Heen en weer

Het is weer ouderwets heen en weer rijden. Van klant naar collega, van collega naar familie, van familie naar vrienden en dan het rondje weer opnieuw. 

Tussen de bedrijven door probeer ik nog boodschappen te doen, het huishouden te runnen en zo af en toe ook nog te genieten van het thuis zijn. 

Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik geniet volop en vind het super om iedereen te zien, maar vandaag heb ik even iets voormezelf  gedaan. Ik ben met Lody naar de Ikea gegaan! Heerlijk. Lekker neuzen en bijpraten. 

Mijn missie was om iets leuks te halen voor Leena zodat ze bij ons thuis ook lekker kan spelen. En dat is helemaal gelukt met een keukentje. Chiel heeft de hele middag met Linn en Ben het keukentje in elkaar gezet. 

Het is tenslotte een keukentje van Ikea. Maar het resultaat mag er wezen. Superschattig! 

Ben erg benieuwd hoe Leena gaat reageren als ze het ziet! 

En morgen krijgen we visite van Mickey en Jaap!  

De kerstdagen

Zo. Nadat Chiel ziek werd, en gelukkig opknapte na 2 dagen, lag ik gevloerd op bed. Heb me zelden zo ziek gevoeld. Ik hield niets binnen en mijn hoofd bonkte dagen aaneen. 

Zo kon ik helaas niet bij mijn broer op bezoek. Was ik eindelijk terug in NL en op rij-afstand, nu kon en mocht ik nog niet op bezoek. Hij is nog steeds zwak. Het laatste wat ik op mijn geweten wilde hebben was dat ik hem zou aansteken en weer ziek zou maken. Ondertussen heb ik hem opgezocht en weer vast kunnen houden. Het was een emotioneel weerzien. En sinds afgelopen vrijdag is hij weer thuis! 

Net voor de feestdagen stond het jaarlijkse etentje gepland van het werk in Elburg. Altijd leuk om iedereen weer te zien. We hebben afscheid genomen van 2 collega's die een andere weg inslaan en kennis gemaakt met 2 nieuwe collega's. Ik heb een gezellige avond gehad en heerlijk bijgepraat met Karin en Mirjam. Wel weinig gegeten want mijn maag was nog steeds van slag. 

De kerstdagen thuis waren als vanouds. Super gezellig, heerlijk gegeten en ontzettend genoten van de familie en kleine Leena. 

En vanmorgen keken we verbaasd op. Het was wit! 

En het sneeuwt nog steeds! 

Het bos in

We zijn er! Heerlijk om weer in het koude natte Nederland te zijn. De reis ging voorspoedig. We hadden wel wat vertraging maar ach, wat maakt het uit. 

En de verrassing was groot toen we de aankomsthal binnen stapten. Simone, Lody en Jacq stonden ons op te wachten! Super gezellig! Het maakt echt een verschil als je opgewacht wordt. 

Chiel heeft trouwens alles zelf gelopen op het vliegveld in Hongkong en op Schiphol. Hij was reuze trots dat hij zonder rolstoel de lange gangen door liep. 

Woensdagavond gadden we gelijk een huis vol. Alle kids en Leena waren er. En die kleine wordt met de dag bijdehandter en liever! Ze is een schatje! 

Donderdag ging Chiel al op klanten bezoek. Kan nog net even voor de kerstvakantie. En vrijdag zou hij alleen op pad gaan naar kasteel Staverden. Daar zit tegenwoordig het nieuwe kantoor van het bedrijf. Maar 's ochtends voelde hij zich niet zo lekker. Hij was misselijk en zijn been deed pijn. Maar er stond een vergadering gepland. Oplossing: ik zou rijden en mee gaan. Net als dat we in China doen. 

