Onverwachts genoegen

Dus Chiel was de rest van de week in China. Hoop gezeur, hoop gedoe en genoeg hoofdpijn voor de aankomende jaren. Genieten dus. En ik had plat gelegen met rugpijn. De donderdag ging het al beter alhoewel ik 's ochtends opstond met een stijf lijf. Ik moet dan eerst kalm op gang komen en na verloop van tijd merk je ineens dat je soepeler beweegt. Maar die vrijdag was het al stukken beter!

Ik zag op een app dat Mabel en Jesse zich verplaatsten over de wereldkaart. Mabel bewoog van HK naar Macao en Jesse ging van Jiangmen richting Macao. Oh, wat lekker dacht ik nog. Die gaan heerlijk een weekend naar Macao!

Even later kreeg ik van Mabel een berichtje. Ze was inderdaad in Macao. Hun huisje was 'under constuction'. Ze hebben al een tijdje lekkage op de meest vreemde plekken en de afgelopen week werd daar aan gewerkt. Hun plafond en muur deden sterk denken aan gatenkaas. Overal waren gaten in geslagen om bij de waterleidingen te komen. Kortom dat huisje van hun was gewoon onbewoonbaar. Uit nood ( nou ja nood...) was hun plan om naar Macao te gaan en daar een weekendje te blijven.

Oh, zei ik, I'm jaleous! Waarop zij zegt 'Join?" Nou had ik daar wel oren naar maar ik wist niet of Chiel daar wel trek in had. Hij had drukke weken achter de rug en misschien wilde hij zich wel begraven onder de dekens en daar voorlopig blijven zonder telefoon en email. 'Let me ask Chiel, zei ik, let you know as soon as possible". Ik wist namelijk dat Berry dit weekend in HK zou zijn. Misschien was er al wat afgesproken... Kortom Chiel kwam thuis, had er oren naar en had geen afspraak met Berry, ik mailde terug naar Mabel en Jesse, Jesse antwoordde en hij had al een kamer geboekt voor ons en een massage voor Mabel en mij in de Banyan Tree, ik naar de China ferry om alvast kaartjes te halen voor zaterdag, en voor we het wisten was alles al in kannen en kruiken!

De rugzak was ingepakt en zaterdagmorgen om half 11 zaten wij op de ferry naar Macao! Heer-lijk! En je zou het bijna vergeten maar de laatste keer dat we naar Macao gingen zat Chiel nog volledig in de rolstoel! En nu liep hij met de wandelstok! Bij aankomst in Macao werd Chiel gebeld door Jesse. Naar de Galaxy, dan naar het Okura hotel, zesde verdieping en dan zitten wij op jullie te wachten, zei hij. En zo geschiede. "Dan vieren we nu je verjaardag Ans want met je verjaardag zit ik in het vliegtuig", zei Jesse. 'Spa en lekker eten vanavond!' Typisch Jesse ;-)

En wat is dat toch fijn om onder gedompeld te worden in super service en super luxe! We werden al opgewacht beneden en door deze vriendelijke dame in kimono begeleidt naar de 6de verdieping. We kwamen de lift uit, en daar stonden Jesse en Mabel te wachten. We werden uitgebreid verwelkomt door de staf en naar onze kamer gebracht op 17 hoog. Ge-wel-dig! Alles op de kamer gezet en dan eerst maar lunchen. (als de wegwerp flesjes shampoo en zo van Bvlgari zijn dan weet je eigenlijk wel dat het goed zit, hihi)

Met z'n viertjes wandelden we naar North. Een Chinees restaurant in de Venetian precies naast Mortens! Moet ik nog even aan Berry doorgeven dat daar ook een Mortens is! (dat is het favoriete restaurant van Berry) Supergave tent die sterk deed denken aan Hutong. Alleen hier is de inrichting in Chinees Rood) De noedels worden vers gedraaid en de crispy duck onweerstaanbaar! Mag duidelijk zijn dat we heerlijk hebben gegeten ;-)

's Middags rustig aan gedaan, even een beetje gehangen op de kamer want om half 4 stond onze afspraak bij de spa gepland! Oh yeah! Maar om 3 uur ging de deurbel van onze kamer en daar stond een dame van het Okura met Jesse en Mabel in haar kielzog mij 'happy birthday' toe te zingen! Een trolley vol met champagne, wijn, koekjes en een taartje, kwam de kamer binnen rollen. Hoe decadent!

