Dim sum making class

Ik wist niet wat me overkwam vanmorgen. Ben er eigenlijk nog steeds een beetje van onder de indruk... Mickey had een verrassing geregeld en ik had echt geen idee wat we gingen doen en waar we heen gingen. En toen we voor het Peninsula Hotel stonden begreep ik het nog steeds niet! Hier waren we eergisteren geweest om naar de Spa te gaan maar het was pas half 10 in de morgen, dus voor een lunch is het te vroeg, dus waarom staan we hier?

In de lift kreeg ik het pas te horen. Met een grote lach op haar gezicht vertelde Mickey dat we dimsum gingen leren maken! Wat gaaf! En wat een lokatie! En wat knap dat ze het al die tijd geheim heeft kunnen houden!

We lieten weten dat we er waren, mochten plaats nemen in een gezellig hoekje, kregen een kopje koffie en even later werden we opgehaald door een hele aardige jongen. We gingen de keuken van het Peninsula in!! Alleen dat was al super gaaf! Zo'n echte commerciële keuken, daar kom je normaal gesproken niet in dus voor mij was de dag al geslaagd!

Onze jongeman die ons had opgehaald bleek gelijk de vertaler te zijn want de chef van wie we les kregen, chef Fong Li Hing, de master dim sum maker van het Spring Moon restaurant, was niet echt een pratertje en zeker niet in het engels. Wel enorm vriendelijk en goedlachs!

Hij had 20 jaar ervaring in het maken van dim sum. En volgens mij werkte hij al 15 jaar voor het Peninsula. Als je dim sum chef wil worden, ga je na de gewone koksopleiding eerst 5 jaar aan de slag met het snijden van de ingrediënten. Pas daarna mag je proberen om dim sum te maken!

We kregen een schort om, gingen onze handen wassen en toen liet de chef zien hoe het deeg gemaakt moest worden. Alles natuurlijk afgewogen op zo'n traditioneel weegschaaltje en met het geoefend oog van een masterchef. Beetje meer. Beetje minder. We gingen aan de slag om het deeg te kneden. Je kon gelijk zien dat Mickey al die broodbak klassen in Canada had gevolgd want met een zeer professionele hand, kneedde ze de 'living daylights out of' het deeg!

Daarna moesten we proberen om met een hakmes mooie ronde pannenkoekjes te vormen. Nou dat viel even tegen. Totale andere technieken dan die we beiden tot nu toe thuis hadden geprobeerd. Super. Het was lachen! Nadat we enigszins dat onder controle hadden, liet de chef zien hoe je zo'n simpel buideltje moest maken. Niets simpels aan kan ik je zeggen. Mijn hemel wat is dat moeilijk, maar wat geweldig om het te proberen!

 

We hebben 3 verschillende buideltjes geprobeerd te maken. In totaal wel 15 mandjes vol. Ze werden keurig in een stoommandje gedaan en de chef zette ze op het enorme stoomapparaat. Over 10 minuten zouden we onze maaksels kunnen proberen!

Om ons niet te vervelen, werden we door onze gids/vertaler en later bleek ook kelner, meegenomen voor een tour door de grote keuken. Mickey en ik keken elkaar aan met grote ogen en fluisterden ' wat gaaf!' Ik denk dat we dat allebei wel duizend keer hebben gezegd.

Maar hoe bijzonder is het niet om te zien hoe ze pekingeend gaan maken? Eerst eendje aan een haak, dan door het kokend water, dan drogen voor 8 uur, dan in de grote ovenpot en dan pas en niet eerder krijg je je eendje op een bord!

Of dat je met eigen ogen kan zien hoe al die wokbranders op een rij staan, hoe het vuur wordt geregeld met een draai aan de knop met je knie! En hoe de hiërarchie geregeld is zo'n keuken; de Master Chef staat aan het eind, dan de assistent master chef en ga zo maar door. De man die alle groenten moet snijden staat aan het begin. Geweldig om te zien!

Bij elk station vertelde onze gids uitgebreid over het hoe en waarom, kregen we een stukje BBQ pork  vers van de haak, en mochten we zoveel foto's maken als we wilden. Super was het. Echt super!

