Zo heb ik afscheid genomen van de staf van Chiel met een etentje. Het was leuk om ze allemaal nog een keertje te zien en over een paar maanden zie ik ze weer, maar toch. Het voelt raar. De meesten werken al jaren op kantoor, die hebben heel wat meegemaakt met ons. En als ik dan denk aan de periode dat Chiel met spoed werd opgenomen, de operatie en de revalidatie daarna, dan hebben ZIJ meer dan hun mannetje gestaan. Waarvoor mijn, onze, eeuwige dank.
We hebben ook afscheid genomen van Eddy onze fysiotherapeut. Dat deed zeer. De beste man is al 3 jaar in ons leven. Hij heeft niet alleen Chiel enorm goed geholpen maar hij heeft ons beiden vooral hoop gegeven. Niets was onmogelijk. Hij heeft nog nooit gezegd dat iets niet ging lukken, hij heeft alleen gezegd dat sommige dingen NU nog niet mogelijk zijn.
Ook hebben we zondag een etentje gehad met de vaste clan en Ton. Hihi, klinkt best raar maar jullie weten wel wat ik bedoel. Ton was (is hier) op zakenbezoek. We zijn met z'n allen in een busje van Uber gestapt en zijn naar Sai Kung gereden voor een abnormaal lekker etentje. Er was nog wel meer abnormaal. Het bleek later de koudste dag in Hongkong te zijn sinds 59 jaar!
Met gevolg dat Sai Kung wel uitgestorven leek. Iedereen bleef binnen onder de dekentjes. Het was ook echt bitter koud!
En de volgende dag bleek dat Hong Kong flink getroffen was door een koud front. Op Ma On Shan berg, was het 5 onder nul, was er een 100 km race hardlopen en waren er mensen heel vroeg op stap gegaan om vorst van dichtbij te zien. Ik geloof dat er 133 mensen zijn opgenomen door onderkoeling en gebroken ledematen want de weg was onder geijzeld. De bomen leken van glas. De brandweer en rescue groepen hadden de grootste moeite om iedereen naar beneden te krijgen. En het is nog steeds koud...Vanavond gaan we nog een keertje eten met de clan. Super leuk. Dichter bij huis, bij BLT.
Morgenavond gaan we eten/afscheid nemen met de Chinese vrienden en natuurlijk met Jos en Jesse. Dan bij Annie zodat wij gelijk afscheid kunnen nemen van haar. Ik denk dat we Annie ook al 11 jaar kennen. Eerst werkte ze bij de Dirty Duck, toen een Italiaan en nu bij Indonesisch Restaurant 1968. Hier zie ik het meest tegenop. Want daarna is iedereen druk met werk en scheiden onze wegen. Natuurlijk zie ik ze weer, maar voor nu is dit het.
Ik weet nu al dat ik het niet droog ga houden maar daarna is het afscheid nemen voorbij. Dat wil zeggen afscheid nemen van mensen. Want de 30ste is het tijd om de deur dicht te doen en afscheid te nemen van ons huis. Ons huis waar we zo trots op waren. Eindelijk een balkon! Wat heb ik vaak geroepen 'Eat your heart out Ida Yp!' Voor minder geld een groter terras dan bij de Pinnacle.
De morgen daarop nemen we al vroeg afscheid van Hong Kong.
Ik loop de laatste dagen al steeds rond in de stad om nog even alles in me op te nemen. Nog een keertje naar Mongkok, nog een keertje langs de boulevard, Nog 1 keertje dimsummen, nog 1 keertje sushi...
En het huis is al in verhuis-mode. Dozen staan klaar, kasten zijn leeg, logeerbed ligt vol met spullen die we willen meenemen in de koffer. Want de rest komt in de container naar NL.
Ik weet niet of ik hier nog de kans krijg om een blogje te schrijven maar waarschijnlijk komt het volgende blogje uit Phuket. Daar is het niet koud maar een heerlijke 30 graden!
3 comments:
Ach zussie moet steeds aan je denken,zal ook allemaal moeilijk en emotioneel zijn,maar ..........hier wachten ook veel lieve mensen op jullie,is er een klein meisje die niet zal weten wat haar overkomt als ze merkt dat Opa en Oma op reisafstand gaan blijven en 2 nog onbekende meiskes waar je van start af aan van kan genieten! Huil maar lekker als je daar behoefte aan hebt,ga in Phuket lekker genieten van het mooie weer en even bijkomen daar.Tot gauw !!
Veel succes met de verhuizing en nog veel (emotionele) plezier.
Pfffffffff...nou hé.
Sterkte.
Wij zijn hier ook al met dat proces begonnen. Not funny at all.
Xxxxxxx
Post a Comment