Vlug een taartje eten met een glaasje champie en op naar de spa! Nadat we er uit waren welke behandeling Mabel en ik wilden hebben, werden we meegenomen door een gastvrouw. We gingen naar de 31ste verdieping. We werden voorgesteld aan 2 masseuses en zij liepen voorop naar de kamer waar we thee zouden krijgen. Nou, zei een van de dames, de stoomcabine staat al aan, dus jullie mogen de stoomcabine in en daarna douchen..' Mabel en ik keken elkaar aan. Uhm, apart toch wel? Lang verhaal maar ze hadden het verkeerd begrepen. Er werd wat schematisch omgegooid en Mabel zwaaide een paar minuten later naar mij op weg naar haar eigen kamer. 'See you later!' Ik heb helemaal genoten van die heerlijke massage die ruim 2 uur duurde! Mijn rug doet het weer en ik was helemaal klaar voor Japans eten!

Wat dat gingen we daarna doen met z'n allen. We kregen de chefs table en ik heb zo genoten van Fung die zo ontzettend zijn best deed om elk hapje die hij ons voorzette te voorzien van alle aandacht!

Ik zat er bovenop! Hoe gaaf is het om dat te zien! Het snijden van een tomaat is al een lust voor het oog! Het eten was super. Sashimi, sushi, tempura, soepje, fruit, salade, kortom het duurde 3 uur en het was 3 uur lang genieten! En dan te bedenken dat er mensen zijn die dit echt niet lekker vinden...ik kan me dat gewoonweg niet voorstellen...

De volgende dag ontbijten, kalm aan doen, kopje koffie genomen bij Pacific coffee, stukje gewandeld door de tuinen op de 2de verdieping en toen voor de laatste keer nog maar een keertje lunchen bij de Japanner om het af te leren. Lekker licht eten en nog een keertje genieten van 'craftmanship'. Deze keer werd ik aan het eind van de maaltijd verrast door alle chefs die me toe kwamen zingen en mij een happy birthday toewensten! Met een taartje en dat zalige fruit!

Daarna was het echt tijd om te vertrekken. Helaas. Maar aan alles komt een eind natuurlijk. Maar ook dit was over de top. De tassen stonden al klaar in de limo en met 6 man stonden ze ons uit te zwaaien totdat we uit het oog waren verdwenen! Oh ik had graag een foto gemaakt hiervan maar ik durfde niet zo goed. Kan je je voorstellen dat dames in kimono, de manager en de belboys je staan uit te zwaaien?
Geweldig!!

De terugreis op de ferry ging voorspoedig en ik was niet eens misselijk bij aankomst. Afscheid genomen van Jesse en Mabel die allebei weer de wereld over zouden gaan voor het werk, en ze enorm bedankt voor dit geweldige weekend en Chiel en ik waren helemaal relaxed. Wat een gaaf weekend! Echt een onverwachts genoegen was het geweest. Super. Maar na de overdaad aan luxe was het nu tijd om back to reality te gaan en aten we 's avonds een big whopper om te ontnuchteren!

Vanochtend weer naar fysio geweest en Chiel zit nu al in Shenzhen. Ze kregen DE klant op bezoek. Ik ga straks maar even boodschappen doen en morgenavond komt Chiel weer thuis.

Rugpijn

We hebben een heerlijk weekend gehad. Even geen emails en telefoontjes. Daar was Chiel wel aan toe. Raar eigenlijk; soms heb je dat gevoel. Het gaat goed voor weken achtereen en soms ben je er wel klaar mee. Het duurt nooit lang maar het weekend kwam precies op het juiste moment. 

Vrijdagavond hebben we frietjes gegeten met z'n allen bij wooloomooloo. Zaterdag hebben we de bbq aangestoken en zondag zijn we naar de film geweest en een hotdog gegeten op onze heerlijke ligstoel. Het was een super weekend. 

