Druk

Ik heb het een beetje druk gehad de laatste dagen. Vandaar dat ik nu pas weer een berichtje kan posten.

Afgelopen maandag heb ik weer geprobeerd om hard te lopen. Om 6 uur stond ik buiten en begon met les 3 van week 2 van de halve marathon. Ik begon deze keer met eerst naar de klokkentoren lopen en dan terug naar de trap en vandaar door om naar de muur te gaan en terug. De eerste helft ging best goed maar de tweede helft was huilen met de pet op. Bah. Ik moest echt 3 keer stoppen en kon mezelf maar met moeite motiveren om door te gaan. Halverwege de tweede helft ben ik opgehouden. Dit heeft helemaal geen zin. Dus terug naar huis.

Chiel ging fietsen en dan moet ik even helpen met hem op de fiets krijgen en zijn voet vast te zetten. Daarna wilde ik koffie gaan zetten en helaas. Het koffiezetapparaat was echt helemaal dood. Hij deed niets meer. Dus nadat Chiel van de fiets af was, ben ik begonnen met mijn zoektocht naar een nieuw apparaat. Onder ons huis zit de fortress en die had keuze uit 2 koffiezet apparaten. Ook bij de Wing On was niets te krijgen dus er zat niets anders op om verder van huis te gaan zoeken. Gelukkig vond ik in Elements bij de Fortress een apparaat met thermoskan eronder. Die mocht gelijk mee.

En toen had ik nog een waterkoker nodig. Die had het 2 weken daarvoor begeven. Het modelletje waar ik naar keek werd door de verkoopster afgekraakt. Niet goed. Slechte kwaliteit. Ze adviseerde een ander. Die was beter! Toen ik zei, ok doe me die dan maar, liep ze weg en kwam even later terug met de mededeling dat dat apparaat niet meer op voorraad was. Jee, d'as balen. Nou, zei ze, misschien wil je dan toch die ene waar je al naar keek! Pardon? Eerst kraak je hem af en nu wil je hem aan mij verkopen? Dacht het niet. Ze moest er zelf ook wel om lachen. Gelukkig was bij de buurman, Broadway, wel die ene op voorraad, dus ik kon weer naar huis met 2 werkende apparaten.

Eenmaal thuis gelijk koffie zetten...dacht ik. Maar nee, eerst koffiebonen malen. Ik heb kilo's bonen liggen dus eerst een half uurtje heel ouderwets bonen gemalen. Toen kon dan echt het koffiezetapparaat aan. Jippie!

Vervolgens werd ik gebeld door het Nederlandse Consulaat. Mijn paspoort was klaar en kon opgehaald worden. Dat doe ik dan morgen.

Na de koffie naar de supermarkt. Boodschappen doen voor het avondeten. Was opgehangen, wc's schoongemaakt. Eten koken en al met al lag ik om 8 uur kapot op de bank.

Dinsdagmorgen vroeg naar het Consulaat. Eerst met de Starferry naar Wanchai, paspoort ophalen, starferry terug. Vlug naar huis want Chiel zou een vergadering thuis hebben met 4 man. Koffie en thee zetten, lunch verzorgen en nadat de laatste vertrok om 2 uur, ging Chiel zich weer klaar maken voor de fysio die om 3 uur gepland staat.

Omdat de Diamondcap, de rolstoeltaxi voor deze week helemaal was volgeboekt, moesten we met een gewone taxi. Dat gaat best maar het is wel even een gedoe. Eerst Chiel de helling opduwen, taxi aanhouden, Chiel in de taxi krijgen, rolstoel opklappen en achterin gooien, naar het ziekenhuis. Dan eerst naar de kassa om gelijk de sessie te betalen, met de lift naar de 3e verdieping, Chiel afzetten en afscheid nemen, met de minibus naar Mongkok omdat anderhalf uur later Chiel weer opgehaald moest worden.

In Mongkok een beetje rondgelummeld, boodschappen gehaald voor het avondeten, de minibus weer in naar het ziekenhuis, Chiel weer ophalen, taxi aanhouden, Chiel in de taxi krijgen, rolstoel opklappen en achterin gooien. Terug naar huis. Met de rolstoel de helling weer af, Chiel laten wachten bij de deur. Ik weer naar boven over de helling, de voordeur in van de Hilton Towers, met de lift weer naar de kelder, deur open maken, houten ramp weer voor de deur leggen, Chiel door de deur, ramp weer weghalen, lift naar boven en pfff, we zijn thuis!

Eten maken, Chiel aan de skype, eten, afwas doen en om 8 uur zat ik weer voor dood op de bank.

Vandaag, woensdag dus, ben ik weer gaan lopen omdat het maandag niet zo goed ging. Ik moet meer lopen om mijn conditie weer op peil te krijgen. Achteraf denk ik dat ik nog steeds last heb van dat griepje. Ik heb weer hoofdpijn en ben verkouden. Bah. Maar goed, ik heb het gedaan en heb mijn 60 minuten afgemaakt.

Daarna naar huis, de was doen, het bed verschonen, en boodschappen doen voor het avondeten. Ook heb ik nog een uurtje op de bank geslapen. Heb nog steeds hoofdpijn. Lunch klaar gemaakt en toen weer om half 3 de helling op met Chiel, taxi aanhouden en naar het ziekenhuis. Weer betalen, naar de 3e verdieping en weer de minibus in naar Mongkok. Echt voor die anderhalf uur loont het niet om naar huis te gaan. Deze keer over de bloemenmarkt gelopen om nieuwe kruidenplantjes te kopen.

Weer naar het ziekenhuis om Chiel op te halen en toen wachten op een taxi. En die kwam dus niet. We hebben een uur gewacht voordat er een taxi kwam! Heel fijn. Maar we waren in ieder geval op weg naar huis! Deze keer stond er een mannetje van de beveiliging klaar om voor ons de deur beneden open te maken vanaf de binnenkant. Ik heb namelijk geen sleutel van die deur. Het scheelde mij weer een loopje naar boven.

By the way, de fysio was erg tevreden over Chiel. Het gaat echt steeds beter en nu zijn ze bezig om te oefenen met krukken. De fysio verwacht dat Chiel straks het vliegtuig in kan met krukken!

Morgen nog ene keer met een gewone taxi naar het ziekenhuis en vrijdag heeft Chiel weer een vergadering thuis. Ook krijgen we visite van Rina en 's avonds komen de Chineesjes weer op bezoek. Gaan we gezellig bbq-en!

