Balance Master

En toen was er weer een week voorbij.

De afgelopen week heb ik voor het grootste gedeelte doorgebracht in Shenzhen. Dinsdag, woensdag en donderdag. Ach, ik ga gezellig mee met Chiel en ben daar zijn armen en benen. Het is voor hem nog net een stap te ver om alleen te gaan. We oefenen wel of hij sommige dingen alleen kan doen en dan sta ik naast hem voor het geval dat. En dat gaat steeds beter!

Voordeel is dat ik in Shenzhen slaap als een os. Het heerlijke grote bed met de heerlijke kussens, en de wetenschap dat je toch niets anders kan doen, laten me gelijk na het eten in slapen vallen ;-) Nadeel is dat ik in Shenzhen echt niets kan doen. Facebook is geblokt, messenger is geblokt en mijn blog is geblokt. Nou dan houdt het wel heel snel op, zeg maar. Dus ik zit veel op het terras en dan zie je nog eens wat. Zoals de glazenwasser die op zijn schommeltje naar beneden wordt gehesen om de ramen te lappen. Sommige dingen veranderen nooit in China!

Donderdagmiddag moest Chiel naar een meeting in HK om 3 uur 's middags. Eerst was het niet nodig, en toen ineens wel. De auto werd omgeboekt en we stapten om half 1 in met Dick, Eric en Ken. Een busje vol dus. Ik vond het helemaal niet erg. Ik had het wel een beetje gehad met hangen in een te warme fabriek. Met de auto zijn we naar de meeting gereden, daar werden alle mannen eruit gezet en toen ging het busje met mij alleen verder naar Tsim Sha Tsui. Om 3 uur was ik al thuis! Heerlijk!

Vandaag was er natuurlijk fysio. Het gaat heel goed vooruit met Chiel. Hij ging lopen op de lokomat zonder ondersteuning voor 45 minuten en Eddy was erg tevreden. Natuurlijk heeft Chiel nog een te zwak linker been maar het gevoel lijkt meer en meer terug te komen. Pas onderaan de scheen is er nog geen gevoel en daardoor heeft hij een zwakke enkel en een klapvoet. Maar Chiel krijgt steeds meer controle hierover.

Na de lokomat gingen we naar een nieuw apparaat. Nou ja, niet nieuw maar wel nieuw voor ons. De 'Balance-Master'. Het is een soort van hokje waarvan de vloer kan bewegen maar ook de zijkanten. Hij moest er in staan en er werden 4 testen afgenomen.

Eerst zonder beweging, toen met ogen dicht, daarna met bewegende zijkanten en tot slot met bewegende vloer. Het was wel aanpoten voor Chiel want als er een blaadje buiten uit de bomen valt, is hij zijn balans al kwijt. Hij werd in een tuig gehangen en Eddy stond achter hem voor vooral mentale support. Na alle inspanning was Chiel wel erg moe. Hij viel ook bijna toen hij op weg was naar de taxi...

Maandagmiddag is er weer iets nieuws bij de fysio. Hij mag dan eindelijk het zwembad in! Dit keer moeten we daar pas in de middag zijn. De water therapie begint om half 4 maar als Chiel wil mag hij gewoon eerder komen en eerst zijn gewone therapie volgen. Hetzelfde geldt dan voor de vrijdagmiddag. De dagen ertussen hebben we geen fysio omdat we dan in Shenzhen zijn. Maar eerst, weekend!!

Shenzhen

Ik zit lekker buiten op het terras. Er waait een zacht briesje en de felle zon is achter de gevel verdwenen van de fabriek. Ik heb moeite om mijn ogen open te houden en om niet toe te geven aan de hardnekkige jetlag. 

Chiel is druk en maakt met iedereen een praatje. Ze hebben hem natuurlijk al een tijdje niet gezien en iedereen moet zijn ei even kwijt. 

Om 12 uur krijgen we onze lunch aan het bureau bezorgd. Echo heeft ervoor gezorgd dat we deze keer een meer gezonde maaltijd tot ons gaan nemen. Normaal gesproken wordt er dan een bak met fried rice voor ons neergezet maar deze keer krijgen we rice noodle soup. Een bouillonnetje met groente, vlees, ei en rijst noedels die op zich best smaakt. Het is alleen de verpakking die mij de wenkbrauwen doet fronzen. 

Soep in een zakje. Moet kunnen. De rest van de middag maak ik verder in half bewuste toestand mee. 