Na de rondleiding liepen we weer naar onze eigen chef. Hij had ondertussen alle dimsummetjes die we hadden gemaakt gestoomd, en bij de tafel naast de chef mochten we proeven wat we gemaakt hadden. Helaas moesten we daarna weg. De lunch zou er aan komen en dan wordt het gelijk een stuk drukker in zo'n keuken. Dus de schorten gingen af, we kregen onze recepten mee en namen afscheid van de chef. We spraken af dat we rond 12 uur ons weer zouden melden bij de receptie omdat we nog een lunch in het Spring Moon restaurant zouden krijgen. Een uitgebreide dim sum lunch van 6 gangen!

Nadat we een wandelingetje hadden gemaakt en per ongeluk bij Shanghai Tang naar binnen waren gegaan, kwamen we weer bij het restaurant terecht.

Een prachtig restaurant. Mooie donkere houten statige trap. Prachtige tafels, heerlijke stoelen, mooie kunst en een hele wand met verse thee gevulde potten, en stijlvol gedekte tafels. Ik had geen idee dat dit  bestond! Het restaurant vulde zich langzaam maar zeker met klanten. Welgestelde Hong Kong klanten waar volgens mij een hoop 'oud geld' bij zat. En toen begon het...

Het ene gerecht na het andere was nog mooier dan het vorige. En de smaak was ongekend lekker! En het bakkie thee wat we hadden besteld, bleek niet zo maar een bakkie te zijn. Wij zijn gewend om een theepot op tafel te krijgen maar nu kregen we per keer een vers gezet kommetje thee met dekseltje. Met het dekseltje schuim je het af en daarna wordt het pas in je kopje geschonken. Zo veel details, zo bijzonder!

Dit was een super dag, met een super verrassing, van mijn super lieve vriendinnetje Mickey!

Bij praten

De tijd vliegt voorbij! Het is alweer woensdag en ik heb niet eens wat geschreven.

Zondag hebben we kalm aan gedaan. Ik voelde me een beetje gammel. Rugpijn, prik achter de ogen. Kortom, er lag een griepje op de uitkijk. Daar heb ik geen tijd voor dus volop aan de paracetamol en rustig aan doen. We zijn nog wel naar Festival Walk geweest in Kowloon Tong. Chiel wilde naar de Apple Store. Effe rond neuzen. En daarna zijn we per ongeluk in een heel leuk Chinees restaurantje terecht gekomen.

Maandag was het een vrije dag in Hong Kong. Een feestdag om de voorouders te eren. Chiel was dus thuis en alsnog aan het werk. In China en in Nederland kennen ze deze feestdag niet, dus de telefoon ging lekker door. De aankomende weken wordt het nogal druk. Iedereen komt naar Hong Kong vanwege de beurs en daarom al die telefoontjes.

Mickey was ook weer terug uit Tokio. Ze heeft daar een paar dagen doorgebracht. Natuurlijk wel lekker lunchen met z'n drietjes en 's avonds eten bij de Thai.

Dinsdag ben ik met Mickey naar de Spa in het Peninsula Hotel geweest! Jippie! We hebben ons heerlijk laten verwennen met kopjes thee, masages, stoom cabines, sauna's en hightea naast het zwembad! Het was een heerlijke dag...

's Avonds met Jos gegeten die 's ochtends weer was aangekomen in Hong Kong. Voor hem wordt het straks ook een drukke tijd; de beurs komt er aan!

Vandaag weer naar de fysio geweest. Chiel heeft zijn best gedaan en was pap op na het uurtje. Hij weer naar het werk en ik terug naar huis. Beetje het huishouden doen en toen met Mickey aan de sushi. Nog wat rond gelopen, beetje geshopt, koppie koffie gedronken en nu ben ik thuis met zere voeten van het lopen. Vanavond met Jos en Mickey eten.

Morgen heb ik een verrassingsdag! Mickey heeft iets geregeld en ik weet niet wat! Spannend! Ben erg benieuwd ;-)

Jaap komt donderdagavond  in Hong Kong aan. Hij is op zaken toernee geweest voor 3 weken.

