Personalize funny videos and birthday eCards at JibJab!
Na ruim 11 jaar in Hongkong te hebben gewoond, zijn we weer terug in het Land van Maas en Waal
Saturday, June 28, 2014
Friday, June 27, 2014
Driver test
Als we gapend de wekker uitdrukken en opstaan, weten we dat het een drukke dag gaat worden. We ontbijten, kijken naar CNN, zien dat Duitsland en de USA doorgaan, douchen en dan is het alweer 8 uur. Tijd om de taxi in te stappen.
We doen de voordeur open en krijgen gelijk een linkse directe van het hete weer. Het is echt vreselijk warm en benauwd en de energie wordt uit je lijf gezogen. De zon brandt al bij de voordeur en die 20 meter die we moeten afleggen voordat we in de schaduw kunnen lopen van de HSBC bank, zijn er 20 te veel. Ik reik het handdoekje maar weer aan Chiel. De druppels lopen van zijn hoofd af en blijven keurig op een rijtje aan zijn kin hangen.
We zitten eindelijk in een taxi die ons naar het Kowloon Hospital brengt. Het is fysio tijd. Hij wordt in het apparaat gehangen en deze keer worden er wat aanpassingen verricht. Zijn benen staan dichter bij elkaar maar de riem om zijn middel wordt nu losser gemaakt. Hierdoor moet hij zelf meer doen om recht op te blijven en lijkt het nu allemaal wat natuurlijker te gaan. Het kost hem wel veel meer kracht maar dat vind Chiel niet erg.
Na een half uur ezeltjes vangen, moet hij nog 1 test verrichten die bij het assesment hoort die deze week afgenomen is. Long inhoud. Hij moet door een slang zo hard als hij kan blazen en dat zo lang mogelijk proberen vol te houden. Ik zit er bij en kijk er naar en krijg en bijna kotsneigingen van. Chiel gaat tot het uiterste! Volgende week krijgen we de uitslagen te horen.
(Woensdag waren we trouwens op controle bij de neurochirurg. De beste man was helemaal verbaasd hoe goed Chiel al liep met de stok. Alles gaat veel beter dan in mei en de dokter was uiterst tevreden. Hij vroeg aan Chiel of het goed was als hij hem eens belde als er een patiënt wordt opgenomen met dezelfde aandoening. Hij vond dat Chiel zo'n enorme doorzetter was en dat hij zo positief is, dat hij misschien vooral jongere patiënten zou kunnen motiveren en een hart onder de riem te kunnen steken dat het leven niet stopt. Zoals hij zei; Happy face, good karma and brave attitude, that's all you need! Over 6 maanden hoeven we pas terug te komen! )
Na de fysio stappen we allebei een taxi in. Chiel gaat naar kantoor in Lai Chi Kok en ik ga naar huis. Nog vlug een wasje doen en hangen op de bank. Om half 1 moet ik naar kantoor om Chiel op te halen. Het is eindelijk tijd voor de driverstest. We zijn al bij het 'department of transportation' geweest een maand of 2 geleden. Hij deed een eerste test en er werden gelijk afspraken gemaakt voor Chiel bij de Drivers Rehabilitation Centre. Dat zou inderdaad een maand of 2 duren en dat klopte tot op de dag! Vandaag was het dus zo ver. Samen reden we naar Pok Fu Lam. Ik mag wel zeggen een takke-eind rijden vanaf Lai Chi Kok maar zo kom je nog eens ergens.
Het was net een toeristische route. Langs baaitjes, oude Chinese winkeltjes, hellinkje op, hellinkje af, echt heel leuk. Ik heb stukken Hong Kong gezien, die ik nog nooit heb gezien. Het MacLehose Medical Rehabilitation Centre deed ons denken aan een parkeer garage. Heel grappig. Maar iedereen was relaxed en als je dan zo in de wachtkamer zit, dan zie je eigenlijk wat een geluk wij dan toch hebben. Er zijn veel meer mensen die er slechter aan toe zijn dan Chiel.
De 2 wat oudere Chinese dametjes naast ons waren bek af van het warme weer en het wachten. Het gesnurk naast ons ging steeds verder omhoog in volume. Toen de dame achter de balie ze riep, werden ze langzaam maar zeker wakker. Ze keken naar Chiel met de slaap nog in de ogen. 'Goodmorning!, lachte Chiel en toen moesten ze samen ook lachen. Too tired, zeiden ze.
Wij mochten eindelijk achter het gordijn. Het kantoor van de meneer met wie we de afspraak hadden, was in een hoek van een bibliotheek geplaatst met een groot gordijn rondom. Chiel werd uitvoerig getest. Doe je ene arm omhoog, doe je andere arm omhoog, draai je hoofd naar links, draai je hoofd naar rechts. Chiel keek een beetje verbaasd. Uhm, het probleem zit in mijn linker been! Ja ja, zei de man. We testen alles!
Er werden weer opnieuw formulieren ingevuld en we mochten weer plaats nemen in de wachtkamer. We moesten nog langs de dokter. Professor Li. Die zou de medische achtergrond bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. Professor Li zat in een prachtig kantoortje MET airco! Hij vulde wat dingen in, vroeg het een en ander en er werd een nieuwe afspraak gemaakt voor volgende week.
Want dan gaat het echt gebeuren! Chiel gaat dan in een auto, met de meneer van achter het gordijn plus een examinator, een stukje rijden! Het zal tijd worden. De test wordt afgenomen bij onze buren. De Polytechnische Universiteit van Hong Kong. Chiel gaat rijden op de campus!
Hopelijk kunnen we dan na deze test, eindelijk naar de department of transportation terug om onze Nederlandse rijbewijzen om te ruilen voor een Hong Kong rijbewijs.
We doen de voordeur open en krijgen gelijk een linkse directe van het hete weer. Het is echt vreselijk warm en benauwd en de energie wordt uit je lijf gezogen. De zon brandt al bij de voordeur en die 20 meter die we moeten afleggen voordat we in de schaduw kunnen lopen van de HSBC bank, zijn er 20 te veel. Ik reik het handdoekje maar weer aan Chiel. De druppels lopen van zijn hoofd af en blijven keurig op een rijtje aan zijn kin hangen.
We zitten eindelijk in een taxi die ons naar het Kowloon Hospital brengt. Het is fysio tijd. Hij wordt in het apparaat gehangen en deze keer worden er wat aanpassingen verricht. Zijn benen staan dichter bij elkaar maar de riem om zijn middel wordt nu losser gemaakt. Hierdoor moet hij zelf meer doen om recht op te blijven en lijkt het nu allemaal wat natuurlijker te gaan. Het kost hem wel veel meer kracht maar dat vind Chiel niet erg.