Ik had die zondag al last van mijn rug. Of eigenlijk de s.i.gewrichten. Heb daar wel vaker last van maar die zondag had ik al wel door dat het deze keer wel hardnekkig was. 

En inderdaad, maandag kon ik bijna mijn bed niet uitkomen. Chiel is voor het eerst alleen naar fysio gegaan. Ik zou alleen maar mezelf in de weg zitten als ik zou meegaan. Volgens Chiel werd ik gemist in het ziekenhuis. Iedereen vroeg waar ik was en nadat hij het had uit gelegd kreeg ik de beterschap wensen van iedereen! Toch lief. 

En onze Leena was maandag jarig! Ze is alweer 2 jaar geworden. Ze wordt al groot. En het gaat zo snel! Ze heeft een poppenhuis gekregen van Remy en Rachida, en volgens mij was ze daar helemaal blij mee! 

Vandaag is Chiel naar Shenzhen vertrokken. Hij blijft daar t/m donderdag. Ik ben thuis gebleven. Lekker op de bank met een rug die geen kant op wil. Alles staat om me heen dus ik red me wel. 

Hopelijk gaat het gauw beter. Ik vind het maar niets. 

Wings for Life

Je zou bijna vergeten dat er ooit een tijd is geweest dat Chiel gewoon kon lopen, sporten en zelf op het werk kon komen. Dat een 6 maandelijks bezoek aan een neuro-chirurg en een uroloog alleen iets was voor anderen. Dat fysiotherapie alleen iets was voor mensen die last hadden van een stijve nek. Dat we ons geen zorgen maakten over trapjes, drempels, hellingen, grint en afstanden. Dat de term 'dwarslaesie' bij mij alleen bekend was omdat ik een collegaatje had waarvan haar man een dwarslaesie had. Dat rolstoelen, looprekken en allerlei medische meuk alleen iets was wat je in het ziekenhuis zag staan. Dat achteloze en domme opmerkingen zo van je rug afgleden omdat je wist wie het zei en het zelfs een glimlach op je gezicht deed toveren.

Alles veranderde na 12 december 2012. Niets is meer vanzelfsprekend. Voor alles moet je knokken en keihard werken. Maar het brengt ook duidelijkheid en intensiteit. Familiebanden zijn sterker dan ooit. Onze relatie is sterker dan ooit. En je weet gelijk wie je echte vrienden zijn. En neem van mij aan, dat is een heuse levensles. Ik ben soms super emotioneel hierdoor. Het voelt zo goed als je merkt dat mensen het oprecht goed met je menen.

Van de week keek ik een website genaamd http://www.wingsforlifeworldrun.com/int/en/
Ik kwam het toevallig tegen toen ik keek op de cauda equina website. Op 3 mei 2015 wordt een world run gehouden. Ja ook in Breda!! 'Running for those who can't" Op 36 locaties over de hele wereld wordt op hetzelfde moment gestart. En iedereen mag meedoen! De finish is onbekend. Een 'catcher car' rijdt een half uur na de start langzaam het zelfde parcour. Als de auto je inhaalt dan ben je over de finish. Voor de een zal dat na 2 km zijn, voor de ander is dat pas na 78 km! En dat allemaal om het Spinal Cord (ruggenmerg) research te steunen en geld binnen te halen. De volledige opbrengst (inschrijfgeld, donaties en de verkoop van sportkleding met het logo erop) gaat naar Wings for Life.



Het was altijd een ver van mijn bed show, maar het is nu griezelig dichtbij. Zonder al die onderzoeken en studies, was er nooit een lokomat uitgevonden. Was Chiel niet in de gelegenheid geweest om zo'n lokomat te gebruiken en was zijn herstel niet zo ver geweest en had hij misschien nog steeds in een rolstoel gezeten. Maar dat geldt natuurlijk voor elke gemene ziekte die je overkomt.

