Deur dicht

  Terwijl ik dit schrijf hang ik heerlijk onderuit op mijn ligbedje op Phuket. Het waren emotionele dagen maar nu is het bijkomen, aftanken en genieten geblazen! 

Gisteren was de verhuizing. Om 9 uur stonden 4 man sterk voor de deur. Dozen werden binnen gedragen, en ze gingen aan de slag. Nou vond ik zelf dat de hoeveelheid wat echt ingepakt moest worden best meeviel. Dat vond de man van het verhuisbedrijf ook toen hij langs kwam om een offerte te maken. Dus volgens hem zou alles om 4 uur klaar zijn. 

Enfin dat werd toch anders. Om 9 uur konden wij de deur pas afsluiten en toen was ik er ook definitief klaar mee. Eerst ben je emotioneel, vervolgens raak je verveeld en weet je niet meer hoe je moet zitten en daarna ben je gewoon moe. Je huis wordt om je heen afgebroken en aan het eind van de dag, is het dan ook je huis niet meer. 

We hebben nog een laatste rondje door het huis gelopen en daarna de deur af gesloten. 

Het is nu Jesse's huis geworden! En dat is maar goed ook want we kregen later die avond een berichtje van Jesse dat zijn plafond naar beneden was gekomen in het oude huis! Tijd om te vertrekken daar! 

Toen inchecken in het Regal hotel. We kregen de Royal Suite omdat het onze laatste avond in HK was. Heel lief. Enorm groot was het. Alles erop en eraan maar waarschijnlijk ingericht op de Chinese toerist. Overal spiegels en veel gratis 'adult movies'. Nou dat was niet aan ons besteed want we waren kapot! 

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan, ontbeten en de taxi in naar het vliegveld. Op naar Phuket! Als afscheidscadeautje probeerde de chauffeur er nog 100 hkd extra boven op te gooien maar die kreeg het lid op zijn neus. Daar baalde hij wel even van. Het mocht dan wel vroeg zijn maar wij waren klaar wakker en uitgeslapen! 

Vanmiddag zijn we aangekomen op Sala. Ze herkenden ons nog en behalve champie, chocolaadjes en vers fruit, kregen we een upgrade naar de pool villa, gratis spa behandeling een etentje en een daggie rond rijden in de jeep! Ik zeg niet gek! I love Sala! 

Straks lekker eten en morgen weer zo'n fijne dag! O ja, het is 33 graden :-) 

Nog 5 dagen

Het zijn de laatste loodjes. Afscheid nemen is niet een van mijn favoriete dingen.

Zo heb ik afscheid genomen van de staf van Chiel met een etentje. Het was leuk om ze allemaal nog een keertje te zien en over een paar maanden zie ik ze weer, maar toch. Het voelt raar. De meesten werken al jaren op kantoor, die hebben heel wat meegemaakt met ons. En als ik dan denk aan de periode dat Chiel met spoed werd opgenomen, de operatie en de revalidatie daarna, dan hebben ZIJ meer dan hun mannetje gestaan. Waarvoor mijn, onze, eeuwige dank.

We hebben ook afscheid genomen van Eddy onze fysiotherapeut. Dat deed zeer. De beste man is al 3 jaar in ons leven. Hij heeft niet alleen Chiel enorm goed geholpen maar hij heeft ons beiden vooral hoop gegeven. Niets was onmogelijk. Hij heeft nog nooit gezegd dat iets niet ging lukken, hij heeft alleen gezegd dat sommige dingen NU nog niet mogelijk zijn.

Ook hebben we zondag een etentje gehad met de vaste clan en Ton. Hihi, klinkt best raar maar jullie weten wel wat ik bedoel. Ton was (is hier) op zakenbezoek. We zijn met z'n allen in een busje van Uber gestapt en zijn naar Sai Kung gereden voor een abnormaal lekker etentje. Er was nog wel meer abnormaal. Het bleek later de koudste dag in Hongkong te zijn sinds 59 jaar!
Met gevolg dat Sai Kung wel uitgestorven leek. Iedereen bleef binnen onder de dekentjes. Het was ook echt bitter koud!

En de volgende dag bleek dat Hong Kong flink getroffen was door een koud front. Op Ma On Shan berg, was het 5 onder nul, was er een 100 km race hardlopen en waren er mensen heel vroeg op stap gegaan om vorst van dichtbij te zien. Ik geloof dat er 133 mensen zijn opgenomen door onderkoeling en gebroken ledematen want de weg was onder geijzeld. De bomen leken van glas. De brandweer en rescue groepen hadden de grootste moeite om iedereen naar beneden te krijgen. En het is nog steeds koud...Vanavond gaan we nog een keertje eten met de clan. Super leuk. Dichter bij huis, bij BLT.