Om 6 uur staat de auto voor die ons naar het hotel brengt. We checken in, frissen ons wat op en gaan naar het restaurant. Het zit tot de nok toe vol maar de restaurant manager die ons aan ziet komen, verwelkomt ons hartelijk en stuurt zonder pardon een Chinees stelletje bij een tafel weg. Zij mogen bij andere Chinesen aan tafel zitten en hun oude tafel wordt vlug schoongemaakt. En daar mogen wij zitten. We voelen ons bezwaart maar ze wuift onze bezwaren zo van tafel. 'No problem for them to sit somewhere else', zegt ze. Ik denk daar toch anders over als ik de blik van de vrouw zie die is weg gestuurt. 

Er zijn grote reis gezelschappen in het restaurant. Na het eten vertrekken ze zegt de manager. Het zijn vooral dames met kinderen. Een zo'n jochie is volslagen door het lint. Hij grijpt eten van de buffet tafels en gooit het op de grond. Een ander meisje staat in een pan soep te roeren en splettert er hevig op los. Verder op staan kinderen bij de chocolade fontein met eten te spelen. Alles wordt in de chocolade gemikt. En de moeders van die kinderen doen net of ze het niet zien. Totdat dat jochie wil beginnen om de flessen rode wijn op de grond te gieten. Een serveerster wordt gek van die blagen en roept dat hij daarmee moet ophouden. Nu pas grijpt een moeder in. Ga maar spelen bij de saladebar, wijst ze. Onvoorstelbaar. Als dat ventje naar mij kijkt en zijn tong uitsteekt en ijsblokjes naar mij wil gooien, doe ik net if ik hem wil grijpen. De schrik zit er bij hem in. Voor een minuutje slechts en daarna gooit hij de parmezaanse kaas maar op de grond. 

Maar er zijn ook lieve kindjes hoor. Zoals dit meisje dat zingend met haar moeder eten ging halen. 

We komen op de kamer terug. De extra kussens op bed wachten uitnodigend op ons. Sinds we terug zijn uit NL hebben we bar slecht geslapen. We zijn wel toe aan een nachtje door slapen. 

Rond middernacht word ik wakker van lawaai. Voor de deur staan luidruchtige Chinezen te lallen. Gelukkig lopen ze snel door en draai ik me nog maar even om. En dan is het ineens 7 uur. Voor het eerst deze werk, hebben we allebei goed geslapen! 

We stappen onder de douche, ik pak de tas weer in en een uurtje later zitten we aan het ontbijt. Lekker. Mijn maag knorde al sinds ik wakker werd. We checken uit, stappen de auto in en worden naar de fabriek gebracht. Another day in paradise awaits! 

Als we binnen komen wordt er al hard gewerkt. Mobieltjes gaan her en der af. Gepaard met de meest prachtige ringtones. Zo hoor ik 'the 5th of Beethoven', een Chinees folklore nummer en geloof het of niet, zelfs Jingle Bells doorkomen. 

Rond 5 uur staat onze minibus weer voor de deur om ons terug te brengen. De tomtom staat aan maar wij hebben zo onze bedenkingen. Net zoals er 1000 wegen naar Rome leiden, zo zijn er ook 1000 wegen naar Hongkong. Helaas heeft deze tomtom, naar alle waarschijnlijkheid eentje van Chineze makelij, de langste en traagste weg gevonden. Het was wel de goedkoopste optie trouwens. We hebben geen enkele tolweg genomen en dat is een wonder te noemen als je weet dat de fabriek tussen verschillende tolwegen ligt en wij gemiddeld 4 keer tol moeten betalen! 

Enfin, als de zon ondergaat en we al 90 minuten in de auto zitten, zien we pas het eerste bord die aangeeft dat we bij de Shenzhen Bay grenspost in de buurt zijn. 

Na nog eens 90 minuten, rijden we eindelijk Granvilleroad in. Praise the Lord. We barsten van de honger en onze blazen staan op knappen. We nemen afscheid van onze chauffeur en brengen snel de spullen naar boven, lassen een sanitaire stop in en kunnen dan eindelijk een hapje eten. We zijn thuis en het is weekend. Heerlijk! 

Ninja

Ik zit op mijn stoel in het hoekje bij de lokomat. Chiel is al druk bezig met ganzen en herten vangen op het scherm. Het zweet staat op zijn voorhoofd. Dat komt omdat hij de uitdrukking 'het is maar een spelletje' niet kent. Hij moet en zal winnen en wil de beesten gevangen hebben voor een bepaalde tijd die hij zichzelf heeft opgelegd. Alles moet binnen de 20 minuten gevangen zijn!