Het greep me echt naar de keel. Ik heb die avond in mijn eentje (Chiel zat in China) alleen maar gehuild achter mijn computer. Geen tranen van verdriet, maar tranen van geluk en dankbaarheid.
Voor ons is het nog 1 jaar te vroeg om mee te doen. 1) Een locatie dichtbij Hong Kong is Taiwan en die is al uitverkocht, 2) Het is al over 1 maand en om alles te regelen is dat te kort. Maar volgend jaar dan doen wij zeker mee!

58 rondjes

En toen was het alweer dinsdag. De tijd vliegt echt voorbij.

Van het weekend hebben we weer als vanouds gegeten met Jesse en Jos. Het gebeurt niet meer zo vaak dat we allemaal tegelijk op dezelfde plek te vinden zijn. Vrijdag aten we nog alleen met Jos en zaterdagavond aten we gezellig met z'n viertjes. En waar kan je dat beter doen dan bij Annie! Heerlijk aan de sateetjes!

Op die avond waren Jos en Jesse aan het praten over de F1 die in Melbourne op zondag zou plaatsvinden. Met tijdsverschil zou dat voor ons neerkomen op zondagmiddag 1 uur. Nou zegt het ons niet zoveel, dat racen. Persoonlijk vind ik er geen moer aan maar ach, de mannen vinden het geweldig (niet die van mij trouwens. Die vind er ook geen moer aan) en we zagen al dat het live werd uitgezonden op een zender die we toevallig op tv hebben. Dus afgesproken dat ze het kwamen kijken bij ons, met pannenkoeken als lunch.

De pannenkoeken waren op en toen zaten we er klaar voor. Laat maar gebeuren! En dan zit je dus 58 rondjes, ik herhaal 58 rondjes (!) te kijken naar race auto's die bestuurd worden door mannetjes met te veel testosteron! Ik kan je zeggen dat die 58 rondjes er werkelijk 58 te veel zijn. Het enige leuke was dat de zoon van Verstappen meedeed maar die viel natuurlijk halverwege uit. Jammer de pammer.

De rest van de dag hebben we alleen maar gehangen op de bank en 's avonds hebben we de restjes van de lunch gegeten dus om 5 uur zat ik al in het joggingpak op de bank. Berry en Dennis waren wel in town dit weekend maar die hadden hun eigen plan getrokken en daar hoefden wij niet bij te zijn. Lekker. We hoefden nergens meer heen.

Chiel en ik hebben wel op zaterdag en op zondag hardgelopen en gefietst op de boulevard! Dat is zo geweldig! Samen weer vroeg opstaan en gaan sporten. Ik was nog wel even ongerust omdat ik Chiel, die al een stuk voor mij uit aan het fietsen was, op een gegeven moment niet meer zag. De angst sloeg me om het hart. Waar is die nou?! En toen zag ik hem samen met Jesse aankomen uit een richting waar ik hem niet had verwacht. Gelukkig niets aan de hand maar ik was wel even van slag. Ik mag dan een kort lontje hebben maar die man van mij kan super eigenwijs zijn. Ik was al bang dat hij naar de ICC was gefietst... Maar lang kan je niet boos blijven...zeker niet als je hem later die dag op een krukje naast zijn fiets ziet zitten in de bijkeuken...

Chiel is lekker bezig met Berry en Dennis die in HK zijn. Hij gaat morgen naar China met Berry voor 1 dag en Chiel blijft dan nog een dag extra. Ik ga niet mee. Ik blijf hier in HK en ga fijn mijn eigen dingen doen.

En ik ben vandaag naar de kapper geweest! Jippie! Het zit weer een beetje ;-)

Vrijdag de 13de

Voor velen een ongeluksdag maar voor ons de beste dag ooit! Precies 34 jaar geleden stapten we in het huwelijksbootje. 34 Jaar lief en leed. Meer lief dan leed trouwens en 3 prachtige kinderen zijn het resultaat.

En dat allemaal ondanks de waarschuwingen van onze schooldirecteur, die het totaal niet zag zitten dat ik met die 'langharige jongen uit Den Haag' omging. Dat is vragen om moeilijkheden, zei hij.
Ik weet niet of de beste man nog op aarde is, maar het zal hem toch goed doen dat het lange haar al jaren verdwenen is en dat wij nog steeds een setje zijn!