Vrijdag ga ik na de fysio de boel thuis opruimen en de koffer inpakken! 's Avonds eten met Jesse en Mabel en Mickey en Jaap en zaterdagmorgen vroeg, gaan we naar het vliegveld. Oh yeah!
We gaan 4 dagen naar een eilandje in Thailand en gaan daar eens uitgebreid niets doen! Onze eerste meerdaagse vakantie sinds december vorig jaar. Ik hoop dat het weer een beetje wil meewerken en dat we kunnen genieten van zon, zee, strand en een eigen zwembadje ;-) Ik heb er zo'n zin in!

Controle

We mochten dus op controle komen bij de uroloog. Om half 2 stond de afspraak gepland, dus Chiel is die morgen thuis aan het werk gegaan. Het is anders een mijl op zeven. Taxi in, taxi uit. Trap op, trap af. Thuis eerst de dingen doen die je moet doen, dan weer met rolstoel naar ziekenhuis, daar Chiel opwachten, vervolgens weer een stuk omlopen omdat je niet van de taxi standplaats bij het ziekenhuis in 1 keer naar de poli kan lopen met de rolstoel, nee. Het leek ons beter om die morgen gewoon thuis aan het werk te gaan en samen in 1 keer naar het ziekenhuis te gaan.

Om half 1 gingen we aan de wandel. Van ons huis naar het Queen Elisabeth is makkelijk te lopen en het weer is prachtig de laatste tijd, dus dan halen we gelijk een frisse neus. Al moet ik zeggen dat het vals plat op Austinroad steeds weer tegenvalt. Maar we kwamen aan, stapten de lift in en ik mocht gelijk in de rij om het consult te betalen. Het loketje ging pas open om 1 uur, dus...

Om 7 minuten over 1 was ik aan de beurt. Ik betaalde de 60 hkdollar, liet het briefje zien aan 1 van de vrijwilligers die ons met een grote lach naar de wachtkamer stuurde. Wij moesten plaats nemen tussen de kamers 9 en 11. Ok. En dan begint het grote wachten...

En we wachtten, en wachtten, en had ik al gezegd dan we even moesten wachten?

Behalve dat je een houten kont krijgt van het wachten op die stoeltjes, krijg je ook bevriezing verschijnselen! De airco in zo'n ziekenhuis staat op -10! Om ons heen zaten allemaal oudjes met blauwe neuzen en nee, niet van de drank. En Chiel moest met de rolstoel tussen de gele lijntjes geparkeerd worden. Speciale toegewezen plekken voor rolstoelen, dat maakt het ook zo gezellig!

Om half 3 had ik er wel een beetje genoeg van. Hoe kan je in hemelsnaam zo afspraken maken? Je moet toch iets van een schema hebben? Dus ik ben maar eens een kamertje ingestapt. Zo maar. Op goed geluk. Ik had een blote Chinees kunnen tegen komen maar gelukkig werd ik hiervoor bespaard.
Er stond een zuster voor mij. Ik mijn beste Engels vroeg ik of ze ons misschien waren vergeten want we zaten al even te wachten. Ik liet mijn papiertje zien dat we hadden betaald en daar staat ook de tijd op dat je afspraak hebt. Ze keek er naar en zei toen dat het alleen maar een richt tijd was! Dat wil niet zeggen dat je dan ook geholpen gaat worden.

Pardon?!

Ja, de dokter was nog niet eens op de poli! Die was '...at the operation theater'  en daarna moest hij nog lunchen. Nogmaals...pardon?! Ze had geen idee hoe lang het nog kon duren, dus ik moest maar gewoon wachten. Nou, dat dacht ik niet dus. Zo charmant als ik ben, vertelde ik de zuster dat we bleven wachten tot 3 uur. Daarna zouden we naar huis gaan en een nieuwe afspraak maken. Dat we geen tijd hebben om zomaar een middagje in een ziekenhuis te gaan zitten voor niets. Wij zijn namelijk ook best druk.