Na een half uur ezeltjes vangen, moet hij nog 1 test verrichten die bij het assesment hoort die deze week afgenomen is. Long inhoud. Hij moet door een slang zo hard als hij kan blazen en dat zo lang mogelijk proberen vol te houden. Ik zit er bij en kijk er naar en krijg en bijna kotsneigingen van. Chiel gaat tot het uiterste! Volgende week krijgen we de uitslagen te horen.
(Woensdag waren we trouwens op controle bij de neurochirurg. De beste man was helemaal verbaasd hoe goed Chiel al liep met de stok. Alles gaat veel beter dan in mei en de dokter was uiterst tevreden. Hij vroeg aan Chiel of het goed was als hij hem eens belde als er een patiënt wordt opgenomen met dezelfde aandoening. Hij vond dat Chiel zo'n enorme doorzetter was en dat hij zo positief is, dat hij misschien vooral jongere patiënten zou kunnen motiveren en een hart onder de riem te kunnen steken dat het leven niet stopt. Zoals hij zei; Happy face, good karma and brave attitude, that's all you need! Over 6 maanden hoeven we pas terug te komen! )
Na de fysio stappen we allebei een taxi in. Chiel gaat naar kantoor in Lai Chi Kok en ik ga naar huis. Nog vlug een wasje doen en hangen op de bank. Om half 1 moet ik naar kantoor om Chiel op te halen. Het is eindelijk tijd voor de driverstest. We zijn al bij het 'department of transportation' geweest een maand of 2 geleden. Hij deed een eerste test en er werden gelijk afspraken gemaakt voor Chiel bij de Drivers Rehabilitation Centre. Dat zou inderdaad een maand of 2 duren en dat klopte tot op de dag! Vandaag was het dus zo ver. Samen reden we naar Pok Fu Lam. Ik mag wel zeggen een takke-eind rijden vanaf Lai Chi Kok maar zo kom je nog eens ergens.
Het was net een toeristische route. Langs baaitjes, oude Chinese winkeltjes, hellinkje op, hellinkje af, echt heel leuk. Ik heb stukken Hong Kong gezien, die ik nog nooit heb gezien. Het MacLehose Medical Rehabilitation Centre deed ons denken aan een parkeer garage. Heel grappig. Maar iedereen was relaxed en als je dan zo in de wachtkamer zit, dan zie je eigenlijk wat een geluk wij dan toch hebben. Er zijn veel meer mensen die er slechter aan toe zijn dan Chiel.
Wij mochten eindelijk achter het gordijn. Het kantoor van de meneer met wie we de afspraak hadden, was in een hoek van een bibliotheek geplaatst met een groot gordijn rondom. Chiel werd uitvoerig getest. Doe je ene arm omhoog, doe je andere arm omhoog, draai je hoofd naar links, draai je hoofd naar rechts. Chiel keek een beetje verbaasd. Uhm, het probleem zit in mijn linker been! Ja ja, zei de man. We testen alles!
Er werden weer opnieuw formulieren ingevuld en we mochten weer plaats nemen in de wachtkamer. We moesten nog langs de dokter. Professor Li. Die zou de medische achtergrond bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. Professor Li zat in een prachtig kantoortje MET airco! Hij vulde wat dingen in, vroeg het een en ander en er werd een nieuwe afspraak gemaakt voor volgende week.
Want dan gaat het echt gebeuren! Chiel gaat dan in een auto, met de meneer van achter het gordijn plus een examinator, een stukje rijden! Het zal tijd worden. De test wordt afgenomen bij onze buren. De Polytechnische Universiteit van Hong Kong. Chiel gaat rijden op de campus!
Hopelijk kunnen we dan na deze test, eindelijk naar de department of transportation terug om onze Nederlandse rijbewijzen om te ruilen voor een Hong Kong rijbewijs.
Tuesday, June 24, 2014
Onderzoek
Chiel en ik lopen de ingang van het Kowloon ziekenhuis in. We hebben het er net over, hoe vaak we hier eigenlijk de voordeur zijn binnen gegaan. Ik ben de tel kwijt, maar ik weet wel zeker dat we dit al maanden doen. Drie keer per week.
Als de deur van de afdeling open gaat, loopt Chiel alvast door. Ik blijf in de rij staan om te betalen. Maar de grap is dat Chiel elke keer een wedstrijdje doet met een van de Chinese dames. Zij weet het niet maar voor Chiel is deze dame een 'pain in the behind!' Zij loopt namelijk met een wandelstok, is denk ik 15 jaar ouder maar ze is net wat sneller dan Chiel. Hij hoort haar aankomen met haar stok maar dan haalt ze hem net voor de afdeling in. Heel irritant. Maar heel soms lukt het Chiel om haar voor te blijven en dan is zijn dag helemaal goed! Ik ben het vrouwke voor gebleven Ans! Ik heb stiekem een foto gemaakt van haar toen ze bij de brug stond.
Vandaag krijgt Chiel zijn assesment. Eddy is al bezig om de mat die de druk meet van zijn loop patroon, uit te rollen. Met precisie wordt de mat tussen de ligbedden, de apparaten, de bureaus en de lokomat neergelegd. Er blijft niet zo heel veel ruimte over, want het loopt aardig vol met mede patienten. Sommige lopend, sommige in de rolstoel en weer anderen per brancard.
Chiel wordt geroepen. De mat ligt klaar, de computer is aangesloten en een looprek is ergens vandaan gehaald om Chiel de keus te geven tussen het looprek en zijn wandelstok. De eerste assesment op deze mat was namelijk nog met zijn looprek. Chiel en Eddy besluiten om eerst met het looprek en daarna met de wandelstok over de mat te lopen. Ik verbaas me hoe snel Chiel met de wandelstok loopt. Hij gaat als de brandweer!
Daarna moet Chiel op een ligbed plaats nemen. Hij moet Eddy's hand weg duwen met zijn linker en dan rechter been, vervolgens met de onderbenen en de voeten. Eddy voelt verbetering! Verry good Michael! You are getting stronger!
Nu is het tijd om het assesment voort te zetten op de lokomat. Dat gaat helemaal vanzelf. Chiel wordt net boven de grond gehangen en dan gaat de computer zijn gang. Ook hier is duidelijk verbetering te zien in de lijnen op het scherm. In het begin kwam het nauwelijks boven de nul lijn uit en nu is er een grote afstand tussen de nullijn en de lijn die laat zien op welk niveau Chiel nu zit. Perfect!