Na ruim 5 kwartier stonden we dan voor Kasteel Staverden. Prachtig kasteeltje. Midden in het bos. Het was bij mij niet opgekomen dat je daar kantoorruimtes zou kunnen huren, laat staan dat je daar een kantoor hebt, maar prachtig hoor. Zeker als je geen last hebt van een dwarslaesie. Voor minder valide mensen, geen goed plan. 

Het begint er al mee dat je de auto een rot eind van de voordeur op de parkeerplaats moet zetten.  Nou konden wij wel door de poort omdat hij geopend werd door een collega, maar je auto daar laten staan mag niet. Dus Chiel er uit, en toen kwam het volgende obstakel. Grind. Prachtig om te zien maar voor Chiel een crime. Hij zwikt gelijk door zijn enkel. Net zo als die statige trap voor de voordeur. Prachtig om te zien maar erg onhandig als je een verlamd been hebt. Ze hebben wel trapleuningen maar die kan je niet gebruiken vanwege de plantenbakken die daarvoor staan. 

Ik reed de auto naar de parkeerplaats. Ik parkeerde de auto en toen begon mijn natte gang naar het kasteel. Alle romantische met split belegde paden, waren veranderd in rivieren. Lekker. De hele dag natte voeten. En het grasveldje naast de paden waren sompig en drassig. Enfin, ik stond eindelijk binnen in het kasteel. Bruin, statig, hout, een ridder en om het compleet te maken, een statige trap. Ze hebben het kantoor op de eerste verdieping. 

Chiel heeft de vergadering bijgewoond. En toen zei hij, ans we moeten gaan. Ik voel me niet lekker. Ik sprak af met een collega dat hij de poort weer open zou doen zodat ik Chiel weer zou kunnen oppikken bij de voordeur. 

Maar voordat we beneden waren, ging het mis. Chiel werd ineens erg ziek. Niets bleef binnen. Dan eerst maar de wc schoonmaken...

Ik weer de regen in om de auto op te halen, opnieuw natte voeten, chiel lijkbleek bij de voordeur, en de collega was ff vergeten om de poort open te doen. Fijn. 

Enfin, 1 ding is super duidelijk. Chiel kan niet in z'n eentje op kantoor komen. Godsonmogelijk. Heel pijnlijk om dat te moeten constateren 

En nu ligt hij al 2 dagen plat. Hij voelt zich stukken beter maar omdat hij in een kronkel heeft gestaan op het toilet, heeft hij waarschijnlijk spieren verrekt. Gevolg, de hele nacht en dag zenuwpijnen. Hij heeft er vannacht niet van geslapen. Hij schoot steeds overeind en is tenslotte maar op de bank gaan liggen. 

Hij voelt zich vandaag (zondag) iets beter. Gelukkig. 

I'm ready!

Na hectische dagen in Shenzhen en thuis in Hong Kong (bbq, koffers inpakken, huis schoonmaken, naar fysio en straks nog een laatste lunch met iemand van kantoor omdat hij vertrekt) ben ik er HELEMAAL klaar voor! Ik kan niet wachten om languit in dat vliegtuig te zitten, jazekers, we hebben de punten gebruikt voor een upgrade, en dan eindelijk te vertrekken naar NL!

We hebben de dagen afgeteld. En de dagen kropen voorbij. Bah. Dit was een te lange tijd weg van huis. Weg van de kids, weg van Leena, weg van Andy die heel erg ziek is geweest en nog steeds bezig is om terug te komen op zijn oude niveau, weg van mijn zusjes, weg van vrienden. Ik heb het wel effe gehad hier. Ik wil terug naar huis om iedereen in de armen te sluiten en met z'n allen kerst te vieren.

Morgenochtend om kwart over 6 landen we in good old Amsterdam. Eindelijk...

Uhm...ik moet nog effe een klusje doen voordat we vertrekken...Die schat van een man van mij is net op zijn bril gaan zitten...kan die niet tegen...die bril dan...eerst maar naar de brillenwinkel.

Vanavond naar huis! Jippie!! Flying home for Christmas!

