Chiel liep ook voor het eerst een hele dag met zijn wandelstok. Thuis, op kantoor en in het ziekenhuis. Dat looprek staat nu niets te doen in de hoek van de sportkamer. Heerlijk! En Eddy keek al verrast op toen we binnen kwamen wandelen. 'Hello Michael! Nice to see you! En Eddy was niet de enige die Chiel een warm onthaal gaf. Ook zijn collega's riepen vanaf de andere kant van de zaal Chiel toe. "Hello Michael! You had a nice holiday? Have you visit your granddaughter?' Ook het meisje wat er ook elke dag is, riep hem toe in slow motion...'Hello Michael, long time no see! Welcome back!' Het was erg hart verwarmend moet ik zeggen.
Ik vroeg me ook af hoe mensen het in Nederland zouden vinden als ze hier binnen zouden lopen. Een grote zaal, vol met apparaten, zo'n man of 50 die ergens mee bezig zijn en zo'n 5 fysio therapeuten die van de een naar de ander lopen. Het is net even anders zeg maar.
Op 1 apparaat, zat een jongen met dezelfde aandoening als Chiel. Hij kende Chiel nog van de ziekenhuis opname van zo'n anderhalf jaar geleden. "Hey Michael! You can walk!!" Chiel en hij raakte aan de praat. Hoe het ging, of er vooruitgang in zat, en nog meer van dat soort dingen. Hij was heel erg onder de indruk van Chiel die met een wandelstok door de zaal liep. En eigenlijk nemen wij dat al voor lief...maar het is natuurlijk wel bijzonder dat Chiel loopt, ook al is dat met een wandelstok en af en toe een steuntje van mij, want anderhalf jaar geleden werd er gezegd dat hij verlamd was en dat er weinig aan te doen zou zijn... Deze jongen zit nog in de rolstoel en af en toe loopt hij met een looprek, maar dat gaat nog niet zo goed.
Chiel kreeg eerst een onderzoek van Eddy. Of hij kon staan zonder steun, hoe recht hij kon staan, of hij kon draaien, allemaal van dat soort dingen. Eddy was blij. Het ging hartstikke goed! Natuurlijk is de balans nog steeds niet wat het ooit was maar er zit duidelijk verbetering in! Dus Chiel mocht nu op een step-apparaat staan tussen de brug met gelijke leggers voor steun. En Chiel ging er natuurlijk helemaal voor. Jetlag of niet. Op een gegeven moment zei Eddy zelfs, 'laat je de apparaten wel heel!'
Daarna mocht hij de lokomat in. Een half uur lopen. En terwijl hij liep, kwam de vader van de jongen langs waar Chiel net mee gepraat had. Ik had hem al met de rolstoel zien weg rijden.
'Michael, I heard the good news from my son. I wanted to congratulate you! So good!' Zo lief. Ook liep er een jongen die ik nog nooit gezien had. Hij liep rondjes met een wandelstok en een apparaatje aan zijn been. Dit geeft stroompjes af zodat hij zijn klapvoet meer onder controle heeft. Echt heel mooi om te zien. En elke keer als hij langs kwam lopen maakte hij een praatje met Chiel. 'You are robocop!'
Het was een geweldige middag. We zijn moe en voldaan en hebben een jetlag van hier naar Tokio maar we hebben ook weer een energie boost gekregen van al die lieve mensen in het ziekenhuis.
Morgenochtend staan we er weer!
1 comment:
Fijn he dat er zo lief en spontaan op Chiel en jou gereageerd wordt,maar ach jullie horen er ook al helemaal bij!
Post a Comment