Eddy heeft van de week weer les gehad in de lokomat en hij heeft nieuwe dingen geleerd. Hij wil ze nu op Chiel uitproberen. Zo wordt zijn linker kant tegen gewerkt zodat Chiel harder moet werken om rechtuit te lopen. Het zweet gutst van zijn voorhoofd af! En hij moet nog een half uur! Hij is volledig doorweekt en de mede patiënten kijken verbaasd als ze zien hoe alles van Chiel's hoofd afdruipt. Ik loop steeds heen en weer met doeken om alles schoon te vegen.
Om 10 uur vindt Eddy het genoeg. We zijn al een half uur langer door gegaan dan normaal. Sorry Michael, we have to stop. Geen probleem. Chiel vindt dit het fijnst. Lekker lichamelijk bezig zijn en vooral doorweekt zijn van zijn harde werken. We besluiten dat het beter is om alleen zijn sportbroek te verruilen voor een korte broek en het Tshirt laten we nog even aan. Het mag dan doorweekt zijn maar als hij een schoon shirt aanheeft, dan is het doorweekt voordat hij in de taxi zit! Dat kan hij beter op kantoor aandoen.
We krijgen het deze week nog druk. Woensdag fysio, donderdag op controle in het Queen Elisabeth ziekenhuis, donderdagavond afscheid nemen van Elvira, vrijdag weer fysio en vrijdagmiddag moet Chiel een rijvaardigheidstest doen in Pok Fulam. Lekker dichtbij, not! Pok Fulam ligt op HK island. De tweede en laatste test schijnt wel bij ons in de buurt te zijn. Als hij daar door heen komt mag hij autorijden. Spannend!
Als de deur van de afdeling open gaat, loopt Chiel alvast door. Ik blijf in de rij staan om te betalen. Maar de grap is dat Chiel elke keer een wedstrijdje doet met een van de Chinese dames. Zij weet het niet maar voor Chiel is deze dame een 'pain in the behind!' Zij loopt namelijk met een wandelstok, is denk ik 15 jaar ouder maar ze is net wat sneller dan Chiel. Hij hoort haar aankomen met haar stok maar dan haalt ze hem net voor de afdeling in. Heel irritant. Maar heel soms lukt het Chiel om haar voor te blijven en dan is zijn dag helemaal goed! Ik ben het vrouwke voor gebleven Ans! Ik heb stiekem een foto gemaakt van haar toen ze bij de brug stond.
Vandaag krijgt Chiel zijn assesment. Eddy is al bezig om de mat die de druk meet van zijn loop patroon, uit te rollen. Met precisie wordt de mat tussen de ligbedden, de apparaten, de bureaus en de lokomat neergelegd. Er blijft niet zo heel veel ruimte over, want het loopt aardig vol met mede patienten. Sommige lopend, sommige in de rolstoel en weer anderen per brancard.
Chiel wordt geroepen. De mat ligt klaar, de computer is aangesloten en een looprek is ergens vandaan gehaald om Chiel de keus te geven tussen het looprek en zijn wandelstok. De eerste assesment op deze mat was namelijk nog met zijn looprek. Chiel en Eddy besluiten om eerst met het looprek en daarna met de wandelstok over de mat te lopen. Ik verbaas me hoe snel Chiel met de wandelstok loopt. Hij gaat als de brandweer!
Daarna moet Chiel op een ligbed plaats nemen. Hij moet Eddy's hand weg duwen met zijn linker en dan rechter been, vervolgens met de onderbenen en de voeten. Eddy voelt verbetering! Verry good Michael! You are getting stronger!
Nu is het tijd om het assesment voort te zetten op de lokomat. Dat gaat helemaal vanzelf. Chiel wordt net boven de grond gehangen en dan gaat de computer zijn gang. Ook hier is duidelijk verbetering te zien in de lijnen op het scherm. In het begin kwam het nauwelijks boven de nul lijn uit en nu is er een grote afstand tussen de nullijn en de lijn die laat zien op welk niveau Chiel nu zit. Perfect!
Eddy heeft van de week weer les gehad in de lokomat en hij heeft nieuwe dingen geleerd. Hij wil ze nu op Chiel uitproberen. Zo wordt zijn linker kant tegen gewerkt zodat Chiel harder moet werken om rechtuit te lopen. Het zweet gutst van zijn voorhoofd af! En hij moet nog een half uur! Hij is volledig doorweekt en de mede patiënten kijken verbaasd als ze zien hoe alles van Chiel's hoofd afdruipt. Ik loop steeds heen en weer met doeken om alles schoon te vegen.
Om 10 uur vindt Eddy het genoeg. We zijn al een half uur langer door gegaan dan normaal. Sorry Michael, we have to stop. Geen probleem. Chiel vindt dit het fijnst. Lekker lichamelijk bezig zijn en vooral doorweekt zijn van zijn harde werken. We besluiten dat het beter is om alleen zijn sportbroek te verruilen voor een korte broek en het Tshirt laten we nog even aan. Het mag dan doorweekt zijn maar als hij een schoon shirt aanheeft, dan is het doorweekt voordat hij in de taxi zit! Dat kan hij beter op kantoor aandoen.
We krijgen het deze week nog druk. Woensdag fysio, donderdag op controle in het Queen Elisabeth ziekenhuis, donderdagavond afscheid nemen van Elvira, vrijdag weer fysio en vrijdagmiddag moet Chiel een rijvaardigheidstest doen in Pok Fulam. Lekker dichtbij, not! Pok Fulam ligt op HK island. De tweede en laatste test schijnt wel bij ons in de buurt te zijn. Als hij daar door heen komt mag hij autorijden. Spannend!
Saturday, June 21, 2014
Luchtvochtigheid
We zijn weer thuis. Heerlijk.
2 Dagen in Shenzhen doorbrengen, althans voor mij, kost aardig wat energie. Ik heb natuurlijk weinig te doen daar. Ik verveel me dood. En de websites die ik leuk vind zijn allemaal geblokt in China. Dat schiet dus niet op. Ook heb ik mijn gehaakte deken waar ik erg druk mee was, in een hoek gegooid. Hij liep steeds verder taps toe en dat is niet de bedoeling. Uithalen is geen optie omdat elke toer in een andere kleur is dus weg ermee. Plus dat door het hete en vochtige weer, het geen pretje is om te haken. Alles plakt aan je vast.
Het is niet allemaal een ramp hoor, begrijp me niet verkeerd. Het blijft leuk om het hotel in te lopen en dat iedereen je begroet omdat ze je herkennen. We krijgen elke keer dezelfde kamer, krijgen vaak dezelfde tafel in het restaurant en de chauffeurs herkennen ons ook. Soms krijgen we een nieuwe die dan de weg niet zo goed weet. We komen er wel maar het duurt alleen wat langer. Zo ook de laatste keer, chauffeur reed verkeerd op de snelweg, dus hup in zijn achteruit op de snelweg om de juiste afslag te nemen. Dat pakte ook niet zo goed uit want ineens zaten we op een snelweg in aanbouw. En die stopte ineens. Dus hup weer draaien op de snelweg en tegen de richting in weer een andere snelweg op. Je moet echt wel een groot hart hebben om al dat soort grappen te weerstaan.