Morgenavond gaan we eten/afscheid nemen met de Chinese vrienden en natuurlijk met Jos en Jesse. Dan bij Annie zodat wij gelijk afscheid kunnen nemen van haar. Ik denk dat we Annie ook al 11 jaar kennen. Eerst werkte ze bij de Dirty Duck, toen een Italiaan en nu bij Indonesisch Restaurant 1968. Hier zie ik het meest tegenop. Want daarna is iedereen druk met werk en scheiden onze wegen. Natuurlijk zie ik ze weer, maar voor nu is dit het.

Ik weet nu al dat ik het niet droog ga houden maar daarna is het afscheid nemen voorbij. Dat wil zeggen afscheid nemen van mensen. Want de 30ste is het tijd om de deur dicht te doen en afscheid te nemen van ons huis. Ons huis waar we zo trots op waren. Eindelijk een balkon! Wat heb ik vaak geroepen 'Eat your heart out Ida Yp!' Voor minder geld een groter terras dan bij de Pinnacle.

De morgen daarop nemen we al vroeg afscheid van Hong Kong.
Ik loop de laatste dagen al steeds rond in de stad om nog even alles in me op te nemen. Nog een keertje naar Mongkok, nog een keertje langs de boulevard, Nog 1 keertje dimsummen, nog 1 keertje sushi...

En het huis is al in verhuis-mode. Dozen staan klaar, kasten zijn leeg, logeerbed ligt vol met spullen die we willen meenemen in de koffer. Want de rest komt in de container naar NL.

Ik weet niet of ik hier nog de kans krijg om een blogje te schrijven maar waarschijnlijk komt het volgende blogje uit Phuket. Daar is het niet koud maar een heerlijke 30 graden!

Nog 10 dagen

De laatste tijd ben ik me nogal bewust van familie. Misschien komt het omdat Chiel en ik vorig jaar hebben besloten om terug te verhuizen naar Nederland. Ja zeker, we gaan terug. Voor de duidelijkheid, we moeten niet terug maar we willen zelf terug. We gaan kapot van de heimwee. Als eind januari het huurcontract afloopt van ons huisje, verlengen we het niet meer, maar stoppen we alles in een container en sluiten we de deur en gaan we lekker terug naar Druten.

Het zal zeker wennen zijn om van 7 miljoen inwoners naar amper 15.000 inwoners te gaan maar we kijken daar enorm naar uit. Het is goed geweest zo. We hebben een supertijd gehad, veel meegemaakt, veel gereisd, veel verdriet, veel plezier, veel heimwee, veel vrienden gemaakt, veel steun ondervonden, veel liefde gekregen, maar het komt toch weer terug op het feit dat we bij de familie willen zijn en in het bijzonder ons eigen gezin. We missen de kinderen, onze kleinkind(eren), de feestdagen die we met z'n allen vieren, de vakanties die we samen zouden kunnen vieren, de zondagmiddagen met koffie en een appeltaart, het op bezoek gaan bij de kids, hun nieuwe huisjes bewonderen, en het zijn met elkaar en dat wij er kunnen zijn voor hun.

Dat wil niet zeggen dat we het hier niet gaan missen. Dierbare vriendschappen zijn afgesloten hier in Hong Kong. We gaan die vrienden enorm missen.

Maar gelukkig is daar het werk nog. Vanwege het werk van Chiel, zullen we toch regelmatig op reis gaan naar HK en China. Zo'n lange reis lukt hem (nu) nog niet alleen. Dus tegen de tijd dat ik weer zin krijg in dimsum, kan ik dat gewoon doen bij Jade Garden in het Starhouse en kunnen we de vrienden weer de hand schudden.

Dus over 10 dagen sluiten we de deur van ons heerlijke appartement. Wat zal ik dat gaan missen. Alles lekker op 1 vloer, de vriendelijke security dames en heren beneden in de lobby, het vrouwtje wat bij ons voor de deur oud papier verzameld en elke keer als je langs loopt enthousiast 'goodmorning' roept, maar toch. Het is goed zo. Wat begon als ' je moet wel tenminste 1 jaar blijven hoor!' is uitgegroeid tot 11 jaar en 4 maanden.

Het voelt wel heel goed dat Jesse en Mabel ons appartement overnemen. Dus als we hier zijn voor het werk, kunnen we zeker nog bezoek bij ze in ons oude appartement. Wat zal ik ze gaan missen! Het voelt nog een beetje onwerkelijk.

