Bijvoorbeeld over hoe ik intens mijn blog de afgelopen 12 jaar heb gebruikt als naslagwerk maar ook als dagboek. Ik heb veel geschreven en ook veel van me af geschreven omdat ik boos, blij of verdrietig was. Dit blog was als een goede vriendin die ik alles kon vertellen. En de steun die ik van jullie kreeg via de commentaren voelde als een warme deken.
En toen kwam er een omslagpunt. Ik werd geconfronteerd met een hoge mate manipulatie, zelf verheerlijking, gelieg en bedrieg, leugens, vreemd gaan, gekonkel, achterklap en roddels. Ik zag dingen die niet voor het daglicht bedoeld waren. Dat kon ik voor lange tijd negeren maar er komt een moment dat je het zat bent. Ik heb het zelfs meegemaakt dat iemand mij ging vertellen dat ik niet kon schrijven dat we hadden gegeten met z'n allen want de andere partij had mijn blog gelezen en bleef nu bellen. Ineens werd van hun probleem, mijn probleem gemaakt. Misschien ben je dan verkeerd bezig. Misschien moet je dan open kaart spelen met diegene die het aangaat. Maar 1 ding wist ik zeker, dit was niet mijn probleem.
Mijn blog, lees MIJN blog, die ik altijd had gebruikt om iedereen op de hoogte te houden van ons leven in Hongkong, kreeg ineens te maken met zelf opgelegde censuur. Ik kon niet meer schrijven wat ik wilde. Ik wilde het best schrijven, God knows hoeveel ik heb geschreven en daarna weer heb verwijderd, omdat ik, achteraf gezien volkomen onterecht, rekening heb gehouden met mensen die mijn loyaliteit niet waard zijn en zelfs mijn loyaliteit hebben misbruikt.
Het is genoeg.
Voor nu sluit ik mijn blog zodat diezelfde personen MIJN blog niet kunnen gebruiken om op de hoogte te blijven van ons leven en daar voordeel uit kunnen halen. Het gaat me aan mijn hart. Maar dit is de grootste reden waarom ik niet meer dagelijks een stukje schrijf.
Dus mensen, na 12 jaar, zijn dit de laatste woorden die ik typ. Mocht ik een nieuw blog gaan beginnen dan zal ik dat op mijn Facebook pagina laten weten. In ieder geval enorm bedankt voor alle steun door de jaren heen. Heel veel liefs van mij.
5 comments:
Uitgerekend vandaag kijk ik weer eens in de zoveel tijd op je blog. Even 'bijlezen' over jullie toch wel privéleven. Ik had het er laatst met Linn over, dat ik door het lezen op de blog een beetje op de hoogte blijf van jullie leven, met een lach en een traan. Ik geef je gelijk maar vind het ook jammer. Bedankt voor het delen van de foto's en verhalen en veel geluk en gezondheid thuis.
Dank je wel voor alle jaren leesplezier, jammer maar volkomen begrijpelijk dat je er mee stopt!!! Laatste comment....... au revoir dear friend xx
Wat ontzettend jammer dat het nodig is...snap het helemaal dat je stopt! Maar zal je 'hier' ook missen.
Dank voor het delen en dikke xxx
Ook ik heb vele jaren leesplezier van je blog gehad. En jij was mijn voorbeeld voor mijn eigen blog in Duitsland. Maar ook ik was beperkt in het reageren op jouw blog. Zag namelijk dat de ex-familie van mijn Daphne meelas.... Natuurlijk komt er aan onze communicatie geen einde. Nu we weer in Nederland wonen kunnen we elkaar makkelijker dan ooit bezoeken. En dat ga ik spoedig doen. Dus Ans BEDANKT !! en tot ziens...
Hoe spijtig. Kan je niet verder onder een wachtwoord schrijven dat alleen toegankelijk is voor personen die je zelf kiest ?
Post a Comment