Hong Kong Marathon

Vanmorgen vroeg om half 4 stond ik op. Eerst maar aankleden en wassen en toen de keuken in. Pannenkoek beslag gemaakt, yoghurtjes uit de koelkast gehaald, koffiezet apparaat aangezet en toen maar bakken. Banana-pancakes. HET hardloop-eten bij uitstek. Tenminste als je een flinke afstand gaat lopen en dat zou Jesse vandaag doen. Hij heeft tot gisteren nog getwijfeld welke afstand hij ging lopen (hij had zich ingeschreven voor de halve en de hele marathon!) en uiteindelijk hij heeft gekozen voor de halve. Er staan nog meer wedstrijden gepland waar hij gaat lopen en dit leek hem een goede aanvulling. Moet eerlijk zeggen dat ik 21.1 kilometer al een pokkeneind vind!

Wij wilden bij de start aanwezig zijn en Jesse stelde voor om ons dan op te halen, de helling op te duwen en dan een mooi plekje bij de start te gaan zoeken. Dit jaar waren er meer dan 72.000 inschrijvingen dus samen er heen lopen leek ons beter dan apart te gaan en elkaar te lopen zoeken.

De banana pancakes stonden klaar. En natuurlijk begaf net nu, ons koffie apparaatje het. Dit is al de tweede van hetzelfde merk en uitgave, die het heeft begeven. Heel slecht. Ik koop hem niet meer. En als die nou voor 2 tientjes gekocht was dan zou ik het nog begrijpen, maar nee, strontduur en langer dan 2 jaar houden ze het niet vol. Bagger dus. Dus eerst naar de 7Eleven. Nescafe halen. Midden in de nacht. En dan blijft het toch vreemd dat de een in sporttenue voorbij komt en de ander lallend en kotsend en stom dronken op een bankie zit. Heerlijk.

Chiel kwam iets later uit bed. Deed alles wat hij moest doen en toen hij net naar binnen rolde, ging de deurbel en daar stonden Mabel en Jesse. Eerst maar ontbijten. Het smaakte iedereen goed en nadat de inwendige mens was verzorgd liepen we naar buiten.

Wat een heerlijk gezicht is dat toch als je iedereen bezig ziet om klaar te maken voor de start. Chiel was een beetje stil. Het deed wel een beetje pijn. Hij had er zo graag bij willen zijn. We liepen over Modyroad naar Nathanroad en zochten een plek naast het Mira hotel. Helaas was dat afgezet door de politie omdat die plek was gereserveerd voor de pers en de officials. Maar als ze dan een rolstoel zien, gaan er ineens deuren open! Een geluk bij een ongeluk.

We hadden een geweldige plek naast de politie en konden alles prachtig zien. We namen afscheid van Jesse, wensten hem enorm veel succes en toen verdween hij in de menigte. Even later klonk het startschot en daar gingen ze! Chiel trok zich ineens op en stond rechtop aan het hek. Hij wilde zijn renmaatje wel voorbij zien komen! En dat lukte!

Toen de hele trein voorbij was gekomen liepen we terug. Mabel ging naar Causewaybay waar de finish was en wij liepen naar huis. Deze keer moesten we de finish maar overslaan. Te veel gedoe. Chiel heeft thuis wel gefietst. Ook een halve marathon (=21.1 kilometer)! Uit solidariteit!

Een paar uur later kregen we bericht van Jesse. Hij heeft de halve marathon gelopen in 1 uur en 39 minuten! Een geweldige tijd!

En dan was deze marathon ook nog heel speciaal omdat een loper na deze wedstrijd er mee op zou houden...Deze meneer, Fauja Singh, is pas op zijn 89ste begonnen met lopen! Hij heeft tot nu 8 marathons gelopen en heeft vandaag zijn hardloopschoenen in de wilgen gehangen op de leeftijd van 101 jaar! Als dat niet inspirerend is dan weet ik het ook niet meer!

Ik

Het ligt niet in mijn aard om achteruit te kijken. Het heeft geen zin. Vooruit kijken brengt zoveel meer. Blij zijn met elke vooruitgang, van elk minuscuul overwinninkje een feestje maken, trots zijn op wat we hebben bereikt en blij zijn met elke nieuwe dag die we samen ingaan. En vooral vertrouwen hebben en houden dat alles weer goed komt, maakt dat we positief zijn en blijven. Want alles gaat goed nu. Chiel maakt enorme stappen vooruit. Veel meer en beter dan we 3 maanden geleden durfden te hopen.

Maar soms, heel soms, overweldigt het me allemaal. Dan weet ik even met mezelf geen raad... Dat gevoel overkwam me vanavond toen we aan tafel zaten. En niet dat dat slecht is, het kwam alleen onverwachts opzetten. We waren in gesprek over hoe de eerste weken na de operatie van Chiel waren gegaan.

Mijn gedachten dreven weg en het gevoel van toen kwam weer terug. Ik zat weer alleen op dat blauwe stoeltje op die kille stille gang...

Over hoe onwerkelijk het was dat Chiel ineens in een ziekenhuisbed lag. Dat klopte niet. Hij was altijd die sterke man die voor mij zorgde en mijn problemen oploste. En nou lag hij daar. En hoe absurd het klonk dat de dokter zei dat dit het weleens kon wezen. Dat hij misschien nooit meer kon lopen, dat hij misschien nooit meer gevoel zou terug krijgen in zijn onderlichaam. Hoe bedoel je?! We hebben het toch wel over dezelfde man,...toch?! Hoezo niet lopen? Hij heeft toch een operatie gehad aan zijn rug? Hij is nou toch weer beter?

In 1 klap, werd elk gevoel uit je lijf geslagen. Alsof je een ballon te hard hebt opgeblazen en die ineens knapt. Alles wat je in je handen houdt zijn flarden van wat eens iets tastbaars was. In je gedachten probeer je die flarden paniekerig aan elkaar te plakken maar hoe erg je je best ook doet, die randjes passen niet meer.

Veel tijd om daar bij stil te staan heb je niet. Gelukkig. Je paniekerige gevoel slaat om in iets anders. Je bent druk. Druk met dingen regelen, druk met op bezoek gaan, druk met communiceren in alle vormen en maten, druk met je gevoel uit schakelen want dat is nu niet van belang. Je moet sterk zijn voor iedereen en vooral voor Chiel en de kinderen. Niemand heeft er baat bij als ik nu ook nog instort. Ik ben ineens de drijvende kracht. Een rol die ik mezelf nooit had toebedacht. Chiel heeft me nodig.

Ik durf nu pas toe te geven dat ik bang ben geweest. Dat ik echt niet zo sterk ben als dat ik me voordoe. Ik doe ook maar wat. Het is voor mij ook allemaal nieuw en onbekend. Ik voel me zeker niet zielig, hooguit onzeker. Doe ik het wel goed?

