Een warm fuzzy welkom

Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant. Zeker niet als iedereen ons uit staat te zwaaien in de vroege morgen. Zo lief. We pinken dan samen toch een traantje weg...
Ook op Schiphol werden we ook uitgezwaaid. Mickey stond ons op te wachten bij Europcar en binnen stonden Jacq en Tini ons op te wachten. Echt heel lief.

Enfin we zijn nog maar even in de lounge gaan wachten totdat het tijd was om ons te melden bij de gate en hoe leuk, de klanten die we a.s. vrijdag gaan ontmoeten in China, vlogen met ons in het zelfde vliegtuig naar Hongkong. Ze zaten zelfs 1 rij voor ons! Hoe veel geluk kan een mens hebben!

De vlucht ging best goed. Weinig turbulentie (jippie!) maar van slapen kwam heel weinig. We hebben nou eenmaal om 2 uur 's middags niet echt heel veel slaap en als je aankomt in HK om 6.30 in de morgen, dan is het eigenlijk half 1 's nachts Nederlandse tijd. Dan pas heb ik slaap!

Maar goed, we kwamen al vlot bij de taxi. Toen we naar buiten liepen kregen we echt een rechtse directe van de absurde klamme hitte. Ja, we zijn weer in Hong Kong! Een blauwe lucht met donkere stapelwolken boven ons en in een taxi totaal volgestouwd met de rolstoel en koffers.

Toen we deur open maakten thuis, konden we ruiken dat hier 2,5 week geen airco had aangestaan. Veel te warm en veel te muf! Ik zag het al op een afstandje. De schimmel was overal gaan groeien! Op de tegels in de keuken, het schoenenkastje in de bijkeuken, op de gymschoenen die ik maar gelijk heb weg gegooid, op de boodschappentassen, op het aanrecht, de koffiemachine, de vloer, echt overal!
Gadver.

Dus eerst maar schoonmaken en de schimmel zo goed en zo kwaad als het ging verwijderd. Overwoekerde gymschoenen en tassen weggegooid, koffiemachine schoongemaakt en aangezet en eerst maar koffie. Pff. Voor de volgende keer moeten we echt een airco op een laag standje aan laten want dit is niet leuk. De hoge luchtvochtigheid is hier niet normaal! De ramen zijn beslagen aan de buitenkant i.p.v. aan de binnenkant!

De beroemde 'spring humidity'

De rest van de dag hebben we allebei als zombies doorgebracht. We vielen steeds in slaap en hadden geen puf om iets te doen. Ik moest nog wel wat te eten halen want alles was leeg. Niets in de kast en niets in de koelkast.

Morgen gaat Chiel weer aan het werk, 's middags naar de fysio en ik ga de was maar eens doen. Maar eerst nu echt slapen. In een bed. Languit.