Maar dan kijk ik op de eettafel en daar liggen de documenten voor de verhuizing... Het gaat echt gebeuren. De 30ste januari komen ze alles inpakken en in een container stoppen. Wij gaan 1 nachtje in een hotel en de volgende dag vliegen we eerst nog langs Phuket. Op 4 februari vliegen we terug naar Amsterdam en de 5de komen we aan. De timing is perfect. Hier is alles straks gesloten vanwege Chinees Nieuwjaar.

Met pensioen en dan heb je reuma

Ik was vanmorgen aangenaam verrast toen ik op facebook het verhaal zag van mijn zus Arlene. Ze lijdt aan R.A. oftewel reumatoïde artritis. Maar ze heeft nu haar verhaal openbaar gemaakt bij het reunafonds. Ik vind haar super stoer en ben blij dat ze haar verhaal heeft opgeschreven zodat anderen en zelfs haar eigen familie eens kan lezen hoe dat voelt en hoe het is om te leven met reuma.

Ik heb haar gelijk gevraagd of het goed is dat ik haar verhaal op mijn blog zet, ben erg trots op d'r want ze is een echte binnenvetter. Ze vond het goed en voila. 

Ik heb geprobeerd om haar verhaal te kopiëren maar dat gaat natuurlijk niet. Vandaar de link. Druk op de regel hieronder en het verhaal komt te voorschijn. 

Met pensioen en dan heb je reuma - Arlene Voogd - Lees dit verhaal en doe ook een boekje open over reuma!

Bart en Linn

Wij kwamen op maandagmorgen aan in HK en 's middags was ik weer op weg naar het vliegveld om Linn op te halen. Helemaal gezellig! Zij vloog met Emirates en wij met Cathay. Vandaar dat er wat uurtjes verschil in aankomst tussen zat.

Eerst naar huis, beetje bijkomen, en vervolgens is het natuurlijk nadenken over wat te eten en waar. Het werd de Koreaan bij ons om de hoek!

's Avonds lagen we allemaal om half 9 al op bed. Kapot waren we maar de volgende dag helemaal wakker en uitgeslapen. Chiel ging weer naar het werk en Linn en ik konden eens kalm aan gaan rondkijken in de stad. Ach en wat doen vrouwen dan zoal? Precies een beetje shoppen en een beetje eten ;-)

Die avond hadden we een etentje met de Chinese vriendjes. We zouden gaan hotpotten en wel in Kowloon City. Altijd leuk en een buurtje waar ik niet dagelijks kom. Maar een leuk tentje zo te zien.

We gingen alleen niet deze deur in maar de deur ernaast, wat enorm leek of we bij de buren op bezoek gingen! We liepen de trap op naar de eerste verdieping, een gewone voordeur, en daar stond onze tafel al klaar in een private room! Dat wil niets anders zeggen dan dat je niet in het restaurant zit maat dat het lijkt of de mensen die in dat kleine flatje wonen gewoon de meubels aan de kant hebben geschoven en dat ze 's avonds als iedereen heeft gegeten en weg is, de meubels weer op de plek zetten. Echt lachen was dat. In ieder geval werd de badkamer die aan onze kamer vast zat, gewoon gebruikt om de was op te hangen!

Het was een hele gezellige avond zo met iedereen. Lekker hotpotten en we hebben de verjaardag van Rain nog gevierd. Kompleet met bere-taart!

Toen we thuis kwamen was het duidelijk. Bart zou de volgende dag aankomen! Hij kon nog net 4 dagen vrij maken van school! Linn blij, wij blij, Bart blij. Chiel ging weer naar China en Linn en ik deden nog maar wat shoppen (vind Bart niets aan) en 's avonds weer naar de airport .

Nou was iedereen kompleet! Eerst maar naar huis, drankje doen, bijkomen, naar bed en de volgende morgen HK verkennen!

Na een goede nachtrust, zijn we 's ochtends op tijd op stap gegaan. Eerst met taxi naar starferry, toen stukje lopen door Central, de roltrappen op, tempel bezocht, marktje gezien en dimsum in een lokale tent. Voor Bart de eerste keer maar hij wilde het zelf!

Na de lunch in te taxi gestapt naar de Peak. Wat is een bezoek aan HK zonder de Peak? Precies! Dus heerlijk genieten van het uitzicht en het zonnetje!

's Avonds was Chiel ook weer in HK. Altijd weer een fijn gevoel. Daarom besloten we die avond op Chiel te wachten bij de Thai. Lekker dicht bij huis. En Bart kreeg weer eten wat hij niet kende. Deze dagen trouwens heeft hij goed gesmuld van alles wat op zijn bord lag! En het eten met stokjes ging hem goed af!

