Monday, April 29, 2013

Lekker weekend

De afgelopen dagen waren heerlijk!

Op vrijdagavond hebben we gegeten met Jos en Wietse. Wietse was hier voor het werk en het was leuk om weer eens bij te kunnen praten. En Jos had nog net even een gaatje vrij voordat in alle hevigheid de drukte van de beurs zou losbarsten. Jesse had zijn ouders op bezoek en met zijn ouders en Mabel ging hij naar de voorstelling van Dirty Dancing die hier in het Cultureel Centrum werd gegeven.



Op zaterdag hadden Chiel en ik lekker de tijd. We hoefden ons niet te haasten, er was geen werk en geen fysio waarvoor we vroeg het bed moesten uitkomen. Nadat Chiel een uurtje op de fiets had gezeten, zijn we gaan wandelen naar het West Kowloon Cultural Park. Ik had gelezen dat daar opblaasbare kunst te zien was wat ik wel wilde bekijken en het geeft gelijk zo'n wandeling een doel.



Van ons huis is het precies 5 km naar het puntje van het park en dan natuurlijk weer terug naar huis wat bij elkaar dus 10 km is. Ik moet zeggen dat de kunst een beetje tegenviel. Plus dat van de 8 objecten er maar 5 te zien waren. Maar ach, het was gezellig.



Op de terug weg zijn we gaan lunchen bij Jade Garden. Lekker dimsummen. Dat mis ik wel nu Chiel niet zo mobiel is. Dimsum en sushi. Het is moeilijk om in dit soort restaurants te eten omdat ze vrijwel allemaal een trapje of een te smalle deuropening hebben. Of dat de tafeltjes zo dicht op elkaar staan dat er geen rolstoel tussen door kan. Behalve bij Jade Garden. Ruime ingang en heerlijke dimsum!

En omdat we pas tegen half 4 terug waren in ons flatje, hadden we beiden weinig zin om 2 uur later weer naar buiten te gaan. Ik heb zelf een bak spaghetti gemaakt, hebben ons geïnstalleerd voor de tv, en via de Apple tv hebben we heel Hollands naar Eigen Huis en Tuin gekeken! Super gezellig zo met z'n tweetjes!


De zondag begon ook zo lekker rustig. Chiel ging weer op de fiets en daarna hebben we met Jesse geluncht bij Spasso. Lekker op het terras. En onze Italiaanse manager was weer blij om ons te zien en vierde dat met Prosecco! Heel aardig. We zijn na het eten terug gewandeld over de boulevard en afgesproken met Jesse dat hij 's avonds bij ons een bakkie soep kwam eten. Plus Voetbal International ook via de Apple tv. Het was echt te leuk om die 2 op de bank te zien hangen ;-)

Vanwege Chiel's darmen ben ik tegenwoordig heel bewust aan het koken. High Fiber Meals oftewel met veel vezels. Ik moet zeggen dat we altijd wel gezonde maaltijden aten. Veel groentes, veel fruit, granen, vis, bijna geen rood vlees en zo'n 3 dagen in de week vegetarisch. Maar nu blijkt dat Chiel daar echt beter van wordt, gaan we er helemaal voor.

Elke morgen een fruit en/of groente smoothie, yoghurt met fruit en musli. En 's avonds is het vaak vis met groenten. Hij is helemaal blij en ik ook. Toen we met Wietse en Jos hadden gegeten, hebben we ons te goed gedaan aan een stukje roodvlees en daar had Chiel gelijk weer last van die nacht.

Dus toen Jesse kwam, heb ik eigengemaakte wilde champignon soep gemaakt, zuur desem brood geroosterd en bruchetta gemaakt van zoete tomaatjes en als toe een fruit smoothie van witte druiven, perzik, aardbeien en coconut water. Die blender die ik heb gekregen voor mijn verjaardag is echt te gek! Alles ging schoon op!

Vandaag is Chiel weer naar kantoor. En daar heeft hij zin in! Het doet hem echt goed om weer bezig te zijn en zijn gedachten te kunnen verzetten. Morgenochtend eerst naar fysio en daarna naar kantoor. Woensdag zijn ze vrij vanwege 1 mei, donderdag ook fysio en kantoor en vrijdag mag hij voor het eerst op de Lokomat waar hij enorm benieuwd naar is!

En ik zit te wachten op een mannetje die de tl-balken in de keuken komt vervangen. Ik had gelukkig al nieuwe tl's gehaald maar vanmorgen begaven ze het. En omdat deze balken net voorbij het aanrecht hangen, kan ik er zelf niet bij. Net te kort...Hij zou om 12 uur hier zijn en we kunnen nu aannemen dat dat niet meer gaat lukken...het is al half 1...

Thursday, April 25, 2013

Spring rolls

Zo worden ze hier genoemd, spring rolls (lente rolletjes), in plaats van loempia's. En dan heb ik het over de vietnamese loempiaatjes qua grootte.


Ik heb vandaag zelf vegetarische loempiaatjes gemaakt! Chiel had weer een vergadering hier thuis en ik trok me terug in de keuken ;-) En ik moet zeggen, ze smaakten heerlijk! Deze rolletjes zitten bomvol met groenten. Ik heb wel het recept een beetje aangepast omdat ik sommige dingen niet in de supermarkt beneden kon kopen. Vandaar.

Zo heb ik de wortels eruit gelaten omdat ik die was vergeten en geen zin meer had om naar beneden te lopen. En in plaats van taugé heb ik pea-shoots gebruikt. Zeg maar de groene variant op taugé.

O ja een tip om de olie te controleren of hij goed van temperatuur is, pak een pollepel en doe de steel in de olie. Als je geen belletjes ziet tegen de pollepel, dan is de olie nog te koud. Zou je nu de loempia's erin doen dan worden ze vet, bleh. Zodra je belletjes ziet is de olie goed van temperatuur.

Ik kon hier een pak loempia velletjes kopen waar er 30 inzaten. Die heb ik allemaal gebruikt ;-) Laat de vellen ontdooien in de koelkast voor een nacht, of anders zo'n uurtje op het aanrecht. Als je de verpakking openmaakt, leg er dan een plastic folie overheen anders drogen de vellen te veel uit en dan gaan ze scheuren. En dat is zonde.

Als je de loempia's rolt op het aanrecht, zorg er dan voor dat het aanrecht goed droog is, en maak tussen  elke loempia, het aanrecht weer droog. Dat scheelt een hoop geplak en gedoe.

Mocht je de loempia's niet allemaal tegelijk willen eten, vries ze dan in. Wel eerst per stuk invriezen en niet tegen elkaar. Anders krijg je ze niet los van elkaar en scheuren de vellen. Als ze eenmaal bevroren zijn dan kunnen ze wel met z'n allen in een plastic zak.