Xmas BBQ's

We zijn weer thuis. We zijn 3 dagen in Shenzhen geweest. Voor Chiel was dit de laatste keer dit jaar. De laatste dingen werden besproken, de laatste vergaderingen zijn gehouden en wij hebben de laatste fried rice van het stalletje bij de fabriek gegeten. Tussen ons gezegd en gezwegen, ik kan ook geen fried rice meer zien! Begrijp me niet verkeerd hoor, het is erg lekker, maar als je elke dag als lunch fried rice eet, dan heb je op een gegeven moment de grens wel bereikt.

Op vrijdagavond stond er na het werk, een kerst bbq gepland. Ik hoef niemand te zeggen wie dat had verzonnen denk ik. Chiel natuurlijk. Hij is een echte bbq fan. En zelfs als het kwik daalt en alle Chinezen in winter sport kleding lopen, zelfs dan, moet er gebarbecued worden. Ze vonden het leuk hoor, maar ik zag hier en daar ook wel een wenkbrouwtje omhoog gaan.

Het kantoor was al helemaal in kerst sfeer. Jasmine had zich een slag in de rondte gewerkt om alles te versieren. Voor onze smaak misschien een beetje te, maar schijnbaar is dit de Chinese stijl. Ook in het hotel was er geen muurtje te bekennen waar niet iets van een kerstafbeelding was opgehangen. En elk bureau had zijn eigen sneeuwpop. Nog wel in plastic natuurlijk want anders worden ze vies.

Op donderdagavond werd alvast het dakterras in kerstsfeer gebracht. Overal slingers en lampjes. En een kerstman die stond te dansen. Echt geweldig.

Ik ben ook met Ivy, Jasmine en Will naar de Chineze Makro geweest. Ik moest mee van Echo zodat ik kon aanwijzen wat ik op de bbq wilde hebben. Ik keek mijn ogen weer uit. China is en blijft toch anders. Ingewanden, schildpadjes en een heuse krokodil lagen in de schappen. We hebben gelukkig wel wat normale dingen kunnen scoren ;-)

En wat een gezellige avond hebben we gehad! Het was voor iedereen de eerste keer dat ze buiten stonden te barbecuen in de kou, maar het was super! Ze hebben allemaal een geweldige tijd gehad. En wij? Wij hoefden helemaal niets te doen! Alles kwam naar ons toe! En het was ook niet steeds dezelfde persoon, ze zijn allemaal langs gekomen met een bordje eten. En de variatie was groot! Kippenvleugels, knakworstjes, aubergine, vis, lamssateetjes, tofu, mais, beef, lenteuitjes, het was er allemaal!

En iedereen kwam naar ons toe, om ons een fijne vakantie te wensen en om ons te vertellen, hoe blij ze waren dat Chiel weer bijna normaal kon lopen en hoe fijn ze het vonden dat hij weer wekelijks op de fabriek rondliep terwijl ze zagen hoeveel moeite dat kostte. Het was best emotioneel want deze dag was de 12 december. Het was op de kop af, precies 2 jaar geleden gebeurt.

Vrijdagavond hebben we nog in Shenzhen geslapen. Ik vind het maar niets om in het donker de snelweg op te gaan. Ik rij liever bij daglicht zodat ik de chauffeur in de gaten kan houden. Als iemand van jullie ooit in China naast een bestuurder heeft gezeten, dan snappen jullie precies wat ik bedoel. Je weet maar nooit wanneer de slaap invalt bij de chauffeur.

Zaterdag kwamen we aan in Hongkong. Ik dacht dat we rond 12 uur thuis zouden zijn, maar het werd bijna 2 uur later. Het was druk bij de grens. En onze chauffeur pikt altijd de rij die niet opschiet. We hebben bijna 2 uur in de rij gestaan.

