Daar was ik weer!

De tijd gaat zo snel! We zijn alweer een week in NL en het voelt alsof we gisteren pas zijn aangekomen. 

Het eerste weekend was familie weekend. Remy, Rachida en Leena kwamen gelijk, Ben en Selena ook en Linn kwam ook nog langs. Super gezellig! Lekker met z'n allen aan de lasagna en genieten van het thuis zijn. 

Maandag ging Chiel gelijk aan het werk en ik kreeg Lody op bezoek. We zijn naar Nijmegen gegaan en lekker over de markt geslenterd. Altijd leuk! 

Dinsdag qas Chiel weer de hort op en ben ik begonnen met schilderen. Ik was de vorige keer al begonnen met het houtwerk maar dat ging niet snel omdat Andy steeds zieker werd en later tijdens ons bezoek overleed. De gang was klaar en nu verder met de kelderdeur en de ruimte bij de openhaard. 

Ik zag enorm op tegen het schilderen can het schrootjes plafond maar achteraf viel dat best mee. 

Woensdag was Chiel Weer onderweg en 's avonds zijn we naar Nunspeet gegaan.

 Eerst bij Arlene eten, toen Marianne ook opgehaald en door gereden naar de kerk qaar een herdenkingsdienst werd gehouden voor alle mensen die recentelijk waren overleden in het Hospice. Daar ontmoeten we Marrie, Martine en Gerben. Het was een prachtige maar heel emotionele dienst we  waren echt blij dat we waren gegaan. 

Donderdag ben ik verder gegaan met schilderen, ben ik nog naar de kapper gegaan, was Chiel weer naar het werk en ben ik 's avonds nog met Ben naar Boxtel gereden om een commode op te halen voor de kleine. Heel leuk om te doen! 

Vrijdag kwam Linn mosseltjes eten, heb ik geverfd en kon Chiel eindelijk een dagje aan zich zelf besteden. Stukje gefiets en oefeningen gedaan. s Avonds kregen we bezoek van Tim en Manon. Ontzettend gelachen en voordat we het doorhadden was het 4 uur s ochtends! Of het ook gezellig was! 

Zaterdag kwamen de kids en Lody weer op bezoek. Er stond een bbq gepland. Heerlijke spareribs en kippenpoten! Natuurlijk veel te veel gemaakt dus iedereen kreeg een voedselpakket mee naar huis. 

Zondag in de loop van de dag vertrokken de kids weer, zijn we nog op bezoek gegaan bij Linn om haar nieuwe kamer te bewonderen en zijn wij op bezoek gegaan bij Mickey en Jaap! Kon nog net voordat zij weer naar Vancouver zouden vertrekken. Het was zo leuk om ze weer te zien! 

Maandag ging Chiel weer naar het werk en ben ik verder gegaan met verfen. Linn kwam eten en s avonds kregen we bezoek van Mari en Yvon. En vandaag, dinsdag is Chiel weer op stap en ben ik weer bezig met verfen. Pfff.  

De rest van de week zit zo goed als vol gepland. Maar dat is helemaal niet erg! Dat is juist gezellig! En het zonnetje schijnt! Wat wil een mens nog meer! 

We zijn er!

Afgelopen vrijdagavond zijn we naar het vliegveld gegaan samen met Jos. Hij vloog toevallig ook naar NL en wat waren we daar blij mee. Chiel's fiets moest ook mee en die koffer is groot en lichtelijk onhandig. Jos sprak met ons af om 9 uur want hij dacht dat hij daarmee genoeg tijd had om zijn spullen in te pakken, nog te douchen en ook nog te eten. Het pakte een beetje anders uit...

Het bleek dat hij ook nog 2 dozen bol met spul moest meenemen van HK naar NL. Dus dacht hij slim te zijn om dat eerst te gaan inchecken bij de airport express. Dan waren zijn spullen al uit de weg en dan konden onze 3 koffers gewoon de taxi in. Alles ging perfect totdat hij bij de taxi opstap plaats kwam. Een hele lange rij mensen stonden te wachten... Dus dacht hij dan neem ik wel de metro. Maar die halte is best een flink eind lopen. Dusom half 9 kregen we bericht. 'Ik ben onderweg en ga eerst even douchen en dan kom ik eraan!'  

