DE RACE!!

We zijn een uur geleden thuis gekomen van onze trip naar Cambodja. Alle batterijen van alle fototoestellen zijn leeg en alle fotokaarten helemaal vol! De batterijen liggen in de oplader dus hopelijk kan ik aan het eind van het blog de foto's gelijk laten zien, maar goed dat merken jullie vanzelf!

Eerst maar het belangrijkste van onze reis. De Angkor Wat Race.


Op 6 december liepen de wekkers in 4 kamers tegelijk af. Half vijf! De zon was nog niet eens op! Een voor een gingen de deuren open van de kleine huisjes die geschakeld aan elkaar de Lotus Lodge vormden. Iedereen in sportkleren, te kleine oogjes en met een gezonde dosis spanning. Eerst maar het ontbijt!



Jesse had geregeld met Andre, de Nederlandse eigenaar van ons guesthouse, dat we nog bananen pannenkoeken met koffie konden krijgen voordat we in de bus moesten stappen naar Angkor Wat. Met z'n achten zaten we heerlijk te smullen. Half zes de bus in en met nog duizenden andere sportievelingen in busjes en toektoek's begaven we ons in 1 lange rij naar Angkor Wat. Een gezellige drukte.



Wat gelijk opviel was dat de organisatie lekker ontspannen was. Geen dranghekken, geen politiemacht, geen gedoe, geen straten die afgezet waren. Het was een dag net als alle andere dagen.



En dan het weer! Geweldig! Graadje of 18 en niet klam! En het parcour was natuurlijk fenomenaal! Prachtige zonsopgang. Tussen de tempels in een bosrijke omgeving en geen fly-overs of heuvels om tegenop te lopen.



Jos, Jesse en Chiel waren de eersten van ons gezelschap die aan de bak moesten. Om half zeven werd het startschot gegeven en deze groep werd begeleid door rolstoelgebruikers. Zij gingen ook voor de 21 km! En niet iedereen had van die lichtgewicht rolstoelen. Er deden zelfs mensen mee met een derdehands "gewone" rolstoel! Petje af. En niet te vergeten de mensen met 1 been of zonder armen!




Voor Chiel was het afwachten of hij toch de 21 km kon gaan doen. De fysio in de week ervoor en de voorgeschreven rust tot aan 6 december hadden hem goed gedaan. Maar het blijft dan wel moeilijk om in te schatten of het ook daadwerkelijk gaat lukken. In ieder geval was het plan om kalm aan te doen en de race uit te lopen.





Om 6.40 was het de beurt aan Bram, Ina en Haikel om aan de start te staan. Zij gingen voor de 10 km. Bram was voorbereid compleet met muziekkeuze voor de Ipod. Hij had regelmatig getraind en zijn doel was om de 10 km te lopen binnen 2 uur. Kamilla en ik hebben ze uitgezwaaid en toen was het onze beurt!



Om 6.50 stonden wij aan de start voor de 5 km. Ik had er echt zin in. De hele week had ik rust genomen en nu was ik er klaar voor! Kamilla was echter niet zo enthousiast. We spraken af dat we het lekker kalm aan gingen doen en dat het voornaamste was om te genieten van alles en dat tijd echt niet belangrijk was.



Het startschot viel en daar gingen we! En wat was die race leuk! Overal stonden kleine schattige Cambodjaanse kindertjes te zwaaien en te lachen. Onze mede"rivalen" renden op blote voeten en met gympjes van de Cambodjaanse Wibra en de omgeving was echt te gek!! Je kan je gewoon niet voorstellen dat JIJ daar loopt! Ik vond het super.



Kamilla was nog steeds niet overtuigd of het leuk was maar omdat ik haar niet liet opgeven, liep ze toch maar mee. Mijn schema van 5 minuten rennen, 2 minuten lopen wilde ik hier ook volhouden maar om het leuk te houden voor Kamilla hebben we iets meer rust genomen. Ik denk dat Kamilla wel 10 keer heeft gezegd "You go, I stay here", maar daar wilde ik niet van horen. Gewoon meekomen en afmaken! Toen ze zag dat er een vrouw van zeker 70 jaar meedeed kreeg ze toch iets meer motivatie. "Whatever happens, she will not finish before me!", zei ze. Helaas. De dame van 70 kwam 10 meter eerder over de streep...



Maar we kwamen aan de finish! Compleet met foto's van de Westgate en een certificaat dat we 5 km hadden gelopen! Joepie!! Ik had mijn eerste race ever overleefd!! En dat in 42 minuten!!
Nu was het wachten op de rest. Kamilla en ik namen een strategische plek in om al uit de verte te kunnen zien wie er aan kwam.



Ina en Haikel waren de eerste van het gezelschap. Met nauwelijks een zweetdruppeltje op het voorhoofd liepen ze over de finish. En toen zagen we Bram! Wat goed!! Bram overtrof zijn stoutste dromen want hij kwam na anderhalf uur over de finish! Geweldig!! Hij vond het zelfs meevallen en dacht zelfs dat het niet echt 10 km was geweest. Misschien was het wel korter...Maar ik kan je verzekeren dat de 10 km echt 10 km was!



En toen zagen we Jesse! Hij liep maar liefst 21 km binnen 2 uur! 1.58 om precies te zijn. Wat een geweldige tijd!! Hij vond de hele race super, genoot zichtbaar en kon er niet over uit hoe leuk die kleine kindertjes langs het parcours waren.



Nadat hij even was bijgekomen vertelde ik, dat ik Chiel tegemoet wilde lopen. Niemand wist of hij nog aan het lopen was of dat hij ergens langs het parcours zou zitten met een kapotte knie. Jesse liep gelijk met me mee.



En toen kwamen we Jos tegen! Later hoorden we dat hij de race had gelopen 2.23. Ik heb natuurlijk een foto gemaakt maar ben wel doorgelopen om Chiel te zoeken. Ik maakte me toch iets ongerust...



En net voor de West-gate zag ik Chiel lopen! Pfff...opluchting alom. Hij liep niet echt soepel meer maar dat kan ook niet anders met een blessure. Jesse riep al vanuit de verte "CHIEL KOM OP!!! JE BENT ER BIJNA!!!" Vanuit de verte hoorde we "Ja ik weet het!!" Mensen begonnen te lachen en te klappen toen Chiel voorbij kwam en Jesse en ik liepen met hem mee.



Met z'n drietjes renden we verder en sommige mensen hoorden we zeggen "You've got some friends mate!" Bram en Kamilla liepen ook mee en Jos stond te zwaaien aan de kant. Geweldig. Ergens hebben we Bram en Kamilla weer verloren maar dat gaf niets. Jesse had het fototoestel in de hand en maakte foto's. Het was echt geweldig!! Chiel kwam over de streep in 2.32!



Dit was echt de mooiste race ever! Ik ben apetrots op iedereen en ook best wel op mijn eigen sportieve prestatie. Ik had nooit gedacht dat ik, IK, ooit van mijn leven 5 km zou gaan rennen. Maar voor mij was het allermooiste moment dat ik samen met Jesse, Chiel gingen ophalen en dat Chiel en ik samen over de finish kwamen...



Al met al was dit een enorme ervaring. We hebben getraind, gelopen en gelachen. Elkaar uit dipjes getrokken en inderdaad...We have some friends!!