Jesse kwam gelijk langs met Mabel. Zij hadden boodschappen gedaan voor de bbq. Jazeker, die avond hadden we nog een kerst-bbq! Gezellig met z'n zessen. Wij, Jesse en Mabel en Mark en Kazuko.
Ook dit was de laatste keer dit jaar dat we iedereen zouden zien.

En we hebben toch lekker gegeten! Zalm, zeebaars, steak en lamskoteletjes. Salade en gevulde tomaten, garlic bread en natuurlijk als afsluiter, de pavlova! We hebben gelachen, heerlijk gegeten, lekker bijgepraat en een glaasje of 2 gedronken. Het was een superavond!

Vandaag hebben we alvast de meeste spullen bij elkaar gezocht die straks in de koffer moeten. We hebben nog een stukje gewandeld, dimsum gegeten, boodschappen voor het avondeten gehaald en nu kijkt Chiel naar Ajax tegen Utrecht.

Nog 2 nachtjes slapen...

2 Jaar

Woensdag gaan we naar China voor 3 dagen. Het is ook de laatste keer voor dit jaar, voordat we terug vliegen naar NL om de kerst te vieren bij de familie. Omdat we op 12 december dus in China zijn en Youtube, Blogger en Facebook daar in de censuur zitten, post ik dit berichtje en video nu. 2 Dagen te vroeg.

Het is straks op 12 december, precies 2 jaar geleden dat ons leven veranderde. Chiel stond op van de bank, viel terug met een harde gil en vanaf dat moment hadden we het zelf niet meer in de hand. Ineens stonden er 4 paramedics in ons huis, lag een schokkende Chiel op de brancard en reed de ambulance weg met gillende sirene's.  Een lange operatie volgde laat in de avond.

Wat Chiel en mij het meest is bijgebleven, is het gesprekje wat we een paar dagen na die operatie hadden met 1 van de artsen. 'This is it Michael. Try to adjust because you will never walk again.' En daar konden we het mee doen... We keken elkaar aan vol ongeloof. We hebben het zeker niet goed begrepen, misschien is dit een gevalletje van 'lost in translation'.

We hebben elkaar toen plechtig beloofd, er alles aan te doen om in ieder geval positief te blijven, elkaar bij te staan en het beste uit ons leven te halen. Met of zonder rolstoel.

Gelukkig bleek later dat zijn dwarslaesie een incomplete dwarslaesie bleek te zijn! Er zou verbetering  kunnen optreden en de artsen zouden Chiel bij staan met alles wat er op dat moment voor handen was. Wil je 5 keer per week fysio? Dan krijg je 5 keer per week fysio! En we hebben ook nog een Lokomat en een zwembad! En echt, zonder de artsen van het Queen Elisabeth Hospital en de revalidatie artsen en fysiotherapeuten van het Kowloon Hospital weet ik niet of Chiel zo ver zou zijn dan dat hij nu is.

We hebben nog een lange weg te gaan. We zijn er nog niet helemaal. Het zou fijn zijn als vandaag of morgen, de blaas ineens weer gaat werken, de darmen weer doen wat ze zouden moeten doen, het gevoel weer terug zou komen in zijn linker onderbeen en de buik-bil-en rugspieren weer gingen werken. Alles doet het maar een beetje.

Maar dat gezegd hebbende, we hebben echt niets te klagen! We hebben al heel wat spul niet meer nodig. Weg rolstoel, weg looprek, weg brace, weg stok met 4 steuntjes. We zijn op de goede weg!

Om die bikkel van mij en jullie allemaal eens te laten zien, hoe goed hij vooruit gaat, en hoe hard hij wederom heeft gewerkt, heb ik weer een videootje in elkaar gezet van het afgelopen jaar. Ere wie ere toekomt. Ik ben super trots op hem!

Winter

Het is winter in Hong Kong.