De volgende dag was de Big B en Tai O aan de beurt. Eerst met taxi naar Starferry, toen de ferry naar Mui Wo, de bus naar Tai O, taxi naar de Big Budha, kabelbaan naar Tung Chung, trein naar Kowloon, taxi naar huis. Ik geloof dat we van al het openbaar vervoer alleen de minibus en tram niet hebben gehad. Het was opnieuw lekker weer, zo rond de 20 graden. Heerlijk!

Ik zeg, goed geïntegreerd met de lokale bevolking!

En toen na al die dagen was het dan eindelijk zover. We gingen 's avonds Peking Eend eten! Ik bedoel, Linn kan het elke dag wel eten, wij trouwens ook hoor, wel lekker maar niet goed voor de omvang van de buikjes. Met z'n viertjes op naar King's Lodge en enorm genoten van Peking Eend...

... en daarna uitbuiken op de bank!

Zondag zijn we naar Sai Kung gegaan. Visjes kijken maar vooral visjes eten! Bart keek zijn ogen uit. Niet alleen vanwege de visjes maar ook vanwege de hondjes die allemaal keurig aangekleed met hun baasjes op de boulevard liepen. En voor iemand die zei dat hij niet van garnalen houdt, heeft hij toch aardig zijn best gedaan. Hij is om!

Maandag was de laatste dag alweer. Linn zou eigenlijk een dag langer blijven maar Emirates had die vlucht gecanceld. Ja dat kan dus ook gebeuren. Effe bellen en toen kon ze samen met Bart terug vliegen. Wel net zo gezellig.

Deze dag moest besteed worden aan souveniertjes kopen en dat moest gebeuren op de Ladies market in Mongkok. Zoveel mensen bij elkaar, zoveel kraampjes, en zoveel sportschoenen! Tja, we hebben elk winkeltje gehad ;-)

En op dinsdagmorgen vroeg ging de wekker om 4.45 uur. Tijd om op te staan, douchen, ontbijten, de laatste dingen in de koffer stoppen en om half 5 de taxi in. Met z'n tweetjes zijn ze naar de airport gegaan. De tijd is omgevlogen en we hebben genoten van alles! Het was super!

Ze zijn alweer veilig thuis in NL!

3 Jaar

Op 12 december 2015 was het 3 jaar geleden dat Chiel met spoed werd opgenomen. De eerste dagen na die opname waren op z'n zachts gezegd, onvoorstelbaar en vreemd te noemen. Toen de diagnose Cauda Equina Syndroom en even later een incomplete dwarslaesie werd gesteld, viel even de grond onder onze voeten weg.

Ik heb weer een filmpje gemaakt over het afgelopen jaar. Voor een duidelijker beeld zal ik de eerste 3 filmpjes er ook bij zetten.

3 Jaar


2 Jaar


1 Jaar


1 Jaar

De feestnummers van security

We zijn weer in HK. De vlucht was rustig en ik heb zelfs geslapen. Chiel niet. Die heeft alle films gezien die er aangeboden werden geloof ik. Op tijd werd de slurf aan het vliegtuig gehangen en liepen we de gang door naar de douane. En bij ons allebei viel het op hoe anders je hier wordt behandeld dan op good 'old Schiphol. Want dat was weer een perfect voorbeeld hoe het niet moet.

En dan bedoel ik niet het inleveren van de huurauto. Nee deze mensen van Europcar zijn klantvriendelijk. Ze willen je helpen. Zo worden wij steeds per auto naar de vertrekhal gebracht omdat zij zelf zien dat Chiel niet makkelijk loopt. Dus ze bieden het zelf aan! Prima service en een vriendelijk woord.

Ik bedoel ook niet het inchecken bij Cathay. Nee, ook deze mensen zijn klantvriendelijk, hebben een lach op het gezicht en zijn aardig. Dat wil je denk ik ook als vliegmaatschappij. Je wil dat mensen vaker met je vliegen en daar hoort klantvriendelijkheid bij. Ze zijn het visitekaartje van de desbetreffende maatschappij.