Vrijdagmiddag zijn we een uurtje eerder weg gegaan dan gepland. Het weerbericht gaf aan dat er enorme onweersbuien werden verwacht en iets noordelijk van Hong Kong was in 1 dag meer dan 250 mm regen gevallen. Nou ben ik niet bang voor regen maar wel bang voor de rijvaardigheid van onze chauffeurs. Dus we namen het advies serieus. Ga een uurtje eerder naar huis, zei een collega. Als je eenmaal over de grens bent, dan komt het wel goed. Dus zo gezegd zo gedaan. Om 4 uur vertrokken we bij een grijze lucht. Gelukkig begon het pas te regenen toen we onze straat in Tsim Sha Tsui inreden. Dat is plannen!
En toen barstte het los. Godzijdank. Want de laatste week is het vies heet in Hong Kong. En in Shenzhen is het nog heter! Nou kan ik best tegen de hitte maar waar ik helemaal naar van wordt is de hoge luchtvochtigheid. Alles plakt aan je lijf. Het is benauwd en in de fabriek zijn er maar weinig plekken waar je even bij kan komen van de hitte. Naar de wc gaan aan de andere kant van de fabriek waar geen airco is, is werkelijk een crime. Je broek zit vacuüm getrokken aan je benen en omdat ze daar van die heerlijke hurk-toiletten hebben, is het een gevecht om je broek 1) naar beneden te krijgen en 2) weer omhoog te doen!
Ik zag een artikel van de Huffington Post voorbij komen op Facebook. En het is zoooo herkenbaar!
2 Dagen in Shenzhen doorbrengen, althans voor mij, kost aardig wat energie. Ik heb natuurlijk weinig te doen daar. Ik verveel me dood. En de websites die ik leuk vind zijn allemaal geblokt in China. Dat schiet dus niet op. Ook heb ik mijn gehaakte deken waar ik erg druk mee was, in een hoek gegooid. Hij liep steeds verder taps toe en dat is niet de bedoeling. Uithalen is geen optie omdat elke toer in een andere kleur is dus weg ermee. Plus dat door het hete en vochtige weer, het geen pretje is om te haken. Alles plakt aan je vast.
Het is niet allemaal een ramp hoor, begrijp me niet verkeerd. Het blijft leuk om het hotel in te lopen en dat iedereen je begroet omdat ze je herkennen. We krijgen elke keer dezelfde kamer, krijgen vaak dezelfde tafel in het restaurant en de chauffeurs herkennen ons ook. Soms krijgen we een nieuwe die dan de weg niet zo goed weet. We komen er wel maar het duurt alleen wat langer. Zo ook de laatste keer, chauffeur reed verkeerd op de snelweg, dus hup in zijn achteruit op de snelweg om de juiste afslag te nemen. Dat pakte ook niet zo goed uit want ineens zaten we op een snelweg in aanbouw. En die stopte ineens. Dus hup weer draaien op de snelweg en tegen de richting in weer een andere snelweg op. Je moet echt wel een groot hart hebben om al dat soort grappen te weerstaan.
Vrijdagmiddag zijn we een uurtje eerder weg gegaan dan gepland. Het weerbericht gaf aan dat er enorme onweersbuien werden verwacht en iets noordelijk van Hong Kong was in 1 dag meer dan 250 mm regen gevallen. Nou ben ik niet bang voor regen maar wel bang voor de rijvaardigheid van onze chauffeurs. Dus we namen het advies serieus. Ga een uurtje eerder naar huis, zei een collega. Als je eenmaal over de grens bent, dan komt het wel goed. Dus zo gezegd zo gedaan. Om 4 uur vertrokken we bij een grijze lucht. Gelukkig begon het pas te regenen toen we onze straat in Tsim Sha Tsui inreden. Dat is plannen!
En toen barstte het los. Godzijdank. Want de laatste week is het vies heet in Hong Kong. En in Shenzhen is het nog heter! Nou kan ik best tegen de hitte maar waar ik helemaal naar van wordt is de hoge luchtvochtigheid. Alles plakt aan je lijf. Het is benauwd en in de fabriek zijn er maar weinig plekken waar je even bij kan komen van de hitte. Naar de wc gaan aan de andere kant van de fabriek waar geen airco is, is werkelijk een crime. Je broek zit vacuüm getrokken aan je benen en omdat ze daar van die heerlijke hurk-toiletten hebben, is het een gevecht om je broek 1) naar beneden te krijgen en 2) weer omhoog te doen!
Ik zag een artikel van de Huffington Post voorbij komen op Facebook. En het is zoooo herkenbaar!
23 Ways Humidity Is Making Your Life A Living Hell
Do you recall only a couple months ago when you were so sick of the cold weather? Well, Mother Nature finally listened to all your complaining and now she is gifting us with the pleasure of extreme heat and unbearable mugginess (also known as summer).
You should have been more careful about what you wished for. The sun is (mostly) great. Humidity is not. And judging from the way this summer is starting out, know you've got a lot of sticky, oppressively hot days ahead of you. So, get ready to sweat through these 23 uncomfortable situations all summer long, and welcome to humidity hell.
1. Humidity makes you toss and turn in your sleep until you just resort to this:
Not the most energy efficient solution, but at this point, who cares?
2. It turns your sheets into Saran Wrap.
They will stick to you like glue. Then you will strip them off, along with the rest of your clothes.
3. It makes you, for once, not care that your shower doesn't get hot water.
A cold shower offers you brief respite from the humidity. Just pretend that it's actually your choice.
4. Why should you put deodorant on when your pits are already sweating?
You can't stop the sweat. You can only hope to contain it.
You can't stop the sweat. You can only hope to contain it.
5. Thanks to humidity, blow-drying your hair turns your bathroom into an Amazonian jungle.
And it takes three times as long because you absolutely refuse to use hot air.
6. It instantly turns your hair frizzy the second you walk outside.
Next time, you won't even bother with blowdrying your hair.
7. Humidity makes it virtually impossible to put on makeup.
A wet, sticky face is not the best palette for a smooth eyeliner glide.
8. It makes your office clothes feel like a heavy prison dragging your body down.
Your workplace has a pretty relaxed dress code, but unfortunately, showing up naked is not allowed.
9. Thanks to humidity, now you never want to sit down on the subway.
Because then you will have to peel your sweaty ass off the seat.
