Siem Reap en een helicoptervlucht

De volgende morgen vertrokken we weer vroeg vanuit Phnom Pehn. Per taxi naar het vliegveld en na 3 kwartier vliegen konden we uitstappen in Siem Reap.



Ook deze dag was weer een prachtige dag. Zon en niet klam. We werden opgehaald door iemand van het guesthouse in een enorme oude Landrover. Hij nam ook een binnendoor weggetje. Prachtig om de omgeving te zien. Opnieuw aardige en vrolijke mensen. En opnieuw vraag je jezelf weer af, hoe het mogelijk is dat deze mensen na zoveel ellende, toch zo vriendelijk en vrolijk kunnen zijn.



Nadat we ons gesetteld hadden in een van de vele kleine huisjes van Lotus Lodge besloten we om een plan de campagne op te stellen voor de rest van de 2 dagen die we hier zouden zijn.



1. eerst naar het City Angkor Hotel om de startnummers op te halen
2. een helicoptervlucht boven Angkor Wat
3. een bezoek aan het drijvende dorp Kampong Kleong

Het drijvende dorp zouden we de volgende dag bezoeken.
Zo gezegd, zo gedaan.

Jesse stelde voor om op de fiets naar het hotel te gaan. "Leuk joh!" Nadat de fietsen klaar waren gezet en de lunch naar binnen was gewerkt, gingen we op pad. Het eerste stuk viel erg mee. Dat ging over landweggetjes met een hoop stof. En toen ging het gebeuren. Met z'n vieren op de fiets tussen al die scootertjes en auto's. Een hoop getoeter. Maar het verkeer gaat gelukkig niet hard. Niemand rijdt hard. Wel hebben ze allemaal de vinger standaard op de claxon zitten, maar daar waren we zo aan gewend.



Die "10 minuten" die Andre had gezegd van Lotus Lodge naar het City Angkor Hotel waren er ietsjes meer. Dat waren Cambodjaanse minuten. Zeg maar een half uur meer, maar het was enig. Erg leuk en Chiel en ik voelden ons echte backpackers!



In het hotel gingen we naar de desbetreffende tafels om onze inschrijfnummers op te halen en toen bleek dat de inschrijfnummers van Ina en Haikel nergens te vinden waren! Het heeft even geduurd maar Haikel stond niet bij de 21 km ingeschreven maar bij de 10 km. En Ina stond niet als vrouw maar als man ingeschreven. Tja en dan is dat moeilijk zoeken. In ieder geval konden we met 8 pakketjes onder de arm weer richting Lotus Lodge. En dat moest snel gebeuren want om half drie zouden we opgehaald worden door de helicopterservice!



Opnieuw een busje in en naar het vliegveld. We gingen maar voor 8 minuten vliegen want het is al duur genoeg zo'n tripje maar het was geweldig!! Helemaal leuk!!




Met z'n vieren zaten we met grote headsets op en vlogen we boven Angkor Wat.


Echt te gek! En ik vond het helemaal niet zo eng als dat ik gedacht had.



Nadat we weer thuis waren afgezet zijn we 's avonds weer per Landrover in het dorpje afgezet en hebben we in Pubstreet wat gegeten. Khmer BBQ om precies te zijn!

Tuol Sleng & The Killing Fields

Donderdagmorgen kwamen we om 10.30 aan in Phnom Pehn. In het Hotel Castle. Een simpel en schoon hotel aan de Mekong rivier.

Nadat de koffers op de kamer waren gezet gingen we per toektoek op weg. Eerst naar het reisbureautje waar Jesse het een en ander had geregeld. Niet alles was zoals het afgesproken was dus daar eerst maar heen.



Wat gelijk opviel bij ons allemaal, was dat de mensen zo ontzettend aardig waren. Grote glimlachen op het gezicht en ze zwaaiden allemaal. Kleine kindertjes hoorde je "Hello!" roepen en wat misschien nog het meeste opviel was dat niemand geld van je wilde hebben! Ongekend!



Nadat Jesse het een en ander had geregeld met het reisbureau, gingen we op weg naar Tuol Sleng. Het was maar een paar straten verderop vanaf het reisbureau.