De eerste cliënten komen binnen druppelen. Het vrouwtje met de wandelstok ligt al en krijgt acupunctuur. Ook onze grote vriendin is net binnen gereden en wordt geholpen op de loopband achter Chiel. Al zou je willen, je kan haar niet negeren. Met een luid en langzaam 'gooooood moooorning' begroet ze ons elke morgen.

Ik kijk eens om me heen. Bibberend weliswaar want de airco staat op max en ik verbaas me dat er geen ijsklontjes van het plafond naar beneden vallen. De regen tikt tegen het raam en het raam is aan de buitenkant beslagen. Dat kan alleen maar in Hong Kong volgens mij. Hier is het binnen veel kouder dan buiten.

Ah, daar komt onze Ninja aan! Als een zwarte schim komt hij binnen, staat gelijk bij de brug met gelijke leggers, en daar doet hij zijn oefeningen. Ik vraag me altijd af wat hij hier komt doen. Hij ziet er heel afgetraind uit, tenger van postuur en zodra hij binnen is legt hij zijn benen achter in de nek! Dat is pas andere koek want de meeste mensen hier zijn stukken minder lenig. Zonder een spoortje zweet en moeite, gooit hij zijn benen op de leggers, en rekt zijn benen met zijn neus op de knie. Wat zou die man toch hebben?

Chiel en ik staan naast elkaar en praten zachtjes over onze Ninja. Wij denken dat hij de fysio gebruikt om dames op te pikken. Ja zeker. Hij heeft zijn eigen harem om hem heen verzameld en de dames kijken met bewondering hoe hij zijn oefeningen moeiteloos doet. Er wordt gelachen en gepraat en ze komen niet uit dat hoekje. Misschien is hij al lang niet ziek meer maar doet hij alsof. Dit is de beste pik-op-plek ever!

We verwachten dat hij straks met dubbele flikflaks via de muur, op de kast, straks ineens naast dat ene vrouwtje zit om dan met een zoet gevoicte stem te zeggen: 'How are you doing?' Volgens ons vind hij haar wel erg leuk. Dat kan misschien ook komen door haar twee enorme voordelen die ze altijd trots vooruit steekt, maar desalniettemin, als zij er is, is hij niet ver van haar verwijdert. De andere mannen hebben dat ook door. Niemand praat met deze dames. Ze zijn veel te bang dat ze straks een karate slag in de nek krijgen natuurlijk.

He jammer, onze tijd is over. We moeten gaan ;-)

Siroop

Ik was al een tijd van plan om eens zelf limonade siroop te maken. Volgens de blogs die ik volg en de kookboeken die ik lees, is dit niet moeilijk en 'idiot-proof'. Het was alleen jammer dat ik nergens citroen zuur kon vinden hier in HK. Vandaar dat ik tijdens mijn vakantie in NL maar op zoek ging hier naar. Bij de drogist in Nijmegen, zo'n ouderwetse waar overal potten en blikken staan, had ik geluk. Ik heb een zakje meegenomen in de koffer en vandaag was de dag!

Ik heb een recept uitgeprobeerd van Annabel Langbein. The Free Range Cook. Ik geef toe, ze klinkt nogal nasaal en daarbij slist ze ook stevig, maar haar recepten zijn echt heerlijk en makkelijk om te maken.

Frambozen siroop:

Maak een paar glazen flessen met een goed sluitende dop schoon en steriliseer ze. Het mag duidelijk zijn dat je daarvoor misschien een iets grotere pan moet gebruiken dan die ik heb. Maar dit ging ook best. Ik heb onderin de pan een schone theedoek gelegd zodat de flessen niet kapot rammelen tijdens het koken en ik heb de flessen steeds gedraaid en gekeerd en vol gegoten met kokend water.

Voor de basis doe je 1,5 kg suiker en 750 ml water in een grote pan. Breng dit zachtjes aan de kook en laat het zo nu en dan roerend pruttelen tot dat de suiker volledig is opgelost. Na een minuut of 5 wordt de siroop van troebel ineens helder.

Voeg de geraspte schil van 3 citroenen, 250 ml citroensap ( bij mij waren dat 6 citroenen) en meng 1 eetlepel citroenzuur erdoor. 

Voeg 500 gram frambozen (vers of diepvries) toe en breng het mengsel opnieuw aan de kook en laat het 5 minuten pruttelen. Ik heb diepvries gebruikt. Haal de pan van het vuur, laat het mengsel afkoelen en giet het door een fijne zeef. Eigenlijk moest het door een doek in de zeef gegoten worden maar dat ging voor geen meter. Als de zeef fijn genoeg is, houdt dat de pitjes en velletjes prima tegen.

