The Battle of the "Stoep"

Ik heb er al eens eerder over geschreven. Mijn mede stadsgenoten, en dan vooral van het Chinese soort, kunnen niet, ik herhaal NIET, recht vooruit lopen! Ze zwalken, slingeren, stoppen abrupt, twijfelen, lezen boekjes, sms-en, slapen, dagdromen terwijl ze aan het lopen zijn!

Nou maakt mij dat allemaal niets uit. Zolang ze maar niet voor mijn voeten lopen! Maar het lijkt wel of ze een ingebouwde sensor hebben en vooral op die plek willen lopen waar ik toevallig loop! Je loopt op de stoep, soms aan de linker kant, soms aan de rechter kant. Maar in principe maakt het niet uit waar je loopt. Zij willen lopen waar jij loopt! Soms haal ik m'n schouders daarover op maar soms maakt me dat zo enorm pissig. Het is net of ze alleen op de wereld zijn en geen rekening houden met anderen! Hetzelfde geldt ook voor deuren dicht laten vallen als je achter ze loopt, of dat ze ineens tussen jou en deur doorschieten als je de deur net hebt open gemaakt...

Maar ik heb hier een theorie over...
De Britten hebben hier volgens mij, decennia geleden, het lopen aan de linker kant van de stoep geïntroduceerd. Net zoals het autorijden plaats vond aan de linker kant van de weg. Misschien stonden er toen wel agenten om iedereen te wijzen op 'links' en 'rechts'. Alles ging goed en er was overzicht! Maar toen kwamen de westerlingen HK in. Zij liepen rechts van de stoep! Anarchie!! Ineens zwalkten de Chinezen van links naar rechts over de stoep en het overzicht was verdwenen! En nu moeten de toeristen ook zwalken. En tot op de dag van vandaag, is dat overzicht zoek!

Van de week slenterde ik van de Citysuper naar huis over Haipong road. Lekker in de schaduw van de oude bomen. Genietend van de rust op straat, het was pas half elf en dan zit iedereen op kantoor, en het getjilp van de vogels die zich in de bomen hadden genesteld.

De stoep was zo goed als leeg. Voor Hong Kong begrippen dan, hè! In de verte zag ik een Chinese dame lopen, op veel te hoge hakken, die mij tegemoet kwam, aan de rechter kant van de stoep. Ik dacht nog "ik blijf ook rechts lopen dan kan er niets gebeuren" maar nee. De dame in kwestie begon aan haar gezwalk op die veel te hoge hakken en ze kwam langzaam maar zeker naar mijn kant van de stoep. Alsof ik een magneet was! "IK blijf hier lopen! Dit is niet normaal meer!", mompelde ik in mezelf. Ik keek nog om, en nee, er liep verder niemand anders op de stoep. Ik bedoel, er was geen obstakel te vinden aan haar kant van de stoep.

Op 2 meter afstand liep ze dus op mijn plek. En ineens stond ze stil om de straat over te steken waardoor ik moest stoppen om haar niet van die achterlijke hoge hakken te duwen. Ik keek om er was niemand achter mij en ineens had ik het helemaal gehad.

"Are you kidding me?" zei ik lichtelijk geïrriteerd. De dame keek verschrikt op want normaal gesproken doen ze net of ze je niet zien. Maar nu kon ze niets anders doen dan mij aankijken. "There's plenty of space behind me, so you go around me and wait there as long as you want!! Use your eyes!! Use your brains!! And now move it!!" Ik maakte dat nog even met handgebaren duidelijk. Ze keek me aan of ze water zag branden. "Oh Solly", zei ze verschrikt. Van de weeromstuit liep ze inderdaad om mij heen en kon ik mijn weg vervolgen. Solly, solly, daar heb ik wat aan, mompelde ik. Gebruik die ogen van je! Maar ik voelde me opgelucht dat ik er wat van had gezegd. Dat zal ze leren!

Misschien was het de hitte, de hormonen of gewoon omdat ik een slechte dag had. Maar misschien heb ik 1 Chinees kunnen overtuigen om haar verstand te gebruiken. Nu die 7.499.999.999 andere Chinezen nog!

Sinds die bewuste morgen is het weer zo'n 20 keer gebeurt en heb ik niets gezegd! Ach "it hurt erbie", zullen we maar zeggen. Hong Kong blijft nog steeds een prachtig plekkie om te wonen...