Enfin, Chiel en ik hadden zo'n 10 loempiaatjes als avondeten met een salade, de rest is net op gegaan omdat Jos binnen kwam en hij nog niet had gegeten. Van de week maar weer een voorraadje maken!


ingredienten:

8 verse shiitake championhoedjes of Chinese gedroogde championhoedjes*, in fijne reepjes
1/2 Chinese kool, fijn gesneden
2 medium wortelen, fijngesneden in reepjes
blik bamboo shoots, uitgelekt en fijn gesneden in reepjes
zonnebloem olie
2 teentjes knoflook, fijn gesneden
2 theelepels vers geraspte gember
1 lente uitje, fijn gesneden
2 handjes vol met tauge
1 eetlepel lichte soysauce
1 theelepel donkere sesamolie
1 eetlepel maizena
50 loempia velletjes, ontdooid
zonnebloemolie om in te bakken


*Als je gedroogde champignons gebruikt (toko) laat ze dan eerst voor 20 minuten weken in heet water, daarna uitknijpen, het steeltje verwijderen en in fijne reepjes snijden
Doe in een grote saute pan of wok, 1 eetlepel van de zonnebloemolie en draai de pan rond. Zet het vuur op medium-high en voeg gelijk de knoflook, gember en lente uitjes toe, regelmatig roeren. Als de olie echt heet is, de champignons, wortel en kool toevoegen en regelmatig roeren.
Zet nu het vuur hoog en roerbak de groenten voor 2 minuten. en voeg daarna de tauge toe. Voeg de soy sauce en sesam olie toe. Roerbak voor nog 1 minuut. Leg nu het groentenmengsel op een grote schaal. Leg onder 1 kant een opgerolde theedoek zodat de schaal scheef staat. Zo kan het vocht en/of olie weglopen naar 1 kant van de schaal en blijft de groente droger.
Doe in een kommetje, de maizena en een half kopje water en roer het flink door zodat je de 'lijm' krijgt om de velletjes straks te plakken.
Leg de loempia vel op een vlakke ondergrond met een punt naar je toe, doe 1 eetlepel van het groentemengsel in de onderste hoek van het velletje, en rol nu de hoek van het velletje over het groentemengsel en rol het strak tot halverwege. Vouw nu de 2 zijpunten over het rolletje naar het middenen rol verder op. Kwast nu de bovenste punt in met het maizena/water mengsel en rol het verder strak op. Wees er zeker van dat alle randjes goed dicht geplakt zijn. Leg hem neer met het naadje naar beneden en bedek hem met plastic folie overheen om uitdrogen te voorkomen .
Doe in een grote pan of wok zo'n 4 cm zonnebloemolie op hoog vuur.
Als de olie heet is, glij er voorzichtig 4 tot 6 rolletjes in en laat ze bakken voor 2-3 minuten, draai ze regelmatig, totdat de loempia's goudbruin gebakken zijn. Haal ze uit de olie, laat ze uitlekken op keukenrol en dien ze warm op!


Tuesday, April 23, 2013

De Lokomat

Vanmiddag kwam Chiel thuis van de fysio met goed nieuws!

Al zijn spieren functioneren een beetje beter maar qua kracht staat het nog op hetzelfde niveau als voordat we naar NL gingen. Dat is niet zo vreemd als je bedenkt dat Chiel hier in HK elke dag op een hometrainer zit en dat we die luxe in NL niet hebben. Huiswerk van de fysio is dan ook om weer dagelijks op de hometrainer te gaan zitten na het werk of fysio bezoek.

Ook blijkt dat de spieren toch ergens een connectie hebben met de hersenen. Ze zijn niet afgesneden maar steeds, beetje bij beetje, komt er wat meer 'verbinding van zenuw naar hersenen' bij. Zeer goed nieuws want daar twijfel je soms wel aan. Is dit het? Houdt het hier op? Waarom kan ik dit nog niet? Waarom kan ik dat nog niet?

En omdat het nu blijkt dat er echt wel leven in het onderlijf van Chiel zit, is hij een prima kandidaat voor de Lokomat en is hem vanmiddag verteld dat hij a.s. donderdag mag gaan trainen op de Lokomat! De Lokomat is net geïnstalleerd in het Kowloon Hospital, dus Chiel mag als een van de eersten van deze looprobot gebruik maken!

Wat is een Lokomat?

De Lokomat is de eerste, volautomatische looporthese die het lopen ondersteunt van patiënten met een loopfunctiestoornis en zichzelf heeft bewezen als een effectieve interventie in het verbeteren van de over-ground walking. De Lokomat Pro voorziet namelijk in intensieve functionele looptherapie, die uitgevoerd kan worden door één therapeut. Deze vorm van looptraining wordt toegepast om de loopfunctie te verbeteren bij patiënten met een hersenbloeding, dwarslaesie, traumatisch hersenletsel, Multiple Sclerose en Parkinson en kinderen met een cerebrale parese.
De Lokomat is een combinatie van gewichtloosheidsimulator, loopband én computergestuurd exoskelet (extern skelet). Het exoskelet beweegt de benen van de patiënt op een manier die het fysiologisch looppatroon nabootst, precies gesynchroniseerd met de snelheid van de loopband. Met een gewichtloosheidsimulator kan het gewicht van de patiënt (volledig of partieel) worden opgeheven, teneinde de belasting tijdens het trainen/lopen te verminderen. De mate van gewichtloosheid wordt afgebouwd naarmate de patiënt meer in staat is onder gewichtstoename optimaal te blijven bewegen.
Het exoskelet ondersteunt de patiënt (d.m.v. de guidance force) in het doorlopen van de gangcyclus. Dit kan specifiek en heel gedoseerd. De Lokomat kan namelijk het aangedane been tijdens standfase ondersteunen, terwijl tijdens de zwaaifase de guidance force volledig afwezig is. Gedurende de trainingssessie kan de therapeut deze parameters veranderen en hiermee continu bijsturen. De patiënt wordt dus alleen ondersteund wanneer dat nodig is.

Je begrijpt dat wij heel blij zijn met deze nieuwe therapie. Vanaf a.s. donderdag gaat het gebeuren. De fysio wordt nu verhoogt naar 4 keer per week. Twee keer in de week de fysio zoals Chiel die steeds heeft gehad, en twee keer in de week lopen op de Lokomat. En dat terwijl wij dachten dat juist de fysio van 3 naar 2 keer per week zou gaan. En de fysiotherapeut zelf vertelde aan Chiel dat hij dit als echt goed nieuws mocht beschouwen. We zijn echt helemaal in de wolken!

Ik heb even gezocht op You Tube en hierbij een filmpje hoe zo'n apparaat dan werkt:



En mocht het zo zijn dat ik bij Chiel mag kijken, dan maak ik natuurlijk gelijk een filmpje van Chiel op de Lokomat.







Monday, April 22, 2013

Macau

Zo, we zijn weer thuis. Alhoewel we maar 1 nachtje zijn weg geweest, het voelt alsof we een heuse vakantie hebben gehad! Zondagavond kwamen we weer thuis en nu, maandagmorgen is alles weer als normaal. Ik heb Chiel net weg gebracht naar het kantoor in Lai Chi Kok. Deze keer is hij alleen met brace en looprek gegaan. Voor ons een hele stap de goede richting op! Vanmiddag wordt hij door Elvira in Lai Chi Kok in een taxi gezet en pik ik hem thuis, beneden weer op.

op de ferry
Maar goed, we gingen dus naar Macau! Op zaterdagmorgen stond Jesse al vroeg voor de deur om met ons naar de China Ferry te gaan. Rolstoel, looprek, koffertje, rugzak in de achterbak en per taxi vertrokken we naar Cantonroad. Jesse had al kaartjes geregeld en Mabel stond ons al op te wachten in de vertrekhal.

