Surrogaat familie

De manier om Hong Kong, of welke plek dan ook op de aardkloot, te overleven is om een groepje mensen om je heen te verzamelen die je met beide beentjes op de grond houdt. Waar je je verhaal kwijt kunt, met wie je kan lachen, waar je eens lekker kan uithuilen, met wie je kan brainstormen, met wie je boodschappen kan doen en met wie je intieme momenten kan delen. Echt waar.

Zonder zo'n groepje mensen zou het leven hier er totaal anders uit zien. Je echte familie zit aan de andere kant van de wereld. En het tijdsverschil werkt niet echt mee. Als er iets dwars zit, dan wil je dat gelijk aan iemand kwijt. En dan is er dus altijd een luisterend oor en hoef je niet te wachten totdat NL wakker wordt.

De ellende is ook dat zo'n groepje mensen van tijd tot tijd veranderd. Vooral als iemand vertrekt. Dat kost wel wat incasseringsvermogen. Binnen no time ben je heel close met de mensen in je groepje en dan is het echt verschrikkelijk als iemand vertrekt. Je neemt afscheid van een surrogaat familie lid. Kan me nog als de dag van gisteren het vertrek van Pim voor de geest halen...

Maar er komen ook mensen bij! Neem nou Mickey en Jaap. Met Mickey doe ik alles wat ik niet met de mannen kan doen. Lekker boodschappen doen (alhoewel ik vorige week met Jesse uitgebreid in de supermarkt heb rond gelopen!) aan de koffie, shoppen en je hart uit storten en vrouwenpraat! Heerlijk!

Of de gehele familie Grolle! Broodjes bakken, aan de pizza's met z'n allen, koffie drinken, roeiwedstrijdje kijken, shoppen en genieten van die geweldige kids die zo enthousiast zijn! Super!

Nou moet ik zeggen dat we het aardig volhouden met ons groepje vrienden. Al 7 jaar ( of de tijd ook vliegt zeg!), vertrokken op 15 september 2004, behoren Jos en Jesse tot de harde kern. Zeg maar de F-side van de Pinnacle! Ok, toegegeven, Jos is even weg geweest maar weer terug gekomen en Jesse heeft de Pinnacle verlaten voor een flatje naast de Yuppie Sauna. Maar toch, het is best bijzonder. En al die tijd is er nog nooit een onvertogen woord gevallen!

Voel me af en toe echt moederkloek. Bijvoorbeeld zoals gisteravond. Eerst aan de pasta bij Al Molo en toen moesten we nog even naar de Fortress om wat uit te zoeken. Chiel en ik stonden bij de balie en Jos en Jesse liepen door de winkel. Ik zag ze niet meer en vroeg aan Chiel 'waar zijn onze jongens?' Giller toch! Ze zagen dat ik om me heen aan het kijken was en kwamen gelijk naar ons toe. 'Jongens, kijken doen we met de....OGEN. Juist. En niet met de...handjes!' (Sorry Andree, (mijn zus) ik kreeg gelijk flashbacks van Henk en Rudy die met hun handjes op de rug stonden...)

We boffen echt met die surrogaat familie van ons!