Tuol Sleng is het schooltje midden in Phnom Pehn waar het bewind van Pol Pot mensen martelden. Schoollokalen werden omgebouwd tot martelkamers, andere lokalen werden verbouwd tot hele kleine celletjes waar mensen opgesloten werden.


Het klimrek waar mensen werden opgehangen staat er nog steeds. Heel onwerkelijk allemaal. De trappen huizen staan vol met tekeningen die gekrast zijn in het beton. En er hangen foto's van slachtoffers. Soms met de angst getekend op het gezicht, soms met overgave...Heel indrukwekkend.

Je kan niet begrijpen dat er zo veel ellende heeft plaats gevonden midden in een woonwijk...



Hierna zijn we naar de Killing Fields gegaan. Dit ligt een flink stuk buiten Phnom Pehn. Midden in het agrarisch gebied. Vanuit de verte zie je de tempel die gebouwd is om de slachtoffers te eren, al liggen. Gevuld met schedels...Het is er rustig en vredig...




Het is een stuk weiland met kuilen erin. Bovenlangs de kuilen is een soort van wandelpaadje. Maar als je dan goed kijkt, krijg je kippevel...Menselijke botten zie je overal uit de grond steken... De kleding die de slachtoffers droegen zie je nog uit de grond steken...


Bij de grote boom waar kinderen en babies tegenaan werden dood gegooid ligt een stapeltje botten en tanden...In deze boom hadden ze ook een luidspreker gehangen zodat het schreeuwen van mensen niet te horen was...



Het is onvoorstelbaar. We spraken er ook steeds over hoe het mogelijk was dat mensen dit elkaar kunnen aandoen. Kippenvel en een wee gevoel hielden we eraan over.

Maar wat mij gelijk opviel was het volgende;
Boven de kuilen en de massagraven vlogen honderden vlindertjes. Kleine vlindertjes. Ze vlogen zo'n 10 cm boven de grond. En alleen maar daar! Ik zag ze niet op het aangelegde grasveld voor de Killing Fields!



Ik heb bloemen gekocht en wierook gebrand voor alle onrustige zielen en terwijl ik daar stond kwam er een klein oranje vlindertje aanvliegen en ging zitten op de grote witte bloemen die ik net in de vaas had gezet...

Na deze hele indrukwekkende dag zijn we naast het hotel maar eerst aan de koffie gegaan. We waren er stil van...

DE RACE!!

We zijn een uur geleden thuis gekomen van onze trip naar Cambodja. Alle batterijen van alle fototoestellen zijn leeg en alle fotokaarten helemaal vol! De batterijen liggen in de oplader dus hopelijk kan ik aan het eind van het blog de foto's gelijk laten zien, maar goed dat merken jullie vanzelf!

Eerst maar het belangrijkste van onze reis. De Angkor Wat Race.


Op 6 december liepen de wekkers in 4 kamers tegelijk af. Half vijf! De zon was nog niet eens op! Een voor een gingen de deuren open van de kleine huisjes die geschakeld aan elkaar de Lotus Lodge vormden. Iedereen in sportkleren, te kleine oogjes en met een gezonde dosis spanning. Eerst maar het ontbijt!



Jesse had geregeld met Andre, de Nederlandse eigenaar van ons guesthouse, dat we nog bananen pannenkoeken met koffie konden krijgen voordat we in de bus moesten stappen naar Angkor Wat. Met z'n achten zaten we heerlijk te smullen. Half zes de bus in en met nog duizenden andere sportievelingen in busjes en toektoek's begaven we ons in 1 lange rij naar Angkor Wat. Een gezellige drukte.



Wat gelijk opviel was dat de organisatie lekker ontspannen was. Geen dranghekken, geen politiemacht, geen gedoe, geen straten die afgezet waren. Het was een dag net als alle andere dagen.



En dan het weer! Geweldig! Graadje of 18 en niet klam! En het parcour was natuurlijk fenomenaal! Prachtige zonsopgang. Tussen de tempels in een bosrijke omgeving en geen fly-overs of heuvels om tegenop te lopen.



