We hadden het plan opgevat om een dagje cultuur te snuiven. Ching Chung Koon en naar Miu Fat Buddhist Monastery, de grootste tempels in de new territories. Chiel en ik waren daar ook nog nooit geweest dus voor ons was de uitkomst ook een verrassing.
Per trein over de West-Rail naar Siu Hong, dan de light-train (zeg maar een tram) naar Ching Chung. Lody keek haar ogen uit. Opnieuw een stuk HK wat ze nog nooit gezien had.
Ching Chung Koon was oorspronkelijk geopend als retraite in het buitengebied in 1961. Het omvat vele paviljoentjes, vijvertjes en bonsai boompjes. En het tempel complex staat bol van de antieke schatten. In de hoofdhal hangen zelfs lantaarns die afkomstig zijn uit het Imperial Palace in Beijing.
Het ligt in hartje Tuen Mun, in een woonwijk met enorme flatgebouwen, maar is omgeven door prachtige bomen en dennebomen. Ching Chung betekent 'Evergreen Pine Tree' en Koon staat voor Taoïstische Tempel.
We hebben rond gelopen, door de verschillende paviljoens, door de tuinen geslenterd en het is echt een prachtig complex! We liepen daar echt met z'n drietjes met hier en daar een slapende Chinees.
Nadat we het complex uitvoerig hadden bekeken, stapten we de taxi in naar Miu Fat Buddhist Monastery. Ik denk zo'n 10 minuutjes verder op. Onze taxi chauffeur sprak geen woord Engels maar we zijn er gekomen.
Het klooster is gebouwd in 1950 maar het aangrenzende 3 verdiepingen hoog Pagoda (The Ten Thousend Buddhas Pagoda) en wat 6 jaar duurde om te bouwen, is pas in 1980 opgeleverd en ingewijd.
De enorme Main Worship Hall is 21 meter hoog en heeft 3 vergulde standbeelden van Buddha Sakyamuni die ieder bijna 5 meter hoog zijn. Heel indrukwekkend. Helaas is het niet toegestaan om foto's te maken dus als je nieuwsgierig bent zal je dan echt naar HK moeten komen.
Hiernaast staat een modern gebouw. De 7 verdiepingen tellende hoofd gebouw. Het is zo ontworpen dat het lijkt op een gigantische kristallen lotus bloem die je al uit de verte kan zien.
De gebouwen zijn natuurlijk uitgerust met enorme trappen en halverwege, nadat we werkelijk doorweekt waren van het transpireren, hadden we de moed al opgegeven. Klauteren in 36 graden plus een brandende zon, valt echt niet mee. Maar tante Ans had in de gauwigheid een lift ontdekt! Kijk, dat maakt het leven zo veel gemakkelijker!
Ook hier waren eigenlijk de toeristen op 1 hand te tellen. En wij waren al met z'n drietjes! Door de enorme niet bestaande toeloop, was de bewegwijzering alleen in het Chinees. En als je dan moederziel alleen in zo'n groot complex loopt, dan ben je niet zeker of je goed loopt en of je daar überhaupt wel mag komen!
Gelukkig zat daar, ergens weg gestopt in een hoekje achter een enorme balie, een medewerker. Chiel liep naar haar toe. Of we wel goed zaten en waar die Buddha's dan waren. Ze keek angstig naar die grote kale totaal oververhitte witte! Met 2 woorden Engels en aan een stortvloed van Cantonees werden we niet echt wijzer. Enfin we liepen weer weg en dachten, we zoeken het zelf wel uit.
We liepen een rondje en kwamen bij toeval weer bij de balie uit. De medewerker keek weer verschrikt op. We hadden gezien dat er ergens een vegetarisch restaurant zat maar ook die konden we niet vinden. Dus maar weer vragen..."Where's the restaurant?"vroeg Chiel. "How many?" vroeg zij. "Where?" zei Chiel. "220 HK Dollar!" antwoordde ze. Ok... Voor de tweede keer liepen we weer weg zonder een steek te zijn opgeschoten. Wonder boven wonder stonden we ineens voor de deur van het restaurant. Helemaal leeg en bijzonder ongezellig ingericht. En dat is ook een kunst!
We besloten om toch dan maar de trein terug te nemen om te gaan lunchen. Dit was nou niet DE lokatie om een verjaardagslunch te nemen. Voor de derde keer liepen we langs de balie. De medewerkster dook zowat onder de balie om maar niet weer met die kale te hoeven praten. Ik lag helemaal dubbel toen Chiel langs liep, zwaaide en heel droog "Morguh!' riep.
Maar goed. We stonden nu buiten op de stoep voor het complex. Net toen we over wilden steken naar het trein station, zagen we ineens een leuk oud straatje met een restaurant. Het zat stampvol en wij stonden geduldig te wachten totdat de gastvrouw ons naar een tafeltje zou brengen. Achter ons liep een Chinees gezelschap van wel 7 man. 2 Stuiterden alvast naar binnen, toen de derde man achter ons, die 2 terug riep. In het Cantonees werd uitgelegd aan die 2, dat wij eerst aan de beurt waren en zij stonden hun tafeltje aan ons af. "Very famous restaurant!" zei de man. "You try! It's good!" Nou is dat aardig of niet!
Maar toen we eenmaal zaten, bleek dat ALLES in het chinees stond. Ook de menukaart. De serveerster, een goedlachse vrouw, ratelde in het Cantonees en wij hadden echt geen idee wat ze van ons wou. Chiel zei 'dimsum!' en toen kregen wij de menukaart. In het chinees! Met handen en voeten legden we uit dat zij maar iets voor ons moest kiezen. 6 Gerechtjes wilden we. Ze vinkte wat aan op de kaart, lachte en liep weg. En het zat ons mee! Geen kippenvoetjes, geen ingewanden of andere ondefinieerbare gerechten, maar heerlijke dimsummetjes kregen we op tafel!
Ook een kale Chinese oude man kwam aan ons tafeltje staan. Opnieuw in het Cantonees maakte hij een praatje met ons. We lachten, we knikten en met af en toe een Cantonees woord hebben we een gesprek gevoerd. Het was echt aandoenlijk! En toen moest ik betalen bij de kassa. Met 3 man, 6 gerechten het bedrag van....houd je vast... 70 HK Dollar! 6 Euro dus!
We hebben een superdag gehad. Leuke dingen mee gemaakt. Eenmaal thuis gekomen is Lody gaan zwemmen, Chiel gaan hard lopen en ik ben stiekem even op de bank gaan liggen.
Om half zeven liepen we weer naar beneden. Met Mickey en Jaap en Jesse en Jos, hadden we afgesproken om te gaan eten bij BLT. Lody is gruwelijk verwend door iedereen. Lekker luchtje, lekkere thee en een heel handig mapje voor je paspoort.
De rest van de foto's van de tempels kan je HIER bekijken!
1 comment:
Een verjaardag dus om nooit te vergeten,ik snap niet dat er nog steeds plekjes te vinden zijn die ook voor jullie nieuw zijn!
Die vrouw achter de balie gaat vannacht vast van Chiel dromen!
Post a Comment