10. But even standing and trying to grasp your sweaty hand on the subway pole proves futile.
You can feel the sweat pooling in the cup of your hand, and now you look crazy as you constantly switch hands to get a firm grip.
You can feel the sweat pooling in the cup of your hand, and now you look crazy as you constantly switch hands to get a firm grip.
11. Humidity gives you that back of the leg sweat.
Every time you walk, your leg sticks together at the knee.
Every time you walk, your leg sticks together at the knee.
12. And that scalp sweat.
You never knew your head could emit so much liquid.
13. Don't forget those armpit sweat stains.
These are just classic.
14. It gives you those chest sweat stains.
Sometimes you sweat so hard that your chest stain bleeds into your armpit stain.
15. Humidity introduces you to belt sweat stains.
You know, when there are those lines of sweat right below and above where your belt is cinching your skin.
You know, when there are those lines of sweat right below and above where your belt is cinching your skin.
16. It is sure to provide that stinging sensation in your eyes as the sweat drips into them.
It burns!
17. And you can guarantee humidity will give you that strong taste as your sweat seeps into your mouth.
Tasty.
18. It makes sure that even if you walk very slowly, you'll still arrive somewhere with a fully sweat-drenched back.
This is a surefire guarantee.
This is a surefire guarantee.
19. It makes sure you cannot escape beads of sweat all over your face when you arrive at your destination.
Nope, you did not run here.
20. Effectively, humidity surrounds you with that sticky wet feeling that covers literally every single pore on your body at all times.
It's like another layer of skin. A sweaty, hot, wet one.
It's like another layer of skin. A sweaty, hot, wet one.
21. Humidity causes you to be a bit repetitive when you greet people.
"It's so hot outside!" is now always the first thing you say to anyone and everyone.
22. But at least it allows for that rejuvenating feeling of walking into air conditioning after being outside for, like, one minute.
Pure bliss.
23. And it gives you a new favorite pastime: Staring directly into the A/C or fan for a good ten minutes to cool off every time you get home from going anywhere.
Ahhhhhh. That's much better.
Wednesday, June 18, 2014
Dipje
Soms heb je dat. Ineens heb je genoeg. Dat overkwam Chiel afgelopen maandag. Hij was het zat.
Hij wilde weer als een normaal mens kunnen leven/lopen, geen gezeur met stokken, geen fysio, geen gedoe als je naar het toilet moet, zelf naar het werk kunnen, zelf op de onderste plank in de kast naar dat Tshirt zoeken. Gewoon de stad in kunnen lopen, gewoon naar je stoel in de bios kunnen lopen, gewoon 's ochtends vroeg een uurtje hardlopen voor het werk, gewoon je werk kunnen doen, gewoon 1 nacht doorslapen zonder dat je verplicht naar het toilet moet. Hij zat er door...
Mijn hart breekt als ik hem zo zie. Ik begrijp het zo goed. Ik zou zo graag de ellende willen overnemen van hem. Het beste wat ik kon doen was hem laten uitrazen. Gooi het er maar uit. Better out then in. Een heel relaas afsteken over hoe goed het eigenlijk al gaat en dat hij al stukken zelfstandiger is dan dat hij denkt, dat helpt dan niet. Want hij weet dat zelf ook best wel. Het is heel even moment van wanhoop en opstandigheid. En dat moet er soms ook uit. Het hoort er bij.
Ik heb die dag maar extra lekker gekookt. Thaise beef salade en als toetje een pavlova. Speciaal voor Chiel. En toen hij thuis kwam, voelde hij zich al een stuk beter. En het eten was een schot in de roos ;-)
Gisteren tijdens de fysio, dit keer om 3 uur 's middags, was hij op en top gemotiveerd. Hij had er zin in. Van alle kanten werd hij weer vrolijk toegelachen en verwelkomd. En de jongen die een maandje later met hetzelfde als Chiel werd opgenomen, zat er ook weer. Hij zit nog steeds in de rolstoel en kan nog niet zo veel. Ineens wordt je dan weer met je neus op de feiten gedrukt. Het had ook zo kunnen aflopen...
Tijdens de fysio sessie, kwam er een groepje fysio-leerlingen naast hem staan. Ze kregen uitleg over de lokomat. De man die het groepje begeleidde, vroeg aan Chiel of hij er bezwaar tegen had dat hij de leerlingen vertelden wat Chiel's probleem was. Tuurlijk niet zei Chiel, en zo heeft hij een uurtje gelopen op de lokomat met een groepje mensen om hem heen.
Af en toe kwam Eddy zich verstoppen achter Chiel. Het was absurd druk ( zo'n man of 50 plus een kleutergroep!) op de afdeling en hij moest zo nu en dan even op adem komen bij Chiel. Want met die massa zijn er dan maar 4 fysiotherapeuten en 2 helpers die het allemaal moeten bolwerken. Dat is niet niks.
En Chiel heeft zelf een selfie gemaakt tijdens het lopen op de lokomat! Jos had het voorgesteld, maar die uitdaging was te gemakkelijk voor Chiel! Maar als ik terugkijk, dan kon hij dat zo heel lang geleden echt niet doen. Zonder steun lopen was iets waar we alleen maar van konden dromen!
Aan het eind van de middag, ging Eddy nog even met Chiel 1 op 1 aan de slag. Chiel moest weer tussen de leggers van de brug staan en nu ging Eddy balans oefeningen uitleggen en met Chiel doen. Het ging reuze goed! Chiel kreeg allemaal oefeningen mee om thuis te doen en het werd mij ook uitgelegd en verteld waar ik op moet letten. En wat erg bijzonder was, dat Eddy Chiel uitlegde hoe hij moest lopen. Chiel gooit nog een beetje zijn ene heup naar voren en dat moet natuurlijk weer worden hoe het ooit was. En dat lukte voor heel even!
Vandaag heeft Chiel op zijn werk, achter het bureau en voor de stellingkast, een stepper laten komen. Nu kan hij ook daar oefenen. Want dat is Chiel's remedie voor alles. Oefenen. Er moet meer geoefend worden.
Straks lekker een home made hartige taart eten, even een voorslaapje doen en vannacht om 12 uur zitten we voor de TV! Nederland tegen Australië. En morgen om 9 uur, dan staat het busje weer voor. Dan gaan we gezellig naar Shenzhen.
Hij wilde weer als een normaal mens kunnen leven/lopen, geen gezeur met stokken, geen fysio, geen gedoe als je naar het toilet moet, zelf naar het werk kunnen, zelf op de onderste plank in de kast naar dat Tshirt zoeken. Gewoon de stad in kunnen lopen, gewoon naar je stoel in de bios kunnen lopen, gewoon 's ochtends vroeg een uurtje hardlopen voor het werk, gewoon je werk kunnen doen, gewoon 1 nacht doorslapen zonder dat je verplicht naar het toilet moet. Hij zat er door...