Jos, Jesse en Chiel waren de eersten van ons gezelschap die aan de bak moesten. Om half zeven werd het startschot gegeven en deze groep werd begeleid door rolstoelgebruikers. Zij gingen ook voor de 21 km! En niet iedereen had van die lichtgewicht rolstoelen. Er deden zelfs mensen mee met een derdehands "gewone" rolstoel! Petje af. En niet te vergeten de mensen met 1 been of zonder armen!




Voor Chiel was het afwachten of hij toch de 21 km kon gaan doen. De fysio in de week ervoor en de voorgeschreven rust tot aan 6 december hadden hem goed gedaan. Maar het blijft dan wel moeilijk om in te schatten of het ook daadwerkelijk gaat lukken. In ieder geval was het plan om kalm aan te doen en de race uit te lopen.





Om 6.40 was het de beurt aan Bram, Ina en Haikel om aan de start te staan. Zij gingen voor de 10 km. Bram was voorbereid compleet met muziekkeuze voor de Ipod. Hij had regelmatig getraind en zijn doel was om de 10 km te lopen binnen 2 uur. Kamilla en ik hebben ze uitgezwaaid en toen was het onze beurt!



Om 6.50 stonden wij aan de start voor de 5 km. Ik had er echt zin in. De hele week had ik rust genomen en nu was ik er klaar voor! Kamilla was echter niet zo enthousiast. We spraken af dat we het lekker kalm aan gingen doen en dat het voornaamste was om te genieten van alles en dat tijd echt niet belangrijk was.



Het startschot viel en daar gingen we! En wat was die race leuk! Overal stonden kleine schattige Cambodjaanse kindertjes te zwaaien en te lachen. Onze mede"rivalen" renden op blote voeten en met gympjes van de Cambodjaanse Wibra en de omgeving was echt te gek!! Je kan je gewoon niet voorstellen dat JIJ daar loopt! Ik vond het super.



Kamilla was nog steeds niet overtuigd of het leuk was maar omdat ik haar niet liet opgeven, liep ze toch maar mee. Mijn schema van 5 minuten rennen, 2 minuten lopen wilde ik hier ook volhouden maar om het leuk te houden voor Kamilla hebben we iets meer rust genomen. Ik denk dat Kamilla wel 10 keer heeft gezegd "You go, I stay here", maar daar wilde ik niet van horen. Gewoon meekomen en afmaken! Toen ze zag dat er een vrouw van zeker 70 jaar meedeed kreeg ze toch iets meer motivatie. "Whatever happens, she will not finish before me!", zei ze. Helaas. De dame van 70 kwam 10 meter eerder over de streep...



Maar we kwamen aan de finish! Compleet met foto's van de Westgate en een certificaat dat we 5 km hadden gelopen! Joepie!! Ik had mijn eerste race ever overleefd!! En dat in 42 minuten!!
Nu was het wachten op de rest. Kamilla en ik namen een strategische plek in om al uit de verte te kunnen zien wie er aan kwam.



Ina en Haikel waren de eerste van het gezelschap. Met nauwelijks een zweetdruppeltje op het voorhoofd liepen ze over de finish. En toen zagen we Bram! Wat goed!! Bram overtrof zijn stoutste dromen want hij kwam na anderhalf uur over de finish! Geweldig!! Hij vond het zelfs meevallen en dacht zelfs dat het niet echt 10 km was geweest. Misschien was het wel korter...Maar ik kan je verzekeren dat de 10 km echt 10 km was!



En toen zagen we Jesse! Hij liep maar liefst 21 km binnen 2 uur! 1.58 om precies te zijn. Wat een geweldige tijd!! Hij vond de hele race super, genoot zichtbaar en kon er niet over uit hoe leuk die kleine kindertjes langs het parcours waren.



Nadat hij even was bijgekomen vertelde ik, dat ik Chiel tegemoet wilde lopen. Niemand wist of hij nog aan het lopen was of dat hij ergens langs het parcours zou zitten met een kapotte knie. Jesse liep gelijk met me mee.