De temperatuur is flink gezakt. Zo was het vorige week nog 26 graden en was het vandaag een zielige 11 graden. Voor ons Nederlanders is het nog heerlijk buiten. Je kan namelijk eindelijk eens buiten lopen zonder dat kleffe temperatuurtje. Maar voor de Chinezen is echt de winter ingetreden. Je ziet ze ineens buiten lopen met ijsmutsen, dikke wollen sjaals en van die noordpool windjacks met een dikke bonten kraag.

Iemand trek in een lekkere pan slangensoep?

Ook in de winkels willen ze je graag herinneren aan het koude weer. Zoals je in NL overal erwtensoep pakketten, voorgesneden hutspot en boerenkool kan kopen tijdens deze maanden, zo kan je in HK alles kopen voor de hotpot, staan de reclamebordjes met slangensoep weer voor de etalages in die kleine noedelshopjes en zijn de pakketten met voorgesneden groenten en medicinale kruidenpakketjes niet aan te slepen. 'To keep you warm inside!' En niet te vergeten de kleine warmte eitjes. Ze lijken op stenen, je doet er een zakje in die je moet knappen zodat het warm wordt, een sokje erover en voila. Je hebt 2 warme eitjes voor in je jaszak zodat je je handen kan warmen.

Ook zag ik borden waarop je vriendelijk er aan wordt herinnert om warme kleding aan te doen. Want het is koud mensen! Alsof je er zelf niet op komt om een warme trui aan te doen.

Chiel loopt nog steeds in zijn korte broek. Iets wat een Chinees niet kan aanzien! Het is koud, het is winter, zo wordt je ziek! Bij de voordeur van onze flat zeggen de bewakers elke morgen weer, it's too cold! terwijl ze wijzen naar Chiel's blote benen. Ook in het ziekenhuis vandaag, kwamen wildvreemde mensen naar mij toe. 'It's too cold for Michael! The temperature dropped! May be it's better to wear a long trouser.' Nee, echt?! Al die mensen zitten tijdens de fysio met hun winterjas op een apparaat! Wat eigenlijk ook weer niet raar is want ook al is het koud buiten, de airco moet en zal op invriezen staan.

In ieder geval, wij hebben we nu nog geen last van. Het zal straks best kouder worden en dan vooral in huis! Dat vind ik het ergste van de winter hier. Als het beton afkoelt, dan is het soms kouder in huis dan daar buiten. Ik heb het mobiele kacheltje inmiddels in de huiskamer gezet.

Ik vind het nu nog heerlijk. En vooral die 3 keer in de morgen dat ik ga hardlopen. Ik heb de training weer opgepakt. Ik begin weer bij het begin. 5 Kilometer hardlopen in 8 weken en dan 3 keer per week. Samen met mijn app van de personal running trainer en mijn muziek, loop ik 3 keer per week om 6 uur 's ochtends de boulevard op.  Ik was al veel verder, was zelfs begonnen met een training voor een halve marathon. Maar toen Chiel verlamd op bed lag, toen kon ik het gewoonweg niet opbrengen. Maar nu heb ik er weer zin in.

Bijpraten

Na het etentje bij Annie, kreeg Chiel last van een griepje. Een buikgriepje wel te verstaan. En dat is super vervelend. Voor ons is dat al lastig te combineren met werk maar voor Chiel is dat echt een ramp.  Zijn gevoel is nog steeds niet helemaal terug dus die maandag is hij thuis gebleven voor alle zekerheid. Eerst zou hij naar China gaan voor 2 dagen, maar als je naar het toilet moet wat zo'n 100 meter verderop is, is dat echt niet te doen.

Dinsdagavond kreeg ik de mannen te eten. Het was Jos zijn verjaardag. Kip, patat en appelmoes stonden op het menu. Een hele gezellige avond was het! En zij maar lachen over mijn selfie-stick, maar je maakt de leukste foto's zo! We hebben ook nog geproost op Mickey! Het was ook haar verjaardag!