Mijn hart breekt als ik hem zo zie. Ik begrijp het zo goed. Ik zou zo graag de ellende willen overnemen van hem. Het beste wat ik kon doen was hem laten uitrazen. Gooi het er maar uit. Better out then in. Een heel relaas afsteken over hoe goed het eigenlijk al gaat en dat hij al stukken zelfstandiger is dan dat hij denkt, dat helpt dan niet. Want hij weet dat zelf ook best wel. Het is heel even moment van wanhoop en opstandigheid. En dat moet er soms ook uit. Het hoort er bij.
Ik heb die dag maar extra lekker gekookt. Thaise beef salade en als toetje een pavlova. Speciaal voor Chiel. En toen hij thuis kwam, voelde hij zich al een stuk beter. En het eten was een schot in de roos ;-)
Gisteren tijdens de fysio, dit keer om 3 uur 's middags, was hij op en top gemotiveerd. Hij had er zin in. Van alle kanten werd hij weer vrolijk toegelachen en verwelkomd. En de jongen die een maandje later met hetzelfde als Chiel werd opgenomen, zat er ook weer. Hij zit nog steeds in de rolstoel en kan nog niet zo veel. Ineens wordt je dan weer met je neus op de feiten gedrukt. Het had ook zo kunnen aflopen...
Tijdens de fysio sessie, kwam er een groepje fysio-leerlingen naast hem staan. Ze kregen uitleg over de lokomat. De man die het groepje begeleidde, vroeg aan Chiel of hij er bezwaar tegen had dat hij de leerlingen vertelden wat Chiel's probleem was. Tuurlijk niet zei Chiel, en zo heeft hij een uurtje gelopen op de lokomat met een groepje mensen om hem heen.
Af en toe kwam Eddy zich verstoppen achter Chiel. Het was absurd druk ( zo'n man of 50 plus een kleutergroep!) op de afdeling en hij moest zo nu en dan even op adem komen bij Chiel. Want met die massa zijn er dan maar 4 fysiotherapeuten en 2 helpers die het allemaal moeten bolwerken. Dat is niet niks.
En Chiel heeft zelf een selfie gemaakt tijdens het lopen op de lokomat! Jos had het voorgesteld, maar die uitdaging was te gemakkelijk voor Chiel! Maar als ik terugkijk, dan kon hij dat zo heel lang geleden echt niet doen. Zonder steun lopen was iets waar we alleen maar van konden dromen!
Aan het eind van de middag, ging Eddy nog even met Chiel 1 op 1 aan de slag. Chiel moest weer tussen de leggers van de brug staan en nu ging Eddy balans oefeningen uitleggen en met Chiel doen. Het ging reuze goed! Chiel kreeg allemaal oefeningen mee om thuis te doen en het werd mij ook uitgelegd en verteld waar ik op moet letten. En wat erg bijzonder was, dat Eddy Chiel uitlegde hoe hij moest lopen. Chiel gooit nog een beetje zijn ene heup naar voren en dat moet natuurlijk weer worden hoe het ooit was. En dat lukte voor heel even!
Vandaag heeft Chiel op zijn werk, achter het bureau en voor de stellingkast, een stepper laten komen. Nu kan hij ook daar oefenen. Want dat is Chiel's remedie voor alles. Oefenen. Er moet meer geoefend worden.
Straks lekker een home made hartige taart eten, even een voorslaapje doen en vannacht om 12 uur zitten we voor de TV! Nederland tegen Australië. En morgen om 9 uur, dan staat het busje weer voor. Dan gaan we gezellig naar Shenzhen.
Sunday, June 15, 2014
Midnight hours
Het tijdsverschil met NL is 6 uur. We lopen 6 uur voor op jullie. Op zich geen probleem, maar om 3 uur 's nachts je bed uit om dan voor de tv te gaan zitten, kost een beetje moeite.
Zo werd het afgelopen vrijdagnacht een latertje. Of een vroegertje. Het is maar hoe je het bekijkt. Nederland moest voetballen tegen Spanje. Super spannend natuurlijk en de voorbereidingen waren al getroffen.
De week ervoor was ik naar de Mixtra gelopen. Een sportwinkel hier in de buurt, om 2 nieuwe oranje shirts te halen. De man die mij hielp stond achter de balie met een Duits shirt aan. Fout. Terwijl hij de shirts in de tas stopte, zei ik tegen hem, 'Wrong shirt! Buy another one!' Hij keek vreemd op, snapte er niets van. 'Buy an Orange shirt! They will be the next World Champion!' Hij keek mij vol ongeloof aan. 'Well tomorrow I will wear my Spanish shirt! I'm a big fan of the Spanish team!' Nu keek ik hem vreemd aan. 'Wrong! Buy an Orange one. I'll tell you, they will demolish the Spanish team!' Hij moest een beetje lachen en ik dacht, let maar op sukkel! En hoe goed zag ik het toen al!!
De t-shirts waren ingekocht en nu ging ik op zoek naar de ingrediënten voor bitterballen! Bij de supermarkt kon ik alles krijgen en ik was zo blij als een kind met het zakje kroketkruiden die ik van Mickey had gekregen! Want een voetbalwedstrijd bekijken in Hong Kong zonder bitterballen, dat kan dus echt niet! En wij gingen de wedstrijd bekijken bij Jesse en Mabel.
De vrijdagmorgen gingen Chiel en ik eerst nog naar de fysio. Chiel in sportkleding en voor de gelegenheid gekleed in een oranje shirt! Natuurlijk was dat het onderwerp van gesprek met Eddy. Het trainen ging trouwens super goed!
Na de training liepen we naar de taxi standplaats en daar stonden al wat mensen te wachten. Toen er een taxi kwam en de mannen geen aanstalten maakten om er in te stappen, vroeg Chiel of ze de taxi niet nodig hadden. 'No, sir, please take the taxi!', zeiden ze. En 1 van de mannen zag Chiel's shirt. 'And good luck tonight! Hope the Dutch will win!'
Erg grappig hoe zoiets dan toch leeft zo ver van huis.
De vrijdagavond hebben we getracht om wat voor te slapen. Maar zoiets lukt bij ons niet. En toen we eindelijk even lagen te dommelen, toen ging de telefoon. Ton. Hij wou er zeker van zijn dat we ons niet zouden verslapen.