Helemaal oververhit stond Jos voor de deur om 9 uur. Zijn airco thuis is kapot.  

Enfin alles de lift in en op weg naar het vliegveld. Beetje hangen in de lounge en om half 12 moesten we in checken. Gelukkig kreeg Jos een upgrade en kon hij languit bijkomen. Dat had hij zeker verdient! 

En toen zaten we in het vliegtuig te wachten totdat we mochten opstijgen. Ik denk dat we wel een uur moesten wachten en dat is best pijnlijk omdat we ook nog eens hoorden dat deze vlucht bijna 13 iur zou duren! Normaal is het 11 uur. Dus alles bij elkaar 3 uur langer zitten in het vliegtuig, blah! We zagen in het vliegtuig al dat we vertraging van 1 uur zouden hebben en dat dus de aankomst in Amsterdam een uur later zou zijn. 

De vlucht zelf ging lekker. Het was lekker rustig en iedereen sliep. Soms heb je van die vluchten dat mensen heen en weer blijven lopen, kindertjes huilen en lampjes aan en uit flitsen maar dat was deze keer niet het geval. 

En toen kwamen we aan op Schiphol. Natuurlijk op de baan die het verst weg is dus 20 minuten taxien naar de gate. Ook daar duurde het weer even voordat de slurf aan het vliegtuig was gekoppeld maar nu mochten we dan toch eindelijk naar buiten lopen. Jos was heerlijk uitgerust en vertelde dat hij vast zou dootlopen om zijn en onze bagage van de band af te halen. Nou, zover kwam hij niet en wij niet. 

Ze zijn namelijk al een tijdje aan het verbouwen op Schiphol en langzaam maar zeker moeten passagiers door nieuwe hallen, nieuwe deuren en nieuwe gangen lopen. Ik bedoel, ik snap best dat het allemaal nog niet vlekkeloos gaat.  Maar het is wel erg zuur om eindelijk die slurf te mogen inlopen en dat de klapdeuren dan op slot zitten!! Absurd! In zo'n vliegtuig zitten toch al gauw 300 man en die stonden nu allemaal voor een dichte deur! En natuurlijk was er niemand in de buurt die de deuren kon openmaken! Dus weer 20 minuten wachten! 

Maar goed toen de beveiliging zich eindelijk liet zien, gingen de deuren open en konden we naar de douane. Jos liep vast vooruit...

Hoe groot was onze verbazing toen wij aankwamen bij de douane en daar een absurde lange rij stond te wachten, en Jos dus ook, omdat er slechts 3 hokjes open waren voor 800 passagiers! Prachtig nieuwe grensovergang en met wel 10 balies en 4 automatische balies om zelf door heen te gaan. Maar helaas. Onze douane beambtes deden er maar 3 open. Je snapt natuurlijk wel hoe blij al die passagiers waren! 

En het invalide kanaal, in het leven geroepen zodat mensen die slecht ter been zijn, niet zo Lang hoeven te wachten omdat ze dat niet volhouden, dat kanaal stond vol met mensen die niet, ik herhaal, niet invalide zijn! 

Super goed geregeld dus. 

Ik denk dat hier en daar er nogal wat punten zijn die aan verbetering toe zijn. Net zo als het onduidelijk aangeven in welke rij je moet staan als je NIET uit Europa komt. In de tijd dat wij er stonden te wachten waren er zeker 20 man die al die tijd voor niets hebben gewacht en daarna dood leuk naar een andere rij werden gestuurd. Ik zeg, zet een bordje extra neer en gebruik een groter lettertype. Al met al weer 30 minuten extra vertraging! 

