Rust zacht

De afgelopen week was er een om nooit te vergeten. We reden op en neer naar Nunspeet om nog zo veel mogelijk bij Andy te zijn in het hospice. 

De eerste keer dat we hem zagen was op dinsdagmiddag. Het was een sneller weerzien dan wij hadden verwacht want die nacht had hij een nieuwe bloeding gekregen...Hij lag op een kamer met uitzicht op de tuin rondom het gebouw. Mijn grote sterke broer, altijd verzorgd en stoer, leek ineens erg klein in dat grote bed bij het raam... Maar hoe ziek hij ook was en hoe vermoeid hij ook was door het over brengen van het UMC in Utrecht naar het hospice in Nunspeet, hij had een missie. Hij wilde een tv op de kamer. Zoals hijzelf zei, 'het is een saaie k-kamer!' Dus hij belde zelf met vrienden om te vragen of ze een tv konden brengen. Typisch Andy. En die tv stond 's avonds op zijn kamer! 

Het ging langzaam maar gestaag steeds slechter met hem. Kon ook niet anders, anders lig je niet in een hospice natuurlijk en hij kreeg geen behandeling meer. Dat wisten we ook. Maar het blijft toch schrikken als je weer hoort dat het weer slechter gaat. 

Alhoewel we zijn familie alle ruimte wilden geven om bij hem te zijn, wilde ik zondagmiddag toch nog even naar hem toe. Heel even maar. Even zijn hand vast houden en fluisteren dat ik van hem hou. Na 20 minuutjes zijn we weer vertrokken. Ik was er kapot van toen ik hem zo zag. En Marrie, zijn vrouw, zat naast zijn bed. Haar hand op zijn hand, zachtjes wrijfend en zijn haar goed strijken...

Dat was de laatste keer... Op dinsdagmiddag is Andy overleden. Rustig  ingeslapen met zijn dierbare familie om zijn bed. 

Hij heeft rust gekregen. Hij hoeft niet meer te vechten. Het is beter zo. 

Rust zacht lieve broer. Ik mis je nu al.