe brutaal!

Nu staan er op het balkon 2 mannetjes van Daikin, de airco, en dit grapje kost me weer flink wat duiten. Bijna 2000 hkd. Potver. Ze hebben niet alleen de waterleiding doorgeknaagd maar ook de leidingen waar het gas door heen gaat. Heel fijn.

Als ze straks klaar zijn, spuit ik eerst het hele balkon schoon en dan strooi ik overal gif! Ik ben het helemaal zat!

Zucht....Nou de mannen zijn klaar. Via Emma, zij is de nieuwe medewerker op kantoor, hebben we gevraagd of zij zou kunnen bellen met Daikin. Zij spreekt Cantonees en de monteur spreekt cantonees. Dat gaat dus veel beter dan wanneer ik zou bellen. Enfin, vanmorgen stonden hier dus 2 mannetjes. Er lopen dus leidingen van binnen de airco, naar buiten de airco. Daar zit van dat zwarte isolatie spul overheen, net als in NL bij de centrale verwarming. Nou hebben die beesten dat dus kapot gebeten plus dat ze door de koperen buis zijn gegaan.

Het zag er spectaculair uit. 1 Helper die alles aangeeft en 1 mannetje die het dus moet doen. Hij belde met Emma en de prijs was 1700 hkd. Of ik dat goed vond. Geen probleem, als het maar gemaakt wordt. Vervolgens ging hij druk meten en er kwam een gasfles aan te pas. Begrijp ik ook. Hij komt mij halen en laat zien dat het gas er in gaat en dat er koele lucht uit de airco komt. Nou ook dat snap ik. Maar...uh... die koele lucht was nooit weg geweest!

Ik keek naar die zwarte buis en die zag er nog net zo uit als voordat ze begonnen. Maak je die ook nog?, vraag ik. Hij knikt van ja, loopt gelijk naar de wc en gaat eerst uitgebreid op de pot. WTF?! Nou ja, better out then in, zullen we maar zeggen. En nadat hij van de wc afkomt wil hij geld.
Uhm,....zwarte buis? Nog niet gemaakt? Ik besluit om Emma te bellen. Misschien dat zij het kan uitleggen.

In rap cantonees wordt er van alles gezegd en 1 woord hoor ik steeds...'momentai'...oftewel 'geen probleem'. Hoezo geen probleem? Die buis is nog niet aangeraakt. Emma verteld me dat hij die buis heeft gelast. Gelast?! Ik stond er bij en keek er naar en ik heb geen lasapparaat gezien! Emma praat weer met de monteur. Met een grote zucht sjokt hij weer naar buiten en wil mij laten zien dat hij toch echt heeft gelast. Laat maar zitten. Ik doe het zelf wel.

Ik heb net zelf alles maar met breed plakband afgedicht. Plus het minuscule kleine gaatje waar die krengen steeds door naar binnen gaan. Wel krijg ik 1 maand garantie. Nou bedankt hoor. En voordat ze vertrekken gaat die helper ook nog even op de wc! Tuurlijk. Kan er ook nog wel bij...mag ik de wc ook nog eerst even schoon maken...

Assessment

Ze hadden het ons al wel verteld toen we begonnen aan de Lokomat. Na 8 keer trainen wordt er een assessment verricht. Aan de hand van deze gegevens kunnen ze besluiten hoe verder te gaan. Het zou kunnen, dat er besloten wordt om te stoppen met deze Lokomat trainingen. Het is duur en er staan mensen op de wachtlijst. Dus als het bij jou niet helpt dan staan er letterlijk mensen in de rij om jouw plek over te nemen. Maar ze kunnen ook besluiten om door te gaan omdat de gegevens aangeven dat het juist goed gaat!

Ook al zien we allebei dat het vooruit gaat, ook al zien onze vrienden dat het beter gaat dan de laatste keer dat ze Chiel zagen, toch blijft zo'n assessment redelijk spannend. De lokomat is een geavanceerde computer en alle gegevens worden opgeslagen. Je kan het niet beïnvloeden en je bent niet afhankelijk van een therapeut die misschien denkt, 'ach laat die man maar, hij doet zo leuk zijn best'. Nee, het zijn harde gegevens die zwart op wit staan.

Dus toen we vanmorgen aankwamen en de therapeut vertelde dat het assessment zou plaats vinden, toen keken Chiel en ik elkaar even aan en moesten we toch even slikken.

