Even op de plaats rust

Ik ben me bewust dat ik al even niets heb geschreven. En de reden is mijn broer Andy. 

2 jaar geleden werd bij hem acute leukemie geconstateerd. Het nieuws hakte er bij iedereen goed in en een lange angstige tijd brak aan. Gelukkig was mijn zus Lody geschikt bevonden om stamceldonor te zijn. Tot 2 keer toe heeft ze de stamcellen kunnen doneren. 

Persoonlijk dacht ik dat het ergste achter de rug was. Dat het nu alleen een kwestie van aansterken was. Maar dat was te simpel gedacht...

Er braken onrustige tijden aan. Van het UMC naar huis. Eenmaal thuis werd hij steeds weer opnieuw ontelbare keren opgenomen omdat hij niet beter werd. Leek het net beter te gaan, dan werd hij weer met de ambulance opgehaald omdat het weer slecht ging... En vervolgens kwam hij weer eerder naar huis dan verwacht omdat het ineens weer beter ging. 

De laatste maanden werd hij zieker en zieker. De leukemie was bestreden maar nu vrat het 'nieuwe' bloed zijn lichaam beetje bij beetje op. Hij heeft geen stukje onaangetaste vezel meer in zijn lichaam. 

En nu, zo'n week of 2 geleden, kwam het gevreeste nieuws. Er is geen behandeling meer mogelijk. Er vormde zich een knoop in mijn maag... Boosheid, angst, meedelij en onzekerheid heeft zich meester gemaakt van mij en de familie. Maar ook dankbaarheid, liefde en het saamhorigheids gevoel. Erg dubbel allemaal. 

Een paar dagen geleden werd mijn broer overgebracht naar een hospice in Nunspeet. Dat is een huis waar mensen worden verzorgd waarvan de uitkomst al vast staat. Hier in Druten heet het een Bijna Thuis Huis, mooi gevonden trouwens.  Een uitkomst waar wij helemaal niet aan willen. En een uitkomst die een dezer dagen zal geschieden. 

Ik weet niet of ik in die tussentijd nog energie kan vinden om nog iets te schrijven. Maar dan weten jullie waardoor het komt. 

Jetlag

We zijn in ieder geval niet voor niets terug gevlogen naar HK.

Dinsdag kwamen we aan om half zeven en om 9 uur stapte hij opnieuw een taxi in om naar een vergadering te gaan. Die avond was hij thuis om half 8. Gisteren vertrok hij opnieuw om 9 uur vanwege een vergadering en liep hij om 8 uur binnen. Wel een beetje wallen onder de ogen, maar hé, we zijn de jongsten niet meer. En gelukkig kennen de klanten hetzelfde probleem, zij komen ook uit een andere tijdszone. Vanmorgen om half 9 vertrokken en vandaag wordt het opnieuw een latertje en de rest van de week zal het niet anders zijn.

Het enige wat roet in het eten gooit is het weer. Het regent hier af en aan, onweersbuien, harde wind en gemiddeld 30 graden. Mijn bijkeuken staat weer steeds onder water. Kortom het is lente in Hong Kong!

En dan natuurlijk de jetlag...we waren maar een week in NL en dan ben je nog niet helemaal over de jetlag heen, en nu zitten we hier, opnieuw jetlag. Vannacht was de 2de nacht. Ik bedoel de eerste nacht ben je zo moe dat je gelijk in slaap valt als je je bed ziet. Wel vroeg wakker maar das niet zo erg. De tweede nacht is het moeilijkst. Je bent wel moe maar na 3 uur ben je klaar wakker en knort je maag als een gek. Dus eruit, boterhammetje smeren, en na een uurtje opnieuw proberen te slapen. Wat natuurlijk niet lukt, dus je ligt de halve nacht met je ogen open op bed. En dan val je ineens als een blok in slaap, tegen 6 uur 's ochtends pas en dan gaat de wekker om 7 uur...

Gelukkig vliegen we snel weer. Zaterdagnacht om precies te zijn, dus dan beginnen we weer van voor af aan. Voordeel is dan wel dat we beiden minder last hebben van jetlag als we in NL zijn dan hier in HK.

slideshow weekendje weg

Verandering van plan

We hebben hectische dagen achter de rug. Chiel heeft sinds we in NL geland zijn alleen maar gewerkt. En als hij niet onderweg was naar iets dan zat hij thuis achter de computer. Maar ach het kon ons niets schelen want vrijdag stond ons weekendje met de familie gepland. Enfin, de plannen zijn een beetje veranderd...