Chiel kwam gisteravond weer thuis uit Shenzhen. 3 Hele dagen heeft hij daar alleen doorgebracht. Ik ben niet mee gegaan. Ik was druk met opruimen en schoonmaken hier thuis. En we proberen langzaam maar zeker het normale patroon weer op te pakken. Zo hoef ik ook niet meer 's avonds naar beneden te lopen als Chiel met de taxi thuiskomt van het werk. Eerder had hij toch een handje nodig voor het evenwicht. Het handje heeft hij niet meer nodig en dat voelt heerlijk!

Ik heb alle slaapkamers aangepakt. Het begon ermee dat ik van de week opnieuw op een vochtig kussen lag. Ons bed stond precies onder de airco. De airco is schoongemaakt en heeft waarschijnlijk toch nog 1 keer gelekt wat ik of Chiel niet hebben gezien. Resultaat; een klam bed en een nat kussen. Die nacht heb ik in mijn eentje gelogeerd in de logeerkamer.

Ik zat toen al te denken dat ik het bed toch maar eens moest verzetten. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er vreselijk tegen op zag. Onze slaapkamer is niet zo groot, dus zomaar verzetten is er niet bij. Er staan 2 joekels van kasten, tot aan de nok vol met kleren, ruimschoots in de weg. Ik ben vaak heen en weer gelopen naar de slaapkamer en in mijn hoofd een plan gemaakt. Dinsdag was het zover.

Het bed aan de kant geschoven, toen de kasten verschoven van rechts naar links. Een kast begaf het bijna dus toch maar alle kleren en schoenen eruit. Kast weer gemaakt (de achterwand knapte er uit), verschoven naar links. Alle kleren weer erin, volgende kast leeg gehaald en verschoven (ja een ezel...), alle kleren er weer in. Stofzuigen en dweilen. Raam lappen van binnen en buiten. Bed verschoven en 180 graden gedraaid; beetje bij beetje want hij stond steeds klem tussen 2 muren, opnieuw stofzuigen, kleed weer terug en alles weer in de kamer gezet. Pff. En het bed staat niet meer onder de airco!

Woensdag ben ik aan de sport en logeerkamer begonnen. Want toen ik in de logeerkamer lag, bedacht ik me zo, dat iedere gast best een claustrofobisch gevoel moet hebben gehad in dat ieniemini kamertje. En dat wilde ik dus veranderen.

Eerst de sportkamer leeg halen. De roeimachine, de fiets, de gewichten, de tv plus Wii spelcomputer loshalen. Stofzuigen en dweilen. Raam lappen van binnen en buiten. Linnenkast uitgezocht en de helft weg gegooid.
Toen logeerkamer leeg gehaald. Deze keer ook het bed uit elkaar gehaald want die kan anders het kamertje niet uit. Het bed stond echt klem tussen 2 muren. Stofzuigen, dweilen en de ramen gelapt van binnen en buiten.

Bed naar nieuwe kamer gesleept en in elkaar gezet. Natuurlijk heb je dan 1 dolle schroef dus dat moet nog even door iemand worden nagekeken. Bed opgemaakt en nachtkastje weer terug.
One down, one to go!
Alle sportdingen naar nieuwe kamer. Alles aansluiten. Tv en Wii aangesloten en alle meuk opgeruimd.
Want in de gauwigheid staan er hier en daar vele plastic tasjes met dingen. Onnodige dingen die toen heel nodig bleken te zijn en waarvan ik me nu afvroeg waarom die dingen daar nog stonden!

Vuilnis weg gegooid en toen was het klaar! En het resultaat mag er zijn. Ik heb maar gelijk de bijkeuken en de ama-kamer aangepakt. Als ik dan toch bezig ben, dan maar gelijk goed.