Woensdagmorgen vertrok Chiel naar Shenzhen. Hij voelde zich stukken beter gelukkig. Ik ging die avond naar de verjaardag van Steve. Ze gingen het vieren in het Icon hotel met een etentje en ach, ik ben de rotste niet, ik offer me wel op ;-)

Vanmorgen ben ik lekker de hort op gegaan. Gewoon wandelen en neuzen en ik heb nog geluncht met Jesse. Hij gaat vanavond op vakantie en had al een beetje de vakantie kriebels. Jos zou in eerste instantie ook meegaan maar hij kreeg nog de PCCW op bezoek. En die kwamen natuurlijk niet op tijd. Nou ja.  Jos vertrekt vanavond weer naar NL. En dan zijn Chiel en ik weer alleen...

Volgende week ga ik mee naar Shenzhen voor 3 dagen. Dat is de laatste keer voor dit jaar want op 17 december vliegen wij naar Nederland! Yoehoe!!

Veel en vol

Er was vorige week afgesproken dat we zaterdagavond naar Annie zouden gaan. Ik denk van alle restaurants die we kennen, heeft die van Annie een speciaal plekje in ons hart. We kennen haar al jaren en hebben heel wat meegemaakt met haar. En als we het Indonesia Restaurant 1968 binnen komen lopen staat ze daar altijd ons te verwelkomen alsof we elkaar al jaren niet hebben gezien.
Nou moet ik wel bekennen dat we de laatste keer dat we daar met z'n allen hadden gegeten, ons niet meer konden herinneren...

Annie stond er. Dikke knuffels werden uitgedeeld en aan een lange tafel zaten Jesse, Mabel, Kazuko en Mark al te wachten. Maar dat vonden ze niet zo erg geloof ik. Een grote bak met kroepoek en satesaus stond voor hun neus. Wij hadden namelijk in het verkeer vast gezeten. Het verkeer moet op Central nog steeds om vanwege de demonstranten.

Het was zo gezellig om eens echt een avondje uit te zijn! Annie zorgde voor alles. We hebben geen menukaart ingekeken. De schaaltjes met al die lekkere hapjes werden een voor een op tafel gezet. En het was lekker! Tahoe goreng telor, nasi, sate natuurlijk, tahoe gevuld met garnalen, salades, vis, kip...er kwam geen eind aan! En dan heb ik het nog niet gehad over de flessen wijn en champie die maar bleven komen!

Het nadeel van al dat lekkers is dat iedereen veel te veel eet. De knoop van de broek moet echt los dan. En toen kwam er natuurlijk nog pisang goreng op tafel. Te lekker! Pas om 10 uur verlieten we het restaurant. Natuurlijk zagen we Jesse al gapen om 9 uur maar daar hebben we ons niets van aan getrokken. Hij had de hele dag als een rasechte Honky samen met Mabel in Ocean Parc rond gelopen. Tja en dat slenteren is vermoeiend.

Eenmaal thuis bleek wel dat we veel te veel hadden gegeten. Chiel had er enorm veel last van en kon niet eens in slaap vallen! Vandaag is er ook niet te veel uit onze handen gekomen. We zijn brak zoals men dat noemt. Beetje hangen op de bank. Straks komt Jos nog eten en morgen gaat Chiel voor 2 dagen naar Shenzhen.

Eitje!

Sommige dingen doen we samen, zonder dat het ons opvalt. Het is niet meer bijzonder dat Chiel een trap op en af kan lopen of dat hij alleen naar China gaat om te werken. Andere dingen zijn voor ons echt een mijlpaal. Eentje waar je bij stil mag staan en elkaar in de armen mag vallen. 'Jemig, nooit gedacht dat we dat weer zouden doen'. Vanmorgen was zo'n dag...

Sinds Chiel met de wandelstok loopt zijn we natuurlijk een stuk mobieler. Maar ook meer aan huis gebonden want 'even' lopen naar de Starbucks, is steeds net te ver weg. In de rolstoel konden we verder weg van huis.