Toen wij eenmaal door de douane waten gelopen stond Jos al klaar met alle bagage. Hij een kar vol en wij een kar vol. we namen afscheid en liepen richting de uitgang. En daar stond een legertje douane klaar om weer mensen uit de rij te plukken om in de koffers te kijken. Deze keer konden wij wel doorlopen maar helaas Jos niet. Hij mocht gezellig mee. Voor Jos weer een extra 20 minuten vetraging plus een boete. Echt boffen. 

Jacq, chieL's zus, stond te wachten en met haar hebben we nog een bakkie gedaan. En nadat we de auto hadden opgehaald konden wij dan eindelijk naar huis! 

En alle kids waren er! Heel gezellig. Frietjes werden gehaald, Leena, Rachida en remy bleven slapen, voetbal werd gekeken en de Albert Heijn weer bezocht. We zijn weer thuis! En Chiel weer aan het werk! 

Tot morgen!

De afgelopen week was best druk.

Chiel zat in China en kreeg daar bezoek en ik was alvast begonnen met koffers pakken. Tussendoor kwamen vrienden aan in Hong Kong die ik kostte wat het kost op wilde halen van de airport, moest ik op zoek naar Chinese munten omdat de secretaresse uit NL daarom had gevraagd, ben ik op bezoek geweest bij vrienden die een schattig appartementje in Northpoint hebben gehuurd voor de tijd dat ze hier zijn, hadden we het half jaarlijkse kantoor-etentje bij de vegetariër in Mongkok en zijn we nog naar fysio geweest. Natuurlijk moest het huis ook nog schoon, de was gedaan worden en de koelkast leeg gehaald worden en vuilniszakken naar de stort.

 

Alles is ondertussen klaar behalve dan de laatste dingen die nog de koffer in moeten maar nu nog aan de waslijn hangen. Chiel komt vanmiddag iets eerder naar huis. Gelukkig. En dan om 9 uur vanavond vertrekken we met koffers en Jos, jazeker hij vliegt tegelijk met ons terug, naar Kowloon Station om op de trein te stappen naar het vliegveld. Heerlijk!

We zijn er helemaal aan toe om iedereen weer in de armen te sluiten. We willen de nieuwe kamer van Linn zien, kijken hoe zwanger de schoondochters zijn, Leena verwennen, de familie op zoeken en hangen op de bank. Heel even maar want Chiel gaat natuurlijk gelijk maandag aan het werk. Alle afspraken zijn gemaakt en de 3 weken in NL ( 19 sept tot 9 okt) staan al prop vol. En als we dan terug zijn in HK komen de eerste bezoekers alweer binnen druppelen. Never a dull moment, zeg maar.

Maar voor nu eerst maar lekker naar huis. Morgenochtend om half 7 staan we er weer.
Tot morgen!

Lamma Island

Lamma Island. Het op 2 na grootste eiland van Hong Kong. Ongeveer 6 km lang en op het breedste punt 2,5 km breed. Behalve de in 1972 gebouwde Lamma Power Station, die HK island voorziet van stroom, is het zo goed als 'unspoiled'. Er rijden geen auto's en heeft ongeveer 5000 inwoners.

Ik kan me niet heugen wanneer we voor het laatst naar Lamma zijn geweest. In ieder geval de laatste 3 jaar niet, niet sinds Chiel een dwarslaesie op liep. Alleen al op de boot komen was niet te doen. Maar alles gaat beter de laatste tijd dus waarom niet eens proberen?

Vorige week afgesproken om eens met z'n allen daar te gaan eten. En zo geschiede.
Wij zouden pas in de middag er heen gaan en de rest zou eerder gaan om naar het strand te gaan en over de berg te gaan lopen. Gelukkig zijn er 2 pieren op Lamma. Eentje is bij Yuen Shue Wan, en die moeten we dus niet hebben, en de ander is bij Sok Kwu Wan en die is lekker dicht bij de visrestaurantjes.

Het was prachtig weer. Zo'n 30 graden, lage luchtvochtigheid (yoehoe!) en een zonnetje. Chiel en ik vertrokken vanaf Central met de ferry. 30 Minuten later werd er aangemeerd en alle dagjes-toeristen liepen in een lang lint de boot af.