Nu, na 10 weken en 2 dagen, gaat alles voorspoedig. Chiel voelt zich per dag beter. Met de darmen gaat het goed, de blaas is veel beter, het lopen gaat elke week vooruit, kortom ik durf en kan nu van de flarden weer een ballonnetje maken. Het wordt weer tastbaar. Elke dag komt er weer iets meer lucht in en ik weet dat we straks weer een pracht van een ballon in de hand hebben. Misschien wel met een plakbandje hier en daar om de randjes te dichten maar als dat alles is, dan teken ik er gelijk voor!

Zonder brace!

Het gaat zo goed met Chiel! Gisteren op de fysio bleek dat zijn conditie goed vooruit gaat. Nou zag ik dat zelf ook wel, maar het is toch fijn als een prof dat ook zegt. Het lopen met brace en met looprek gaat zo goed, dat de peut voorstelde om vanaf nu thuis te proberen om zonder brace te gaan lopen. En zoals alle nieuwe dingen is dat best eng. Maar je moet toch weer die stap zetten. Vertrouwen dat alles goed komt en dat je niet zomaar omvalt.



Gisteren heeft hij nog alles gedaan met de brace. Hij was moe na de sessie met de peut en dat is geen goed iets als je dan iets nieuws moet proberen. Dus besloten we om dat dus de volgende morgen te doen. Vandaag dus. En wat ben ik trots op die man! Hij doet het maar weer!

Volgende week gaat hij voor het eerst naar kantoor. Hij heeft een meeting gepland met wat mensen uit Shenzhen. Zij komen naar Lai Chi Kok en Chiel dus ook. We moeten nog wel uitvogelen wat het beste is want dezelfde dag om 3 uur 's middags moet hij weer bij de fysio zijn. Wat voor taxi nemen we? In de rolstoel of met brace en looprek? Hoe doen we dat op kantoor? Wat als hij naar het toilet moet? Moeten we alle spullen meenemen? Is het handiger om met de rolstoel op kantoor te zijn of juist niet? Want als hij geen rolstoel bij zich heeft, wordt hij dan niet erg moe? Nou ja, kortom er borrelen heel veel vragen op en daar moeten we nog eens goed over nadenken.

Lijkt me ook dat Chiel zelf weer iets anders aan zijn hoofd wil hebben dan zijn gezondheid. Even niet denken aan katheters, braces en looprekken maar fijn aan bedrijfsvoering en contracten. Daar wordt je pas blij van!

Spooky

Zo, de lente is echt aangekomen in Hong Kong. Het wordt weer een beetje plakkerig en de zon laat zich goed zien. Behalve vanmorgen vroeg dan. Vanmorgen was er wel een prachtig schouwspel te zien in de haven. De wolken dreven zo laag door de haven dat er maar een gedeelte te zien was van de overkant. Het was geen mist maar laag hangende bewolking. Zag er een beetje spooky uit!

We hebben de laatste 3 nachten niet meer gekampeerd op de bank in de woonkamer. Jippie! Sinds zaterdagnacht slapen we weer in ons eigen bedje en mens wat slaapt dat weer lekker! Chiel heeft een hele tijd er tegenop gezien om in de slaapkamer te slapen. Hij was bang dat als hij niet kon slapen, hij mij wakker zou houden. Plus dat hij geen rust op bed had. Hij werd er alleen maar onrustiger van. En omdat we de eerste nachten toen Chiel met verlof naar huis mocht, bijna niet geslapen hadden, lieten we het maar zo. Maar het afgelopen weekend stelde Chiel het zelf voor. Voor de operatie sliep hij al op de bank omdat die wat harder was dan het bed en dat voor hem beter lag. Maar nu omdat zijn billen zijn verdwenen, ligt het zachte bed weer beter dan de wat hardere bank. We zijn in ieder geval weer een stapje dichterbij het 'normale'.

Ook hebben we weer gefietst. CNN aan en een halve uurtje trappen. We gebruiken nu allebei zo'n kant en klaar programma die in de computer van de fiets geprogrammeerd staat. Laat ik je vertellen dat het echt sporten is! Het zweet liep van onze neuzen!

Maar als je zo op de fiets zit en naar CNN kijkt, dan begrijp je echt niet dat er mensen rondlopen zijn die VOOR wapenbezit zijn. Hoeveel bewijs moet je hebben om te snappen dat wapenbezit zo fout is?

In de gauwigheid dat ik naar het nieuws keek was er een sporter die zijn vriendin heeft doodgeschoten, een ex-politieman die vorige week wat mensen neerschoot omdat hij boos was op de politie, een countryzangeres die zelfmoord heeft gepleegd en opnieuw een tiener die op een school wat mensen neerknalde. NIEMAND was bezig met zichzelf verdedigen maar wel bezig met God te spelen. En hoe had iemand kunnen voorkomen om die mensen aan te pakken? Het zijn allemaal doorsnee burgermensen die allemaal zo'n verdomd wapen in huis hadden. Vreselijk.

Chiel gaat zo de taxi weer in. Voor de eerste keer na de vakantie weer naar de fysio. Ben erg benieuwd naar de bevindingen van mr. Lau.

een beetje Back to normal

Nou ja, een beetje dan. Vandaag was de eerste werkdag van kantoor Hong Kong na de vakantie. Iedereen is weer terug behalve de baas. En dat is enorm vervelend omdat op de eerste werkdag de rode envelopjes worden uitgereikt. Dus was er bedacht om dan maar naar de baas te komen!

We hebben met het kantoor geluncht bij de Thai op het pleintje. Lekker dichtbij en heerlijk eten. Wat wil een mens nog meer? Zodra iedereen zat werden de envelopjes uitgereikt. Iedereen blij en de spanning was uit het systeem. Natuurlijk werden de laatste verhalen verteld en kon er over werk gesproken worden. Een soort van mini meeting maar dan lekker in een zonnetje met een graadje of 25.

Daarna hebben Chiel en ik nog even een stukje gelopen door het park. Het was zulk prachtig weer! Als het morgenochtend weer zo mooi is dan zet ik de fietsen op het balkon. Kunnen we samen buiten fietsen!

Want vanmorgen hebben we samen een half uur getraind. Het helpt echt met het sterk maken van de beenspieren en Chiel is helemaal in z'n sas dat hij weer iets kan doen. Hij hoeft het niet te doen om af te vallen want er is heel wat minder Chiel tegenwoordig. Hij paste vanmorgen een spijkerbroek die al een tijdje in de kast ligt. Hij deed hem niet zo graag aan omdat hij een beetje strak zat. Nou dat is geen enkel probleem meer. Hij kan er 2 vuisten bij in stoppen en dan nog is de broek te groot. Hij stond rechtop met zijn brace aan over de spijkerbroek en dat was zijn redding. Hij gleed zo af! Komt vanzelf weer goed.