En zoals elk nadeel 'een voordeel heb' wij mochten de express way nemen voor de disabled and elderly! Dat schiet lekker op. Ook mochten we als eersten de boot op want we hadden kaartjes om boven te zitten. Chiel heeft het nog wel geprobeerd om de trap op te komen maar al gauw bleek dat net een stap te ver te zijn. We zijn beneden gaan zitten en de 4 mensen die eigenlijk op onze plek hadden moeten zitten, waren blij verrast dat ze van ons een 1e klas kaartje kregen! Iedereen blij dus. De boottocht ging verder goed. De zee was rustig en daar waren mijn maag en ik weer blij mee. In Macau mochten we weer de express way nemen bij de douane en toen konden we de taxi in. Op naar de Galaxy!

Ingang Galaxy

Ik moet wel even uitleggen dat voor ons alles 1 grote verrassing was. Jesse had alles geregeld dus we gingen er blanko in. Maar mijn hemel, wat een ingang zeg bij de Galaxy! Prots en praal. En alles is ingericht om het jou zo gemakkelijk mogelijk te maken om je centen achter te laten bij het casino.

De Galaxy is een enorm complex. Op de begane grond is het casino en winkels gevestigd en dan zijn er 3 hotels. De Galaxy hotel, de Banyan Tree en het Okura hotel. Op de 2de verdieping van het complex is een strand met waterslagbad, cabana's, restaurantjes, tuinen en vast nog meer. Heel imposant.

Effe wachtuh...

Wij mochten gelijk de lift in naar het Okura hotel. Iedereen was enorm blij om Jesse weer te zien maar onze kamers moesten nog even gecheckt worden door iemand of alles wel in orde was. Eerst lunchen dan maar. Ook al zo geweldig! We liepen het restaurant in van de Banyan Tree. Thais. Heerlijk gegeten en wat een ambiance! Prachtig ingericht met donker hout!


Na de maaltijd wilden we nog even door het casino lopen maar helaas. We kwamen er niet in. Bij elke ingang staan namelijk security mannentjes die steevast de ID wilden zien van Mabel. Nou is Mabel al ruim boven de 21 jaar, maar eerlijk is eerlijk, ze ziet er geweldig uit, maar niemand schatte haar boven de 21 jaar. Jammer dus. Dan maar omlopen terug naar het hotel.

Mabel is echt ouder dan 21 jaar!

We hebben nog heel even gewacht en toen werden we naar de kamers gebracht. Nou ja kamer, het leek meer op een appartement! Huiskamer, inloopkast, een joekel van een badkamer met sauna, regendouche en een bad met een stapel zachte handdoeken waar je eng van word en een bed zo groot! Ik heb het opgemeten, ik moest 5 ruime stappen nemen om het bed voorbij de lopen! Het was op een hoek gevestigd dus aan alle kanten ramen met uitzicht op het strand aan de ene kant en uitzicht op de racebaan aan de andere kant. Prachtig!


Jesse en Mabel zaten tegenover onze kamer in net zo'n joekel van een kamer. Hihi, we zaten voor 1 nacht in onze eigen Trump-tower!


Die middag hebben we wat rondgelopen en steeds zonder succes geprobeerd het casino in te komen. En toen we op de klok keken, bleek dat we ons nog moesten haasten om naar de Watershow te gaan! Vlug naar boven, vlug Chiel's verzorging nog even doen en toen vlug de taxi in naar de City of Dreams waar de House of Dancing Water wordt gegeven.


Ook hier zaten we perfect! Voor Chiel heel gemakkelijk om van de rolstoel op een pracht van een leren stoel te komen, bonbonnetjes erbij en een glaasje champie! Wat wil een mens nog meer! De show zelf is adembenemend. Er gebeurt van alles! En dat allemaal in een enorm zwembad. Mocht je de kans krijgen, echt heen gaan. Super gaaf om te zien!


Vandaar zijn we gezellig terug naar het hotel gelopen. Het weer was zo lekker en zo krijg je een beetje een idee, hoe allemachtig groot al die complexen zijn. We liepen langs de Venetian terug naar het hotel en het blijft een beetje vreemd om dan de Italiaanse gondels in de gracht voor de Venetian te zien liggen.



In het hotel hadden we nog een uurtje. Beetje bijkomen, omkleden (zelfs ik had voor de gelegenheid een jurk aan!) en toen zouden we gaan eten. Eten klinkt eigenlijk een beetje te gewoon, het is meer dineren in een topsetting! Het Japanse restaurant in het hotel is buitengewoon! Ook hier was iedereen weer blij om Jesse te zien en we werden begeleidt naar onze tafel. Eigenlijk de 'chefs-table'.


Buiten het feit dat alles waanzinnig goed smaakte, was het zo gaaf omdat voor onze ogen elk hapje met zorg werd klaar gemaakt. De Japanse chefs gingen behendig om met hun sushi-messen. En het was alsof je naar kunstenaars keek die bezig waren met hun kunstwerk. Ik heb genoten! Nou kijk ik als ik de kans krijg de hele dag naar het Asian Food Channel, deze avond leek het alsof ik in de tv zat! Super, super, super!




Aan het eind van de maaltijd, ik denk 9 gangen verder, toen kwam de chef met een dessert waarop stond 'happy birthday' en zong iedereen inclusief de 3 gasten die ook aan de tafel zaten, happy birthday voor mij! Een onvergetelijke avond! En hij was nog niet voorbij!


Na het eten stegen we op naar de Crystal Piano. Een bar in het hotel. Jesse had een tafeltje gereserveerd
voor ons en speciaal voor mij in het rokersgedeelte! Nou ja, ik heb het die avond niet droog gehouden. Alles was zo geweldig, alles voelde zo goed, dat ik helemaal ontroerd was. En voor Chiel en mij was het heel bijzonder dat we niet om 10 uur al in de pyama op bed zaten. We gingen zelfs pas na middernacht terug naar de kamer! En dat, beste mensen, is al zeker 4 maanden niet gebeurt!


De volgende morgen, toen we ons met moeite uit dat superbed hadden gesleept, gingen we ontbijten. Daarna nog even terug naar de kamer om alles in te pakken, koffertje vast klaar zetten, en daalden we af naar het zwembad. Chiel en ik bleven lekker op zo'n bedje hangen op het 'strand', Jesse en Mabel waren dapperder en gingen het water in. Het weer was wat bewolkt en de wind was sterker dan de dag ervoor.



