De voorbereiding op zo'n halve of hele marathon kost heel veel tijd. Je gaat trainen, met moeite want je hebt jaren lang niets gedaan. Je bent al buiten adem als je de trap op moet of als je een stuk hebt gewandeld. Maar dan toch, op een zeker moment, besluit je om mee te doen. 3 Keer of 4 keer per week trek je de hardloopschoenen aan, zet je je ipod op en begin je bij het begin. In mijn geval was dat "ren 1 minuut, wandel 2 minuten en herhaal dat 10 keer". Het klinkt als weinig, maar als je bezig bent dan voelt het elke keer als een overwinning op jezelf, je hebt het gedaan en je voelt je trots!
En als je dan eerst 10 weken lang op de 5 km hebt getraind en dan nog eens 10 weken op de 10 km hebt getraind, en je dan eindelijk kan beginnen aan de 12 weken voor de 21 km, dan is dat gevoel met geen pen te beschrijven. Het wordt nog beter als je je hebt ingeschreven voor een halve marathon. Niet in Boston, alhoewel we het daar wel over hebben gehad, maar het zou Vancouver worden omdat Mickey daar woont. De kers op het toetje. Eindelijk ga je het proberen om die afstand af te leggen. Al het bloed, zweet en tranen, vergeet je in 1 klap, omdat je iets gaat doen wat altijd onmogelijk leek. Je bent bezig met jezelf en je lijf. En er is geen moment waarop je denkt aan bommen, doden en gewonden. Ook hoef je geen clubkaart te hebben om je te kunnen inschrijven. Nee, met hardlopen doe je echt geen vlieg kwaad...
Al die mensen die in Boston liepen, waren bezig met hun race. Deden daar niemand kwaad mee. Hebben allemaal getraind. Weken, maanden en misschien zelfs jaren. Ze waren bezig af te zien en dan kom je bij de finish...BOEM! Wat een overwinning en een feestje had moeten zijn, werd nu een drama. Doden, gewonden, amputaties...
Afgelopen zondag liep Jesse weer een marathon en deze keer was dat in Rotterdam. Hij liep en zijn familie stond bij de finish...zoals altijd...Je moet er toch niet aan denken? Ik kreeg van Jesse een mailtje...
Lieve Ans,
Waarom.... Waarom en dan nog wel bij een marathon?
Ans als onze grootste fan en supporter weet je er alles van, de Marathon is het meest vredelievende evenement wat er maar op aarde bestaat.
Jong, oud, wit, geel, bruin, kaal, dik, dun, kort en lang. Iedereen doet mee en loopt zijn eigen race. Het kan een beetje dringen zijn bij de start, maar vanaf daar is het ieder voor zich. Een van de mooiste evenementen die er zijn. Iedereen heeft een smile en heb je ooit van rellen gehoord tijdens een marathon?
Het is 'gewoon' 42,195 KM, hoe je ze loopt dat maakt niet uit als je maar op tijd binnen bent, het is je eigen race.
Tijdens het lopen van die 42+km vraag je je meermaals af of we het niet in de moderne tijd eens na moeten meten of het wel echt 42,195 meter was toen die eerste Griek dat stukkie liep. Het zou zoveel makkelijker zijn geweest wanneer hij die boodschap na 30 of maximaal 35 km had uit gesproken.
Je weet het van Chiel, Jos en van mij, maar die laatste 7 km zijn echt lood en lood zwaar, je benen willen niet meer alles in je lijf doet pijn, maar de focus op die finish lijn op het einde, op dat vredige einde, dat is waar je al die kilometers naartoe leeft. Onderweg denk je meerdere malen dat je dood gaat.... Maar das niet echt!!!
Maar wat is dit? Vlakbij de finish lijn van een van de meest legendarische marathons in de wereld ging er een bom af, vielen er doden en gewonden.
Een dag nadat ik duizend doden stierf om in 3:36:59 in Rotterdam een pracht marathon gelopen te hebben. Was er een zot, een gek en idioot die uitgerekend op de finish lijn waar iedereen zijn eigen heroïsche moment beleefd een bom te plaatsen.
Ik denk dat er met mij genoeg zijn die deze laffe daders graag mee nemen voor een stukkie lopen, niet om ze iets aan te doen, maar gewoon om ze mee te laten maken dat lopen wel de meest vredige sport is die er is.
Ik ga een stukje lopen...
4 comments:
Het is ook echt afschuwelijk en het eerste wat ik dacht is:waar is iedereen, loopt éen van jullie( de HK family) daar?
Ongelooflijk dat mensen elkaar dit soort dingen aan doen. Angstig.
Gelukkig zijn julie allemaal okee en gaan intussen ook onze gedachten uit naar de slachtoffers daar. Gewoon maar doorlopen lieverds, da's de enige mogelijke tegenbeweging: goed laten overheersen over ziek en kwaad.
Dikke knuffels.
Als zelfs creches, basisscholen, middelbare scholen, universiteiten niet veilig zijn, dan is het een godswonder dat er niet eerder een of andere debiel een bom heeft geplaatst bij een marathon..... Wat bestaan er toch zieke geesten op deze wereld...onze gedachten gaan naar alle "marathonmen and women"all over the world.... en zeker naar alle slachtoffers van deze laaghartige daad....
Was net van plan morgen mijn hardloopschoenen na 8 weken herstel weer eens te passen......
Het is niet te bevatten dat er wezens op deze wereld rondlopen die om wat voor reden dan ook denken dat het gerechtvaardigd is om bij welk evenement dan ook een bom te plaatsen alleen maar om zoveel mogelijk dood en verderf te zaaien en je punt te maken!Mijn 1e gedachte was ook liep er iemand van jullie HK familie mee?
Triest en medeleven voor de slachtoffers,hun families maar zeker ook de gewonden waarvan velen waarschijnlijk nooit meer een marathon zullen kunnen lopen!!
Ongelooflijk dat er mensen zijn die zulke dingen doen, waar halen ze het vandaan? Voor de eerste keer na 12-12 was ik blij dat ik zeker wist dat jullie er niet bij waren, Jesse in Rotterdam had gelopen en Jos thuis was bij Irma en Viggo. xx Lody
Post a Comment