Fiets

Het plan was om de afgelopen week ergens na werktijd naar de fietsen winkel te gaan die Chiel had gevonden op internet. Deze winkel is gespecialiseerd in vouwfietsen en op een steenworp vanaf zijn kantoor. Maar het was erg druk qua werk en het was er domweg niet van gekomen. Dus op zaterdagmorgen om 11 uur 's ochtends zaten wij in de taxi naar Lai Chi Kok. We zaten toch wel licht gespannen in de taxi. Chiel was zo enthousiast over deze fiets maar is hij op voorraad? Gaat het lukken om te fietsen op de boulevard? Lukt het sowieso wel?

De winkel zag er van buiten best klein uit, maar toen we binnen stapten waren we blij verrast. Een enorme winkel zat verscholen achter de gevel en het personeel sprak allemaal vloeiend engels! Het was erg druk in de winkel. Dus wij gingen zelf op zoek naar DE fiets!

Ja hij staat er! Chiel was helemaal blij. Alleen de kleur was iets anders dan hij had verwacht. Een soort van baby blauw. Maar het model was precies het model waar Chiel al weken over praatte. Hij is opvouwbaar maar omdat de wielen groter zijn dan van een gewonen opvouwfiets, lijkt hij meer op een gewone fiets en niet op, zoals Chiel dat noemt' een 'beer-doet-kunstje-op-fiets'.

De jongen die Chiel hielp met uitzoeken had zelfs verstand van zijn vak! Een zwarte fiets was op voorraad, de nieuwe handgrepen konden erop, de pedalen met een steuntje voor de voeten waren aanwezig, en de koffer waar alles in kan, stond er naast! Chiel was totaal in zijn nopjes! De fiets moest van zolder komen en alles moest er aan gezet worden wat een halfuur in beslag zou nemen. De jongen stelde voor om eerst te gaan lunchen bij de buren en als we klaar waren zou de fiets opgevouwen in de koffer zitten. Zo gezegd, zo gedaan.

We liepen het mega-restaurant binnen. Een enorme ruimte met tafels, prijzen aan de muur die gewonnen waren met verschillende dimsum-wedstrijden en natuurlijk de altijd aanwezige tv die heerlijk op volume aan stond. We hebben heerlijk gegeten en na een half uurtje stonden we weer in de fietsenwinkel. Chiel raakte aan de praat met wat mensen. Zij waren net aangekomen uit Thailand, kochten 2 fietsen, en vlogen dezelfde middag weer terug! De eigenaar van de zaak, was al verschillende keren in NL op vakantie geweest omdat je daar zo lekker kan fietsen! Grappig.

We betaalden en liepen de winkel uit, de taxi in met een enorme koffer en op weg naar huis. Chiel heeft zelf de fiets in elkaar gezet en toen kon hij alleen maar kijken naar zijn nieuwe verovering...Want ik was druk aan de slag met het eten omdat 's avonds alle Chineesjes op bezoek zouden komen voor Chiel's verjaardag en om Chinees Nieuwjaar goed in te luiden!

Om 5 uur druppelden de gasten binnen. Gewapend met eten want iedereen nam wat mee. We hebben heerlijk gegeten, enorm gelachen, veel gedronken en weinig geslapen. De laatste gasten gingen om half 3 's nachts naar huis! Helaas stond mijn wekker op 5 uur...we gingen tenslotte fietsen en hardlopen samen met Jesse. Om half 6 zouden we elkaar ontmoeten...Waarom zo vroeg? Nou omdat je eigenlijk niet mag fietsen op de boulevard en omdat het dan nog relatief rustig is. Als je maar een uurtje later gaat dan lopen de toeristen al in de weg. Vandaar.

Met heel weinig slaap en nog rode oogjes stonden we op de boulevard samen met Jesse. Chiel had even tijd nodig om zijn draai op de fiets te vinden en toen gingen we op pad! Bij mij ging er van alles mis. Mijn oordopjes maakten maar geen verbinding met de telefoon en ik liep met fles water en wandelstok. We waren gewoon te gehaast vertrokken. Ik had even de tijd moeten nemen om alles weg te zetten en aan te sluiten, maar Chiel was zo enthousiast dat ik dat gewoon was vergeten te doen.