Ze keek me helemaal verschrikt aan. Nee dat kan niet! Je hebt al betaald en anders loopt het systeem in de war! Ik verzekerde haar dat we dat echt gingen doen, systeem of geen systeem.

Om 5 minuten voor 3 kwam er een zuster naar ons toe. Michael? You are the first one! Dus wij liepen haar gelijk achter na. Nee nee. Je moet hier nog even wachten bij kamer 9. We waren dus gewoon gefopt. Om half 4 werden we pas opgeroepen en mochten we bij dr. Ho naar binnen.

Dr. Ho gluurde achter zijn mondkapje naar Chiel. Zijn dossier lag op tafel en daar bladerde hij eens door. Of alles goed ging, of er nog problemen waren. Nou nee. Eigenlijk gaat het heel goed. Nou fijn. Dat vond hij fijn om te horen. De uitslag van het blaasonderzoek gaf aan, dat de blaas niets deed. En dat was geen slecht ding. Dat is beter dan dat de blaas te veel doet. En de echo van de nieren liet zien dat de nieren het goed doen! Dat is het beste nieuws wat we konden krijgen. Chiel moest gewoon door gaan met de katheters en hij wilde Chiel weer zien in juni volgend jaar tenzij er in de tussen tijd nog iets gebeurt. Er rolde een nieuwe afspraak uit zijn printer en we werden uitgezwaaid.

Chiel en ik waren eigenlijk een beetje beduusd. 3 Uur wachten en met 10 minuten weer buiten staan. Maar dan wel met goed nieuws! Dan ben je dat wachten ook in 1 klap vergeten!

...En Chieltje die is acrobaat!

Ik wil niet ver op de zaken vooruit lopen maar het lijkt of Chiel in een stroom versnelling zit qua balans! Hoeraaaaa!!! We gaan de goede kant op!

Begrijp me niet verkeerd, als iemand zijn looprek onder hem vandaan schopt, dan ligt hij gelijk plat op z'n neus. Hij heeft echt nog wel even nodig maar in ieder geval zien we vooruitgang en dat is heel wat waard. We hopen en bidden dat dit nog even door gaat.

Vanmorgen begon de training eerst op de lokomat. Eerst warming-up, toen 10 minuten ezels vangen waar Chiel nogal fanatiek van wordt. Hij moet achter die beesten aan lopen en bochtjes nemen. Soms gaat dat goed, soms omdat hij te fanatiek is, stopt de machine. Kan gebeuren. Gewoon opnieuw beginnen en doorgaan.

Daarna kwam Eddy met nieuwe oefeningen. Het lijkt soms alsof hij ter plekke dingen verzint maar ik denk toch dat Eddy er goed over nadenkt hoe hij Chiel kan uitdagen om elke spier en elke zenuw te prikkelen.

Zo moesten we eerst met een elastiek aan de gang. Ik hou het elastiek goed vast, Chiel moet met zijn rechter hand, het elastiek zo hoog mogelijk trekken. Dit allemaal om de spieren links in de heup aan het werk te zetten. Dit moest 5 keer een halve minuut lang.

Na deze oefening kwam hij met een ring aan zetten. Terwijl Chiel nog steeds in de lokomat liep moest hij de ring omhoog gooien en opvangen. Ik had eerst mijn bedenkingen maar het ging heel erg goed. Als een volleerd acrobaat hield hij de ring in de lucht! Deze oefening was vooral bedoeld om Chiel af te leiden van het feit dat hij aan het lopen is. Het moet een automatisme worden. Nu denkt Chiel nog te veel na over waar hij mee bezig is. Opnieuw 5 minuten lang, ring opvangen en in de lucht gooien.

En toen gingen we met een zachte grote bal aan de gang! Nog steeds in de lokomat. Ik stond tegenover hem en moest de bal gooien. Hij moest de bal met 2 handen vangen en terug gooien. Ging ook heel erg goed. Dit was vooral bedoeld om 1) hem af te leiden, 2) balans te vergroten en 3) proberen rechter op te staan. Ook weer 5 minuten lang.