Morgenmiddag gaat Chiel weer naar de fysio. Van 2 tot 5. En voor die tijd gaat hij werken vanuit huis. De tafel is al zo'n beetje ingericht met alle werkspullen. We hebben weer iets van een routine!

Actie!

Om half 12 werden de hometrainers gebracht. Keurig op tijd zoals dat van een Duits merk verwacht kan worden. En nee, dit zeg ik niet omdat ik een hekel zou hebben aan Duitse merken. Ik zeg dit omdat Duitsers zich altijd zo aan afspraken houden. Dus geen paniek, wacht nog even met een reply-email, dit is goed bedoeld!

Chiel was niet de enige die weinig geduld had om te beginnen op de hometrainer. Ook Jesse was er al vroeg bij. Hij had zijn startnummer opgehaald, voor ons nog langs de leverancier van katheters gegaan en toen stond hij in sport tenue voor de deur. Ik had al 1 fiets uitgepakt en toen Jesse binnen kwam en met de tweede fiets hielp, zat Chiel al kant en klaar ongeduldig te wachten voor de hometrainer. Hij had er zo'n zin in!

Met Chiel's stabiliteit viel het reuze mee. Het verbaasde ons echt! Hij heeft wel hulp nodig met erop komen en om zijn linker voet moet een band die zijn voet in 90 graden houdt zodat hij er niet uitslipt, maar met het zitten op zich had hij geen enkele moeite.

Hij was zo trots als een aap! De laatste keer op de fysio had hij 20 minuten gefietst en nu ging hij samen met Jesse voor 30 minuten! Eerst kalm aan maar op een gegeven moment had Chiel bedacht om steeds een verzetje hoger te gaan. 1 Minuut zwaar trappen, 1 minuut minder zwaar trappen. En het ging echt bijzonder goed!

Na dat half uur was hij wel moe. Maar dat is natuurlijk logisch. Hij had zich echt ingespannen en het zweet liep weer van zijn neus. Hij was zo blij en een tikkie emotioneel. Het is echt een hele stap de goede kant op. Er werd afgesproken om aan het eind van de middag weer een half uurtje op de fiets te zitten en Jesse wilde daar graag bij zijn. Voor nu ging Chiel eerst even liggen op bed. Bijkomen van de gedane inspanningen.



Later op de middag werd ik gebeld. Jesse en Mabel leek het leuk om naar Sai Kung te gaan. Of we zin hadden om mee te gaan. Altijd. Wij hebben altijd zin om mee te gaan naar Sai Kung. Dus de plannen werden weer een beetje bijgesteld. Om half 5 fietsen, dan opfrissen en daarna de taxi in.

Het halfuurtje van Chiel werden 20 minuten. De workout in de morgen was best zwaar geweest. Hij had zelfs spierpijn in zijn linker been en mensen dat is pas echt goed nieuws!! Hij vond het wel best zo. Morgen is er weer een dag.

We zijn naar Sai Kung geweest en hebben een kreeftje verorberd. Za-lig! En nu ligt Chiel bij te komen van deze geweldige dag. Moe maar voldaan. Morgen komt Jesse weer met Chiel fietsen maar hij gaat eerst met Mabel en mij hardlopen. Leuk!

Fietsen

En toen was het alweer zaterdag.

Gisteren hebben we vooral gebruikt om serieus naar een hometrainer te zoeken. We hadden al een winkel van Ketler gevonden hier vlak bij in het Wing On Plaza. Helaas waren ze steeds dicht als wij er waren maar gisteren was hij eindelijk open tot grote opluchting van Chiel. Hij wordt gek van het 'niets' doen. Zomaar een hele week vrij zonder fysio. Dat is echt te lang voor hem.

Natuurlijk had hij online al onderzoek verricht. Plus dat zijn fysiotherapeut ook al met hem had gepraat over welke hometrainer goed zou zijn. Hij wist precies welke hometrainer hij wilde en waarom. Het moet een stevig ding zijn en met een groot zadel. Op dit moment is hij nog niet zo stabiel als vroeger en zo'n groot zadel helpt dan wel.

Jesse was ook weer terug in het land en met z'n drietjes gingen we de winkel in. De verkoopster was druk bezig met stofzuigen en had eigenlijk geen oog voor die 3 gweilo's die binnen liepen. Op zich ook wel weer fijn want zo konden we rustig kijken zonder dat er elke 2 minuten word gevraagd: 'Is ok? You want to buy?' Echt, ieder nadeel heeft z'n voordeel.

Ze deed de stofzuiger uit en kwam naar ons toe. Chiel wilde wat dingetjes weten en ze nam echt even de tijd voor ons. Vraag 1: Als we zo'n ding kopen, hoe lang duurt het dan voordat hij bezorgd wordt?
Vraag 2: We moeten echt een betere prijs hebben, wat kan je voor ons doen?

We kregen antwoord. Duurt 1 week. Nee dit is de prijs. Ach, dat is natuurlijk onzin dus we begonnen met de onderhandeling. We willen hem morgen thuis hebben staan. En we moeten echt een betere prijs. Ze ging bellen. Als we hem zouden kopen, kon hij de volgende dag tussen 10 en 1 bezorgd worden. En ze kon 10% korting geven.

Ondertussen waren Jesse en Chiel druk bezig met alles te bekijken. Ze moesten nog van die handige dingetjes hebben, zoals knie bandjes en zo. Ik sloeg mijn arm over de schouder van de verkoopster. Nee, de prijs is niet goed genoeg. Ik betaal cash! Ah, ze begreep het. 15% korting dan? Ik liet Chiel zien wat we dan moesten betalen voor de hometrainer, hij stemde toe en de koop was gesloten. Iedereen blij. En toen zei Jesse: Ik wil er ook een!

Dat was net even te veel voor de verkoopster. Ik bedoel het was de eerste morgen dat de winkel weer open was, wat zeg ik, het was het eerste uur dat de winkel weer open was en nu verkocht ze 2 hometrainers in 1 uur! Zonder gedoe! Ze moest eerst het ene afwerken voordat ze met het andere aan de slag kon. Volgens mij was ze nog vol ongeloof.

Maar alles is gelukt. Er komen vandaag 2 hometrainers. Jesse en Chiel kunnen niet wachten om samen weer te sporten. Het is veel te lang geleden geweest. O ja en het leuke is dat ze ook op het balkon kunnen dus kunnen ze fietsen in de buitenlucht! Net echt! Tijdens de lunch werden er al plannen gemaakt en de horloge's gecheckt!