We hebben langzaam aan gedaan. Beetje rond kijken, glaasje watermeloensap gedronken, staren over de baai, wierookstokjes aangestoken bij de tempel en wachten op de rest.

Nadat we weer verzameld waren werd het tijd om de inwendige mens te voorzien van een goddelijke maaltijd. Zalig. Ik bedoel, seafood in alle vormen en maten staat bij mij echt op nummer 1. Garnalen, clams, kreeft, squid, heerlijk!

Na de maaltijd zijn we met z'n allen de ferry van het Rainbow Restaurant op gaan. Daar hadden we ook gegeten en zij hebben een ferry service die gratis is als je daar hebt gegeten. En het beste is dat ze je afzetten in Tsim Sha Tsui dus dan ben je er ook gelijk!

Ik vond het best een beetje eng omdat de zee wat ruwer werd en Chiel's balans best beter is dan voorheen maar nog steeds niet optimaal is. En we moesten ook nog een trapje op om boven op het buitendek te zitten. Gelukkig waren er 2 sterke kerels bij dus mocht het fout gaan dan konden zij Chiel nog opvangen. Maar het was echt genieten van de ondergaande zon...

Maar omdat ik nogal gauw last heb van zeeziekte, is buiten zitten op een boot, voor mij beter dan binnen. Vandaar dat Chiel moest klimmen maar het ging perfect! Maar ik zei al dat de zee ruwer werd...nou ik dacht dat we in een wasmachine zaten! Jemig. Enorme golven, harde wind en iedereen die iets in de kast had liggen wat dreef, was nu op het water. Het was superdruk op het water!

De zee werd helemaal ruw toen we de haven in voerden. Daar heb je sowieso al last van verschillende stromingen. Maar deze keer was het te gek voor woorden. Ik bleef stug naar de horizon staren om niet ziek te worden. Tjonge. Zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt!

Maar we hebben het gered en al het heerlijke seafood bleef keurig binnen. Bij het van de boot af gaan was het even spannend voor Chiel. De stap was net te hoog, maar ook dat lukte! Nu nog de Avenue of Stars aflopen, bakkie koffie bij Wooloomooloo plus appelkruimel gebak MET slagroom en daarna lekker naar huis. Wat een heerlijke dag was het!

Onderzoek

Gistermorgen zaten we samen in de taxi naar het Kowloon Hospital. We waren benieuwd naar hoe het onderzoek zou gaan wat Eddy wilde afnemen. Het was nog lekker rustig in de gym. Dat is ook wel eens anders. Dan zitten overal mensen te wachten totdat ze worden opgeroepen. Maar vandaag niet. Lekker.

Wat minder lekker was dat al het personeel heftig op kauwgum zat te smakken. Bah. Volgens mij weet geen 1 Chinees hoe je met kauwgum moet omgaan. Soms zit je in een taxi waarbij de chauffeur met enorme halen en open mond hardop zit te smakken. Ik zeg je, daar word je niet blij van.

Chiel ging eerst lopen op de lokomat. Zijn linker been werd met een elastiek vastgebonden aan een paal en dan moet hij rustig maar gefocust doorlopen. In de spiegel kijken hoe hij zijn voet neerzet en als het kan zonder vast te houden aan de leuningen. En dat gaat al heel goed. Hij loopt soms 20 minuten zonder vast houden!

Toen moest Chiel staan naast de lokomat met Eddy. Buigen, strekken, rondjes draaien, op 1 been staan en nog meer van die oefeningen. Daarna hetzelfde maar dan met ogen dicht. Dat gaf meer onbalans maar het ging in vergelijking met maanden geleden, echt een stuk beter! Eddy was blij, Chiel was blij en ik was blij! Vervolgens moest Chiel voor het wandrek staan en zonder handen zijn linker en dan rechter voet optillen en op de derde tree zetten. Het ging super goed. Je vergeet soms waar je vandaan komt en dan ben je een beetje ontevreden met wat je al kan, maar bij zo'n test wordt het weer glashelder. Het gaat langzaam maar het gaat nog steeds vooruit!