Na deze oefening werd Chiel uit het apparaat gepeld en ging hij samen met Eddy lopen naar de burg met gelijke leggers. Het lopen ging weer beter. Stapje voor stapje, recht op lopen, niet te veel op Eddy hangen en proberen zijn voet goed neer te zetten. Chiel voelt namelijk nog erg weinig in zijn linker voet. Hij voelt ook niet of zijn voet de grond raakt, vandaar dat dit een hele goede oefening was.

Aangekomen bij de brug, moest hij tussen de leggers staan. Er werd een stoel achter hem gezet, mocht hij uit balans raken, en toen moest hij zijn voeten steeds op een step zetten en er af halen. Eerst links, dan rechts. Omdat het zo goed ging, werd de step verhoogt. Nu moest hij met op de step gaan staan en eraf lopen aan de andere kant. En dat een keertje of 20. Ingespannen en met zweet op zijn kale bolletje deed hij het maar. Het ging waanzinnig goed!

En net toen we op de bank thuis zaten, zei Chiel dat hij spierpijn heeft in zijn linker been. Goed nieuws! Hij voelt dus spierpijn! En dat is beter dan niets voelen, hoera!

Morgenmiddag moeten we weer naar het Queen Elisabeth ziekenhuis. Hij moet op controle bij de uroloog. Altijd een hoogtepuntje...

In de vroege morgen

Het is weer prachtig weer. Zalige temperaturen, geen geplak aan je lijf en ik kan zelfs mijn haren laten hangen! Hier kijken we naar uit. Zo willen we het graag hebben.

Ik ben een paar weken geleden begonnen met mijn hardloop training. Opnieuw, moet ik eigenlijk zeggen. Afgelopen december toen Chiel in het ziekenhuis lag kon ik het lichamelijk en geestelijk niet meer opbrengen om 'gezellig' een stukje te lopen. Ik heb het wel geprobeerd hoor. Ik heb zelfs nog mijn 10 kilometer training afgerond met de hulp van Jesse en Jos, maar daarna heb ik mijn schoenen in een hoek geflikkerd. Ik was boos en opstandig en stond alleen maar te huilen op de boulevard.

Maar nu gaat het weer. Ik voel me beter. Geestelijk en lichamelijk. Chiel moedigt me aan om het te doen. Hij is helemaal trots als ik 's ochtends om half zes op sta en naar buiten loop. Om niet gelijk de balen ervan te krijgen ben ik weer begonnen met de 5 kilometer training. Gewoon opnieuw. En het gaat goed. Ik heb even problemen gehad met mijn Personal Running Trainer op de ipod maar die doet het ook weer. Vanmorgen was les 1 van week 4... 8 minuten hardlopen, 1 minuut wandelen en dat 3 keer met een 3 minuten hardlopen aan het eind. Ik ben eigenlijk wel trots op mezelf ;-)

Het leukst is als je naar buiten loopt, je nog mensen tegenkomt die net uit de kroeg rollen. Grappig. Er zijn altijd mensen die nog vroeger opstaan en gaan hardlopen, power walken of tai chi doen. Het is echt druk op de boulevard. Zelfs om 6 uur 's ochtends!

Maar de laatste tijd is het weer wel het mooiste. Prachtige zonsopkomsten. Een haven die er helemaal glad bij ligt. Ik kan daar echt van genieten en voel me dan helemaal zen. En dan kijk je om je heen...na 10 jaar ben ik nog steeds onder de indruk om de prachtige  skyline van Hong Kong te zien in het ochtendgloren...

Cross Harbor Swim

Vanmorgen ging de wekker om 6 uur. Koffie gezet, broodje gesmeerd, voor Chiel ontbijt gemaakt, koffie in thermosje mee, fototoestel om de nek en daar ging ik. Op weg naar Lei Yue Mun!

Photo: Yau Tin-kwai

In 1906 is voor het eerst deze race gehouden in de Victoria Harbor. In 1978 was de laatste race vanwege extreme water vervuiling en pas in 2011 weer nieuw leven ingeblazen nadat de vervuiling het hoofd was geboden.