We hadden een paar dagen geleden met elkaar afgesproken dat we vandaag (zaterdag) eens een stukje zouden gaan lopen. Het hoeft niet snel, het hoeft niet ver, we kunnen overal een pauze inlassen en een bankje opzoeken, maar laten we eens iets verder gaan dan het rondje wat we nu steeds lopen.

Zo gezegd, zo gedaan. Om half 11 vanmorgen liepen we deur uit. Chiel moest bij Smartone op Cameronroad iets vragen over zijn abonnement. Dat was gelijk een goed moment om onze horizon te verbreden. En omdat het nog zo vroeg was, zou het aantal winkelende Chinezen met oogkleppen voor, ook nog redelijk te omzeilen zijn.

Van ons huis naar Chatham road. Zebrapad over. Dan Cameronroad aflopen. Opnieuw zebrapad over. Winkel in. Daarna naar de bank om te pinnen. Toen Nathanroad op richting Isquare. We stopten elke 3 minuten om een dweilpauze in te lassen. Even een handdoek over dat kale koppie. Al denkt iedereen hier in HK dat het hartje winter is, de temperaturen zijn nog van dien aard, dat menig Nederlander er jaloers op kan zijn. 26 Graden!

Ja en toen stonden we voor de keus. Nemen we de lift of nemen we de roltrap. Ik persoonlijk ben als de dood voor de roltrap. Niet voor mezelf maar voor Chiel. De ene roltrap gaat ineens sneller als je ervoor staat en de andere niet. Kan hij balans houden? En het afstappen? Gaat dat zonder problemen? En als we weer naar beneden moeten? Gaat dat wel goed of valt hij ineens naar voren?

Chiel wilde de roltrap op. Komt goed zei hij. En inderdaad. Het ging perfect! Dat hebben we eerst maar gevierd bij Starbucks met een kopje koffie. Het voelde zo lekker maar het was ook zo vreemd om weer eens op een andere plek te zitten waar we een jaar geleden echt niet konden komen!

Toen zijn we natuurlijk een sportwinkel ingelopen. Dat kon niet uitblijven natuurlijk. Hij heeft weer een paar prachtige new balance schoenen op de kop getikt, want op gewone schoenen kan hij nog steeds niet lopen.

Ondertussen was Jos ook naar Isquare onderweg. Gezellig met z'n drietjes bij Monstersushi lekker lunchen. Nadat we ons werkelijk waar klem hadden gegeten, hebben we opnieuw de roltrap naar beneden genomen. Kan er echt niet over uit hoe geweldig dat voelt!

We zijn terug gelopen over Modyroad en deze keer met Jos als 'bullbar' Hij zorgde ervoor dat iedereen met een grote boog om ons heen liep ;-) Jos moest nog bij de Fedex iets afgeven en  toen naar huis. Kopje koffie gedronken en toen hebben we met z'n drietjes nog gekeken hoe het toch kan dat onze roeimachine het maar niet doet.

Ik bedoel, Chiel roeit wel maar steeds zonder stroom. We hebben toen een nieuwe computer voor de machine gekocht maar hij deed het toen nog steeds niet. Jos heeft het hele ding uit elkaar gehaald, maar helaas. Totdat we dachten 'misschien ligt het wel aan het apparaatje wat je in het stopcontact moet doen' en ja hoor! Ineens ging het schermpje op blauw en kregen we een piep te horen! Super!

Vanavond gaan we met z'n allen eten bij Annie. Leuk!

Dat was 'm weer

We zijn thuis. Zondagmorgen leverden we de sleutel in bij de balie van ons hotel en werden we weg gebracht naar het vliegveldje van Koh Samui.

Het waren 4 heerlijke dagen, die we vooral hebben ingevuld met niets doen. Alhoewel, Chiel heeft zich een ongeluk gewerkt in het zwembadje. We hadden oefeningen meegekregen van Eddy en ik had een tas vol met speelgoed meegenomen die Chiel kon gebruiken in het zwembad. Een bal, een opblaasbandje, twee dumbles die hij in het water kon gebruiken en een duikbril om te zien hoe zijn voeten stonden in het water.

