Wat een dag

En toen was het alweer 3 oktober. We zijn lekker druk geweest. Ik ben steeds gezellig op stap met Mickey en van de week hebben we Jesse's nieuwe flatje bewonderd. Nou ja flatje, het is een gewoon huis qua grootte! Leuk buurtje achter de cricket club, dicht bij zijn werk, de metro en de ferry. En nog steeds dicht bij ons. Das wel belangrijk ;-) Ik wil wel even genoteerd hebben dat Jesse de eerste is die Tsim Sha Tsui heeft verlaten voor een plek in Jordan!

Op 1 oktober, de vrije dag in HK, werden we opgehaald door Jesse. Die flat is echt geweldig, hij heeft zelfs een super groot balkon! Maar de trots van Jesse is de smart tv die hij heeft aangeschaft! En Chiel vond het prachtig!

Met z'n tweeën hebben ze natuurlijk NIET de gebruiksaanwijzing gelezen, maar zijn gewoon begonnen met zwaaien naar de tv. Je hoeft hier namelijk geen afstandsbediening voor te gebruiken. Je kan in de lucht zwaaien net als bij CSI! Chiel zat natuurlijk gelijk te kwijlen, 'hebben we ook nodig Ans!' Tuurlijk. Eerst maar even niet ;-)

En wat heeeeeeeel erg opvalt is de vrouwelijke touch in Jesse's flat! Hij heeft zelfs een echte bank gevuld met kussentjes in een niet zo mannelijke licht blauwe uitvoering! Hihi.

Gisteren had(den) ik(wij) even een huildagje. Niet omdat we verdrietig waren maar juist omdat we zo blij waren.

Chiel kreeg weer fysio op de lokomat. Deze keer droeg de machine iets minder van Chiel's gewicht en dat ging perfect. Natuurlijk was Chiel daarna helemaal op, maar het ging goed! Zijn linker been hield het goed, zijn knie bleef voor het grootste gedeelte van de tijd het gewoon doen en niet zoals vroeger...dan knikte zijn knie de verkeerde kant uit. Naar achteren. Een rot gezicht en een rot gevoel was dat. Maar nu ging dat zoals het zou moeten!

Daarna moest Chiel weer lopen in de trapeze, dus zonder hulp van de machine, maar wel op de loopband. Hij liep en ik hield voor zijn rechter been een stok waar hij over heen moest stappen. Door deze oefening aan de rechter kant, oefen je juist de linker kant. Ook hier hield de knie zich goed. Natuurlijk is het nog wennen en gaat het heel langzaam maar toch! A small step for men, a big step for Chiel!

Na deze oefening werd Chiel losgekoppelt en uit het apparaat bevrijd. Eddy wilde weer een stukje lopen met hem. Bij dit soort oefeningen hou ik mijn hart vast en wil ik liever niet kijken...
Dus Eddy aan de ene kant en een hulpje van de afdeling aan de andere kant. Chiel kreeg een wandelstok met 4 voetjes in de handen en daar gingen ze...stap voor stap...

Eddy moest Chiel wel steeds vertellen dat hij Eddy niet als wandelstok moest gebruiken. Chiel vind het ook dood eng en gebruikt heel veel zijn boven lichaam om balans te krijgen, dus als Eddy naast hem loopt hangt Chiel om zijn nek en laat hij niet meer los, hihi.

Maar Chiel luisterde, hij hield Eddy arm vast en met de loopstok aan de andere kant liep hij stapje voor stapje door de gym. Ik hoorde hem mompelen tegen Eddy, 'not good he, I don't have balance, I'm sorry...' Eddy bleef vrolijk en antwoorde 'No Michael. You did well! Turn around and look how far you came!'

Chiel keek om maar hij zag het nog steeds niet. 'Hmmm, 3 meters Ans. I walked 3 meters.' Eddy keek Chiel aan. 'No Michael. The distance between the 2 blue lines is 3 meters. You walked further. You walked 10 meters!' Vol ongeloof keek Chiel Eddy aan. 'Realy?'

Daarna liep Chiel met looprek weer terug naar ons eigen omkleed-hoekje. Ze hebben een kamerscherm in de hoek van de gym gezet zodat Chiel na de fysio gewone kleding aan kan doen omdat hij vanuit het ziekenhuis door gaat naar het werk. We hadden het kamerscherm om ons heen geklapt en toen kwamen de tranen...Allebei emotioneel en dankbaar dat er schot in de zaak zit. We zijn bijna 10 maanden onderweg...soms denk je dat er geen rek meer zit in de verbetering en als dan zoiets gebeurt...nou ja, de traanbuizen gingen open en we hebben samen 5 minuten zitten janken.

Toen we de gym uitliepen kwam, Eddy nog even achter ons aan. Hij wil graag een sessie vullen met lopen zonder machine. Hij legde uit dat dit in een andere zaal gaat gebeuren. Gevuld met matten om Chiel te beschermen als hij mocht vallen. Hij wil vooral het vallen oefenen. Zodat als het gebeurt. Chiel weet wat hij moet doen en hij hij weer overeind kan komen...pff, daar moet ik misschien maar niet bij zijn...

Toen Chiel weer in de taxi zat richting kantoor, pakte ik een taxi naar huis. Nog vlug een beetje opruimen en daarna zou ik Mickey gaan ophalen. We hadden afgesproken voor de K11 maar omdat ik vroeg was, liep ik alvast naar de Pinnacle. En terwijl ik daar heen liep viel mijn oog op een nieuw gebouw in het straatje waar we zolang hebben gewoond.

Achter Chungking Mansion was vroeger een discotheek. Wij hebben het nooit in actie gezien maar de buiten muren stonden er nog. Het voormalige pand was op het dak en binnen nu vooral een plek waar illegale huisjes/schuurtjes waren bij gebouwd. En op deze plek stond nu een prachtig nieuw restaurant!
Mickey en ik keken elkaar aan, verbaasd! Dit restaurant is een dimsum restaurant geworden! Heel erg groot en heel erg local! Vol met Chinesen en geen gweilo te vinden!

We liepen naar binnen, hebben dimsum besteld en het was zalig! Ben erg blij dat ik naar Mickey liep anders hadden we dit nieuwe restaurant nooit gevonden. Het zit net in een hoek waar ik tegenwoordig nooit meer loop omdat we ergens anders wonen. Grappig.

Die middag hebben Mickey en ik de wenkbrauwtjes weer laten bijwerken, hebben we nog wat geshopt bij Muji, natuurlijk koffie gedronken, boodschappen gedaan en toen pas naar huis. Mickey ging koken! Een zalige taco-salade. Super gezond en super snel. Wat wil een mens nog meer!