Bowen road

Het lijkt of het weer heel voorzichtig iets minder warm gaat worden! En geloof me, die 3 graden minder warm (36 naar 33 graden!) maakt een heleboel uit. Goed nieuws dus want de afgelopen maanden was het niet uit te houden. Alles kost energie in die hitte en je hebt nergens meer zin in.

Chiel en Jesse wilden gisteren gaan hardlopen. Maar de boulevard werd dit weekend overlopen door toeristen. Hartstikke druk en de lol gaat er dan wel van af als je iedereen moet omzeilen. Plus dat ze de route ondertussen met de ogen dicht kunnen lopen. En dat is weer vervelend voor de toeristen. Dus het plan werd gemaakt. De heren wilden gaan lopen op Bowen road boven Central.

'We moeten dan wel water en Gatorade meenemen. Maar waar laten we dat?", zei Jesse. En terwijl hij dat zei, draaiden de hoofden van hem en Chiel gelijk mijn kant op. Je begrijpt dat moeders dus ergens halverwege Bowen Road in een speel parkje werd geïnstalleerd met 2 tassen water en sportdrankjes. Ik had ook nog maar koffie in mijn thermosje meegenomen en de Ipad van Chiel, want ze wilden zo'n 15 km hardlopen. En dat zou zo'n 2 uur duren...

Nou ligt Bowen Road prachtig. Ik kan niet anders zeggen. Verscholen tussen de palmbomen en bamboebossen slingert het kilometers boven de stad uit. Het ligt hoog maar is vlak. Geen hellingen, geen fly-overs. Voor de hardlopers een perfect stukje asfalt. En dat speel parkje ziet er goed uit. Speeltuintje, bankjes, toiletten en een huisje met zo'n Chinees afdakje met bankjes en een tafel, waar je kan schuilen als het regent. En daar zat ik dus...

Het had net geregend. Het bos was klam en voelde alsof je in een sauna zat. Windstil. Het leek verdomd veel qua temperatuur op Burgers Bush. De mannen vertrokken en ik begon maar aan mijn koffie met een super irritant maar zo verslavend spelletje op de Ipad. Er kwamen kindertjes spelen, een oud Chinees echtpaar deed Tai Chi en er kwamen continue super afgetrainde hardlopers voorbij!

En toen begon het...muskieten!!! Potver, wat zijn die krengen irritant!! Dus de anti-muskieten spray kwam uit de rugzak. Ik heb die hele bus leeggespoten op mijn benen en armen en nek, maar de muskietjes bleven steken...zelfs door mijn broek en de trainingsjas van Jesse heen, die ik maar had omgeslagen.

Na een halfuurtje kwam Jesse en later Chiel een waterstop houden. Even wat drinken en hup, daar gingen ze weer. Ik kon ondertussen niet meer stil zitten van de jeuk. Heel fijn. Ik ben verhuisd naar een bankje in de openlucht. Mocht ook niets baten...Jesse kwam weer kangs, Chiel kwam weer langs, de muskieten kwamen met hun hele familie weer langs...

Rond 7 uur, ondertussen was de schemer goed ingevallen, kwamen de mannen weer terug. Jesse had 16,5 km gelopen en Chiel 13,5 km. Chiel was blij dat hij niet was gestopt en Jesse voelde zich beresterk! Had misschien ook te maken met al het vrouwelijk schoon wat in strakke pakjes door het park huppelde en waarvan, hoe kan het ook anders, Jesse natuurlijk iemand kende. (Dat onafgebroken in een vliegtuig zitten, werd zijn vruchten af!)

We gingen godzijdank de taxi weer in. De mannen blij en ik blij want er was eindelijk geen muskiet te bekennen. We hebben thuis nog iets gegeten en toen ik mij omkleedde zag ik dat die krengen echt geen stukje huid hebben overgeslagen....Of ik ook wat overheb voor de mannen...