1. Mijn broer lag in het UMC in Utrecht. Soms gaat het slecht en soms gaat het beter. We hebben hem bezocht nadat hij weer met spoed was opgenomen en de toestand plotseling heel kritiek werd. Maar gelukkig, knapte hij weer op en hebben we gezellig kunnen praten. Je wordt heen en weer gegooid qua emoties. En mijn oudste zus was ook ineens opgenomen in het ziekenhuis. Dat zag er ook niet goed uit maar ze is gelukkig ook weer opgeknapt en ze is weer thuis.

2. Het familie weekendje ging van start op vrijdag. Met z'n allen richting Bemelen (ligt bij Maastricht) en 2 nachtjes slapen in het meest schattige B&B-tje ooit, Ut Good. Een verbouwde varkensstal met een mooie grote tuin, kippetjes, honden en katten. Echt super. Mocht iemand die kant nog op willen dan is dit echt een aanrader. Helaas had Linn andere verplichtingen maar we hebben steeds aan haar gedacht! Leena was zo blij dat ze lekker naar buiten kon lopen en aandacht van iedereen kreeg en op zaterdag zijn we naar het Sprookjesbos geweest in Valkenburg. Qua weer was het ellende en het feit dat het Sprookjesbos op de enige berg lag die NL rijk was, kostte vooral Chiel veel moeite. Maar het is gelukt en het was super. Zondag weer naar huis na een heerlijk ontbijtje.

3. Zondagmiddag stond ik alweer 1 koffer in te pakken. Chiel moest deze week echt in HK zijn vanwege klanten. En alles kwam door toen wij vorige week in het vliegtuig zaten naar NL... Maandagmorgen zijn we weer vertrokken naar HK. En ja. We zitten dus nu alweer in Hong Kong. Chiel is gelijk aan het werk gegaan en ik lig voor pampus op de bank. Deze week heeft hij het super druk met deze mannen en zaterdag op zondagnacht zitten we weer in het vliegtuig naar Amsterdam! We zouden blijven t/m 5 juni maar daar plakken we nu een weekje bij aan en gaan dus pas op 12 juni naar huis. Ook lekker!

Relatief

We zijn in NL veilig aangekomen. Beetje een bumpie flight was het deze keer. Natuurlijk hebben we de kids en Leena gelijk gezien en zijn de traditionele  frietjes gegeten. Als het goed is gaan we het aankomend weekend een paar dagen met z'n allen weg...

Deze periode in NL is het natuurlijk niet alleen maar voor de gezelligheid. Het werk vergt een groot deel hiervan. Helaas. Maar zo gaat dat elke keer. Alles qua werk lijkt dan super belangrijk te zijn, veel moet wijken en nachtrust wordt ondergeschikt. Maar het is niet anders. Zou graag zonder cryptische omschrijving precies willen vertellen wat ik er van vind, maar ach...mijn mantra is tegenwoordig ' KARMA, KARMA, KARMA' 

Je maakt je druk over onbenullige dingen en over dingen die je tijd en energie niet waard zijn...

En dan krijg je vanmorgen een berichtje dat je broer weer is opgenomen. Dat het niet gaat zoals we allemaal hopen en bidden en dan weet je het weer. Je wordt met een rotklap weer op aarde gezet. 

Het is allemaal relatief. Want persoonlijk kan me alles gestolen worden...mijn broer, zijn gezin, DAT is belangrijk. 

GRRRR!!!

Ik ben geen held in grammatica, laat ik dat vooral vooraf zeggen. Sommige dingen zijn wel blijven hangen, sommige dingen niet. Zo heb ik als kind nooit begrepen wat je in godsnaam met het 'kofschip' moest doen. En toch gaan sommige dingen ook automatisch.

Nou is mijn oog de laatste tijd gevallen op het verkeerd gebruik van persoonlijk voornaamwoorden en bezittelijk voornaamwoorden. Ik krijg er wat van, als ik zie dat deze voornaamwoorden verkeerd gebruikt worden. Vooral JOU en JOUW.

Een bezittelijk voornaamwoord geeft een bepaalde relatie aan tussen een persoon, dier of instantie MET een zelfstandig naamwoord. Bijvoorbeeld ... Dit is jouw boek ...maar... het boek is van jou

Mocht het niet blijven hangen, gebruik dan het volgende ezelsbruggetje. Je zou JOU of JOUW kunnen verhangen met U en UW. Als je het zorgvuldig uitspreekt hoor je vanzelf of er wel of niet een W achtermoet. Wanneer je U gebruikt is het dus JOU en wanneer je UW gebruikt is het JOUW.