Uurtje later zijn we naar boven gegaan. Heeft Chiel nog de dingen gedaan die hij moest doen en daarna zijn we uit gecheckt. Maar de dag was nog steeds niet voorbij! Als verjaardagscadeautje kreeg ik van Jesse en Mabel een spa behandeling in de Banyan Tree. Ach, en lieve Mabel heeft zich opgeofferd om dat samen met mij te doen, ze vind dat vreselijk zo'n spa behandeling...NOT!!

Nou moet ik zeggen dat ik al jaren niet naar zo iets ben geweest en dat ik, in tegenstelling tot Mabel, er zelfs tegenop zie! Ik moet er echt aan wennen dat er een vreemd iemand aan mijn lijf zit, maar ik ging er met open vizier in. Gewoon er naar toe gaan en proberen te genieten dat je 2 uur niets hoeft te doen.


De spa zag er ook weer geweldig uit! Helemaal zen, helemaal rustgevend. Donker hout, bloeiende orchideeën, zijden lakens. Van de muziek en de geur alleen al, zou je spontaan in slaap vallen. We werden afgezet door Jesse, die verder met Chiel zich 2 uur zou vermaken. We werden 1 voor 1 opgehaald door onze massage-dames. Ik kreeg uitgebreid thee en een voet massage, mocht de muziek uitzoeken die ik wilde horen, mocht een geur-wierookje uitzoeken die ze tijdens de behandeling zou branden, kreeg een pracht van een omkleedkamer met badjas en slippers en toen ging het gebeuren!


Een bodyscrub van ginseng, haver en honing, een stoomcabine, een douche en een 'Island Dew' massage. Ik had het nooit gedacht maar ik heb echt genoten! Toen ze het belletje klingelde aan het eind van de behandeling, toen pas schrok ik wakker! Het was echt heerlijk en eindelijk zijn die knopen uit mijn schouders verdwenen. Ik zeg, voor herhaling vatbaar!

uitzicht vanaf de kamer

Nadat Mabel en ik weer met een zacht huidje en relaxed Chiel en Jesse opzochten, bleek dat we gelijk naar de ferry zouden gaan. Jesse had al kaartjes voor de terugweg. Deze trip was iets minder rustig. De zee was ruw en de wind stak op. Of het nou kwam omdat ik zo 'damn relaxed' was, ik heb de hoge golven kunnen weerstaan en rustig gezeten totdat we weer aanmeerden in Tsim Sha Tsui.

We hebben eerst alles bij ons thuis afgeleverd, en daarna hebben we nog een salade gegeten met Jesse en Mabel bij Wooloo. En om 8 uur waren we weer thuis. Afscheid genomen en gelijk de pyama aan. We waren helemaal op maar wat een geweldig weekend was dit weer! Super!
En Chiel zei later: Ik voelde me net normaal! En daar ging het om!


Thursday, April 18, 2013

Update Chiel

Sinds we terug zijn uit NL is Chiel weer door de medische molen gegaan.

  • Fysiotherapie is weer in volle gang. We zijn dinsdagmiddag en woensdagmiddag weer naar het Kowloon Hospital gegaan en daar is hij weer onderzocht door zijn therapist. Het blijkt dat er een lichte verbetering heeft plaats gevonden in zijn heupen en in zijn benen. De heupen bieden veel meer stabiliteit, zijn rechter been is veel sterker geworden en zijn linker bovenbeen kan hij iets optillen. En daar zijn we blij mee!
  • Lopen is minder zwaar geworden. Natuurlijk nog steeds met een looprek en echt afstanden lopen gaat nog niet maar toch is er een verschil waarneembaar. De stappen zijn groter en we hebben zelfs deze week 2 keer de trap voor ons huis genomen! Dan moet hij nog wel zijn brace omdoen en we proberen dat te doen als hij naar fysio moet. Dat scheelt een hellinkje nemen en die brace moet hij toch meenemen. 2 Vliegen in 1 klap! In huis doet hij alles met zijn looprek en dan staat de rolstoel in een hoekje.
  • Urologische controle vond vanmorgen plaats in het Queen Elisabeth Hospital. We dachten dat Chiel gelijk het blaas-en darm druk onderzoek zou krijgen maar nee. Chiel helemaal blij maar het moet toch nog gedaan worden. Het gaat nu gebeuren in juni. De chirurgisch neuro-uroloog bleek een man te zijn die zijn studie in Amerika heeft gehad. Hij sprak goed en verstaanbaar engels en nog belangrijker, hij vroeg hoe het met Chiel ging! Hij nam zijn tijd, stelde vragen en gaf antwoord op onze vragen. Kortom we waren blij verrast! Hij heeft Chiel onderzocht en een echo gemaakt van zijn nieren. De nieren zagen er helemaal goed uit (jippie!!) en de arts was erg tevreden. Het onderzoek wat Chiel nu kreeg, heeft hij 4 maanden geleden na de operatie ook gekregen. Toen was de score 0 op een schaal van 10, nu was de score 4. Halleluja!!
  • Bloed prikken was het volgende. Van 5 hoog naar 2 hoog en daar kon Chiel gelijk geholpen worden. Ze hadden wel veel problemen met een ader vinden, maar het toch nog gelukt. Uitslag krijgen we in juni als hij weer bij de neuro-uroloog moet komen.
  • Urine moest ook onderzocht worden en wat was het makkelijk geweest als ze dat van te voren gezegd hadden. No way dat Chiel het daar te plekke kon doen. Dus potje mee naar huis en ik ga morgen weer naar het QEH om dat af te leveren. 
  • Afspraken zijn er volop gemaakt. Op 3 juni krijgt hij dat onderzoek, 20 juni weer naar de neuro-uroloog en op 13 augustus krijgt hij weer een echo. In september weer naar de neuroloog. Echt we hebben een pak met A-4tjes meegekregen waarop allerlei afspraken staan en we hebben geen idee. Wordt nog lachen. 
In ieder geval ziet alles er rooskleuriger uit dan dat we hadden verwacht! En wij niet alleen, ook de arts was optimistich. En dat geeft de burger toch weer moed, nietwaar?

Morgen gaat Chiel weer naar kantoor maar deze keer neemt Ton hem mee. Ik kan dan een morgentje thuis blijven. Ik wou eerst schrijven 'niets doen' maar dat zit er niet in. Ze komen het balkon inspecteren om half 10 en ik ga weer een tasje inpakken. Aankomend weekend gaan we een nachtje naar Macau met Jesse en Mabel. Yoehoe!! Naar de watershow en we gaan dan eindelijk sushi eten. Kan niet wachten!!

Tuesday, April 16, 2013

Ingezonden brief

Ik schreef het al in mijn vorige post, maar die aanslag in Boston heeft de hele dag door mijn hoofd gezweefd. Ik weet hoe het is om bij een finish te staan. Ik heb daar al heel wat keertjes gestaan op verschillende plekken in de wereld. Gespannen en trots, kijk je turend in de verte  of je al iets bekend aan ziet komen, maar nooit bang dat er misschien een bom zou ontploffen!