Schenk het vervolgens in de flessen en zet ze in de koelkast. De siroop is maanden houdbaar. Gebruik het verdund met sodawater of gewoon met water uit de kraan. Het smaakt waanzinnig lekker maar wees zuinig met de hoeveelheid die je in het glas schenkt. Het is erg zoet!

Back to business

Zaterdagmorgen om 6 uur zijn we geland op Hong Kong. Alles ging goed. Geen vuiltje aan de lucht. Ik wilde het gelijk op mijn blog zetten toen we thuis waren maar helaas lag internet er uit net als onze tv kanalen. De tv doet het nog steeds niet maar gelukkig begint internet het weer een beetje te doen. Wel in een slakkengangetje, maar het doet het. Voor de tv komt er vandaag een mannetje. Gelukkig wel want zo zonder tv en achtergrond geluiden is echt te saai voor woorden.

Zaterdag hebben we trouwens in half bewuste staat meegemaakt. We vielen steeds op slaap op de bank en natuurlijk zaten we 's nachts rechtop in bed. Waardeloos maar het is niet anders. Zondag was het niet anders. Het ging wel ietsjes beter. Ik moest boodschappen doen, we kregen bezoek van Joke en Izzy en 's avonds gingen we eten met Jesse, Mabel en de zus van Jesse met man en kids. Het was zo leuk om ze weer eens te zien! We hebben heerlijk gegeten in Sai Kung en als je daar pas zit, dan weet je weer wat je al die maanden hebt gemist!

Ik ben net weer thuis uit het ziekenhuis. De eerste fysio sessie zit er weer op. Eddy was erg tevreden met Chiel's conditie. Hij loopt beter en hij heeft meer controle over zijn linker been. Na de lokomat sessie heeft Eddy nog met Chiel een rondje gelopen zonder stok. Niet dat hij ineens helemaal los liep hoor. Hij mocht Eddy's schouder gebruiken als steun. Ook kregen we te horen dat op 1 september Chiel hydrotherapie krijgt. Hij mag dan eindelijk het zwembad in het ziekenhuis in!

En nu ben ik thuis. Weer in mijn uppie en met bloeddoorlopen ogen van de slaap. Het mannetje van de tv komt tussen 10 en 1 en daarna hoopte ik nog vlug even een tukkie te kunnen doen. Het zal er wel niet inzitten want gelukkig hebben de bouwvakkers weer wat gevonden om kapot te drillen. Het zwembad tussen de Hilton Towers in wordt er uit gedrild. Ik denk dat ik nu van alle kanten 'gedrild' ben. Beneden, boven en aan beide kanten van ons appartement. Echt iets om heel blij van te worden.

Laatste dag

De tijd vliegt voorbij. Toen we aankwamen in NL leek die maand die we voor de boeg hadden, een eeuwigheid te duren maar ik knipperde 3 keer met de ogen en nu sta ik de koffers weer in te pakken. Morgen om 12.55 uur vliegen we HK tegemoet. 

Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik lichtelijk zenuwachtig ben deze keer. Natuurlijk gebeurt er niets. Natuurlijk gaat alles goed en voorspoedig. Natuurlijk. Maar toch... We lopen morgenochtend langs de nieuwe toegewezen plek waar alle bloemen liggen op Schiphol. Ik neem een bosje bloemen mee voor de slachtoffers van MH17.   

Wij vliegen met Cathay Pacific met een rechtstreekse vlucht naar Hongkong. De CX270. Als alles meezit landen we zaterdagmorgen om 06.30 uur. Ik laat het weten via FB. 

Maar wat hebben we veel gedaan deze (werk)vakantie! Ik heb de tuin gesnoeid en opgeruimd, we hebben een loungeset plus bbq gehaald, we zijn naar een bruiloft geweest, we zijn op familiebezoek geweest, we hebben vrienden bezocht, we hebben de kids en Leena meerdere malen geknuffeld, we hebben de auto verkocht en een andere gekocht, we hebben offertes gekregen om een nieuwe badkamer en toilet te installeren, we hebben tegels uitgezocht, we hebben gegeten met de kids, ik ben met Lody meerdere keren naar het UMC geweest, ik ben met Linn gaan shopen, op ziekenbezoek geweest in het Canisiusziekenhuis in Nijmegen, ik heb ramen gelapt die al jaren geen sopje hadden gezien, ik heb de schuur opgeruimd, ik ben 2 keer naar de kapper geweest, Chiel is met Ben en Selena op huizenjacht geweest, we zijn meerdere malen op werkbezoek gegaan door Nederland, ik ben voor het eerst op de Haagse Markt rond gelopen, ik heb een babietje vast gehouden, en ik weet zeker dat ik nog heel veel dingen niet heb genoemd. Kortom het was fantastisch! 