Ik heb ondertussen de woonkamer een beetje gereorganiseerd. Er moet een goede plek komen waar de fietsen kunnen staan zonder dat het te moeilijk is voor Chiel om er op te stappen. Het kleed is eerst vertrokken naar de bijkeuken, de eettafel tegen de muur gedrukt, een verlengsnoer ligt klaar en de epo staat koud ;-)

Chiel zit al klaar in zijn sportkleding. Hij kijkt elke 5 minuten naar de voordeur alsof het dan sneller zou gaan. Maar het is net 10 uur...Jesse is zijn startnummer halen voor de halve marathon van volgende week en als hij dat binnen heeft komt hij hier ook heen. Gezellig. De actiefoto's zijn natuurlijk morgen te zien.

Valentijn

Chiel en ik hebben lekker kalm aan gedaan vandaag. Het voelt zo lekker om niets te moeten. Bakkie koffie en boterhammetje onder de dekens en rustig aan wakker worden.

Daarna is Chiel zelf weer bezig geweest met het wassen. En omdat hij het zelf doet moet hij steeds de brace aan en uit doen als hij onder de douche wilt. Er staat een tuinstoel in de douchecabine waarop hij kan zitten maar voordat hij daar is moet hij de brace aan. De rolstoel past namelijk niet door de deur van de badkamer. Eenmaal op de stoel moet de brace weer af omdat hij niet nat mag worden, dan afdrogen en brace weer aan, dan naar het bed, brace weer af, aankleden, brace weer aan. En dat alleen kost al een uurtje. En daarna moet hij nog tandenpoetsen en scheren. Het mag duidelijk zijn dat dit hele ochtendprogramma veel tijd kost dus haasten is er voor ons niet bij op dit moment!

Vanmiddag hebben we geluncht met Jesse en Mabel bij de Duitser en zijn we gaan kijken bij de Ketler winkel. Helaas was die nog een dagje gesloten dus morgen gaan we in de herkansing. Er moet en zal zo'n home trainer komen!

We waren eigenlijk van plan om samen ergens te gaan eten op deze Valentijnsdag maar we hebben de plannen bijgesteld. Mijn darmen mogen dan weer rustig zijn, verder voel ik me nog verkouden en grieperig. Bah. Maar omdat het Valentijnsdag was, heb ik wel een maaltijdje thuis laten komen. Lekker Indiaas compleet met naanbrood. En we hebben een film gekeken via de Apple tv! Leuk!

Morgenochtend ga ik eerst naar het consulaat. Ik moet mijn paspoort vernieuwen en daarna moet ik weer terug naar Immigration. Hoop gedoe en geregel. Het is niet anders. Maar dat wil ik helemaal kant en klaar hebben voordat ik naar NL ga in maart dus geen keus.

Hier is de dag alweer bijna ten einde. Maar voor jullie die nog midden in de dag zitten, een hele fijne Valentijnsdag!

Bijpraten

Het is veel te lang geleden dat ik een stukje schreef. Maar het typische Nederlandse griepvirus heeft mij ook te pakken gehad. Buikgriep. Ik voelde me zo ziek en beroerd. Gelukkig is het vandaag weer iets beter en ga ik proberen om de laatste dagen van Chinees Nieuwjaar te beschrijven.

Zondag:
Nieuwjaarsdag hebben we doorgebracht met John, Hildegard en Byoux in Sai Kung. We hebben een gewone taxi genomen wat weer goed ging. Het was wel even een gedoe omdat een heleboel taxi's niet reden vanwege het nieuwjaar. Maar toen we er eenmaal eentje hadden konden we op weg.

Ach, het blijft altijd een feestje om daar te eten. Voor ons was het een late lunch of een vroeg diner want we gingen er al heen om 2 uur. Voor de gelegenheid namen we dit keer een set menu. Dan hoef je niet na te denken en alles komt vanzelf op tafel. Voordeeltje het is 4 keer minder duur dan zelf die vissen uitzoeken ;-)

Omdat we aardig op tijd weer thuis waren hebben we 's avonds nog een glaasje wijn genomen met de hele familie. Niet bij de Thai zoals ons plan was, maar bij Wooloomooloo. De Thai is dicht voor een hele week!

Maandag:
De tweede dag van het Nieuwjaar. De dag dat iedereen op stap gaat bij de familie om de rode envelopjes uit te delen. Moet ik misschien even uitleggen...rode envelopjes (=lai chi) worden na het nieuwe jaar gegeven. Je geeft die envelopjes alleen aan mensen die jonger zijn en single! Als je in zo'n Chinees restaurant zit dan zie je overal aan tafel mensen opstaan, buigen en met 2 handen de envelopjes overhandigen. Heel leuk om te zien.

Wij hebben de hele dag thuis doorgebracht. Beetje aanrommelen en Chiel gaat tegenwoordig als een speer met zijn looprek door het huis. Hij gaat van alles zelf proberen en af en toe kost me dat een hart verlamming maar heel vaak maak IK me drukker hierover dan Chiel zelf. Wel kwamen Jesse en Mabel nog even langs voor de lunch. Jesse hebben we weken niet gezien. Hij vloog van hot naar her maar de laatste week was hij met zijn moeder op vakantie om te skiën. Heel gaaf! En dat kan hij best wel...dat skiën. Zie hier het bewijs!

Om 7 uur 's avonds werden we weer opgehaald door John. We hadden een tafel bij Above & Beyond, een restaurant op de 28ste verdieping van hun hotel. Perfect uitzicht over de haven en erg lekker eten! Vanaf onze tafel hebben we het vuurwerk de lucht zien ingaan. Zag er weer prachtig uit!

Dinsdag:
De derde dag van het Nieuwjaar. De dag dat iedereen thuis blijft omdat het de dag is die bekend staat om gemakkelijk in een ruzie te belanden. En omdat je dat niet wil, blijf je thuis en doe je niets. Grappig hè. Voor mij was dit de dag om in bed te blijven. Ik voelde me hondsberoerd. Als ik niet op bed lag dan was ik op het toilet. Vreselijk.

De lunch die gepland was met Hildegard, John en Byoux hebben we ook moeten afzeggen. Heel jammer omdat het hun allerlaatste dag in HK was, maar ze kwamen nog even afscheid nemen. Heel lief. En natuurlijk hield ik het niet droog. We gaan ze echt missen.

Omdat ik dus niet op mijn benen kon staan maar toch het een en ander moest regelen voor Chiel, besloot Chiel stiekem en in z'n eentje wat dingen uit te proberen. Met de brace en zijn looprek is er geen houden meer aan. Hij is voor de allereerste keer na 12 december, zelf op het toilet gegaan, en dat MET goed gevolg!!, heeft hij tandengepoetst aan de wastafel, heeft hij zich geschoren aan de wastafel, gewassen en aangekleed! Man, wat waren we weer blij!