Het was ook de 200ste keer dat Chiel fysio kreeg als out-patient van het Kowloon Hospital! Een heus jubileum! Ik weet niet of we daar blij mee zijn want eigenlijk wil je maar 20 keer fysio en daarna weer opstaan en doorgaan met je leven maar we zijn wel heel blij dat het ziekenhuis Chiel in ieder geval niet opgeeft en gewoon doorgaat tot dat hij weer kan opstaan en kan weg lopen!

Heb uw naaste lief

Een van de voordelen van het wonen in het buitenland is dat je je kan afsluiten van sommige dingen. Ik krijg de helft niet mee van wat er in NL en/of Europa gebeurt en hoef me daar dan ook niet druk om te maken. Politiek heeft me nooit geïnteresseerd. Het is een noodzakelijk iets. En, zo dacht ik, gelukkig zijn er mensen die daar wel druk mee zijn. Ieder zijn ding.

Maar de laatste weken worden we hier ook overspoeld met krantenberichten, tv beelden en documentaires over vluchtelingen en vluchtelingenwerk. Zien we hier ook hoe de bootjes vol met vluchtelingen aanspoelen op stranden, hoe vluchtelingen worden behandeld als vee, maar ook hoe ze binnen gehaald worden in Duitsland. Hoe mensen worden bang gemaakt omdat er IS-strijders onder de vluchtelingen zouden zitten, hoe de lichaampjes van levenloze kindjes in de branding liggen...

Want over de rooie gaan omdat vluchtelingen geen voedingspakket aan willen nemen omdat het niet halal is, is moeilijk te begrijpen voor mensen die niet eens weten wat halal is. Maar gaan ze op vakantie naar het buitenland, dan nemen ze het liefste de piepers, pindakaas en hagelslag mee, want wat ze niet kennen, lusten ze niet. En dan die berichten op social media! Je schaamt je soms dat je ook deel uitmaakt van het menselijk ras. De commentaren zijn schokkend. Als je niet tenminste 2 keer in je commentaar vloekt of iemand uitscheld vanwege zijn afkomst, of ze de schuld geeft van jouw ellendige leven dan tel je niet mee. En dat deze mensen geen paspoort hebben is niet zo raar. Zou het zo kunnen zijn dat hun huis plat is gebrand of gebombardeerd? Afschuwelijk.

Wat is er toch gebeurt met 'heb uw naasten lief' of 'wat u niet wilt wat u geschied, doe dat ook een ander niet' ? Deze mensen vluchten vanwege oorlog! Ze komen echt niet zomaar Europa in omdat ze zin hebben in verandering. Maar iedereen probeert het vege lijf te redden. Opa's, oma's, vaders, moeders, kinderen, kleinkinderen. Denk je nou echt dat ze op zo'n gammel bootje met 300 anderen voor de lol de oversteek maken? Denk je niet dat zij ook zien dat het gevaarlijk is en dat ze misschien wel verdrinken? Denk je nou echt dat ze huis en haard verlaten zodat ze 'jouw baan willen inpikken'? Of kan het zo zijn dat ze ten einde raad zijn. Dat ze met de handen in het haar zitten en dat ze nergens meer veilig zijn en dat ze voortdurend in angst leven.

Een voordeel is dat je zelf voelt hoe het is om in het buitenland te wonen en hoe het gast-land omgaat met zijn buitenlandse inwoners. Ik denk dat heel wat mensen daar beter van zouden worden als zij zelf zo'n ervaring zouden meemaken.

Stel je voor dat mijn ouders niet waren opgevangen in Nederland na de tweede wereldoorlog toen ze allebei maar op verschillende plekken met hun eerste kindje hadden vastgezeten in een Jappenkamp...Het is niet voor niets dat ze nooit iets hebben verteld over hun ervaringen...

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat al deze mensen die zo keihard zijn in hun commentaren en menselijkheid vreemd zijn, nooit voor hetzelfde dilemma komen te staan zoals deze vluchtelingen.

