1 jaar alweer

2 Juni was het een jaar geleden dat onze broer Andy overleed aan de gevolgen van leukemie. Het voelt als gisteren...het verdriet, de onmacht, het gemis, dat gat in mijn hart is nog lang niet gedicht...

Naar goed Indisch gebruik, staat het herdenken van zo'n mijlpaal gelijk aan eten. Je maakt een selamatan. Het liefst met de hele familie natuurlijk, maar als dat niet lukt, dan doe je het alleen. Een selamatan is een gemeenschappelijke feestmaaltijd, een heilsmaaltijd of een offermaaltijd. Je wil zorgen dat de geliefden in het hiernamaals het goed hebben en ze gunstig stemmen. Het is dus een rijsttafel vol met gerechten, tenminste 7 en gele rijst, de nasi kuning, is een absolute must.

Ik had dus besloten om met mijn eigen gezin een selematan te houden. En ik had ook mezelf beloofd om alles zelf te maken. Dus geen boemboes uit een potje, maar alles van scratch!

Het begon de zondag daarvoor al. Nadat ik alle gerechten had uitgezocht die ik wilde maken, maakte ik een boodschappenlijstje aan de hand van kookboeken en vooral die van Danny Jansen 'zoals allen oma het kan'. Ik vind dat deze recepten makkelijk zijn te volgen. Dus hup met Chiel in de auto naar Nijmegen naar mijn heerlijke Aziatische supermarkt in Dukenburg. Het was nog heerlijk rustig in de winkel en dat gaf ons de ruimte om alles goed uit te zoeken en zo nu en dan hulp te vragen als ik het niet kon vinden.

Nadat de buit binnen was, ging ik eerst op mijn gemakkie de boodschappen opruimen, ik las de recepten nogmaals door, keek of ik alles echt wel had, wat ik nog moest halen op de dag zelf of de dag ervoor, kortom ik was er druk mee. Maar je bent dan ook constant met je gedachten bij Andy, bij mijn ouders en anderen die ons zijn ontvallen. Voor mij was het echt een soort van meditatie.

emping en kroepoek udang

 nasi kuning en sambal goreng boontjes

rendang en roti koekoes

tahu telor en sate babi

urap urap

Woensdag begon ik met de rendang. Ik vind taaie rendang niet lekker. Ik wil dat het vlees bijna uit elkaar valt dus vandaar. Nu had ik alle tijd en geen gestress. Terwijl ik bezig was, voelde ik me een echt Indisch omaatje. Het huis rook naar knoflook, trassi en gefruite uitjes. Moest ook gelijk denken aan de tijd toen ik nog bij mijn ouders woonde in Nunspeet. De hele straat rook naar een Indische toko en nou kreeg Druten een voorproefje om 9 uur 's ochtends!
De sate babi deed ik gelijk in de marinade. En ja. Varkensvlees! Voor mij is dit de enige echte saté. Geen droge kipsate. Dat kan echt niet!

Donderdagmorgen eerst de sateetjes rijgen, de sambal goreng boontjes werden gemaakt, de tahu telor werd voor bereid, de kroepoek udang en de emping werd gebakken, nog vlug de ingrediënten halen voor de urap urap, een groentenschotel met kokos, en samen met Linn ben ik nog naar de slijter gegaan om een flesje whisky te halen voor Andy. En toen de nasi kuning; de gele rijst. Ik was totaal onder de indruk van mijn eigen kookkunsten. Wauw. Ik heb een tafel vol! Het kan natuurlijk altijd beter maar desalniettemin was ik zo trots als een aap!

Chiel kwam eerder thuis van zijn werk. De kinderen druppelden binnen en om 6 uur zaten we allemaal aan tafel. Eerst een bordje opscheppen voor Andy. Van alles wat erop, de whisky on the rocks ernaast, het kaarsje aan, roosje erbij en een foto van Andy lachte ons toe.

Proost Andy. En selamat makan! We missen je...