Maar ik had echt de tranen in de ogen staan toen ik zo achter Chiel en Jesse aanliep. Ik ben niet zo snel als die mannen. Maar om Jesse samen met Chiel te zien sporten...nou dat is echt gaaf! Ik had nooit gedacht dat dit weer zou kunnen...Vanwege te weinig slaap, te veel wijn, een wandelstok en een flesje water in de handen plus een vertroebeld zicht vanwege de tranen is de foto niet scherp geworden helaas. Dat moeten we aankomend weekend nog eens over doen, maar echt, dit is een geweldig gevoel!

Veel gebeurt

Deze week leek het alsof we spijbelden. Maar 1 keer per week naar fysio moeten is ongekend! Met Eddy is er afgesproken dat Chiel thuis kracht trainingen blijft doen en dat we tijdens fysio zijn balans gaan oefenen. Eerst op de lokomat en daarna tussen de brug met gelijke leggers. Thuis is Chiel nonstop bezig met kracht oefeningen. Gewoon op de bank zitten gaat niet, hij staat steeds op en gaat zitten, staat met gebogen knieën zijn tanden te poetsen en loopt op kantoor zonder stok tussen de bureau's.

Oh en sinds deze week komt Chiel zelf naar boven als hij van werk terug komt! Normaal gesproken haal ik hem op als hij met de taxi voor het huis stopt, maar nu hoeft dat niet meer! Weer een stapje dichter bij 'normaal'!

De fiets halen is er nog niet van gekomen. Deze week is iedereen weer terug van vakantie en gaan ze er weer vol tegen aan. Hopelijk kunnen we morgenochtend de fiets gaan halen want in de middag komen onze Chinese vrienden op bezoek. We gaan Chiel's verjaardag vieren en het nieuwe jaar inwijden. We hebben dan een 'pot luck'. Iedereen neemt wat te eten mee.

Daarom heb ik gisteren een nieuw oventje gekocht. Mijn oude oven hield er woensdagavond mee op. Enorm balen maar niet onverwacht. De knoppen deden het niet meer en de laatste tijd ging het met bakken steeds mis.

Gisteren ging ik dus op zoek naar zo'n zelfde oventje. De kunst is dan vooral om in de buurt van ons huis te kijken want zo'n grote doos naar huis slepen is best een gedoe. Na heel wat winkels te hebben afgelopen kwam ik terecht bij de Wing On. Een soort van V&D. De oven die ik wilde hadden ze staan, maar het thuis bezorgen werd wat problematisch. Ze konden hem pas tussen 2 en 6 uur op zaterdag brengen en dat was veel te laat. Ik ga namelijk op verzoek een pavlova maken voor de pot luck.

Eerst maar weer naar huis en toen zag ik zo'n opvouw wagentje staan in de schuur. Met dat wagentje onder de arm opnieuw naar de Wing On, oventje gekocht, en de dame in de winkel heeft voor mij vakkundig de hele zaak aan elkaar geknoopt zodat ik lopend naar huis kon! Heb hem meteen uitgeprobeerd en wat een heerlijkheid, hij doet het fantastisch!

Deze week ging ook onze printer kapot die we thuis hebben staan. In eerste instantie denk je dan, jammer maar hoe vaak gebruik je zo'n ding nou. Maar door de week heen, merkten we allebei dat we zonder printer best onthand waren. Dus een nieuwe gekocht en geïnstalleerd.  Keurig op tijd voor Chiel's kadootje. Ik had aan Michael Voogd, mijn Amerikaanse achterneefje, die een eigen zaak heeft met de naam VoogDesign, gevraagd of hij een karikatuur wilde maken voor Chiel's verjaardag. Iets in de trant van superman, staand met een lege rolstoel en gebroken krukken. En voila! We zijn er heel erg blij mee. Nu nog inlijsten en aan de muur!

Ik ben er inmiddels ook achter waar ze in het gebouw nog steeds aan het boren en timmeren zijn. Ik bedoel, op een gegeven moment staat er toch niets meer wat nog te boren en te timmeren valt als je daar weken mee bezig bent? Gisteren zag ik dat ze achter de gevel, precies onder ons huis, bezig zijn met een nieuwe 'brandweer lift'. En dan moeten ze dus 4 betonnen vloeren door...