Chiel werd weer in de lokomat gehangen en vast gemaakt en daarna omhoog gehesen tot net even boven de loopband. Het apparaat maakt dan eerst even zelf loop bewegingen en als client kan je dan niets anders doen dan het laten gebeuren. Je hebt geen enkele invloed. Als je een beetje warm bent gelopen dan moet je oefeningen doen. Zoals je been vanaf de knie naar achteren bewegen en die houding een aantal seconden vast houden. Dan doet het apparaat niets en moet je zelf aan de slag. Je hoort 3 piepjes en dan moet je het gaan doen. Hoor je weer een piepje dan mag je weer ontspannen. En zo doen ze dat links en rechts, vanaf de heup, vanaf de knie, naar voren en naar achteren.

Het laatste piepje was nog niet voorbij of Chiel riep al 'And? What's the verdict?' De therapeut vertelde dat hij nog even tijd nodig had om het te bekijken en uit te printen. Maar gelukkig kwam de uitslag snel. Er is verbetering, hij is sterker in de verlamde spieren dan aan het begin en hij mag door met de trainingen! Jippie!

Daarna begon de normale training. Door het park lopen en munten proberen te pakken. Ja, ik weet het, klinkt niet echt aannemelijk, maar goed. Chiel is er lekker druk mee ;-) Hij is van level 1 naar level 2 gegaan. Zo goed ging het!

En omdat ik een oma ben en daar enorm trots op ben, nog even deze foto's die we vanmorgen kregen...

...OM OP TE VRETEN!!!! Onze dag kan niet meer stuk!

Het gaat goed!

Ik las in wat commentaren de vraag hoe het nu met mij gaat. Ik was in eerste instantie een beetje verbaasd maar het komt misschien omdat ik daar niet zo veel over vertel en omdat de dagen best gevuld zijn, praat ik liever over Chiel's herstel. En als er (zaken)bezoek is, dan zijn de dagen sowieso meer gevuld en kost alles meer energie. Dan ben je blij als je 's avonds in bed ligt en ontbreekt het je aan lust om een blogje te schrijven.

Maar echt, het gaat heel goed met mij! Ik heb meer structuur in mijn dagindeling gebracht. En zo nu en dan, zoals b.v. op de dinsdagen, heb ik het rijk helemaal voor mij alleen. Daar kan ik echt van genieten!

Ik breng Chiel naar een taxi rond 9 uur, hij stapt in naar kantoor en ik loop de lift weer in naar huis. Elvira pikt hem op bij kantoor en op de terugweg zet ze hem weer in een taxi naar huis. Hij belt mij dan weer en ik sta beneden op hem te wachten, we lopen de lift weer in en 9 van de 10 keer komt de geur van heerlijk eten je tegemoet!

Overdag ga ik eerst de tent een beetje opruimen, boodschappen doen voor het eten en verder hang ik op de bank, zit een beetje achter de computer, slaap een beetje bij of ga juist de stad in. Maar geloof mij, met dat vieze hete plakweer, dan wil je wel naar huis om in de airco te zitten!

Op de dagen dat Chiel naar het ziekenhuis gaat, ga ik met hem mee. De invalide-taxi doet schijnbaar hele goede zaken want hij is nauwelijks meer te boeken. En omdat je in het ziekenhuis eerst naar het scroff-office moet (het betaalkantoortje) om van te voren de behandeling te betalen, is het handiger dat ik dat doe. Je kan niet per week vooruit betalen bijvoorbeeld. Bij de lokomat-training staat het scroff precies voor de deur, maar als we op donderdagmiddag naar de gewone fysio moeten, staat dat kantoortje op een andere verdieping in een andere vleugel. Veel lastiger en zeker als je met een looprek loopt. Het is nogal een mijl op zeven.

Na de trainingen gaat hij vaak gelijk door naar het kantoor. Bij het ziekenhuis neemt hij een taxi naar Lai Chi Kok en neem ik een taxi naar huis. Nee, het is een hele vooruitgang als je dat vergelijkt met 2 maanden geleden.

Ook eten we doordeweeks elke dag thuis. Ik kook wat geen straf is moet ik zeggen. Ik vind koken leuk. En het is een uitdaging om elke dag gezond te eten. Veel groenten, vitamine en vezelrijk en met veel eiwitten. Dat schijnt goed te zijn voor de zenuwaangroei en de darmen. En in de morgen maak ik smoothies voor een gezonde verzelrijke start! En soms maak ik gewoon een vette hap. Gewoon omdat het lekker is. Net als gisteravond, toen heb ik 'twice cooked melting pork belly' met honing gemaakt! En het was zalig! Misschien niet al te gezond maar lekker was het wel! Ik zet wel even het filmpje met recept eronder. DOEN!!



In de weekenden proberen we buiten te eten. Maar dan wel dichtbij en rolstoelvriendelijk. Zo houden we allebei enorm van het Kings Lodge eten, maar met een rolstoel binnen komen is haast onmogelijk. Dus daar kan ik beter eten halen om thuis op te eten.

