A.W.O.L Absence Without Official Leave

We hebben net Lody weg gebracht naar de Airport Express. Met slechts 4.8 kilo overgewicht plus een extra koffer handbagage is ze aan de terugtocht begonnen. We knepen 'm nog wel even omdat ze met de KLM vliegt en die over het algemeen nogal pietluttig zijn als het om overgewicht gaat, maar deze dame bij de incheckbalie knipperde niet eens met haar ogen! Geen probleem, zei ze.

We hebben haar uitgezwaaid en ik kreeg net een smsje dat ze inderdaad op het vliegveld is aangekomen. Gelukkig maar. We waren nog even bang dat ze halverwege uit zou stappen en weer bij ons voor de deur zou staan, hihi. Ze heeft het erg naar haar zin gehad hier. En dat is het voornaamste!

Vandaag hadden we nog even een gevalletje paniek. Chiel was A.W.O.L.!

Chiel ging met Jesse hardlopen bij Tsuen Wan.
Ze zijn in training voor de Goofy die in januari gelopen moet worden. Tijd zat zal je denken, maar die Goofy vergt nogal veel van lijf en leden. In 1 weekend, een halve plus een hele marathon lopen! Dus trainen doe ze zo vaak als ze kunnen. Op zich hebben de heren geen probleem met trainen. Ze vinden het leuk om hard te lopen. Maar bij tropische temperaturen van 33 graden en hoger is het soms net even te veel.

Maar goed. Om 7 uur vanmorgen vertrok Chiel. En Lody en ik bleven gewoon thuis. Normaal gesproken zou ik zijn mee gegaan maar omdat Lody moest vliegen vandaag en toch met een zwakke rug zit, leek het me nou niet ideaal om ergens in de bloedhitte op een muurtje 3 uur te wachten totdat de heren weer terug zouden komen, en om dan de trein of taxi naar huis weer in te gaan.

Wij hebben hier de koffer ingepakt, koffie gedronken en ik ben mijn mail gaan beantwoorden. Lody zat op de bank naar een kookprogramma te kijken en toen ging de telefoon om een uurtje of 11. Jesse. Of Chiel al thuis was. Nee, hij is er niet. Hmmm...Jesse vertelde dat Chiel na 10 km zei dat hij er helemaal klaar mee was. De hitte was niet te harden en hij zou een taxi pakken. Jesse liep door en nadat hij zijn 20 kilometer had gelopen, zocht hij Chiel. Die was er dus niet. Hij heeft 3 kwartier gewacht op Chiel en is vervolgens naar huis gegaan. En toen belde hij mij dus op.

Afgesproken met Jesse dat ik zou bellen zodra Chiel door de deur zou lopen maar er gebeurde niets...helemaal niets...Om 12 uur belde Jesse weer op. Is hij er al? Nee. Hmmm...niet goed. Jesse zou terug gaan nu hij gedoucht had en stapte de taxi weer in. Hij maakte zich zorgen. En ik dus ook! Ik zag Chiel al ergens aan de kant van de weg liggen...

Steeds als ik de lift hoorde vloog ik naar de voordeur, maar Chiel kwam maar niet. 10 Minuutjes later ging de voordeur open. Een oververmoeide en totaal oververhitte Chiel stond in huis. Hij had het zo zwaar gehad dat hij niet eens meer gewoon kon lopen laat staan hard lopen! Alles kostte moeite en de kramp was op de meest rare plekken er in geschoten. Maar hij heeft de route afgemaakt die was afgesproken. Het duurde alleen langer! Ik was opgelucht! En heb gelijk Jesse gebeld die al in de taxi zat. Pfff, ook Jesse was opgelucht dat Chiel weer boven water was komen drijven.

Chiel zelf was er nog al laconiek onder. Het viel allemaal wel mee. Het was alleen de hitte en de zon. Goh? Echt? We hebben nog maar even met z'n viertjes geluncht. Even bijpraten en gelachen om wat er was gebeurt. Maar toch...ik kneep 'm. Misschien voortaan toch maar iets minder fanatiek gaan trainen bij 35 graden...