De voorbereiding op zo'n halve of hele marathon kost heel veel tijd. Je gaat trainen, met moeite want je hebt jaren lang niets gedaan. Je bent al buiten adem als je de trap op moet of als je een stuk hebt gewandeld. Maar dan toch, op een zeker moment, besluit je om mee te doen. 3 Keer of 4 keer per week trek je de hardloopschoenen aan, zet je je ipod op en begin je bij het begin. In mijn geval was dat "ren 1 minuut, wandel 2 minuten en herhaal dat 10 keer". Het klinkt als weinig, maar als je bezig bent dan voelt het elke keer als een overwinning op jezelf, je hebt het gedaan en je voelt je trots!

En als je dan eerst 10 weken lang op de 5 km hebt getraind en dan nog eens 10 weken op de 10 km hebt getraind, en je dan eindelijk kan beginnen aan de 12 weken voor de 21 km, dan is dat gevoel met geen pen te beschrijven. Het wordt nog beter als je je hebt ingeschreven voor een halve marathon. Niet in Boston, alhoewel we het daar wel over hebben gehad, maar het zou Vancouver worden omdat Mickey daar woont. De kers op het toetje. Eindelijk ga je het proberen om die afstand af te leggen. Al het bloed, zweet en tranen, vergeet je in 1 klap, omdat je iets gaat doen wat altijd onmogelijk leek. Je bent bezig met jezelf en je lijf. En er is geen moment waarop je denkt aan bommen, doden en gewonden. Ook hoef je geen clubkaart te hebben om je te kunnen inschrijven. Nee, met hardlopen doe je echt geen vlieg kwaad...

Al die mensen die in Boston liepen, waren bezig met hun race. Deden daar niemand kwaad mee. Hebben allemaal getraind. Weken, maanden en misschien zelfs jaren. Ze waren bezig af te zien en dan kom je bij de finish...BOEM! Wat een overwinning en een feestje had moeten zijn, werd nu een drama. Doden, gewonden, amputaties...

Afgelopen zondag liep Jesse weer een marathon en deze keer was dat in Rotterdam. Hij liep en zijn familie stond bij de finish...zoals altijd...Je moet er toch niet aan denken? Ik kreeg van Jesse een mailtje...


Lieve Ans,

Waarom.... Waarom en dan nog wel bij een marathon?


Ans als onze grootste fan en supporter weet je er alles van, de Marathon is het meest vredelievende evenement wat er maar op aarde bestaat.
Jong, oud, wit, geel, bruin, kaal, dik, dun, kort en lang. Iedereen doet mee en loopt zijn eigen race. Het kan een beetje dringen zijn bij de start, maar vanaf daar is het ieder voor zich. Een van de mooiste evenementen die er zijn. Iedereen heeft een smile en heb je ooit van rellen gehoord tijdens een marathon?

Het is 'gewoon' 42,195 KM, hoe je ze loopt dat maakt niet uit als je maar op tijd binnen bent, het is je eigen race.

Tijdens het lopen van die 42+km vraag je je meermaals af of we het niet in de moderne tijd eens na moeten meten of het wel echt 42,195 meter was toen die eerste Griek dat stukkie liep. Het zou zoveel makkelijker zijn geweest wanneer hij die boodschap na 30 of maximaal 35 km had uit gesproken.

Je weet het van Chiel, Jos en van mij, maar die laatste 7 km zijn echt lood en lood zwaar, je benen willen niet meer alles in je lijf doet pijn, maar de focus op die finish lijn op het einde, op dat vredige einde, dat is waar je al die kilometers naartoe leeft. Onderweg denk je meerdere malen dat je dood gaat.... Maar das niet echt!!!

Maar wat is dit? Vlakbij de finish lijn van een van de meest legendarische marathons in de wereld ging er een bom af, vielen er doden en gewonden.
Een dag nadat ik duizend doden stierf om in 3:36:59 in Rotterdam een pracht marathon gelopen te hebben. Was er een zot, een gek en idioot die uitgerekend op de finish lijn waar iedereen zijn eigen heroïsche moment beleefd een bom te plaatsen.

Ik denk dat er met mij genoeg zijn die deze laffe daders graag mee nemen voor een stukkie lopen, niet om ze iets aan te doen, maar gewoon om ze mee te laten maken dat lopen wel de meest vredige sport is die er is.


Ik ga een stukje lopen...


We pakken het weer op!

Om 3 uur belden Manon en Tim aan bij ons huisje. Eerst een bakkie koffie, bijgepraat en rond 6 uur zijn we gaan eten bij het Thaitje bij ons op het plein. Het was weer ouderwets gezellig! Vanavond gaan we nog een hapje eten bij Annie en dan vliegen ze weer naar huis.

En om maar met de woorden van Johan Cruijf te spreken, elk nadeel heb z'n voordeel.
Omdat we gisteren zo moe waren van de reis en de spanning, hebben we vannacht echt heerlijk geslapen! We gingen om 8 uur naar bed en vanmorgen om half 10 gingen de oogjes weer open. En eerlijk gezegd, als Chiel me niet had wakker gemaakt, dan had ik nu nog geslapen!

Vandaag zit hij weer fris en fruitig achter de computer. Er moet gewerkt worden natuurlijk. Vanmiddag gaan we naar het Kowloon Hospital voor de fysio. 3 Keer per week. Ook daar pakken we maar gelijk door. Chiel is vast besloten om beter te worden!

Morgenochtend gaan we samen naar kantoor. Hij wil vanaf morgen weer dagelijks naar kantoor alhoewel we nog even moeten uitvinden hoe we dat moeten gaan doen. Elvira is al bezig om een taxichauffeur te vinden die Chiel dagelijks weg zou kunnen brengen en kan ophalen. Maar voor nu, ga ik gewoon mee. Hij gaat werken en ik ga na de koffie maar eens kijken wat er in Lai Chi Kok te doen is. Of ze moeten me een betaald baantje aanbieden op kantoor ;-)

En dan nog het verschrikkelijke nieuws uit Boston. Er heeft vanmorgen een terroristische aanslag plaats gevonden bij de finish. Ik kan me maar niet losmaken van het feit, hoe vaak we aan marathons hebben meegedaan en hoe vaak we bij een finish hebben gestaan...

Lees hier verder

Monday, April 15, 2013

De terugreis

We hadden erg weinig zin om weer weg te gaan. Het was zo lekker om dicht bij de kids te zijn, om bij Leena te zijn en om die warme deken te voelen van familie en vrienden. De 3 weken zijn veel te snel voorbij gegaan.

Gistermorgen stond iedereen ons uit te zwaaien. Remy, Rachida en Leena, Ben en Selena en Linn. We hebben gezwaaid totdat we ze niet meer zagen, en toen we de hoek omgingen hebben we de auto eerst moeten stilzetten om een potje te janken. Lucht wel op moet ik zeggen.

