Juffrouw Scholten is gesmolten!

'Even een stukje hardlopen'...het is zo makkelijk gezegd maar het kost heel wat moeite. Ik ben er mee opgehouden. Tegenwoordig doe ik aan 'powerwalken' en laat ik dat hardlopen maar even achter wegen. Ik heb er geen zin in. En dat powerwalken bevalt me wel. In ieder geval zie ik er niet tegen op als ik mezelf heb voorgenomen de sportkleren aan te doen en naar buiten te gaan.

De mannen daarentegen, Jesse en Chiel, zijn verslaafd aan het hardlopen. Vinden ze leuk. Onbegrijpelijk maar waar. Kijken hoe ver je komt. En natuurlijk spelen de volgende vragen ook een rol...Kan je de tijd verbeteren? Speelt mijn leeftijd geen rol? Wordt mijn buikje iets minder? Hoeveel loopschoenen en t-shirts kan een mens kopen? Wordt mijn conditie beter?

Image via Wikipedia

Maar vanmorgen was ik getuige van iets minder enthousiaste houding. Om 7 uur hadden we afgesproken op de boulevard. Bij de voordeur werden we al verwelkomd door een vieze klamme hitte van 31 graden maar gevoelstemperatuur van rond de 40. Pittig. En toen we de bocht omkwamen bij het kleine makelaarskantoortje klapte de zon vol op de kale bol van Chiel. Zoals ik al zei, pittig dus.

Ik weet dat ik met powerwalken het warm krijg en dat mijn shirt binnen 5 minuten doorweekt is, maar verder heb ik geen problemen met de zon en hitte. Als ik 'gewoon' buiten loop om de piepers te kopen, zweet je al uit je kleren. Chiel zit anders in elkaar. Hij haat de hitte en hij haat de zon. Om hard te lopen dan wel te verstaan.

Op de boulevard kwamen we Jesse tegen. Ook hij had de druppels al aan zijn neus hangen. En daar hielp dat hele korte broekje, zeg maar 2 lapjes, helemaal niets aan. Ik begon aan mijn rondje van 7 km en de heren volgden mij een paar minuten later. Ze haalden mij in. Nog enthousiast...'Ansje gaat die goed?', riepen ze nog.

Met Lady Gaga op de Ipod, genoot ik van het uitzicht. Hoe de zonnestralen de skyscrapers op Hong Kong Island verlichtte, hoe de sampans door het water kabbelden en verder liep ik lekker door. Mijn Chinese mede sportgenoten waren druk met hardlopen, tai chi en illegaal zwemmen in de haven. Tientallen fel gekleurde zwemmutsen waren te spotten in het gladde water. Het leek wel een spiegel!

Over de helft kwam ik Jesse tegen. Druppelend. Het water liep in straaltjes van hem af. Maar geen Chiel te bekennen. 'Ben je nu in je eentje?' vroeg ik. 'Chiel heeft het zwaar!' antwoorde Jesse terwijl hij mij voor bij kwam. Om de bocht kwam ik Chiel tegen. Doorweekt! Alsof hij met de senioren het water was ingedoken. 'Ik loop verder met jou mee. Ik geloof het wel. Dit is niet te doen!'

Samen maakten we mijn rondje af en Chiel had het gehad. 'Ik hoop echt dat het straks in Pattaya beter gaat.' Hmmm....Thailand. Over 14 dagen gaat hij daar samen met Jesse en Pim een halve marathon lopen. 'Ik voel me net zoals in dat liedje van VOF de Kunst die we vroeger altijd in de auto luisterden met de kids. Hoe heet die ook alweer? O ja! Juffrouw Scholten is gesmolten!' zei Chiel.



We hebben bij Starbucks water en koffie gehaald en we zijn ergens in de schaduw gaan wachten op Jesse. Die bikkel heeft wel de 17 km hard gelopen die vooraf was afgesproken. En daar kwam Jesse de bocht om. Helemaal af was die! Het water liep niet meer in straaltjes, het leek wel of hij zo onder de douche vandaan was gekomen! Onder zijn stoel bij Starbucks lag een enorme grote plas water! Een meneer Scholten als het ware...

Er werd weinig gepraat. Alleen maar gedronken. Later bij Spasso op het terras ging het beter met praten.  Het eten wilde alleen nog niet zo. Te moe, te warm en te veel dorst! Chiel ligt nu op de bank, Jesse stapt zo de boot op en over 14 dagen als hij weer 2 continenten heeft aangedaan, ontmoeten we elkaar weer in Pattaya!

En wij blijven voor nu, lekker zitten in de airco!