Vervolgens loop je door naar de security check. Dit is nog maar pas geleden totaal vernieuwd. In plaats van je handbagage checken bij de gate, is dit nu op 1 centraal punt. Scheelt enorm want nu kan je gewoon een flesje water het vliegtuig mee innemen en hoef je het niet weg te gooien. Het scheelt niet in tijd, nee de rijen zijn super lang! Maar voordat je de roltrap op gaat naar de security check, kom je eerst bij poortjes. Voor ons was dit de eerste keer dat jezelf je boardingpas moest scannen. Als het goed is gaan de deurtjes open, zo niet dan blijven ze dicht. Komt geen mens meer aan te pas. Jammer genoeg werkt het ook niet. Ik liep zo door maar Chiel stond vast. Na 5 keer opnieuw te hebben geprobeerd, toen gingen pas de deurtjes open. Oh en we waren niet de enigen hoor die stonden te stuntelen bij die poortjes!

Dan heeft Schiphol links en rechts van die poortjes roltrappen staan. De rechter roltrap heeft daar ook nog een boord boven hangen. Voor priority-members EN voor minder validen en rolstoelgebruikers. Goed over nagedacht denk ik. Jammer is dan wel weer, dat als je die roltrap gebruikt en boven aan komt, een ventje roept 'hallo! die rij is voor priority members!' Waarop ik zeg ' ja dat weet ik maar het is ook voor invaliden" waarbij ik wijs naar Chiel's wandelstok EN het bord met een rolstoel. 'O ja, zegt dat ventje weer, 'loop dan maar door'. Dat ventje zou eens moeten zien hoe dat in Hongkong gaat...

En dan loop je tussen de poortjes door naar het vol automatische security check point. Heeft wat mogen kosten denk ik. De bakjes waar je losse spullen en rugzakken in kan doen, komen automatisch terug. Maar waar Schiphol niet aan denkt, is dat je wel met geld wel van die dure security punten kan kopen, maar dat de mensen die daar achter staan, echt niet van plan zijn om aardig te doen, vriendelijk te kijken en 'God forbid" klantvriendelijk te zijn! Want dat is wat opvalt op Schiphol. Een gebrek aan klantvriendelijkheid. Zo schijnt het normaal te zijn om mensen opdrachten te geven en niet te vragen of ze hun riem willen afdoen. Laat staan dat je het woordje 'alsjeblieft' er achter zegt. Hang eens een bord op waarop staat wat je van pasagiers wil. Dat scheelt ook. Alles beter dan zo'n totaal ongeïnteresseerd persoon die vooral niets wil doen maar alleen wil roepen wat er van je verwacht wordt. Want stel dat zo'n bord er hangt dan had ik zelf mijn schoenen wel uitgedaan en daar niet mee gewacht. Maar het voelt of ieder lachebekje van security zijn eigen regels hanteert.

Zo liep Chiel voor mij uit door de lichaamsscan. En dat is best moeilijk voor Chiel als je je stok moet gebruiken voor de balans. Dus hij staat in die scan, probeert zonder stok te staan, ik sta achter hem voor het geval hij steun nodig heeft, roept zo'n manwijf naar mij 'schoenen uit en in een bak leggen!' waarop ik weer zeg ' alsjeblieft!' 'Het is niet mijn idee hoor, roept zij weer, waarop ik zucht. 'Bent u moe mevrouw?' Ja ik ben heel moe. Heel moe van dit gedoe. Omdat u zo vriendelijk bent! Omdat u met minder valide mensen niet eens rekening houdt, omdat u snauwt, omdat u niet aardig bent. Daar word ik heel moe van! Nog nooit gehoord van het woord klantvriendelijkheid? Denk het niet.



Goh, zei Chiel, waar bleef je nou? Nou ik moest 4 keer door de scan. Ik had mijn armen niet hoog genoeg omhoog, toen stond ik niet exact op de gele voetjes, toen stond ik teveel gedraaid en rara de vierde keer was goed. Natuurlijk deed ze dat express. Het zijn machtswellustelingetjes die gasten van de security. Thuis geen moer in te brengen maar op het werk voelen ze zich heel wat zodra ze een uniform aanhebben. En ondertussen staat Chiel daar in z'n eentje te proberen om 5 bakken plus bagage terug te brengen!

En waar ik me helemaal boos om maak is dat op welk ander vliegveld dan ook, en ik ben op heel wat vliegvelden geweest de laatste 11 jaar, mensen je helpen als ze zien dat je invalide bent maar dat op Schiphol het voelt of ze juist er alles aan doen, om je niet te helpen. Bah.
Hetzelfde geldt voor alle rijen waar dan wel een rolstoel op een bord boven hangt, maar wanneer je daar gebruik van wil maken, dat niet lukt omdat deze rijen volstaan met mensen die niet een lichamelijk iets hebben. Vreemd.

Ik ben eigenlijk wel van plan om eens een brief te schrijven aan Schiphol over het totaal ontbreken van klant gerichte service. Echt schandalig!