En op Schiphol stonden Tini, Jacqueline en Barbara ons op te wachten en kwam Lody speciaal uit Tiel om ons te helpen met de bagage. We hebben nog een kopje koffie genomen, zijn van volledig links van  de vertrekhal naar volledig rechts gelopen omdat bij de ene balie wel iemand zat voor de 'odd lugage' (Chiel's brace werd ingechecked) maar niemand van de 'meet and assistance' die was aangevraagd. Dus fijn even een stukje lopen. Enfin, daar aangekomen bleek dat de 'assistance'  betekende dat we een uur voor vertrek opgehaald zouden worden door iemand maar we waren er al 2 uur van te voren. Schiet niet op, dus vroeg de dame van de 'assistance' of we toch niet liever zelf dan maar naar de gate wilden lopen. Dat hebben we maar gedaan.

Aan boord zelf stonden de dames van Cathay al op ons te wachten. Chiel werd aan alle kanten geholpen en even later stegen we op. Naast mij zat een meneer die heerlijk breeduit op zijn stoel zat. Beide armen hingen over de leuningen en toen hij zag dat wij naast hem kwamen zitten, bleef hij lekker breeduit zitten. Jonge, jonge.

Ook zat er een koppeltje beursgangers in het vliegtuig. 2 Heren en 2 dames die het echt geen moer interesseerden dat ze met meerdere mensen in een vliegtuig zaten. Ik geloof dat het woord ASOCIAAL best op zijn plek is. Keihard praten, keihard lachen, veel te veel drinken, grote licht aan, schuiframen open zodat iedereen ineens vol in het licht zitten, staan in het gangpad en daarbij mensen lastig vallen, kortom, ze mochten van de baas gezellig naar de beurs in Hong Kong en dat moest gevierd worden.

Ik had nog even de hoop dat ze in slaap zouden vallen door het grote alcoholgebruik maar helaas. Ze vielen pas 1 uur voordat we zouden landen in slaap en toen zaten wij al 10 uur lang klaar wakker te wezen.

In Hong Kong stond de 'meet and assistance' mevrouw al op ons te wachten bij de deur van het vliegtuig. Chiel ging de rolstoel weer in en ik kreeg een rolstoel om mijn handbagage op te zetten. Ze liep weer via de sluipweggetjes naar de douane en ook daar kregen we een mannetje die in een kantoor zat, zodat we niet hoefden te wachten. Toen naar de bagageband en daar heeft ze een tijdje gewacht en geholpen om de bagage op een andere kar te zetten. Echt een super service. Ze nam afscheid en toen rolden Chiel en ik door de deuren waar Mark al stond te wachten!

Hij was met zijn eigen auto gekomen en hij heeft ons helemaal naar huis gebracht. Helemaal geweldig!
En alles liep zo lekker snel door dat Mark ook nog eens op tijd op kantoor was. Beter kan je het niet hebben!

Thuis heb ik eerst alles opgeruimd en Chiel ging alvast op bed liggen. Het mag duidelijk zijn dat hij na zo'n trip totaal uitgeput en met stijve spieren thuis kwam en dat dit dus geen optie meer is voor de volgende reis. Ik ben bang dat ik voor hem echt een business ticket moet boeken in de toekomst. Hij heeft niet geslapen en zijn linker been en billen tintelden de hele weg door. Kan echt niet. Maar door de vermoeidheid heeft hij geen oog dichtgedaan toen hij zijn eigen bedje zag staan. Wel gehangen op de bank en gedoucht maar slapen komt vanavond pas.

En nu wachten we op Tim en Manon! Gezellig!


Friday, April 12, 2013

Rust

Na het onderzoek van de dokter waren we flink aangeslagen. Het heeft ons best energie gekost om weer fris en vrolijk de volgende dag tegemoet te kijken. Maar het is gelukt en we gaan weer vrolijk verder ;-)

Chiel ging dinsdag nog op klantenbezoek. En met goed gevolg want er is weer een contract binnen gehaald en dat is best goed nieuws. Hij had verwacht dat hij een ochtend daarmee bezig zou zijn maar het werd 4 uur toen hij en Ton weer binnen kwamen.

Daarna was hij pap op. Helemaal uitgeput en wat erger was, hij kreeg rugpijn. De rest van de dag en avond heeft hij op bed doorgebracht. Ons plan om woensdag de verjaardag te vieren van Viggo in Ommen, hebben we dan ook af moeten zeggen. Vreselijk jammer maar er zat niets anders op.
'Viggo, we nemen je cadeautje gewoon mee naar HK en dan geven we die aan je vader mee als hij weer in HK is. Volgend jaar hopen we er echt bij te zijn!'

De woensdag heeft Chiel ook op bed doorgebracht. En in de avond voelde hij zich stukken beter. Gelukkig maar want a.s. zondag moeten we het vliegtuig weer in.

Ook hebben we een nieuw looprek gekocht. Via Deborah die zelf fysiotherapeut is en de adresjes wist waar we dat konden kopen. Het werd keurig thuis afgeleverd en dit rek is stukken beter. Het ziet er robuuster uit, is hoger en stukken sterker. Chiel's rugpijn is hierdoor ook gelijk afgenomen!

En omdat we toch bezig waren hebben we gelijk een nieuw zitkussen kunnen kopen. Zijn oude kussen was helemaal leeg gelopen en dit kussen bestaat uit iets anders dus leeglopen gaat niet meer gebeuren. Allemaal goed nieuws dus.

Nu wachten we op Andree en Cor die op bezoek komen. Linn is ook al 2 dagen thuis. Ze heeft aan beide ogen een ontsteking. Rode dikke oogjes kijken ons aan vanaf de bank. De zielepiet. Zaterdagmorgen haalt Ben de familie Honig uit Utrecht op. Nog gezellig 1 dagje met Leena en 's avonds gaan we met z'n allen eten bij de d'n Optie. En dan is het weer zover...

Het ging allemaal te snel en te vlug voorbij. Maar als we in HK zijn, gaan we gelijk de volgende trip boeken naar NL. Dan is dat maar gebeurt, hihi. En de ervaring leert dat als je dat niet doet, het steeds wordt uitgesteld, dus...

Tuesday, April 09, 2013

Maartenskliniek

Gistermiddag was het zover. Allebei een beetje zenuwachtig maar blij dat we eindelijk met iemand konden praten over Chiel's ziektebeeld. Om 2 uur stond de afspraak met een revalidatie arts in de Maartenskliniek.

Ik moet zeggen dat het een prachtig gebouw is. Spik splinter nieuw, gelegen in de bossen achter Nijmegen. En het was zo nieuw dat het personeel zelf de weg nog niet wist en dat overal, binnen en buiten het gebouw, nog steeds aan de afwerking gewerkt werd.

We werden geroepen door dokter Vos. Een vrouwelijke hippe arts. Eerst werd aan Chiel gevraagd hoe het allemaal gegaan is en tussendoor gaf ze opmerkingen. Ze wilde eerst alles weten voordat ze overging in uitleg en hoe zij het in de Maartenskliniek zouden behandelen. Ook werd Chiel uitgebreid onderzocht en daarna begon ze aan haar bevindingen.

Zo legde ze uit dat je de patiënten van het Cauda Equina Syndroom kan verdelen in 3 groepen. De zogenaamde 30-30-30 regel.

