Wings for Life

Je zou bijna vergeten dat er ooit een tijd is geweest dat Chiel gewoon kon lopen, sporten en zelf op het werk kon komen. Dat een 6 maandelijks bezoek aan een neuro-chirurg en een uroloog alleen iets was voor anderen. Dat fysiotherapie alleen iets was voor mensen die last hadden van een stijve nek. Dat we ons geen zorgen maakten over trapjes, drempels, hellingen, grint en afstanden. Dat de term 'dwarslaesie' bij mij alleen bekend was omdat ik een collegaatje had waarvan haar man een dwarslaesie had. Dat rolstoelen, looprekken en allerlei medische meuk alleen iets was wat je in het ziekenhuis zag staan. Dat achteloze en domme opmerkingen zo van je rug afgleden omdat je wist wie het zei en het zelfs een glimlach op je gezicht deed toveren.

Alles veranderde na 12 december 2012. Niets is meer vanzelfsprekend. Voor alles moet je knokken en keihard werken. Maar het brengt ook duidelijkheid en intensiteit. Familiebanden zijn sterker dan ooit. Onze relatie is sterker dan ooit. En je weet gelijk wie je echte vrienden zijn. En neem van mij aan, dat is een heuse levensles. Ik ben soms super emotioneel hierdoor. Het voelt zo goed als je merkt dat mensen het oprecht goed met je menen.

Van de week keek ik een website genaamd http://www.wingsforlifeworldrun.com/int/en/
Ik kwam het toevallig tegen toen ik keek op de cauda equina website. Op 3 mei 2015 wordt een world run gehouden. Ja ook in Breda!! 'Running for those who can't" Op 36 locaties over de hele wereld wordt op hetzelfde moment gestart. En iedereen mag meedoen! De finish is onbekend. Een 'catcher car' rijdt een half uur na de start langzaam het zelfde parcour. Als de auto je inhaalt dan ben je over de finish. Voor de een zal dat na 2 km zijn, voor de ander is dat pas na 78 km! En dat allemaal om het Spinal Cord (ruggenmerg) research te steunen en geld binnen te halen. De volledige opbrengst (inschrijfgeld, donaties en de verkoop van sportkleding met het logo erop) gaat naar Wings for Life.



Het was altijd een ver van mijn bed show, maar het is nu griezelig dichtbij. Zonder al die onderzoeken en studies, was er nooit een lokomat uitgevonden. Was Chiel niet in de gelegenheid geweest om zo'n lokomat te gebruiken en was zijn herstel niet zo ver geweest en had hij misschien nog steeds in een rolstoel gezeten. Maar dat geldt natuurlijk voor elke gemene ziekte die je overkomt.

Het greep me echt naar de keel. Ik heb die avond in mijn eentje (Chiel zat in China) alleen maar gehuild achter mijn computer. Geen tranen van verdriet, maar tranen van geluk en dankbaarheid.
Voor ons is het nog 1 jaar te vroeg om mee te doen. 1) Een locatie dichtbij Hong Kong is Taiwan en die is al uitverkocht, 2) Het is al over 1 maand en om alles te regelen is dat te kort. Maar volgend jaar dan doen wij zeker mee!