Donderdagmorgen vertrokken we weer naar Shenzhen. In de regen. Godzijdank hield het snel op want ik had niet zo heel veel vertrouwen in onze chauffeur. Ik bedoel, we hebben wel eens van die gasten gehad die scheurden over de snelweg, pompend gas gaven, remden voor niets, onderweg aan het whatsappen waren en constant met iets bezig waren, maar deze beste man reed 50 over de snelweg! De normaal gesproken 2 uur reistijd werd ver overschreden. Na bijna 3,5 uur kwamen we aan bij de fabriek! Ondanks zijn geniale richtingsgevoel en zijn tomtom. Als ik niet had gezegd waar hij de snelweg af moest gaan en hoe hij naar de fabriek moest rijden, dan hadden we hoogstwaarschijnlijk nog steeds rondjes gereden in Shenzhen.
Enfin, aangekomen bij de fabriek, klapte de hemel helemaal open. Het kwam met bakken naar beneden! Onweer, bliksem, regen en wind. Het dakterras stond onder water en in de fabriek had het op sommige plekken dwars door de muur geregend. Voor Chiel was het gelijk aanpoten. Iedereen wilde met hem praten en vergaderingen stonden gepland.
En door het hele warme weer en de hoge luchtvochtigheid, leek het wel een sauna in de fabriek! Ze hebben airco en er zijn vele ventilatoren die in de fabriekshallen hangen, maar man o man, wat een hitte! Ik zat er zo halverwege wel doorheen. Ik kan weinig doen, dwz ik kan gaan haken, koffie drinken en sigaretjes roken, maar de jetlag sloeg best hard toe zo om 3 uur. Ik zat te knokken om mijn ogen open te houden om niet voorover op tafel in slaap te vallen. Ik geloof dat niemand het gek had gevonden want zo liggen ze allemaal in de pauze, maar ik vond het niet zo gepast zeg maar.
Vrijdagavond kwamen we dan ook gebroken weer thuis. Een beetje moe en lam van de hitte. Snel een happie gegeten bij de Thai en toen heel snel weer de airco in, in de pyjama op de bank en voor ons uit staren.
Vandaag zijn Chiel en ik samen gaan lopen naar de Kettler shop. Er moest en zou een step-apparaat komen. Dat was Chiel goed bevallen tijdens de fysio. We hadden er alleen niet bij stil gestaan dat je dan ook zo'n doos naar huis moest slepen...Chiel liep met de stok in de ene hand en met mij aan de andere hand. En ik had Chiel aan de ene hand en een onhandige zware doos in de andere hand. Maar goed, we zijn er gekomen. We hebben zelfs nog onderweg een hapje gegeten bij de noedelshop.
Thuis aangekomen heeft Chiel gelijk zijn gewone kleding verruild voor sportkleding. Ik heb alles klaar gezet. De fiets en de stepper. En die stonden zo, dat Chiel tijdens het steppen, het stuur van de fiets als steun kon gebruiken. 'Het ging heel goed maar het was ook erg zwaar,' zei Chiel. In de tussentijd ben ik boodschappen gaan doen en daarna ben ik eerst maar gaan hangen op de bank.
Straks eten met Jesse en Mabel. Gezellig!
1 comment:
Inderdaad of jullie niet weg geweest zijn,je bent weer helemaal in je rol van manusje van alles zusje!
Gelukkig zijn er ook de leuke dingen zoals eten met jullie vrienden!
Post a Comment