Om 2 uur stapten we naar buiten. Allebei in ons nieuwe shirt en een schaal bitterballen onder de arm. Jesse en Mabel stonden ons al op te wachten. We hebben de bitterballen gebakken, de wijn werd ingeschonken en toen kon het feest beginnen. En wat voor feest! Het was echt een voetballesje voor onze Spaanse vrienden die zelfs met een schwalbe niet hebben kunnen winnen! En dat hebben we weer gevierd met heerlijke chocolade melk met marshmallows.
Om half 6 stapten wij de taxi weer in terug naar huis. We zagen hier en daar nog verdwaalde Spaanse fans lopen maar voor de rest was het aardig stil op straat. We zijn ons bedje ingegaan en werden pas rond 12 uur 's middags weer wakker. Chiel en ik hebben nog een herhaling van het voetballen gekeken. En geloof het of niet, we wonnen weer met 5-1!
Woensdagavond spelen ze gelukkig wat eerder. Dan is het voor ons 12 uur 's nachts. Ben benieuwd!
Zo werd het afgelopen vrijdagnacht een latertje. Of een vroegertje. Het is maar hoe je het bekijkt. Nederland moest voetballen tegen Spanje. Super spannend natuurlijk en de voorbereidingen waren al getroffen.
De week ervoor was ik naar de Mixtra gelopen. Een sportwinkel hier in de buurt, om 2 nieuwe oranje shirts te halen. De man die mij hielp stond achter de balie met een Duits shirt aan. Fout. Terwijl hij de shirts in de tas stopte, zei ik tegen hem, 'Wrong shirt! Buy another one!' Hij keek vreemd op, snapte er niets van. 'Buy an Orange shirt! They will be the next World Champion!' Hij keek mij vol ongeloof aan. 'Well tomorrow I will wear my Spanish shirt! I'm a big fan of the Spanish team!' Nu keek ik hem vreemd aan. 'Wrong! Buy an Orange one. I'll tell you, they will demolish the Spanish team!' Hij moest een beetje lachen en ik dacht, let maar op sukkel! En hoe goed zag ik het toen al!!
De t-shirts waren ingekocht en nu ging ik op zoek naar de ingrediënten voor bitterballen! Bij de supermarkt kon ik alles krijgen en ik was zo blij als een kind met het zakje kroketkruiden die ik van Mickey had gekregen! Want een voetbalwedstrijd bekijken in Hong Kong zonder bitterballen, dat kan dus echt niet! En wij gingen de wedstrijd bekijken bij Jesse en Mabel.
De vrijdagmorgen gingen Chiel en ik eerst nog naar de fysio. Chiel in sportkleding en voor de gelegenheid gekleed in een oranje shirt! Natuurlijk was dat het onderwerp van gesprek met Eddy. Het trainen ging trouwens super goed!
Na de training liepen we naar de taxi standplaats en daar stonden al wat mensen te wachten. Toen er een taxi kwam en de mannen geen aanstalten maakten om er in te stappen, vroeg Chiel of ze de taxi niet nodig hadden. 'No, sir, please take the taxi!', zeiden ze. En 1 van de mannen zag Chiel's shirt. 'And good luck tonight! Hope the Dutch will win!'
Erg grappig hoe zoiets dan toch leeft zo ver van huis.
De vrijdagavond hebben we getracht om wat voor te slapen. Maar zoiets lukt bij ons niet. En toen we eindelijk even lagen te dommelen, toen ging de telefoon. Ton. Hij wou er zeker van zijn dat we ons niet zouden verslapen.
Om 2 uur stapten we naar buiten. Allebei in ons nieuwe shirt en een schaal bitterballen onder de arm. Jesse en Mabel stonden ons al op te wachten. We hebben de bitterballen gebakken, de wijn werd ingeschonken en toen kon het feest beginnen. En wat voor feest! Het was echt een voetballesje voor onze Spaanse vrienden die zelfs met een schwalbe niet hebben kunnen winnen! En dat hebben we weer gevierd met heerlijke chocolade melk met marshmallows.
Om half 6 stapten wij de taxi weer in terug naar huis. We zagen hier en daar nog verdwaalde Spaanse fans lopen maar voor de rest was het aardig stil op straat. We zijn ons bedje ingegaan en werden pas rond 12 uur 's middags weer wakker. Chiel en ik hebben nog een herhaling van het voetballen gekeken. En geloof het of niet, we wonnen weer met 5-1!
Woensdagavond spelen ze gelukkig wat eerder. Dan is het voor ons 12 uur 's nachts. Ben benieuwd!
Thursday, June 12, 2014
18 Maanden
Het is vandaag precies op de kop af, 18 maanden oftewel 1,5 jaar geleden dat Chiel tijdens het opstaan van de bank ineens met een gil terug viel, lag te trillen als een espeblad, met de ambulance werd afgevoerd naar het Queen Elisabeth ziekenhuis, daar met spoed werd opgenomen, geopereerd werd aan zijn rug en dat de volgende dag toen de verdoving was uitgewerkt, hij vanaf zijn middel verlamd bleek te zijn.
Wij dachten toen nog dat het een bijverschijnsel van de narcose was en dat het allemaal wel goed zou komen. Ik weet nog dat er door vrienden gevraagd werd, wanneer hij weer naar huis zou komen en dat Chiel had begrepen dat als hij weer had geplast, hij naar huis mocht. Toen hij na 3 dagen nog steeds niet had geplast, brak er lichtelijk paniek uit. Er werd een onderzoek gedaan en toen kwam de diagnose...U heeft een dwarslaesie.
Ongeloof. Verbazing. Verdriet. Boosheid. Paniek. Angst.
Chiel kreeg dus eerst de mededeling dat hij een complete dwarslaesie had gekregen als gevolg van de tussenwervelschijf die met grote kracht als het ware ontploft was en waarbij de gel-achtige vloeistof in zijn ruggemergkanaal was gespoten. Zo'n week later werd de diagnose bijgesteld naar incomplete dwarslaesie. En dat wil zeggen dat er meer kans is op (gedeeltelijk of geheel ) herstel. Deze diagnose kwam omdat Chiel iets meer gevoel terug kreeg in zijn rechter been.
Ons leven veranderde per direct! Het actieve drukke en sportieve leven was niet meer. Het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost om hierin te berusten en nog meer bloed, zweet en tranen gekost om de draad op te pakken en er volledig voor te gaan.
Nu, na deze 18 maanden, kunnen we gerust zeggen dat Chiel weer op de weg vooruit is! Het is een genot om te zien hoe hard hij werkt om in ieder geval een stukje van toen terug te krijgen. 4 Keer per week naar de fysio voordat hij naar zijn werk gaat. 's Avonds en in het weekend, traint hij thuis. Op de hometrainer, op de stepper, op de roeimachine en tegenwoordig traint hij in de keuken langs het aanrecht. Daar probeert hij zonder steun een stukje te lopen!