De reden waarom ik er heen ging was omdat Mark zich had gekwalificeerd voor deze race en ik wilde wel eens die 1500 man het water in zien springen. Helaas werd de race niet bij de Starferry gehouden zoals de oude foto hierboven laat zien. Nee, om het echt aantrekkelijk te maken voor de toeschouwers, wordt de race gehouden in Lei Yue Mun. Waar? Precies! Lei Yue Mun ligt helemaal in het oosten van Kowloon. Ik bedoel als je het niet weet dan loop je er ook niet per ongeluk langs. De afstand tussen Kowloon en Hong Kong Island van Lei Yue Mun naar Quarry Bay waar de finish is, is 1.8 km.

Lei Yue Mun is bekend om zijn seafood restaurantjes en de laid-back atmosfeer die het uitademt. Echt een leuk dorpje met een strandje. Maar om die race nou helemaal daar te houden begrijp ik niet. Het is niet zo dat het vanwege de veiligheid is en/of om het waterverkeer niet te hinderen. De hele 1.8 km is afgezet door boten van Marine en Politie. Er mag geen boot door voor 2 uur, dus waarom nou niet van de Tsim Sha Tsui Starferry naar de Starferry in Central?

Het zal wel om dezelfde maffe reden zijn waarom ze de Hong Marathon renners zo snel mogelijk de stad uit willen hebben en op de snelweg naar de airport sturen en ze pas de laatste 2 kilometer weer de stad in laten...heb ik ook nooit begrepen. Parijs, Londen, New York, noem ze maar op. Overal ga je dwars door de stad langs alle highlights, alleen in HK mag je de snelweg op...

Hoe leuk zou het niet zijn als alle toevallige voorbijgangers je aanmoedigen, en wat voor gave foto's krijg je niet met de IFC op de achtergrond?

Van hier...

...naar daar!

Dus voor de toeschouwer die denkt gave foto te kunnen schieten van duikende mensen vanaf de kant, jammer. Dan kom je van een koude kermis thuis. De toeschouwers worden helemaal door het dorpje geleid. En dan heb je inderdaad zicht op de kade, maar het is zo'n eind weg, dat nauwelijks te onderscheiden is of iemand een witte, blauwe of gele badmuts op heeft. En Mark droeg een gele badmuts met nummer 655, zei die. Helaas Mark, ik heb je niet kunnen spotten.

Ik heb wel talloze bootjes voor bij zien komen, honderden lifeguards in bootjes en kano's, de marine, de politie, de Flying Dragon's, de pers, het zag er echt indrukwekkend uit. Er is alles aan gedaan om het zo veilig mogelijk te maken en dat is een klopje op de schouder waard.

Ik kreeg later telefoon van Wytske. Ze had Mark zien 'landen'! Hij heeft het gered en ik ben erg benieuwd hoe hij het vond. Het blijft een spektakel en wie kan nou zeggen dat ze de haven van Hong Kong hebben overgezwommen?

Wat een dag

En toen was het alweer 3 oktober. We zijn lekker druk geweest. Ik ben steeds gezellig op stap met Mickey en van de week hebben we Jesse's nieuwe flatje bewonderd. Nou ja flatje, het is een gewoon huis qua grootte! Leuk buurtje achter de cricket club, dicht bij zijn werk, de metro en de ferry. En nog steeds dicht bij ons. Das wel belangrijk ;-) Ik wil wel even genoteerd hebben dat Jesse de eerste is die Tsim Sha Tsui heeft verlaten voor een plek in Jordan!

Op 1 oktober, de vrije dag in HK, werden we opgehaald door Jesse. Die flat is echt geweldig, hij heeft zelfs een super groot balkon! Maar de trots van Jesse is de smart tv die hij heeft aangeschaft! En Chiel vond het prachtig!

Met z'n tweeën hebben ze natuurlijk NIET de gebruiksaanwijzing gelezen, maar zijn gewoon begonnen met zwaaien naar de tv. Je hoeft hier namelijk geen afstandsbediening voor te gebruiken. Je kan in de lucht zwaaien net als bij CSI! Chiel zat natuurlijk gelijk te kwijlen, 'hebben we ook nodig Ans!' Tuurlijk. Eerst maar even niet ;-)

En wat heeeeeeeel erg opvalt is de vrouwelijke touch in Jesse's flat! Hij heeft zelfs een echte bank gevuld met kussentjes in een niet zo mannelijke licht blauwe uitvoering! Hihi.