En toen kwamen we Jos tegen! Later hoorden we dat hij de race had gelopen 2.23. Ik heb natuurlijk een foto gemaakt maar ben wel doorgelopen om Chiel te zoeken. Ik maakte me toch iets ongerust...



En net voor de West-gate zag ik Chiel lopen! Pfff...opluchting alom. Hij liep niet echt soepel meer maar dat kan ook niet anders met een blessure. Jesse riep al vanuit de verte "CHIEL KOM OP!!! JE BENT ER BIJNA!!!" Vanuit de verte hoorde we "Ja ik weet het!!" Mensen begonnen te lachen en te klappen toen Chiel voorbij kwam en Jesse en ik liepen met hem mee.



Met z'n drietjes renden we verder en sommige mensen hoorden we zeggen "You've got some friends mate!" Bram en Kamilla liepen ook mee en Jos stond te zwaaien aan de kant. Geweldig. Ergens hebben we Bram en Kamilla weer verloren maar dat gaf niets. Jesse had het fototoestel in de hand en maakte foto's. Het was echt geweldig!! Chiel kwam over de streep in 2.32!



Dit was echt de mooiste race ever! Ik ben apetrots op iedereen en ook best wel op mijn eigen sportieve prestatie. Ik had nooit gedacht dat ik, IK, ooit van mijn leven 5 km zou gaan rennen. Maar voor mij was het allermooiste moment dat ik samen met Jesse, Chiel gingen ophalen en dat Chiel en ik samen over de finish kwamen...



Al met al was dit een enorme ervaring. We hebben getraind, gelopen en gelachen. Elkaar uit dipjes getrokken en inderdaad...We have some friends!!

Cambodja, effe snel

Ik zit nu in het openlucht restaurant van de Lotus Lodge in Siem Reap. Tijd 06.30 uur. En dat is niet eens omdat we moeten opstaan maar omdat we uitgeslapen waren!

Zodra ik thuis ben zal ik alle foto's en fimlpjes natuurlijk oploaden en zal ik uitgebreid verslag doen van onze (werk)vakantie van 4 dagen. (Het lijkt echt veeeeeel langer!!) Maar op verzoek van Jan toch alvast een postje.

Donderdagmorgen om 06.30 afgesproken met Jos en Jesse in de lobby. Jos was net thuis! Hij was net een uurtje eerder terug gekomen uit China! Met baard van 1 dag en te kleine oogjes bij Jos, stapten we met z'n vieren in de taxi. Phnom Pehn here we come!

Donderdag zijn we naar het schooltje in Phnom Pehn geweest waar mensen in de tijd van Pol Pot gemarteld werden. We zijn naar de Killing Fields geweest. Ik zal er thuis echt uitgebreid over schrijven naar ik kan jullie wel zeggen dat we enorm onder de indruk waren. Ik heb echt wat tranen gelaten op de Killing Fields. Vreselijk. Je kan je niet voorstellen dat je over bergen met mensen loopt...

Gisteren (vrijdag) zijn we naar Siem Reap gevlogen. Ook weer vroeg. Om 8.20 vliegen dus Jos stond weer te vroeg naast zijn bed. Dit was maar 45 minuten vliegen dus even na 9 uur zaten we al aan de koffie in Siem Reap bij Lotus Lodge. We werden opgehaald in een te gekke oude Landrover en dit guesthouse ligt midden in de velden van Siem Reap. Kleine dorpjes rondom.
Dus toen we eenmaal gesetteld waren tijd om te bedenken wat we wilden gaan doen.

En we hebben veel gedaan!! Gefietst door het verkeer met de duizenden scootertjes, en we hebben gevlogen in de helicopter boven Angkor Wat!!! Is dat cool of wat!! Later naar Pubstreet waar we o.a. krokodil en slang hebben gegeten!

Nu zitten we dus in het restaurant te ontbijten en straks gaan we met z'n allen naar Kampong KHleang, een drijvend dorpje. Vanmiddag komt de fam van Olphen aan. en morgen....TADATA...de Angkor Wat Marathon Race!!