  • 30% van de patienten is na 3 maanden weer genezen en kan weer doen wat ze daarvoor deden. 
  • 30% van de patienten kan na 1 jaar weer goed functioneren alhoewel ze wel uitvalverschijnselen blijven houden. Ook kunnen ze niet alles meer doen zoals voor het trauma.
  • 30% van de patienten komen nooit meer terug op hun oude niveau en moeten het meeste van hun oude leven inleveren.
Volgens haar zat Chiel in de laatste 2 groepen. En dat komt met name door de plek waar de tussenwervel geëxplodeerd is. Domme pech dus. Ze had in haar onderzoek gemerkt dat Chiel veel uitvalsverschijnselen heeft...

Ook moest er volgens haar een druk-meting worden verricht op de blaas en darmen. Want dan pas kan je zien of er voortgang is. Geen leuk onderzoek volgens haar maar echt noodzakelijk. Toen we vertelden dat dit onderzoek al een keer is gedaan en dat we een nieuw onderzoek krijgen op 18 april, vond ze een goed iets. 

We kwamen er ook achter dat Chiel misschien niet op de beste manier zijn blaas en darmen leegt. Zij gaf wat ideeën door zodat we het op een andere manier konden proberen zonder dat er schade optreedt aan inwendige en uitwendige klepjes. En dit probleem is iets wat als het al goed komt, dit als laatste verbetering laat zien. We hebben de katheters maar weer uitgepakt.

Tot zover vertelde ze dingen die we eigenlijk al wisten, ware het dat we dit van internet hadden gehaald omdat onze arts in HK niet een ster is in communiceren. Dus wanneer je het hoort, in je eigen taal, simpel, begrijpbaar en duidelijk, is het wel even als een bommetje binnen komt.

Ze was ook blij verrast met de behandeling die Chiel had ondergaan in HK. Chiel krijgt daar namelijk accupunctuur, electro-stimulatie en fysiotherapie. Op de Maartenskliniek gebruiken ze geen accupunctuur, in sommige gevallen electro-stimulatie maar niet altijd omdat zij van mening is dat het niet helpt en fysiotherapie. Ze vond ook dat Chiel's litteken er mooi uitzag en dat je kon zien dat er niets was afgeraffeld.

Het was wel even lachen toen ze zich excuseerde voor het feit dat ze geen eigen onderzoekskamer had en dat Chiel zich dus moest uitkleden zonder gordijn. Toen wij vertelden dat we ondertussen wel over elk schaamtegevoel heen zijn vanwege de overvolle afdelingen in HK en dat er vaker niet dan wel een gordijn tussen hing, dat is iets wat ze niet begreep. Maar dat kan ook niet volgens mij als je nooit in zo'n ziekenhuis bent geweest.

Ze vertelde door, gaf ons veel informatie, nam de tijd en ze had een afspraak gemaakt met mevr. Beekman, zij is hoofd van Revalidatiegeneeskunde. Na anderhalf uur namen we afscheid van de een en werden we verwelkomt door de ander. Ondertussen hadden ze beiden al overleg met elkaar gehad
zodat zij ook wist waar het over ging.

Joke vertelde weer over de problematiek die gepaard gaat met het cauda equina en/of conus medullaris- syndroom. Deze laatste kreet hadden wij nog niet gehoord maar bij een conus medullaris syndroom is er schade aan de zenuwen van het onderste deel van het ruggemerg. Bij het cauda equina syndroom is er schade aan de zenuwen die nog wat lager zitten. 



Afhankelijk van de hoogte waarop de zenuwen beschadigd zijn kunnen er problemen optreden bij het bewegen van de benen. Ook zijn er stoornissen in het gevoel van de benen, de schaamstreek en het zitvlak. Dit kan een verminderd of afwezig gevoel zijn, of juist een overgevoeligheid van (een deel van) deze gebieden. Daarnaast kan de werking van o.a. de blaas en darmen en het seksueel functioneren verstoord zijn.

Op de vraag of er kansen zijn op herstel, kan geen kant en klaar antwoord gegeven worden. Zenuwen die helemaal kapot zijn kunnen zich niet meer herstellen. Zenuwen die in de knel hebben gezeten kunnen zich deels herstellen, ook na een periode van maanden. Het is vaak een kwestie van afwachten of er spontaan herstel optreedt.

Ook kwam de kreet 'incomplete dwarsleasie' steeds om de hoek. En geloof mij, dat is niet fijn om te horen. Bij een complete dwarslaesie kan je niets meer van onder je middel, bij een incomplete dwarslaesie blijft een gedeelte verlamd. Fijn...

Maar goed. Deze mevrouw heeft ons meer inzicht gegeven over alles. Over het medicijn gebruik bijvoorbeeld. Chiel heeft steeds last en pijn van lang zitten. Daarom staat hij vaak op of moet hij even een stukje lopen of op bed liggen. Dit is dus zenuwpijn, waar niets aan te doen is. Je kan wel medicijnen krijgen maar deze medicijnen zijn vaak voor andere klachten bedoeld. Zo kan je b.v. anti-depressiva slikken in een lagere dosis maar daar wordt je dan weer slaperig en lusteloos van. Ze noemde nog een medicijn voor een of ander vreselijke ziekte die wel eens voorgeschreven wordt voor zenuwpijn maar die ben ik vergeten. Laat maar. We doen het wel even zo...

Feit blijft dat we eigenlijk alles al wisten, dat er in wezen niets veranderd is, maar toch hebben we een slechte nacht gehad. Het komt opnieuw hard aan.

Er is afgesproken dat als we weer in NL zijn, Chiel weer een afspraak maakt met beide dames. Ze willen hem blijven volgen en helpen waar het maar mogelijk is. En dat is weer een fijn gevoel.

www.dwarslaesie.maartenskliniek.nl
Hier staat ook een verhaal in van een man die erg op Chiel lijkt. Werk, sport en het vooral niet willen accepteren dat dit het dus is.

Maar eerst nog maar genieten van deze laatste dagen in NL. 

Monday, April 08, 2013

Gezellige drukte

We zijn alweer aan de laatste week in NL begonnen. Misschien onnodig om te zeggen dat de tijd veel te snel voorbij gaat...

Afgelopen weekend was een gezellig en vol weekend. We zijn b.v. in Leiderdorp geweest. Simone vierde haar 50ste verjaardag en daar wilden we bij zijn! Haar huis had een metamorfose ondergaan. Alles was eruit gehaald en omgetoverd tot bar/cafe/disco en in de tent die in haar achtertuin stond was een lounge omgeving gemaakt. Kompleet met verwarming en 6 loungebanken. Geweldig om te zien!


Maar omdat Chiel natuurlijk best gauw moe is van het reizen en recht op zitten, hadden Ron en Simone voor ons een hotelkamer geregeld in Leiderdorp. Echt heel lief. In het Golden Tulip hotel kregen we een pracht van een kamer speciaal voor minder validen. Chiel was in zijn nopjes en ik heb hem echt onder die douche vandaan moeten slepen ;-) Eindelijk 'normaal' douchen!