Het weer zat even niet zo mee. Nog steeds warm en heel erg klam. Ook heel veel regen. Voordeel is in de tropen dat die regenbuien met een kwartier weer ophouden, nadeel is dat alles opstoomt en het nog klammer wordt dan dat het was! Maar ach, we waren toch niet van plan om iets te gaan doen buiten het resort, dus het heeft onze vakantie niet verpest.

We hebben voornamelijk in het zwembadje bij ons huisje gezeten, 3 keer per dag naar het restaurant gelopen en we hebben samen een heerlijke massage ondergaan. Zalig!

Op het vliegveld heeft Chiel zelf alles gelopen. Hij wilde geen assistentie. En dat ging prima. Weer een stapje dichter bij 'normaal'.

Maar aan alles komt een eind en zo dus ook aan onze vakantie. Gisteren weer naar fysio en vandaag is Chiel alleen naar Shenzhen voor 2 dagen.

Ik ben weer begonnen met hardlopen. Ik had daar weer zin in. Dus maandagmorgen vroeg ben ik met Jos weer aan mijn 5 km schema begonnen. Het was echt lekker! Maar vandaag zit ik effe stuk qua spierpijn! Mijn hemel, vanaf mijn wenkbrauwen tot aan mijn grote teen doet alles zeer. Morgenochtend ga ik weer. Leuk!

En nu kunnen we weer gaan aftellen voor onze kerstvakantie. 17 December zijn we er weer! Yoehoe!!

Relaxen

We zijn nu 2 dagen op Koh Samui. Bij aankomst was het flink bewolkt en het waaide enorm hard. Ik hoef je niet te vertellen hoe het vliegtuig te keer ging tijdens de landing. Maar we zijn er en dat is het belangrijkste.

Gisteren hebben we ons eerst laten  masseren. Eerst de stress er maar uit voordat we ons opnieuw kunnen opladen.

Vandaag schijnt de zon en af en toe komen er wat wolkjes over drijven. Heerlijk.

We spetteren wat af in ons zwembadje. Chiel blijft heen en weer lopen en vanmorgen voelde hij verschil in zijn voeten. Rechts doen de tenen maar 70 procent van wat verwacht wordt en links zo'n 3 procent. Maar ineens voelt hij verschil!    

Maar we genieten ook van de lekkere curries, het geluid van het breken van de golven en het helemaal niets doen. Zondagmorgen vliegen we weer terug. 

Tja

En dat, mijn beste kijkbuis kindertjes, kost soms best heel veel moeite.

Gratis af te halen!

Dit weekend hebben we maar eens een foto gemaakt van alle overbodige dingen in huize Honig. En nee, geen foto's van overvolle boekenkasten of keukenlades, maar van onze spullen die Chiel heel hard nodig heeft gehad in de afgelopen 2 jaar.

Sinds vorige week vrijdag loopt Chiel met een gewone wandelstok. En dat gaat super goed. Ik weet nog de overstap van rolstoel naar brace en looprek, en dat vonden we allebei veel enger dan de laatste overstap van wandelstok met 4 voetjes naar een gewone wandelstok. Eddy wilde dat Chiel eerst alleen binnenshuis ging oefenen maar natuurlijk luistert Chiel daar niet naar. We zijn gelijk naar buiten gegaan en zelfs in de fabriek in China, gebruikt Chiel niets anders meer.

Het is wel even wennen maar dan op een ander niveau. De wandelstok met 4 pootjes kon overal gewoon aan de kant gezet worden. Deze gewonen wandelstok kan dat natuurlijk niet dus moet er een steuntje gevonden worden. En dat is soms even moeilijk. De klappen op de plavuizen zijn de laatste tijd verveelvoudigd, hihi. Maar dat vinden we helemaal niet erg!