Stil

Dit zijn vreemde dagen... De telefoon is stil...ik bedoel, de afgelopen 2 jaar hoorden we dagelijks hoe de situatie er voor stond. 

Het begon met het onheilspellende bericht dat er bij Andy acute leukemie was ontdekt. Alsof ik een bom op mijn hoofd kreeg. Vervolgens gingen alle zussen naar het UMC om geprikt te worden om er achter te komen of misschien iemand van de familie een donor kon zijn. 

Ik weet nog hoe ik heen en weer werd geslingerd qua emoties. Natuurlijk wilde ik, hoopte ik, dat ik of 1 van mijn 6 zussen deze taak op zich kon nemen maar wat als ik het ben? Chiel was net een half jaar verlamd. Hij kon nog niet alleen thuis in hongkong blijven. Hij kon niet eens zelf een boodschap doen, dus hoe moet ik dat probleem oplossen? Maar stel dat ik wel match met Andy, dan kan ik toch niet zeggen dat ik het niet wil doen? Zijn leven in mijn handen...ik heb in die periode slecht geslapen. Godzijdank werd mij die beslissing bespaart gebleven. Ik was geen match. Mijn zis Lody wel. 

Tijdens onze vakanties in NL probeerde ik haar te steunen, reed ik met Chiel langs klanten en kantoor, ging ik op bezoek bij Andy in het ziekenhuis en probeerde ik ook om thuis de boel draaiend te houden. Druk dus. 

In Hongkong voelde het anders. Het tijdsverschil van 6 uur zorgt ervoor dat je steeds achter de feiten aanliep. Drukke dagen met fysio, aquatherapie, doktersbezoek op de poli, 3 dagen per week op de fabriek in China zitten en het huishouden regelen plus proberen om nog gezellig te zijn, kostte flink veel moeite. En daar de onzekerheid vwb Andy boven op, was killing. 

Hierdoor nam ik elke avond mijn mobieltje mee naar bed. Je weet het maar nooit. Misschien gebeurt er iets en dan kunnen ze me niet bereiken. Dus 2 jaar lang lag dat mobieltje onder mijn kussen, liep ik het huis niet uit zonder telefoon. En als we naar China gingen voor het werk, vertelde ik dat aan de familie zodat ze dat wisten en niet de berichtjes op whatsapp, messenger of zo zetten. In China zijn die dingen namelijk geblokt en ik zie dan pas in HK wat ze wilden mededelen...en dan ben Ik misschien te laat...

En nu zit ik hier. In NL. En de tranen biggelen over mijn wangen... Wat dat betreft heeft mijn broer een goede tijd uitgezocht, geen gehaast met een ticket kopen, naar het vliegveld racen en gek worden in een 11 uur durende vlucht, maar het is stil. Heel stil. Te stil. En ik vind het oneerlijk. En ik ben boos. En ik ben verdrietig. 

Ik word gek van die oorverdovende stilte...