Gisteren had(den) ik(wij) even een huildagje. Niet omdat we verdrietig waren maar juist omdat we zo blij waren.

Chiel kreeg weer fysio op de lokomat. Deze keer droeg de machine iets minder van Chiel's gewicht en dat ging perfect. Natuurlijk was Chiel daarna helemaal op, maar het ging goed! Zijn linker been hield het goed, zijn knie bleef voor het grootste gedeelte van de tijd het gewoon doen en niet zoals vroeger...dan knikte zijn knie de verkeerde kant uit. Naar achteren. Een rot gezicht en een rot gevoel was dat. Maar nu ging dat zoals het zou moeten!

Daarna moest Chiel weer lopen in de trapeze, dus zonder hulp van de machine, maar wel op de loopband. Hij liep en ik hield voor zijn rechter been een stok waar hij over heen moest stappen. Door deze oefening aan de rechter kant, oefen je juist de linker kant. Ook hier hield de knie zich goed. Natuurlijk is het nog wennen en gaat het heel langzaam maar toch! A small step for men, a big step for Chiel!

Na deze oefening werd Chiel losgekoppelt en uit het apparaat bevrijd. Eddy wilde weer een stukje lopen met hem. Bij dit soort oefeningen hou ik mijn hart vast en wil ik liever niet kijken...
Dus Eddy aan de ene kant en een hulpje van de afdeling aan de andere kant. Chiel kreeg een wandelstok met 4 voetjes in de handen en daar gingen ze...stap voor stap...

Eddy moest Chiel wel steeds vertellen dat hij Eddy niet als wandelstok moest gebruiken. Chiel vind het ook dood eng en gebruikt heel veel zijn boven lichaam om balans te krijgen, dus als Eddy naast hem loopt hangt Chiel om zijn nek en laat hij niet meer los, hihi.

Maar Chiel luisterde, hij hield Eddy arm vast en met de loopstok aan de andere kant liep hij stapje voor stapje door de gym. Ik hoorde hem mompelen tegen Eddy, 'not good he, I don't have balance, I'm sorry...' Eddy bleef vrolijk en antwoorde 'No Michael. You did well! Turn around and look how far you came!'

Chiel keek om maar hij zag het nog steeds niet. 'Hmmm, 3 meters Ans. I walked 3 meters.' Eddy keek Chiel aan. 'No Michael. The distance between the 2 blue lines is 3 meters. You walked further. You walked 10 meters!' Vol ongeloof keek Chiel Eddy aan. 'Realy?'

Daarna liep Chiel met looprek weer terug naar ons eigen omkleed-hoekje. Ze hebben een kamerscherm in de hoek van de gym gezet zodat Chiel na de fysio gewone kleding aan kan doen omdat hij vanuit het ziekenhuis door gaat naar het werk. We hadden het kamerscherm om ons heen geklapt en toen kwamen de tranen...Allebei emotioneel en dankbaar dat er schot in de zaak zit. We zijn bijna 10 maanden onderweg...soms denk je dat er geen rek meer zit in de verbetering en als dan zoiets gebeurt...nou ja, de traanbuizen gingen open en we hebben samen 5 minuten zitten janken.

Toen we de gym uitliepen kwam, Eddy nog even achter ons aan. Hij wil graag een sessie vullen met lopen zonder machine. Hij legde uit dat dit in een andere zaal gaat gebeuren. Gevuld met matten om Chiel te beschermen als hij mocht vallen. Hij wil vooral het vallen oefenen. Zodat als het gebeurt. Chiel weet wat hij moet doen en hij hij weer overeind kan komen...pff, daar moet ik misschien maar niet bij zijn...