Na een super ontbijt bij Simone thuis, zijn we weer richting Druten gegaan. Gezellig met Lody in de auto. Bij thuiskomst heb ik alles in orde gemaakt omdat we bezoek zouden krijgen van Arlene. Ook zo gezellig! We hebben heerlijk bijgepraat, lekker gegeten en toen ging ze weer naar huis.

Vanmiddag gaan we samen naar de Maartenskliniek in Nijmegen. We hebben om 2 uur een afspraak die 3 uur duurt. We zijn erg benieuwd wat daar uit komt en of we wat meer te weten krijgen over Chiel's conditie. Ik denk dat zij  net zo uitkijken naar ons bezoek. Het gebeurt niet elke dag dat er iemand uit HK komt. Zij zullen ook wel benieuwd zijn hoe een behandeling in het buitenland er aan toe gaat.

En ik moet zeggen dat het goed gaat met Chiel. Hij traint nog steeds alhoewel hij  ver weg blijft van het step apparaat. Maar dat heeft misschien ook te maken met mij. Ik heb dat ding gelijk achter een stoel verstopt! En het traplopen gaat ook steeds beter!



Morgen gaat Chiel nog een dagje werken. Woensdag gaan we op verjaardagsbezoek bij Viggo. Vrijdag krijgen we bezoek van Andree en Cor, zaterdag komen Remy, Rachida en Leena weer langs en dan gaan we met z'n allen nog een happie eten en zondag gaan we weer naar Schiphol.

Friday, April 05, 2013

Boem

Woensdagmorgen gingen Remy, Rachida en Leena weer naar huis. En wij zouden ze naar Utrecht brengen. Alles was geregeld en om 11 uur zouden we in de auto stappen. Chiel wilde wel eerst zijn dagelijkse trainingsuurtje doen, dus we stonden op tijd op zodat hij zonder te haasten aan de gang kon.

Eerst lekker fietsen. Zoals ik al eerder vertelde, die fiets hier is een oudje. Alles maakt lawaai en hij trapt veel zwaarder dan die in HK. Een uurtje hier op de fiets is vermoeiender. Maar Chiel zou Chiel niet zijn als hij niet alles uit de kast haalde. Bezweet en met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht zat hij op de fiets. Hij stapte van de fiets af. Dat ging ook goed en toen wilde hij op de stepper op. Ook dit is een oud modelletje. Geen handvaten maar Chiel had al uitgevonden dat als hij de schoorsteenmantel vasthield, dat had hij al eerder geprobeerd, er geen enkel probleem was!

Ik stond achter hem en keek het eens aan. Ik vond dat zijn benen wat meer zwabberden maar volgens Chiel ging alles goed. Zijn looprekje stond om de stepper dus als er iets zou gebeuren dan kon hij zijn rekje nog grijpen. Hij had het nog niet uitgesproken en toen...boem! Hij ging onderuit! Hij trok het rekje mee en in slow motion viel hij tussen de stepper, de fiets en de schoorsteenmantel!

In een reflex greep ik hem vast maar daarbij kwam mijn duim vast te zitten en die maakte een zwieper naar achteren. Au! Nadat we Chiel weer van de grond hadden getild en Chiel al vloekend op de bank zat, toen merkte ik ineens dat mijn duim nogal dik werd. En hij was goed pijnlijk. Chiel had gelukkig niets.

Eerst maar naar Utrecht. De kids afgezet bij de flat en toen weer terug naar huis. Mijn duim bonkte lekker en kleurde prachtig blauw.

En nu zit er een verbandje om. Een zwaar gekneusde duim is het resultaat. En dat is heel fijn. Een fles krijg ik niet meer open en de rits van mijn broek krijg ik niet meer dicht. Daar zat ik nou net op te wachten. Nou ja. Ut hurt erbie zullen we maar zeggen...


Wednesday, April 03, 2013

Jarig!



Op 1 april was het feest. Ik was jarig en voor het eerst sinds lange tijd was ik in NL op dat tijdstip. Super gezellig dus en heel bijzonder om dat weer eens met de kinderen en familie te kunnen vieren. Ik kreeg bezoek van Simone en Ron, Lody, Yvon en Mari, Remy Rachida en Leena en natuurlijk Linn en Ben en Selena. Helemaal leuk!


Remy, Rachida en Leena zijn een nachtje blijven slapen, zelfs een tweede nachtje er aan vast geplakt, en morgen breng ik ze weer naar huis terug.


De hele dag door loop ik met die kleine door het huis. Zalig. Ze slaapt de hele dag door, piept even als ze honger heeft, drinkt een flesje en slaapt dan weer door. Vanmorgen werd de hele familie, die gezellig logeerden op de zolderkamer, pas om half 11 wakker!!  Of het ook een zoet kindje is zeg!


En nu zitten ze allemaal rond de tv, voetballen te kijken. Lekker hoor.


Trouwens met Chiel gaat het heel erg goed. Hij krijgt meer balans! Hij loopt de trap op en af, wel met een brace maar dat is meer voor de veiligheid. En hij zit hier ook weer op een hometrainer. Deze hometrainer is al een oudje en daardoor fietst hij stroever, maar voor Chiel is dat ideaal. Hij kan echt zijn ei kwijt. Elke morgen gaat hij een uurtje fietsen en tegenwoordig hoef ik zijn voet niet meer vast te zetten. Ook kan hij nu beginnen met links! Ook iets wat nooit lukte. Dus het gaat erg goed!


Op 8 april gaan we samen naar de St.Maartenskliniek in Nijmegen. Chiel heeft een afspraak gemaakt om eens te kunnen praten in het Nederlands met een specialist. Hij kijkt daar erg naar uit. En schijnbaar de dokter ook want hij heeft een afspraak die 3 uur lang zal duren. Ben erg benieuwd!

Monday, April 01, 2013

Naar Leena

We zijn gisteren op bezoek geweest bij Remy, Rachida en Leena. Het was voor ons ook de eerste keer dat we hun nieuwe flat met eigen ogen konden bekijken. Heerlijk huisje, winkelcentrum voor de deur en de voordeur precies naast de lift! Beter kan je het niet hebben.


We gingen eerst langs Tiel om Lody op te halen en daarna met z'n vijven naar Overvecht. Leena lag lekker bij haar moeder op de arm en we hebben haar de hele middag niet gehoord. Ze is zo zoet! Ik kan me niet herinneren dat we haar hebben horen huilen. Ze vind alles best. Zolang ze maar haar flesje krijgt. En die mocht ik haar geven!


Het was gezellig. Lekker bijgepraat en we hebben met z'n allen gegeten. Ik had de hele handel meegenomen en het was binnen een half uur allemaal schoon op! Toen we weer naar huis wilden vroeg Rachida of het goed was als ze van de week met z'n drietjes langs komen. Tuurlijk! Ze is al een tijdje het huis niet uitgeweest vanwege de zwangerschap. Ze is hoog nodig toe aan een tripje en nu komen ze morgen op mijn verjaardag en ze blijven dan gelijk een nachtje slapen!


Een betere verjaardag kan ik me niet wensen!

Linkwithin

Related Posts with Thumbnails