Succes!

Nog heel even!

Lekker opgeladen en fijn de snelweg op!

Zo. We zijn weer terug van 2 dagen China. Altijd leuk om in China te bezoeken, nog veel leuker is het om weer terug te zijn in Hong Kong.

Eerlijk is eerlijk; China is enorm veranderd sinds 2004 toen wij het heugelijke nieuws 1 week voor onze geplande verhuizing ontvingen dat we niet naar Hong Kong gingen verhuizen maar naar Shenzhen. Ik vond het erg moeilijk om daar te aarden. En dat lukte dus ook niet. De dag dat wij na 6 maanden in China, voortaan in Hong Kong gingen wonen, staat ook in mijn geheugen als een dag met een gouden randje. Misschien komt het door de buurt waar de fabriek staat, maar het is niet zo creepy als vroeger. Meer mensen spreken engels en meer chinezen hebben iets van de wereld gezien waardoor ze zijn veranderd en de straten zien er schoner uit. Dat maakt een groot verschil.

Maar op het moment dat wij de grens overgaan van China naar Hong Kong, valt er toch een last van mijn schouders. Alles ziet er lieflijker uit, het internet doet weer normaal, je mag alles weer zien en niets is gecensureerd, er bestaat in HK zoiets als een voedsel en waren autoriteit wat het allemaal wat veiliger maakt en mocht het nodig zijn, dan weten we dat de gezondheidszorg hier prima is.

Er zijn vast bosjes mensen die het niet met me eens zijn. Die vinden alles in HK vreselijk. Ik zeg houden zo. Lekker daar blijven en vooral niet naar HK komen. Vooral niets tegen je zin in doen. Het grappige is wel dat als ze iets nodig hebben, of het nou gaat om te bevallen van een baby, babymelk of een paar echte Nike schoenen willen kopen of het om een visum gaat, of om een zak geld ergens op een bank te zetten, ze toch naar HK komen omdat het hier veiliger is en makkelijker gaat. Das vreemd wah.

Voorlopig hoeven we zeker 4 weken niet naar China, morgenavond vertrekken we naar NL! Heerlijk. We tellen de dagen/uren en minuten. Chiel en ik hebben het wel even nodig om naar huis te gaan. T'is niet zo dat Chiel 4 weken vakantie heeft, zijn agenda staat weer aardig vol met werk-gedoe. Maar voorlopig zijn we thuis. Lekker tussen de familie.

Ik ben de koffers aan het inpakken, ga straks het huis zo goed mogelijk opruimen en schoonmaken, morgen gaan we nog in de middag naar fysio, hapje eten en dan naar het vliegveld! En als alles verloopt zoals het zou moeten, landen we zaterdagmorgen om 06.40 in Amsterdam!

Foto's

Wij wonen boven het 3D museum. Heb eigenlijk nooit begrepen wat dat dan precies inhoudt maar het blijkt dat je foto's kan maken van jezelf in- of voor een 3D poster. Precies iets wat de Honky's geweldig vinden. Alles wordt vast gelegd op de gevoelige plaat. Of het nou een bruiloft is, een kommetje noedelsoep of een selfie. Op de gevel van ons gebouw naast de ingang van ons huis hangt een poster met een pijl waar je moet staan voor het optimale resultaat. Ik kon natuurlijk niet achter blijven :-)

En we kregen een facetime gesprek met Remy, Rachida en Leena. Altijd leuk om die kleine heen en weer te zien rennen. De laatste tijd is ze vooral bezig om ons te laten zien wat ze kan. Springen, verven,
rennen enz enz. Vroeger bleef ze op schoot zitten bij Remy en dan keek ze ons langdurig aan. Eergisteren zat ze weer op schoot en ging ze vertellen wat er op haar stickers te zien was. En om een sterker statement te maken plakte ze al die stickers op haar hoofd. 'Opa kijk nou!!"

 Gistermorgen was een vroegertje. Om half 5 stonden we op en om 5 uur zat Chiel op de fiets en deed ik mijn training. Het was enorm afzien want het was super benauwd en klam weer. Chiel fietste al vooruit en even later kwam ik hem en Jesse tegen!

Het gaat echt steeds beter. Vrijdagmiddag moeten we naar fysio. Eddy was 3 weken in de US en net nu hij terug komt gaan wij naar NL. De vrijdagmiddag komt Eddy op zijn vrije dag naar het ziekenhuis om te zien hoe het gaat met Chiel voordat we vertrekken. Lief.