Het gevoel in de darmen en blaas komt elke dag een beetje meer terug maar dit was meer dan wij hadden durven dromen! Door zijn enorme doorzettingsvermogen en weer geproefd te hebben aan vrijheid en eigenwaarde, heeft hij in zijn enthousiasme wel de stop in de wastafel, zo eentje die je indrukken om water in de wastafel vast te houden en weer moet indrukken om het water af te voeren, volledig naar zijn moertje geholpen. Fijn. Morgen maar de loodgieter bellen ;-)

Vanavond zijn we uitgenodigd bij Rain en Lydia voor het Nieuwjaar. Chrystal en Pam zijn er dan ook. Kijk ik echt naar uit. Ik neem wel mijn droge crackers mee voor het geval dat!

Kung Hei Fat Choi!

Oftewel gelukkig nieuwjaar! En of we het jaar van de slang ook goed beginnen!

Vanmorgen hebben we eerst lekker uitgeslapen. Voor ons doen dan. 8 Uur gingen de oogjes open en we hebben nog kalm aan gedaan met ontbijt op bed/bank. Het is zoo lekker dat we even geen schema hebben dat we daar volop van wilden genieten.

De hele avond had de brace van Chiel me vanuit de hoek van de kamer aangestaard en het was duidelijk dat hij vandaag in gebruik genomen zou worden. Chiel heeft al veel geoefend met zo'n zelfde brace bij de fysio maar deze die op maat gemaakt is, is dus spliksplinter nieuw en ik heb Chiel dus nog nooit live zien oefenen. Tijdens het bezoekuur lag Chiel op bed of zat hij in de rolstoel dus ik vond het erg spannend.

Hij nam er ruim de tijd voor om de brace om te doen. Hij moet goed zitten en de voet van de brace moet ook in zijn gymschoen. Het hele been wordt als het ware op slot gezet en gesteund van alle kanten. Het leren lapje moet op de juiste plek op zijn knieschijf geplaatst worden en de scharnieren aan de zijkant moeten op slot gezet worden. Het duurt dus wel even voordat je echt kan gaan 'lopen'.

Maar toen alles op de juiste plek zat en het been helemaal gesteund was, stond Chiel op met hulp van zijn looprek en voor de allereerste keer in 2 maanden zag ik hem rechtop staan en liep hij stapje voor stapje door het huis! Ik wist niet wat ik zag! En ja hoor, de tranen liepen weer over de wangen. Wat geweldig! Eerlijk gezegd heb ik nooit gedacht dat we zo snel zo ver zouden komen. Wat een bikkel is het toch!



Chiel voelde zich helemaal op zijn gemak zo achter dat looprek maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het doodeng vond. Ik bleef maar achter hem aan lopen voor 'het geval dat'. Nogmaals ik had hem niet meer rechtop zien staan sinds 12 december! Voor mijn gemoedsrust heeft hij na een half uur de brace afgedaan, maar morgen gaat hij weer trainen. Ik denk dat ik dan meer rust heb omdat ik hem dan al een keer heb zien lopen, maar voor vandaag was het prima zo. Stel je voor dat hij valt en dat ik hem dan niet kan houden. Dat vond ik het engste.

Na deze sessie hebben we een worstenbroodje gegeten van de AH met dank aan Mickey en nadat Chiel weer de verzorging had gedaan, zijn we een stukje gaan wandelen. Eerst die verdomde helling op natuurlijk maar het ging goed. We zijn er gekomen.

We hebben bij de Kettler winkel gekeken voor een home trainer fiets met breed zadel. Nou zat de winkel dicht vanwege nieuwjaar maar zo hebben we toch wel een beeld gekregen wat er te koop is. Daarna de boulevard op, langs de Starferry en via de achterkant van Cantonroad zijn we gelopen naar de West Kowloon Bamboe Theater.

Wat een complex zeg! Ik heb het nog gezien toen tientallen mannen als aapjes in de bamboe klommen en bezig waren met de bouw hiervan maar nu is het afgeplakt met papier en is er een heus theater in gemaakt. Super gaaf. Nu waren de winkeltjes rondom ook open en hebben Chiel en ik lekker een custard bun gegeten en rond gelopen. Echt leuk om te zien!

Toen begonnen we met de wandeling terug. Dit keer via de voorkant van Cantonroad. Het was heerlijk rustig op straat dus we hadden geen enkel probleem met het lopen. Er blijven altijd mensen vreselijk in de weg lopen maar toch. Op de boulevard waren de generale repetities volop bezig voor de nieuwjaars parade die morgenavond plaats vind. Zo hebben we het toch een beetje gezien want morgenavond gaan we daar niet heen. Veel te druk.

Thuis aangekomen hebben we nog wat aangelummeld en toen ben ik begonnen met alles voor de hotpot klaar te zetten. Heerlijk. En de turnip cake die Lydia, onze chinese vriendin, had gemaakt smaakte echt heerlijk! Het schijnt een traditioneel gerecht te zijn die vooral tijdens het CNY wordt gegeten. Super lekker en het paste perfect bij de hotpot.

Nu hangen we op de bank. We doen niets, kijken wat naar de tv en whatsappen wat af. Morgenmiddag gaan we naar Sai Kung met Hildegard en John. Ze zijn weer terug uit Macau. Ben heel benieuwd wat ze er van vonden.

Wat een heerlijk weekend! En we zijn nog maar op de helft!

58 dagen

En toen was hij dan echt helemaal thuis! Ik kan het haast niet geloven!

8 Weken en 2 dagen, dus 58 dagen, is Chiel opgenomen geweest. 3 Weken in het Queen Elisabeth ziekenhuis en de rest van de tijd in het Kowloon Hospital. Van 12-12-2012 t/m 08-02-2013. Het is wat.

In die tijd heb ik heel wat kilometers gewandeld naar en van het ziekenhuis, heb ik dagelijks lunch meegenomen voor Chiel, heb ik heel wat taxiritjes gemaakt met de gewone en rolstoeltaxi, heb ik  de groene minibus in mijn hart gesloten en is de octopuskaart van de metro heel wat keren opgeladen. Ontelbare keren ben ik de helling van de parkeergarage opgelopen om de taxi de weg te wijzen en heb ik ontelbare keren de deuren en hekwerken weg geklapt.

Vanmiddag om 5 uur heb ik hem opgehaald. Deze keer niet alleen Chiel, de rolstoel en zijn rugzak, maar ook een looprek en een brace die vanmiddag om kwart over 5 pas klaar was! Ik moet zeggen dat als Chiel sprak over de brace, je wel weet dat het iets is dat hij moet dragen bij het opnieuw leren lopen, maar als je het dan echt ziet staan, dan is dat toch wel even slikken.