Over 4 maanden zijn we er weer. Lekker Kerst vieren met de familie.  Dus een dikke kus allemaal en tot dan! 

Autorijden

Sinds Chiel een rij-test heeft gedaan in HK, wil hij maar 1 ding. Zelf rijden. Heel begrijpelijk natuurlijk. Dat zou weer een stap zijn in de goede richting. Onafhankelijk zijn. Nou zijn we in HK nog niet zover omdat de papieren die we mee moeten nemen naar het Transport Department nog niet in ons bezit zijn. Wat dat betreft zijn ambtenaren overal hetzelfde. Of je nu in NL bent of in HK. 

Hier in NL stond ons kleine blauwe autootje al jaren in de garage. Hij kwam maar af en toe naar buiten als Ben hem meenam voor een tripje. Super leuk autootje en al meer dan 25 jaar oud. Maar helaas een schakel-versnelling. En dat kan Chiel niet gebruiken. Zijn linkerbeen is zeker sterker geworden maar schakelen is echt een stap te ver. 

En toen zat er volgens Chiel maar 1 ding op. Ons blauwe scheurmonster verkopen    Hij zat dagen op internet. Kijken waar hij de auto zou kunnen achterlaten om te verkopen want hetzelf verkopen zag Chiel niet zitten. Plus dat wij straks weer in HK zitten en hij wilde de kinderen daar niet mee opzadelen. 

Op een goede middag stapte Chiel met Ben in de auto. Ze gingen een stukje toeren met de kap eraf en genieten van het prachtige weer. Later dan verwacht kwamen ze thuis. Allebei met een grijns op het gezicht. De Ipad kwam te voorschijn en ik kreeg foto's te zien van een andere auto! 

Deze auto was ook een cabrio, ruimer, nieuwer en met weinig kilometers. Maar het belangrijkste kwam nog, het is een semi-automaat! Chiel zag zichzelf al helemaal rijden. Er moest nog wat bekeken en uitgezocht worden door Chiel en door de garage. Afgelopen maandag zou hij meer weten. 

Maandag kwam er een telefoontje van de garage. Hij kon onze oude auto gelijk door verkopen en toen was de deal gesloten! Chiel was helemaal blij! 

De oude auto werd weg gebracht en de nieuwe mocht mee naar huis. De garage moest ook nog opgeruimd worden omdat de nieuwe auto 30 cm langer is. Het was nog even nagelbijten maar hij past! Er blijft geen centimeter over maar hij past! 

Afgelopen dinsdag zijn we gelijk samen op pad gegaan. Eerst samen tanken. Chiel heeft alles zelf gedaan en ik liep mee voor het geval dat. En toen op weg naar zijn zakelijke afspraak. Hij reed en ik zat er naast. Het was wel even wennen voor Chiel en voor mij. Het was tenslotte al meer dan 20 maanden geleden dat Chiel auto had gereden. Kijk, autorijden verleer je niet maar het is meer het overzicht. Ineens moet je multitasken. Autorijden, verkeer in de gaten houden, verkeersregels en dan ook nog de juiste route volgen. 

Na deze afspraak in de buurt van Utrecht, hadden we 's middags ook nog een afspraak in het zuiden des lands. We zijn eerst naar huis gereden en daarna heb ik gereden. Chiel was echt moe van de hele ervaring. Maar de woensdag is hij opnieuw gaan rijden. Dit keer helemaal alleen! 

Hij ging naar Barneveld naar kantoor. Een route die hij met zijn ogen dicht kan rijden. Deze keer ging het al stukken beter en kreeg Chiel veel meer zelfvertrouwen. 

Vandaag is hij weer alleen op stap.Hij voelt zich happy en het zelf vertrouwen groeit gestaag. Weer een stapje op weg naar een 'normaal' leven! 

Hoera

28 Jaar geleden, op een hele mooie en warme zomerdag, werd onze Linn geboren. Ze had even op zich laten wachten maar na een dreigement van de verloskundige, besloot Linn om toch maar de wereld te begroeten. 

Dit jaar op haar verjaardag heeft ze een superfeestje. Gezellig met 50.000 anderen op een camping in Roermond op Solar, een muziek festival. 

Afgelopen donderdag vertrok Linn met 2 vriendinnen naar Roermond. Was even puzzelen hoe alles in dat autootje ingepakt moest worden, maar gelukkig ben ik een kei met inpakken. Alles paste en niets hoefde achter te blijven. 

Ik weet zeker dat ze een super verjaardag heeft! Happy birthday Linn! XXX