De terugreis

We hadden erg weinig zin om weer weg te gaan. Het was zo lekker om dicht bij de kids te zijn, om bij Leena te zijn en om die warme deken te voelen van familie en vrienden. De 3 weken zijn veel te snel voorbij gegaan.

Gistermorgen stond iedereen ons uit te zwaaien. Remy, Rachida en Leena, Ben en Selena en Linn. We hebben gezwaaid totdat we ze niet meer zagen, en toen we de hoek omgingen hebben we de auto eerst moeten stilzetten om een potje te janken. Lucht wel op moet ik zeggen.

En op Schiphol stonden Tini, Jacqueline en Barbara ons op te wachten en kwam Lody speciaal uit Tiel om ons te helpen met de bagage. We hebben nog een kopje koffie genomen, zijn van volledig links van  de vertrekhal naar volledig rechts gelopen omdat bij de ene balie wel iemand zat voor de 'odd lugage' (Chiel's brace werd ingechecked) maar niemand van de 'meet and assistance' die was aangevraagd. Dus fijn even een stukje lopen. Enfin, daar aangekomen bleek dat de 'assistance'  betekende dat we een uur voor vertrek opgehaald zouden worden door iemand maar we waren er al 2 uur van te voren. Schiet niet op, dus vroeg de dame van de 'assistance' of we toch niet liever zelf dan maar naar de gate wilden lopen. Dat hebben we maar gedaan.

Aan boord zelf stonden de dames van Cathay al op ons te wachten. Chiel werd aan alle kanten geholpen en even later stegen we op. Naast mij zat een meneer die heerlijk breeduit op zijn stoel zat. Beide armen hingen over de leuningen en toen hij zag dat wij naast hem kwamen zitten, bleef hij lekker breeduit zitten. Jonge, jonge.

Ook zat er een koppeltje beursgangers in het vliegtuig. 2 Heren en 2 dames die het echt geen moer interesseerden dat ze met meerdere mensen in een vliegtuig zaten. Ik geloof dat het woord ASOCIAAL best op zijn plek is. Keihard praten, keihard lachen, veel te veel drinken, grote licht aan, schuiframen open zodat iedereen ineens vol in het licht zitten, staan in het gangpad en daarbij mensen lastig vallen, kortom, ze mochten van de baas gezellig naar de beurs in Hong Kong en dat moest gevierd worden.

Ik had nog even de hoop dat ze in slaap zouden vallen door het grote alcoholgebruik maar helaas. Ze vielen pas 1 uur voordat we zouden landen in slaap en toen zaten wij al 10 uur lang klaar wakker te wezen.

In Hong Kong stond de 'meet and assistance' mevrouw al op ons te wachten bij de deur van het vliegtuig. Chiel ging de rolstoel weer in en ik kreeg een rolstoel om mijn handbagage op te zetten. Ze liep weer via de sluipweggetjes naar de douane en ook daar kregen we een mannetje die in een kantoor zat, zodat we niet hoefden te wachten. Toen naar de bagageband en daar heeft ze een tijdje gewacht en geholpen om de bagage op een andere kar te zetten. Echt een super service. Ze nam afscheid en toen rolden Chiel en ik door de deuren waar Mark al stond te wachten!

Hij was met zijn eigen auto gekomen en hij heeft ons helemaal naar huis gebracht. Helemaal geweldig!
En alles liep zo lekker snel door dat Mark ook nog eens op tijd op kantoor was. Beter kan je het niet hebben!

Thuis heb ik eerst alles opgeruimd en Chiel ging alvast op bed liggen. Het mag duidelijk zijn dat hij na zo'n trip totaal uitgeput en met stijve spieren thuis kwam en dat dit dus geen optie meer is voor de volgende reis. Ik ben bang dat ik voor hem echt een business ticket moet boeken in de toekomst. Hij heeft niet geslapen en zijn linker been en billen tintelden de hele weg door. Kan echt niet. Maar door de vermoeidheid heeft hij geen oog dichtgedaan toen hij zijn eigen bedje zag staan. Wel gehangen op de bank en gedoucht maar slapen komt vanavond pas.

En nu wachten we op Tim en Manon! Gezellig!