Hij mag hem maar een korte tijd per dag gebruiken. Anders worden zijn spieren weer lui en dat kunnen we niet hebben. De brace is eigenlijk bedoeld voor echte korte stukjes. Bijvoorbeeld om de badkamer in te komen. Maar ik vind het doodeng. Chiel heeft nog niet zijn stabiliteit terug. Die spieren werken (nog) niet en ik moet er niet aan denken dat hij valt en ik hem niet kan optillen van de grond.

Na de week vakantie gaat hij weer naar de fysio voor 3 keer per week en dan gaat hij trainen met de brace. Dus het komt echt wel goed maar voor nu is het een beetje eng. Elke sessie zal in de middag plaats vinden en zo'n sessie duurt 3 uur.

Vanmiddag was de afdeling al zo goed als leeg. Iedereen die kon mocht naar huis voor Chinees Nieuwjaar. Alleen Perry, de man die Chiel steevast Harry noemde en die vanaf zijn nek verlamd is, bleef achter en de oude brompot van in de 80 die de meeste tijd in de stoel op de gang staat omdat hij zusters wil slaan. We hebben afscheid genomen en Chiel zal Perry nog wel zien bij de fysio.

Ook de jongen die trots zijn mobieltje liet zien met Bruce Willis erop, nam afscheid en zei heel lief
 'I miss you!'  Ook de moeder van de jongen die 2 verlamde benen heeft, kwam naar Chiel toe, gaf hem een schouderklopje, mompelde wat in het cantonees en liep gelijk weg met tranen in haar ogen. Ah, op zo'n moment kan je echt wel janken. We hebben in de gauwigheid toch nog wat vrienden gemaakt. Nadat we de zusters en de fysiotherapeuten een groot blik met snoepjes hadden gegeven zijn we vertrokken. Ze zwaaiden hem allemaal uit en zeiden lachend 'we don't want to see you again!'

Precies. Maar eerst weekend! Ik heb net een glaasje wijn ingeschonken. Proost!

rustig

Het wordt rustiger in Hong Kong. Het is goed te merken dat Chinees Nieuwjaar voor de deur staat. Buiten het feit dat alles is versierd in rode en goude kleuren en dat de sinaasappelboompjes overal weer voor de deur staan, de straten zijn wat leger dan normaal.

Kan ook niet anders. Deze periode is de uitgelezen kans om op reis te gaan. Of je gaat naar je familie in China of je gaat lekker naar een strandje in een kokosnotenland. Van onze vrienden gaat zeker de helft op reis! Lekker hoor. Ben ook wel een ietsiepietsie jaloers.

Morgen is de laatste werkdag voor een heleboel mensen hier in Hong Kong en in China. Dan gaat de laptop dicht en de fabrieksdeur op slot.

Volgens mij is het in zuid Nederland hetzelfde. Carnaval! En wie niet carnaval gaat vieren, skiet de bergtoppen af ergens in Oostenrijk. En toch komt het voor een hoop mensen als verrassing dat ze in China ook wel eens vakantie hebben. Onvoorstelbaar. Ja mensen, als het in Nederland zomer is en de bouwvak vakantie begint, dan is het ook moeilijk om nog iets voor elkaar te krijgen omdat er niemand meer op kantoor en/of fabriek zit. Hetzelfde hebben ze hier. Alleen valt het dan samen met Chinees nieuwjaar. En dat gebeurt elk jaar opnieuw. Echt waar!

Van de week wilde ik een bosje bloemen voor mezelf kopen op de flowermarket. Het minibusje waarmee ik van het ziekenhuis naar de MTR rij, stopt er precies tegenover. Dat bleek niet zo'n goed plan te zijn. Tenminste als je dat snel even wilde doen. Hele families liepen over de markt op zoek naar die prachtige tak met kersenbloesem, het sinaasappelboompje of de fel gekleurde nieuwjaarsversieringen. En daarbij versperden ze elke stoep en iedere winkeldeur. Ik heb de moed opgegeven en als alles voorbij is dan ga ik maar eens slenteren over de markt.

Vandaag heb ik de hoognodige schoonmaak maar eens gedaan. Moet ook gebeuren. Niet leuk maar wel lekker als het gebeurt is. En als het goed is komt straks de Park'nshop nog mijn boodschappen afleveren. Ik kan me niet meer zo goed herinneren of alle supermarkten straks ook dicht zijn voor een dag. Maar nu hoef ik me daar geen zorgen meer over te maken. Verder kon ik vandaag niet mee over de markten met Hildegard en John. Stofzuigen, was draaien, boodschappen, eten maken, bij Chiel op bezoek met de lunch, ik kwam echt tijd te kort. Zij gaan morgen kijken in Macau en als ze van het weekend terug komen zie ik ze weer.

En we hadden nog een klein probleempje met het gel/water/zitkussen van Chiel. Vandaag tijdens de fysio lag er ineens een plas onder de stoel van Chiel. En nee, het was niet van Chiel maar het kussen was doorweekt. De hoes hangt te drogen maar het kussen blijft maar nat. Ik ben bang dat het kussen geknapt is van binnen...Ik geef het nog een dagje. Kijken of het beter wordt anders moet ik morgen op zoek naar een nieuwe.

Morgenmiddag tegen 5 uur ga ik Chiel ophalen uit het ziekenhuis. Hij mag dan officieel naar huis. We hebben al een doos van die katheters thuis staan en hij heeft via de fysio een looprekje gekocht. Een goede, op zijn maat afgestemd. Als het goed is, is zijn brace morgen ook klaar en moet die ook mee naar huis. Want ook Chiel heeft vrij gekregen van de fysio. Die gaan ook dicht! Voor 1 hele week mogen we uitslapen en kalm aan doen. Heerlijk!

We hebben net lekker thuis gegeten en met griesmeelpap toe! Met dank aan Ton! En straks komt Joke op de koffie! Gezellig!

Stanley & 10.000 budha's

Nadat ik Chiel in het ziekenhuis had bezocht ging ik weer de taxi in naar het hotel waar John en Hildegard verblijven. Vandaag stond Stanley op het programma. Op een van de laatste bezoeken had Hildegard daar schoenen gekocht en nu net voordat ze naar HK kwam, waren deze schoentjes de prullenbak ingegaan omdat ze die totaal had afgelopen. Goede timing dus.

We hebben lekker rondgelopen, gesnuffeld in de winkeltjes en een drankje gedaan op een terrasje. Ook zijn we nog het tempeltje ingelopen om wierook te branden voor Chiel. Baat het niet dan schaadt het niet. Ik kreeg het even te kwaad. Soms is het net even te veel.

Maar het was heerlijk om even de gedachten te kunnen verzetten en de zon op de huid te voelen. Want het weer is werkelijk waar buitengewoon goed! Het is rond de 25 graden!

