Controle

We mochten dus op controle komen bij de uroloog. Om half 2 stond de afspraak gepland, dus Chiel is die morgen thuis aan het werk gegaan. Het is anders een mijl op zeven. Taxi in, taxi uit. Trap op, trap af. Thuis eerst de dingen doen die je moet doen, dan weer met rolstoel naar ziekenhuis, daar Chiel opwachten, vervolgens weer een stuk omlopen omdat je niet van de taxi standplaats bij het ziekenhuis in 1 keer naar de poli kan lopen met de rolstoel, nee. Het leek ons beter om die morgen gewoon thuis aan het werk te gaan en samen in 1 keer naar het ziekenhuis te gaan.

Om half 1 gingen we aan de wandel. Van ons huis naar het Queen Elisabeth is makkelijk te lopen en het weer is prachtig de laatste tijd, dus dan halen we gelijk een frisse neus. Al moet ik zeggen dat het vals plat op Austinroad steeds weer tegenvalt. Maar we kwamen aan, stapten de lift in en ik mocht gelijk in de rij om het consult te betalen. Het loketje ging pas open om 1 uur, dus...

Om 7 minuten over 1 was ik aan de beurt. Ik betaalde de 60 hkdollar, liet het briefje zien aan 1 van de vrijwilligers die ons met een grote lach naar de wachtkamer stuurde. Wij moesten plaats nemen tussen de kamers 9 en 11. Ok. En dan begint het grote wachten...

En we wachtten, en wachtten, en had ik al gezegd dan we even moesten wachten?

Behalve dat je een houten kont krijgt van het wachten op die stoeltjes, krijg je ook bevriezing verschijnselen! De airco in zo'n ziekenhuis staat op -10! Om ons heen zaten allemaal oudjes met blauwe neuzen en nee, niet van de drank. En Chiel moest met de rolstoel tussen de gele lijntjes geparkeerd worden. Speciale toegewezen plekken voor rolstoelen, dat maakt het ook zo gezellig!

Om half 3 had ik er wel een beetje genoeg van. Hoe kan je in hemelsnaam zo afspraken maken? Je moet toch iets van een schema hebben? Dus ik ben maar eens een kamertje ingestapt. Zo maar. Op goed geluk. Ik had een blote Chinees kunnen tegen komen maar gelukkig werd ik hiervoor bespaard.
Er stond een zuster voor mij. Ik mijn beste Engels vroeg ik of ze ons misschien waren vergeten want we zaten al even te wachten. Ik liet mijn papiertje zien dat we hadden betaald en daar staat ook de tijd op dat je afspraak hebt. Ze keek er naar en zei toen dat het alleen maar een richt tijd was! Dat wil niet zeggen dat je dan ook geholpen gaat worden.

Pardon?!

Ja, de dokter was nog niet eens op de poli! Die was '...at the operation theater'  en daarna moest hij nog lunchen. Nogmaals...pardon?! Ze had geen idee hoe lang het nog kon duren, dus ik moest maar gewoon wachten. Nou, dat dacht ik niet dus. Zo charmant als ik ben, vertelde ik de zuster dat we bleven wachten tot 3 uur. Daarna zouden we naar huis gaan en een nieuwe afspraak maken. Dat we geen tijd hebben om zomaar een middagje in een ziekenhuis te gaan zitten voor niets. Wij zijn namelijk ook best druk.

Ze keek me helemaal verschrikt aan. Nee dat kan niet! Je hebt al betaald en anders loopt het systeem in de war! Ik verzekerde haar dat we dat echt gingen doen, systeem of geen systeem.

Om 5 minuten voor 3 kwam er een zuster naar ons toe. Michael? You are the first one! Dus wij liepen haar gelijk achter na. Nee nee. Je moet hier nog even wachten bij kamer 9. We waren dus gewoon gefopt. Om half 4 werden we pas opgeroepen en mochten we bij dr. Ho naar binnen.

Dr. Ho gluurde achter zijn mondkapje naar Chiel. Zijn dossier lag op tafel en daar bladerde hij eens door. Of alles goed ging, of er nog problemen waren. Nou nee. Eigenlijk gaat het heel goed. Nou fijn. Dat vond hij fijn om te horen. De uitslag van het blaasonderzoek gaf aan, dat de blaas niets deed. En dat was geen slecht ding. Dat is beter dan dat de blaas te veel doet. En de echo van de nieren liet zien dat de nieren het goed doen! Dat is het beste nieuws wat we konden krijgen. Chiel moest gewoon door gaan met de katheters en hij wilde Chiel weer zien in juni volgend jaar tenzij er in de tussen tijd nog iets gebeurt. Er rolde een nieuwe afspraak uit zijn printer en we werden uitgezwaaid.

Chiel en ik waren eigenlijk een beetje beduusd. 3 Uur wachten en met 10 minuten weer buiten staan. Maar dan wel met goed nieuws! Dan ben je dat wachten ook in 1 klap vergeten!