Ook tussen de oren gaat het goed. Chiel en ik zijn nog closer geworden en samen bieden we het hoofd aan alles wat op ons pad komt. Soms is het even samen huilen maar meestal is het samen lachen en genieten van wat we nog steeds hebben en intens gelukkig zijn als er een overwinning te vieren valt. En daar zijn we heel blij mee. Ik heb van dichtbij gezien dat voor veel minder huwelijken op de klip lopen, zelfs als je niet in een rolstoel zit.

Maar stel dat dit het is, stel dat Chiel op zijn top zit qua herstel, dan nog ben ik gelukkig! Als je mij bijna 5 maanden geleden had verteld dat dit het zou worden, dan had ik daar gelijk voor getekend! Toen lag hij plat in bed, kon zijn beiden benen niet bewegen en zelf naar de wc gaan was onmogelijk. Nu loopt hij met een brace en looprek door het huis en naar de taxi, gaat hij zelf naar het toilet, gaat zelf onder de douche en hij is weer aan het werk! Het is alleen jammer dat als ik een kakkerlak zie of een rat op het balkon, ik dat toch zelf moet oplossen en niet achter zijn brede schouders kan gaan staan ;-)

Want ook al is ons leven 360 graden gedraaid, gelukkig zijn we! We zijn niet zielig en ik voel me zeker niet zielig. We hebben elkaar, de kinderen, een schat van een kleindochter, vrienden en familie. En daar wordt je zeker gelukkig van! Voor nu hebben we wat we niet kunnen geparkeerd ergens achter in, en kijken vooral naar wat we wel kunnen.

Een nieuwe week

Het weekend is weer voorbij. Was een gezellig weekend trouwens. We hebben weer met Jesse bijgepraat die de laatste weken op stap was. Gegeten bij Annie op zaterdag en zondag bij ons thuis aan de lasagna. Met smoothies! Jesse is getransformeerd in een gepassioneerde smoothie maker en dat hebben we gisteren mogen proeven. Heerlijk!

Chiel en ik zijn vanmorgen, nog steeds met volle buik van de smoothies, naar het ziekenhuis gegaan. De trainingen gaan steeds beter en volgens de therapeuten is het goed te merken dat Chiel sterker in zijn balans en spieren wordt. En dat doet Chiel zichtbaar goed. Hij heeft er vertrouwen in dat het goedkomt. Ik heb er geen moment aan getwijfeld! Zijn linker been tinteld en soms heeft hij hele avonden een soort van electro regen schokkend door zijn been. Rot gevoel, maar hij heeft in ieder geval gevoel!

Natuurlijk is het nu nog niet zoals het normaal zou zijn. Zonder brace lopen gaat steeds beter maar hij kan als hij grote stukken afleggen nog niet zonder. En zeker met dat kleffe warme en benauwde weer is dat geen optie. Als we bij een taxi aankomen is hij doorweekt. Laat staan als hij dat zonder brace zou moeten doen.

Zijn darmen zijn rustig en hij voelt ook steeds meer in die streek. Net als met zijn blaas. Gaat ook steeds beter. Hij moet nog wel catheteren maar als het zo uitkomt kan het ook zonder. Geweldig dus! Toch blijft dit de grootste zorg. Benen kan je trainen maar een blaas en darmen gaat buiten je bewust zijn om. Je moet of je moet niet. En in Chiel's geval voel je het en soms voel je het niet. En daar maakt hij zich de meeste zorgen over. Je zal maar net op kantoor zitten of in een taxi...

Hij is nu op kantoor. Na het ziekenhuis is hij gelijk doorgegaan naar Lai Chi Kok. Weer lekker aan het werk.

En we hebben nog steeds maar 1 werkende lift. De hele boel staat beneden blank. En ik denk dat door de regenval we ook ineens weer last hebben van ratten. Bah. Schrok me eergisteren te pletter toen er ineens eentje over ons balkon rende. Ik heb het gelijk doorgegeven aan het management en ik krijg weer zakjes gif.

Morgen gaan ze ook aan de afwatering beginnen bij mij op het balkon en in de bijkeuken. Het zal tijd worden. Toen ik vertelde dat ik last had van wateroverlast een tijdje geleden, knikten ze begrijpend maar deden er verder niets aan. Mijn Indiase buurvrouw staat stukken sterker in haar schoenen. Bij haar is het parket eruit geklapt en ze eist een vergoeding van het management. Nu het management er zelf last van heeft ondervonden,( geld, lift, overstroming), nu ineens kan wel gewerkt worden aan een betere afwatering. Nou ja, zolang het maar gebeurt.

Suikerspin!

Geweldig! Voor 1 euro en 1 cent een knap kunstwerkje!