's Avonds toen Chiel weer thuis kwam hebben we lekker thuis gegeten. Hij is echt moe na zo'n dag fysiotherapie en later die avond voelde hij zich een beetje grieperig. Ik denk ook dat het te maken heeft met het idee dat hij vrijdag uit het ziekenhuis wordt ontslagen. Zoals hij zelf zei, 'ik ben nog niet beter en nu moet ik naar huis!' Hij weet het verstandelijk wel dat alles meer tijd kost dan dat hij zou willen maar emotioneel hakt het er goed in. Het is wel mooi geweest, het heeft lang genoeg geduurd, maar zo gaat dat niet. Komt ook wel weer goed. Een dipje zo nu en dan mag best.

Vanmorgen heb ik hem weer uitgezwaaid en voor de tweede keer in 8 weken ben ik 's middags niet bij hem op bezoek geweest. Ik ging namelijk met John, Hildegard en Byoux naar de 10.000 budha's.

Om 10 uur stond ik weer klaar in het hotel en met z'n viertjes liepen we naar het treinstation. En toen merkte ik dat ik niet helemaal 'bij' was. We stapten uit in Shatin en toen dacht ik 'of waren die budha's in Tai Po?' We hadden bijna kaartjes gekocht om door te rijden naar Tai Po toen toch bleek dat ze in Shatin waren. Wat een blunder. Maar we hebben ze gevonden!

Het was weer geweldig om al die budha's te zien, alhoewel de trip naar boven best energie kostte. Het was zo warm geworden en de zon brandde echt op ons koppie. Ook hier hebben we weer wierook gebrand en lekker de tijd genomen om alles goed te bekijken. En ik heb nog een 'blessed statue' gekocht in de tempel. The more the better!

Na het bezoek zijn we in de taxi gestapt terug naar TST. Daar hebben we geluncht in de dimsumbar op Canton road. Heerlijk gegeten en toen op naar de China ferry. John wilde alvast kaartjes kopen om naar Macau te varen. Ze gaan voor 2 dagen op stap dit weekend. Als ze terug komen gaan we nog gezellig eten en naar het vuurwerk kijken voordat zij weer vertrekken naar de volgende bestemming.

Maar eerst vanavond Thai op het plein met z'n allen!

Bezoek!

Ik schreef het al eerder, maar echt wij vervelen ons geen minuut!

Gisteravond kregen we bezoek van Hildegard, John en Byoux! En wat was dat heerlijk om elkaar eens even in de armen te vallen.Ik heb stiekem wel een traantje weg gepinkt. Ze blijven een weekje in HK. Het bezoekje stond al een tijdje gepland en Chiel en ik zouden hun vergezellen voor 2 dagen Macau. De plannen zijn inmiddels bijgesteld want op de boot gaan is net nog even een stap te ver voor Chiel maar niets houdt ons tegen om gezellig met elkaar te gaan eten en heerlijk bij te praten.

Het was gisteravond zo gezellig dat we echt geen minuut hebben gedacht aan een foto. Komt er misschien vanmiddag van want dan ga ik met ze naar Stanley. Ik ga eerst naar het bezoekuur en dan haal ik ze op van het hotel. Gezellig!

En dan Chiel. Hij ligt morgen precies 8 weken in het ziekenhuis. Onvoorstelbaar. Als je midden in die periode zit lijkt het een eindeloos iets maar als je dan weer terug kijkt op die 8 weken verbaasd het me hoe snel die voorbij zijn gegaan. De fysio gaat goed. De prikkels komen steeds iets meer terug. We zijn nog lang niet waar we moeten zijn maar voorlopig zit er vooruitgang in en dat is heerlijk!

De artsen en fysiotherapeuten zijn zo optimistisch dat Chiel vrijdag uit het ziekenhuis wordt ontslagen! Na 8 weken en 2 dagen. Praise the Lord! Het is niet zo dat we ineens niets meer met het ziekenhuis te maken hebben, want Chiel gaat daarna 3 keer per week naar de fysio in het ziekenhuis maar zo houdt hij geen bed onnodig bezet. En ik denk dat het Chinees Nieuwjaar wat aankomend weekend plaats vind ook een rol meespeelt.

En eigenlijk is het een perfecte timing zo. Vanwege Chinees Nieuwjaar zijn de kantoren in HK en Shanghai en de fabriek in Shenzhen 2 weken dicht. En nu kan Chiel langzaam aan weer beginnen met werken vanuit huis. Hij kan de 2 dagen waar hij niet met fysio bezig is gebruiken om het werk weer op te pakken. Naar kantoor gaan is nog te moeilijk. De verzorging om de 4 uur moet nog steeds gebeuren en dat is praktisch onmogelijk om dat op kantoor te laten plaats vinden.

Dus weer goed nieuws mensen!

En nog een annual dinner party!

Gisteravond om 6 uur stonden Steve en Silla voor de deur. Ze kwamen mij helpen om Chiel naar Isquare te duwen waar we met alle Chinese vrienden hadden afgesproken voor een pre-annual dinner party. Steve en Silla vertrekken vrijdag weer naar Egypte voor vakantie en zijn dus met Chinees Nieuwjaar niet in HK.

We gingen op pad naar Isquare. Naar de 23ste verdieping waar een hotpot restaurant is gevestigd met een prachtig uitzicht over de skyline! We waren helemaal verbaasd! En het restaurant zag er goed uit, ruim met grote tafels. Chiel en ik houden wel van een hotpotje op zijn tijd dus ik denk dat we daar wel vaker naar toe zullen gaan.

Een voor een kwamen ze binnen. Rain, Lydia en Pam en Chrystal. Het was weer als vanouds. Rain bestelde allemaal lekkere dingen, de soep begon te borrelen en toen konden de vleesjes erin. Het was zo gezellig en zo lekker!

Lydia had nog voor iedereen een turnipcake gemaakt. Een gestoomde cake van knolraap. Je snijdt hem in blokjes en je kan hem dan bakken in wat olie. Of je stoomt hem opnieuw om warm te worden. Chiel en ik vinden zo'n cake zalig en nu blijkt dat het een traditioneel cadeau is tijdens Chinees Nieuwjaar. Ik had geen idee. Na al die jaren in HK leer je steeds bij!

En toen was het 10 uur voordat we erg in hadden! De tijd vliegt echt voorbij als het gezellig is!
We namen afscheid van elkaar en Steve en Silla brachten ons weer terug naar huis. Het was een geweldige avond zo met onze vrienden!

Chiel is nu weer naar het ziekenhuis. Hij mag weer aan de bak. En vanavond gaan we weer eten met John en Hildegard die vandaag aankomen in HK na een vakantie in Sri Lanka. Ook hun dochter plus een vriend zijn er vanavond bij. We kijken er echt naar uit!

Maar 1 ding is zeker. Wij vervelen ons echt niet!