Toen Chiel weer in de taxi zat richting kantoor, pakte ik een taxi naar huis. Nog vlug een beetje opruimen en daarna zou ik Mickey gaan ophalen. We hadden afgesproken voor de K11 maar omdat ik vroeg was, liep ik alvast naar de Pinnacle. En terwijl ik daar heen liep viel mijn oog op een nieuw gebouw in het straatje waar we zolang hebben gewoond.

Achter Chungking Mansion was vroeger een discotheek. Wij hebben het nooit in actie gezien maar de buiten muren stonden er nog. Het voormalige pand was op het dak en binnen nu vooral een plek waar illegale huisjes/schuurtjes waren bij gebouwd. En op deze plek stond nu een prachtig nieuw restaurant!
Mickey en ik keken elkaar aan, verbaasd! Dit restaurant is een dimsum restaurant geworden! Heel erg groot en heel erg local! Vol met Chinesen en geen gweilo te vinden!

We liepen naar binnen, hebben dimsum besteld en het was zalig! Ben erg blij dat ik naar Mickey liep anders hadden we dit nieuwe restaurant nooit gevonden. Het zit net in een hoek waar ik tegenwoordig nooit meer loop omdat we ergens anders wonen. Grappig.

Die middag hebben Mickey en ik de wenkbrauwtjes weer laten bijwerken, hebben we nog wat geshopt bij Muji, natuurlijk koffie gedronken, boodschappen gedaan en toen pas naar huis. Mickey ging koken! Een zalige taco-salade. Super gezond en super snel. Wat wil een mens nog meer!

In z'n achteruit

Gisteren bij de fysio mocht Chiel weer wat nieuwe dingen doen.

Zo kreeg hij oefeningen waarbij hij op handen en knieen moest gaan en eerst zijn rechter been naar achteren moest strekken, En dat ging! Daarna zijn linker been, dat ging maar een beetje, toen rechter been en linker arm allebei strekken, en dat ging weer goed, toen zijn linker been en rechter arm en dat ging weer een beetje.

Het was een hele moeilijke oefening en toen Chiel weer zat uit te rusten op de fysio tafel, keek hij mij aan en zei hij ineens...'dat lukte toch vorige maand niet? Inderdaad. Een tijdje geleden zou dat een oefening zijn geweest die hij niet had kunnen doen. En nu deed hij het maar!

Na het lokomatten op de 'normale' manier werd Chiel weer losgekoppeld van het apparaat maar wel vast in de trapeze. Eddy had weer wat nieuws bedacht. Chiel moest zijdelings gaan lopen! Eerst rechts en daarna links. En dat ging! Gelukkig zat hij wel vast want een paar keer struikelde hij over zijn voet, maar toch! Het ging waanzinnig goed!

Als laatste oefening moest Chiel zich helemaal omdraaien en achteruit lopen. Ik bedoel maar. Of je dan ook geïntegreerd bent! Chiel heeft het gevoel dat hij sterker is geworden en dat zijn knie niet meer zo zwikt naar achteren en dat is goed nieuws. Natuurlijk zijn we er nog niet maar wie het kleine niet eert is het grote niet weert!

Ik ben na de fysio met Mickey op stap geweest. Ze moest nog iets op halen op het kantoor waar Jaap vroeger werkte en daarna zijn we gaan lunchen, beetje shoppen en koffie gedronken bij een Starbucks die echt een bezoekje waard is.

 

Voor de helft is deze Starbucks ingericht als een traditioneel Hong Kong Bing Sutt. Hier kon je vroeger thee, coffee en een snack krijgen. http://www.starbucks.com.hk/coffeehouse/store-design/duddell-street Het schijnt de enige Starbucks ter wereld te zijn die anders is ingericht. Heel gaaf om te zien. Formica tafels en krukjes, oude HK ramen, kralengordijn voor de deur, fans aan het plafond, mooie koffie folders aan de muur, ingericht door G.O.D., een hippe winkelketen met traditionele aziatische meubels. Echt heel leuk. Daarna met de MTR weer terug en we hebben lekker thuis met Chiel gegeten.

Vandaag is een vrije dag in HK en China. 1 Oktober is National Day.  Even geen fysio en werk.