Het bos in

We zijn er! Heerlijk om weer in het koude natte Nederland te zijn. De reis ging voorspoedig. We hadden wel wat vertraging maar ach, wat maakt het uit. 

En de verrassing was groot toen we de aankomsthal binnen stapten. Simone, Lody en Jacq stonden ons op te wachten! Super gezellig! Het maakt echt een verschil als je opgewacht wordt. 

Chiel heeft trouwens alles zelf gelopen op het vliegveld in Hongkong en op Schiphol. Hij was reuze trots dat hij zonder rolstoel de lange gangen door liep. 

Woensdagavond gadden we gelijk een huis vol. Alle kids en Leena waren er. En die kleine wordt met de dag bijdehandter en liever! Ze is een schatje! 

Donderdag ging Chiel al op klanten bezoek. Kan nog net even voor de kerstvakantie. En vrijdag zou hij alleen op pad gaan naar kasteel Staverden. Daar zit tegenwoordig het nieuwe kantoor van het bedrijf. Maar 's ochtends voelde hij zich niet zo lekker. Hij was misselijk en zijn been deed pijn. Maar er stond een vergadering gepland. Oplossing: ik zou rijden en mee gaan. Net als dat we in China doen. 

Na ruim 5 kwartier stonden we dan voor Kasteel Staverden. Prachtig kasteeltje. Midden in het bos. Het was bij mij niet opgekomen dat je daar kantoorruimtes zou kunnen huren, laat staan dat je daar een kantoor hebt, maar prachtig hoor. Zeker als je geen last hebt van een dwarslaesie. Voor minder valide mensen, geen goed plan. 

Het begint er al mee dat je de auto een rot eind van de voordeur op de parkeerplaats moet zetten.  Nou konden wij wel door de poort omdat hij geopend werd door een collega, maar je auto daar laten staan mag niet. Dus Chiel er uit, en toen kwam het volgende obstakel. Grind. Prachtig om te zien maar voor Chiel een crime. Hij zwikt gelijk door zijn enkel. Net zo als die statige trap voor de voordeur. Prachtig om te zien maar erg onhandig als je een verlamd been hebt. Ze hebben wel trapleuningen maar die kan je niet gebruiken vanwege de plantenbakken die daarvoor staan. 

Ik reed de auto naar de parkeerplaats. Ik parkeerde de auto en toen begon mijn natte gang naar het kasteel. Alle romantische met split belegde paden, waren veranderd in rivieren. Lekker. De hele dag natte voeten. En het grasveldje naast de paden waren sompig en drassig. Enfin, ik stond eindelijk binnen in het kasteel. Bruin, statig, hout, een ridder en om het compleet te maken, een statige trap. Ze hebben het kantoor op de eerste verdieping. 

Chiel heeft de vergadering bijgewoond. En toen zei hij, ans we moeten gaan. Ik voel me niet lekker. Ik sprak af met een collega dat hij de poort weer open zou doen zodat ik Chiel weer zou kunnen oppikken bij de voordeur. 

Maar voordat we beneden waren, ging het mis. Chiel werd ineens erg ziek. Niets bleef binnen. Dan eerst maar de wc schoonmaken...

Ik weer de regen in om de auto op te halen, opnieuw natte voeten, chiel lijkbleek bij de voordeur, en de collega was ff vergeten om de poort open te doen. Fijn. 

Enfin, 1 ding is super duidelijk. Chiel kan niet in z'n eentje op kantoor komen. Godsonmogelijk. Heel pijnlijk om dat te moeten constateren 

En nu ligt hij al 2 dagen plat. Hij voelt zich stukken beter maar omdat hij in een kronkel heeft gestaan op het toilet, heeft hij waarschijnlijk spieren verrekt. Gevolg, de hele nacht en dag zenuwpijnen. Hij heeft er vannacht niet van geslapen. Hij schoot steeds overeind en is tenslotte maar op de bank gaan liggen. 

Hij voelt zich vandaag (zondag) iets beter. Gelukkig.