Boem

Woensdagmorgen gingen Remy, Rachida en Leena weer naar huis. En wij zouden ze naar Utrecht brengen. Alles was geregeld en om 11 uur zouden we in de auto stappen. Chiel wilde wel eerst zijn dagelijkse trainingsuurtje doen, dus we stonden op tijd op zodat hij zonder te haasten aan de gang kon.

Eerst lekker fietsen. Zoals ik al eerder vertelde, die fiets hier is een oudje. Alles maakt lawaai en hij trapt veel zwaarder dan die in HK. Een uurtje hier op de fiets is vermoeiender. Maar Chiel zou Chiel niet zijn als hij niet alles uit de kast haalde. Bezweet en met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht zat hij op de fiets. Hij stapte van de fiets af. Dat ging ook goed en toen wilde hij op de stepper op. Ook dit is een oud modelletje. Geen handvaten maar Chiel had al uitgevonden dat als hij de schoorsteenmantel vasthield, dat had hij al eerder geprobeerd, er geen enkel probleem was!

Ik stond achter hem en keek het eens aan. Ik vond dat zijn benen wat meer zwabberden maar volgens Chiel ging alles goed. Zijn looprekje stond om de stepper dus als er iets zou gebeuren dan kon hij zijn rekje nog grijpen. Hij had het nog niet uitgesproken en toen...boem! Hij ging onderuit! Hij trok het rekje mee en in slow motion viel hij tussen de stepper, de fiets en de schoorsteenmantel!

In een reflex greep ik hem vast maar daarbij kwam mijn duim vast te zitten en die maakte een zwieper naar achteren. Au! Nadat we Chiel weer van de grond hadden getild en Chiel al vloekend op de bank zat, toen merkte ik ineens dat mijn duim nogal dik werd. En hij was goed pijnlijk. Chiel had gelukkig niets.

Eerst maar naar Utrecht. De kids afgezet bij de flat en toen weer terug naar huis. Mijn duim bonkte lekker en kleurde prachtig blauw.

En nu zit er een verbandje om. Een zwaar gekneusde duim is het resultaat. En dat is heel fijn. Een fles krijg ik niet meer open en de rits van mijn broek krijg ik niet meer dicht. Daar zat ik nou net op te wachten. Nou ja. Ut hurt erbie zullen we maar zeggen...