Shenzhen

Ik zit lekker buiten op het terras. Er waait een zacht briesje en de felle zon is achter de gevel verdwenen van de fabriek. Ik heb moeite om mijn ogen open te houden en om niet toe te geven aan de hardnekkige jetlag. 

Chiel is druk en maakt met iedereen een praatje. Ze hebben hem natuurlijk al een tijdje niet gezien en iedereen moet zijn ei even kwijt. 

Om 12 uur krijgen we onze lunch aan het bureau bezorgd. Echo heeft ervoor gezorgd dat we deze keer een meer gezonde maaltijd tot ons gaan nemen. Normaal gesproken wordt er dan een bak met fried rice voor ons neergezet maar deze keer krijgen we rice noodle soup. Een bouillonnetje met groente, vlees, ei en rijst noedels die op zich best smaakt. Het is alleen de verpakking die mij de wenkbrauwen doet fronzen. 

Soep in een zakje. Moet kunnen. De rest van de middag maak ik verder in half bewuste toestand mee. 

Om 6 uur staat de auto voor die ons naar het hotel brengt. We checken in, frissen ons wat op en gaan naar het restaurant. Het zit tot de nok toe vol maar de restaurant manager die ons aan ziet komen, verwelkomt ons hartelijk en stuurt zonder pardon een Chinees stelletje bij een tafel weg. Zij mogen bij andere Chinesen aan tafel zitten en hun oude tafel wordt vlug schoongemaakt. En daar mogen wij zitten. We voelen ons bezwaart maar ze wuift onze bezwaren zo van tafel. 'No problem for them to sit somewhere else', zegt ze. Ik denk daar toch anders over als ik de blik van de vrouw zie die is weg gestuurt. 

Er zijn grote reis gezelschappen in het restaurant. Na het eten vertrekken ze zegt de manager. Het zijn vooral dames met kinderen. Een zo'n jochie is volslagen door het lint. Hij grijpt eten van de buffet tafels en gooit het op de grond. Een ander meisje staat in een pan soep te roeren en splettert er hevig op los. Verder op staan kinderen bij de chocolade fontein met eten te spelen. Alles wordt in de chocolade gemikt. En de moeders van die kinderen doen net of ze het niet zien. Totdat dat jochie wil beginnen om de flessen rode wijn op de grond te gieten. Een serveerster wordt gek van die blagen en roept dat hij daarmee moet ophouden. Nu pas grijpt een moeder in. Ga maar spelen bij de saladebar, wijst ze. Onvoorstelbaar. Als dat ventje naar mij kijkt en zijn tong uitsteekt en ijsblokjes naar mij wil gooien, doe ik net if ik hem wil grijpen. De schrik zit er bij hem in. Voor een minuutje slechts en daarna gooit hij de parmezaanse kaas maar op de grond. 

Maar er zijn ook lieve kindjes hoor. Zoals dit meisje dat zingend met haar moeder eten ging halen. 

We komen op de kamer terug. De extra kussens op bed wachten uitnodigend op ons. Sinds we terug zijn uit NL hebben we bar slecht geslapen. We zijn wel toe aan een nachtje door slapen. 

Rond middernacht word ik wakker van lawaai. Voor de deur staan luidruchtige Chinezen te lallen. Gelukkig lopen ze snel door en draai ik me nog maar even om. En dan is het ineens 7 uur. Voor het eerst deze werk, hebben we allebei goed geslapen! 

We stappen onder de douche, ik pak de tas weer in en een uurtje later zitten we aan het ontbijt. Lekker. Mijn maag knorde al sinds ik wakker werd. We checken uit, stappen de auto in en worden naar de fabriek gebracht. Another day in paradise awaits! 

Als we binnen komen wordt er al hard gewerkt. Mobieltjes gaan her en der af. Gepaard met de meest prachtige ringtones. Zo hoor ik 'the 5th of Beethoven', een Chinees folklore nummer en geloof het of niet, zelfs Jingle Bells doorkomen. 

Rond 5 uur staat onze minibus weer voor de deur om ons terug te brengen. De tomtom staat aan maar wij hebben zo onze bedenkingen. Net zoals er 1000 wegen naar Rome leiden, zo zijn er ook 1000 wegen naar Hongkong. Helaas heeft deze tomtom, naar alle waarschijnlijkheid eentje van Chineze makelij, de langste en traagste weg gevonden. Het was wel de goedkoopste optie trouwens. We hebben geen enkele tolweg genomen en dat is een wonder te noemen als je weet dat de fabriek tussen verschillende tolwegen ligt en wij gemiddeld 4 keer tol moeten betalen! 

Enfin, als de zon ondergaat en we al 90 minuten in de auto zitten, zien we pas het eerste bord die aangeeft dat we bij de Shenzhen Bay grenspost in de buurt zijn. 

Na nog eens 90 minuten, rijden we eindelijk Granvilleroad in. Praise the Lord. We barsten van de honger en onze blazen staan op knappen. We nemen afscheid van onze chauffeur en brengen snel de spullen naar boven, lassen een sanitaire stop in en kunnen dan eindelijk een hapje eten. We zijn thuis en het is weekend. Heerlijk!