Ook zijn onze paspoorten weer voorzien van een Chinees visum. Onvoorstelbaar maar we mogen weer China in! Tijdens Chinees Nieuwjaar waren ze verlopen. Het duurt dan wel een weekje voordat je terug hebt (vandaar dat we deze week ook niet naar China zijn gegaan) maar vanaf volgende week zijn we weer in good ol' Shenzhen te vinden!

En dan het weer...bagger! Het regent al de hele week, dagen achtereen. 's Ochtends is het koud, 's middags plakt alles aan je lijf.

Smart-bike vervolg

Goed voorbereid gingen we zaterdagmorgen om 10 uur op pad. Opnieuw naar het West Kowloon waterfront promenade. We konden dit keer de taxi chauffeur betere aanwijzingen geven en in no time stonden we bij de kiosk die de fietsen verhuurd.

Gaaf systeem trouwens. Je betaald 50 hkd (5 euro) en dan krijg je een kaart. Lijkt erg op de octopus kaart. Elke keer dat je een fiets wil huren, huur je die voor een uur. Dat kost 20 hkd. Je gaat met je kaart naar een fiets, haalt de kaart over het schermpje, je hoort een piep en je kan je fiets uit de steun halen. Ook kan je je kaart steeds opvullen met geld net zoals de octopus kaart.

En toen stonden we daar met een fiets in de hand. Chiel wilde eerst iets uit het zicht van het kioskje voordat hij op de fiets wilde gaan. Het was tenslotte de allereerste keer!

Hij ging zitten, gaf mij de wandelstok, en toen was het een kwestie van proberen. In eerste instantie wilde het niet. Zijn voet viel steeds van de trapper. Chiel moet kijken waar zijn voet is, om hem te kunnen 'voelen' en dat is best even wennen. En de opgekropte frustratie kwam eruit. Maar we gaven niet op. Rustig blijven zitten en vooral blijven doorgaan. En er komt ook nog bij dat deze fietsen allemaal te klein zijn voor een westerling. Zijn knieën raakten het stuur steeds maar omdat deze fietsen zo laag zijn, kon hij wel met zijn voeten plat op de grond staan. En dat gaf mij weer wat rust want nu kon hij niet makkelijk zijn balans verliezen. Elk nadeel heb z'n voordeel, zeg maar.

Na een minuutje of wat, had hij ineens de slag te pakken! Ik liep naast hem en hield voor alle zekerheid het zadel vast. Ik dacht nog 'hé, dat heb ik 3 keer eerder gedaan!' Maar eigenlijk was het niet eens nodig. Ik bleef in het begin wel naast de fiets mee joggen om Chiel en mij rust te geven. Bij het pleintje aangekomen ging Chiel alleen op pad. Hij fietste zo weg!

Deze keer hadden we allebei de tranen in de ogen staan. Ineens was Chiel's wereld vergroot! Hij bleef rondjes rijden en toen wilde hij het fietspad in het park afrijden. 'Ik ga even een stukje verder hoor! Ik kom zo terug!' Wat gaaf! Het ging super goed!

Na een uur hebben we de fiets terug gebracht. Want deze oefening was vooral gedaan om te zien of het zin zou hebben om een fiets te kopen. Geen race fiets, geen mountain bike maar in ons geval een opvouwfiets die er heel sportief uitziet, met een lage instap en die we mee kunnen nemen als we op reis gaan. Chiel wil met mij de 10 km fietsen in Cambodja als ik de 10 km ga hardlopen. Bij deze fiets krijg je een koffer waar de fiets in kan en je trekt de trolley over mee naar toe.

En nu is het zondag. 1 Maart. De verjaardag van Chiel. En eigenlijk wilden we een fiets kopen en nu blijkt dat de winkel dicht is op zondag. Voordeel is dat de winkel op een steenworp afstand is van het HK kantoor. Nu gaan we van de week na het werk samen naar de winkel om de fiets te halen. En dan gaat hij 's ochtends met mij mee de boulevard op als ik mijn training doe en Chiel kan dan er naast fietsen!

Maar nu eerst een verjaardagslunch!