Fysio update

Vanmorgen was het weer tijd voor fysio. 2 Keer in de week gaan we er samen naar toe. Van half 9 tot half 10. En om 10 uur zit hij weer gewoon achter zijn bureautje.

Chiel geeft zich steeds 200% maar zo af en toe heeft hij er ook genoeg van. Hij ziet dan zelf haast geen verbetering. Volgens hem duurt het te lang, zit er geen vooruitgang meer in en moet hij maar genoegen nemen met wat hij nu kan. Onzin. Totale onzin! Ik hou hem een spiegel voor. 'Kijk waar je vandaan komt, kijk wat je nu allemaal al kan, niet opgeven, gewoon door gaan!' Maar ik begrijp het wel dat hij soms zo denkt. Je werkt je een slag in de rondte, stopt al je tijd en energie er in maar soms wordt het zelfs voor de grootste optimist en liefste man die ik ken, even te veel.
Domme ondoordachte opmerkingen, niet gestaafd door enige onderbouwing of research en met een absoluut minimum aan empathisch vermogen, werken niet mee dan. Laat ik het daar maar bij houden.

Iemand die wel begaan is met zijn lot is Eddy, de fysiotherapeut. Hij blijft Chiel motiveren, prikkelen met nieuwe uitdagingen, complimenten geven, de situatie uitleggen en hem steunen. Vanmorgen toen Chiel weer op de lokomat stond, vertelde Eddy dat het erg goed ging. Dat hij duidelijk verbetering ziet maar dat sommige dingen gewoon tijd nodig hebben. Chiel's operatie was op niveau L1/L2 (lumbale wervels op niveau 1 en 2) maar, zo zei Eddy, tijdens zo'n operatie krijgt het gebied rondom het trauma natuurlijk ook een dreun. Die zenuwen raken ook beschadigd en voor Chiel's conditie wil het zeggen dat T12 (thoracale wervel op niveau 12) ook beschadigd is/was. Volgens Eddy moet je een jaar therapie nemen per ruggenwervel (de zenuwen die er door heen lopen) die beschadigd is. Als je dus gaat tellen naar beneden, heeft Chiel na bijna 3 jaar, nog zeker 4 jaar te gaan. Volgende week krijgt Chiel weer een assessment om te kijken hoeveel beter het is geworden. Want dat staat vast voor Eddy. Chiel boekt vooruitgang en wordt beter!

 

Het linker plaatje laat ook goed zien welke gebieden in verband staan met welke ruggenwervels. Chiel's heupen zijn sterk geworden, T12 en L1, maar zijn enkel is nog zwak en zijn linker voet nog zo goed als ongevoelig, L5 en S1 en S2, dus het komt wel maar het duurt nog even.

In ieder geval geven wij de moed niet op. Na 2 jaar en 8 maanden mag je best even het hoofd laten hangen, maar niet te lang. Opstaan, alle slechte vibes van je afschudden en door gaan. Vooral door gaan. Er staan straks 3 kleinkindjes te trappelen om met opa te spelen!

11 Jaar

11 Jaar geleden stonden onze koffers ingepakt te wachten om de grote oversteek te maken naar het verre oosten. Wie had dat nou gedacht dat we hier al zo lang wonen.
Ik hoor Berry nog zeggen ' je moet hier in ieder geval 1 jaar blijven hoor!' en dat ik het Spaans benauwd kreeg bij zo'n ultimatum. Maar ik denk dat we onze afspraak nu ruim zijn nagekomen. 11 Jaar alweer... wauw.

Ik heb voor de lol het eerste postje maar eens geplaatst.

Wednesday, September 22, 2004

We zijn er!

Na een nogal vermoeiende reis van ongeveer 20 uur (amsterdam-bangkok,
bangkok-taipei, taipei-hongkong, hongkong-shenzhen) zijn we aangekomen op de
plaats van bestemming.
Eerst zijn we naar het Wuzhou hotel gegaan, ingechecked en toen met de
collega's van de office wezen eten in de wijk Shekou. Erg lekker gegeten en
alvast de eerste indrukken aan het verwerken.