Chiel dacht gisteren nog dat hij te veel last had van zijn knie. Maar het gaat eigenlijk steeds beter. Jos en Jesse zijn gemotiveerd en popelen om te beginnen. Vanmiddag zullen we weten hoe Bram en Kamilla er over denken. In ieder geval WIJ hebben er zin in!

Maandag meer!!

Hobbels

Zoals ik al eerder vermelde...het gaat allemaal niet zo als gepland. Een trip met hobbels.

Vanmorgen kreeg ik de schrik van m'n leven. Normaal gesproken krijg ik van Cathay Pacific een Pre-flight reminder 2 dagen voordat je werkelijk in het vliegtuig zit. D'as makkelijk want dan mag je als lid eerder inchecken en je stoel uitzoeken.

Vond het al een beetje vreemd dat ik die reminder gisteren niet kreeg van onze vlucht naar Cambodja maar omdat ik met Mickey de hort op ging om naar de bios te gaan, ben ik het domweg vergeten. Vanmorgen toen Chiel weer naar de fysio vertrok ben ik mijn mail gaan checken. Opnieuw geen mail van Cathay...mmm...

Nadat ik Jesse aan de telefoon had gesproken om te checken of die Dragonair vluchten ook via de Cathay pre-flight reminder zouden gaan, en wat inderdaad het geval was, ben ik gaan bellen met de helpdesk.

De dame van Cathay was heel aardig en begreep in eerste instantie ook niet hoe dat nou kon. Ik stond niet in het systeem!! Dus geen vlucht!! Maar ik had betaald en de e-ticket voor me liggen en begreep er geen hout van. Na lang zoeken bleek dat mijn naam HonigVoogd verkeerd gespeld was. Er stond HonigVood!! Wat een enorme sukkels daar bij het reisbureau! De dame heeft in ieder geval een plek gereserveerd voor mij, maar ik ben toch maar naar het reisbureau gegaan.

Oh solly!! Ja lekker dan. Daar heb ik niets aan. Een goed ticket moet ik hebben!! Of ze een kopie van mijn paspoort kon krijgen en natuurlijk had ik mijn paspoort niet bij me. Dus weer terug naar huis, paspoort opgehaald en weer naar het reisbureau. Nou moet je weten dat ik al 5 jaar hetzelfde reisbureau gebruik en dat ze waarschijnlijk al 85000 kopieën hebben liggen van mijn paspoort maar die liggen allemaal achter slot en grendel. Er daar kon niemand bijkomen. Want Christy, onze accountmanager is met zwangerschapsverlof. Pfffff...wat een gezeik!

Nu kan ik om 5 uur terug naar het reisbureau. Als het goed is krijg ik dan mijn goede ticket, en mijn punten! En ik sta dan geregistreerd als gold member wat weer lekker is om dan misschien een upgrade te krijgen. Nou ja, we zien wel. Morgen ochtend om 6.30 vertrekken we naar het vliegveld. En dan gaat het echt gebeuren!!

Of Chiel inderdaad de 21 km gaat doen blijft nog even de vraag. Hij is vanmorgen weer door Dr. Candy door de mangel gehaald en het voelde nog niet echt lekker. We zullen zien. We moeten pas zondag aan de bak. Er kan nog van alles gebeuren.

En dan hebben we onze Jos. Hij is vandaag jarig!! Hardstikke leuk!
We hebben een tafeltje geboekt met uitzicht op de lichtshow, cadeau staat klaar, dus helemaal goed. Om 8 uur gaan we tafel maar ...ZONDER JOS!!

Hij zit in ergens in donker China en moet nog stevig aanpoten om vannacht over de grens te komen. T'is te hopen dat hij morgen wel op tijd wakker wordt en niet door blijft ronken zoals op afgelopen zaterdag. In ieder geval gaan wij Jos verjaardag lekker vieren met een lekker chardoneetje en een goed stuk vlees!

Ik hoop vanuit Cambodja nog een postje te kunnen schrijven om jullie op de hoogte te houden van onze sportieve activiteiten. Anders wordt het pas dinsdag.

Kerstlampjes