De stad is nogal chaotisch (10 miljoen inwoners!) maar na enkele dagen raak
je er steeds meer aan gewend.
Zodra we eens digitale camera gekocht hebben zullen we er zeker foto's van
op de site zetten. Het lijkt of niemand zich aan de verkeersregels houdt. Zo
kom je gerust op de snelweg ineens een voetganger of een fietser tegen die
in tegenstelde richting fietst! Wij schrikken ons dood maar de taxichauffeur
wordt er niet warm of koud van. Zo beginnen ze ook meerdere banen te
creeeren als ze vinden dat het verkeer te sloom rijdt. Onvoorstelbaar!

De hitte is een ander verhaal. Voor de chinezen wordt het al fris terwijl
wij lopen te puffen. Vooral de vochtigheidsgraad nekt je. Vooral kalm aan
doen en niet te hard lopen.

Vandaag hebben we een echte Starbucks ontdekt in het hartje van het centrum!
Chiel was helemaal opgetogen. Echte goede koffie is hier een zeldzaamheid!

Wat ook heel leuk is, is dat de kindjes van ongeveer een jaar of 6, zodra ze
jou zien, hard "Hello" roepen! Ze krijgen al wat engelse les en zo proberen
ze alvast te oefenen. Ik vind trouwens dat de chinezen die wij tegen kwamen,
allemaal erg vriendelijk en hartelijk zijn. Niemand begrijpt wat je zegt
maar ze blijven lachen!

Lobster!

Het is alweer september. De R zit in de maand en de beste tijd in Hong Kong komt voorzichtig om de hoek kijken. Ik bedoel met beste tijd natuurlijk het weer. We merken het al dat meer en meer aangenaam wordt om buiten te zijn. De sidderende hitte is niet meer elke dag, je spijkerbroek blijft niet constant plakken aan de lijf en ik merk dat ik zelfs nu en dan de airco uit zet! Heerlijk!

Vorige week hadden we weer eens zin om de bbq aan te steken. Jesse was alleen want Mabel zat in Rome, en ik kreeg een telefoontje van Mark en Kazuko om te vragen of we zin hadden om uit eten te gaan, dus de uitnodiging met een tegen uitnodiging gestuurd, en ze kwamen inderdaad naar ons huis om te gaan bbq-en.

Moet wel zeggen dat we vooraf eerst een tijdje hadden gewhatsapped met Jesse. Hij wilde namelijk het spul halen wat op de bbq moest. We konden hem met moeite overtuigen dat we met z'n drietjes echt niet zo veel nodig hadden. Gewoon een visje is meer dan genoeg. Maar toen ik hem doorgaf dat Mark en Kazuko ook zouden komen eten, toen ging hij los!

Hij nam de rolls royce onder de visjes mee. Hier noemen ze het "tooth fish". Ik heb zelden zo'n heerlijke vis gegeten! Haast geen graten, heerlijk dik en vol met vlees. En al zeg ik het zelf, we hebben de art of cooking fish on the barbie, aardig onder de knie. Maar nu had Jesse zelfs 2 levende lobsters mee genomen! Ze moesten alleen nog effe gekild worden...

Ik moet zeggen dat ik enorm blij was dat Jesse deze taak op zich nam. Op tv ziet alles er stukken makkelijker uit dan hoe het gaat in het echie. Ik had ondertussen eens op internet gekeken hoe je een kreeft op de bbq moet klaarmaken, kruidenboter dus. Het was H E E R L I J K!

En Kazuko, bijna 8 maanden zwanger, zat te genieten. Wij allemaal trouwens ;-) Ik had nog een gegrilde groenten taart gemaakt en op verzoek de pavlova! Een heus feestmaal.

Alleen werkte het weer niet mee. Het was de hele dag heerlijk buiten maar toen we eenmaal aan tafel zaten op het balkon, toen werd het zo ranzig heet en klef dat we de koffie binnen in de airco hebben genomen. Te warm. We zagen er allemaal uit of we wel een verkoelende douche konden gebruiken.

Maar of het ook gezellig was!