Maar ik moet zeggen dat ook al is ons leven veranderd, het er niet slechter op is geworden! We kunnen (nu) nog geen leuke lange weekendjes weg naar tropische bestemmingen maar nu zijn we als een kind zo blij, dat de rolstoel de meeste tijd (eigenlijk al sinds we terug zijn uit NL) de sportkamer niet meer uitkomt. Chiel loopt zelf met de wandelstok!
Nee ik mag wel zeggen dat ik super trots ben op die man van mij! En dat ik mezelf gelukkig prijs met een man die zelfs in deze periode van zijn leven, nog steeds dezelfde is als de man waar ik 37 jaar geleden op verliefd werd.
Ok, zijn haar is eraf. C'est la vie. Je kan niet alles hebben toch?
Wij dachten toen nog dat het een bijverschijnsel van de narcose was en dat het allemaal wel goed zou komen. Ik weet nog dat er door vrienden gevraagd werd, wanneer hij weer naar huis zou komen en dat Chiel had begrepen dat als hij weer had geplast, hij naar huis mocht. Toen hij na 3 dagen nog steeds niet had geplast, brak er lichtelijk paniek uit. Er werd een onderzoek gedaan en toen kwam de diagnose...U heeft een dwarslaesie.
Ongeloof. Verbazing. Verdriet. Boosheid. Paniek. Angst.
Chiel kreeg dus eerst de mededeling dat hij een complete dwarslaesie had gekregen als gevolg van de tussenwervelschijf die met grote kracht als het ware ontploft was en waarbij de gel-achtige vloeistof in zijn ruggemergkanaal was gespoten. Zo'n week later werd de diagnose bijgesteld naar incomplete dwarslaesie. En dat wil zeggen dat er meer kans is op (gedeeltelijk of geheel ) herstel. Deze diagnose kwam omdat Chiel iets meer gevoel terug kreeg in zijn rechter been.
Ons leven veranderde per direct! Het actieve drukke en sportieve leven was niet meer. Het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost om hierin te berusten en nog meer bloed, zweet en tranen gekost om de draad op te pakken en er volledig voor te gaan.
Nu, na deze 18 maanden, kunnen we gerust zeggen dat Chiel weer op de weg vooruit is! Het is een genot om te zien hoe hard hij werkt om in ieder geval een stukje van toen terug te krijgen. 4 Keer per week naar de fysio voordat hij naar zijn werk gaat. 's Avonds en in het weekend, traint hij thuis. Op de hometrainer, op de stepper, op de roeimachine en tegenwoordig traint hij in de keuken langs het aanrecht. Daar probeert hij zonder steun een stukje te lopen!
Maar ik moet zeggen dat ook al is ons leven veranderd, het er niet slechter op is geworden! We kunnen (nu) nog geen leuke lange weekendjes weg naar tropische bestemmingen maar nu zijn we als een kind zo blij, dat de rolstoel de meeste tijd (eigenlijk al sinds we terug zijn uit NL) de sportkamer niet meer uitkomt. Chiel loopt zelf met de wandelstok!
Nee ik mag wel zeggen dat ik super trots ben op die man van mij! En dat ik mezelf gelukkig prijs met een man die zelfs in deze periode van zijn leven, nog steeds dezelfde is als de man waar ik 37 jaar geleden op verliefd werd.
Ok, zijn haar is eraf. C'est la vie. Je kan niet alles hebben toch?
Monday, June 09, 2014
Ziek
Ik begrijp nu dat ik waarschijnlijk al een griepje onder de leden had toen we in Shenzhen waren. Bij thuiskomst heb ik alles neergegooid, ben op de bank gaan liggen en daar de eerste uren niet vanaf geweest. Chiel heeft zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd om voor mij te zorgen. Ik was echt vreselijk ziek...
Chiel is nog naar kantoor gegaan op woensdag en donderdag. En ik heb zo goed en zo kwaad als het ging, mezelf naar de Park'nShop gesleept om in ieder geval een paar blikken soep en brood te halen. Een mens moet toch wat eten. Maar het meest van de tijd heb ik doorgebracht in mijn hoekje van de bank. Lam.
Donderdagmiddag heb ik Chiel ontmoet in het Queen Elisabeth ziekenhuis. Chiel moest op controle bij de uroloog. En dat vinden we allebei super belangrijk dus met een hoofd vol paracetamol, liepen we (jazeker met de stok deze keer!) naar de poli. Om 3 uur was de afspraak en om half 4 stonden we weer buiten! Deze keer geen superlange wachttijden en zelfs bij de dokter ging het snel. Hoe gaat het? Goed? Mooi! Tot over 9 maanden dan weer! Terwijl we weer terug liepen van de poli naar de taxi, heb ik bij Starbucks gelijk worstenbroodjes en een salade gehaald dus het eten voor die avond was gelijk binnen.
's Avonds bleek dat Chiel waarschijnlijk niet ongeschonden uit de strijd zou komen. Ook hij voelde zich beroerd. Vrijdag is hij nog naar fysio en naar kantoor geweest maar toen hij thuis kwam, alleen deze keer want ik kon me echt niet bewegen, hebben we samen heel zielig op de bank gelegen. Doodziek.
Van de zaterdag en de zondag heb ik weinig meegekregen. Ik heb alleen maar geslapen en Chiel liep met kopjes citrosan en thee te slepen. Of liep hij steeds heen en weer in de keuken!
Vandaag gaat het met mij een stuk beter. Ik heb zelfs boodschappen gedaan. Chiel voelde zich vanmorgen nog erg appelig. Hij is wel naar kantoor gegaan maar hij heeft fysio afgezegd. Te gammel. Daar gaan we woensdag weer heen.
Enne, we zijn er klaar voor! Vrijdagnacht zitten we bij Mabel en Jesse op de bank. In het oranje!
Chiel is nog naar kantoor gegaan op woensdag en donderdag. En ik heb zo goed en zo kwaad als het ging, mezelf naar de Park'nShop gesleept om in ieder geval een paar blikken soep en brood te halen. Een mens moet toch wat eten. Maar het meest van de tijd heb ik doorgebracht in mijn hoekje van de bank. Lam.
Donderdagmiddag heb ik Chiel ontmoet in het Queen Elisabeth ziekenhuis. Chiel moest op controle bij de uroloog. En dat vinden we allebei super belangrijk dus met een hoofd vol paracetamol, liepen we (jazeker met de stok deze keer!) naar de poli. Om 3 uur was de afspraak en om half 4 stonden we weer buiten! Deze keer geen superlange wachttijden en zelfs bij de dokter ging het snel. Hoe gaat het? Goed? Mooi! Tot over 9 maanden dan weer! Terwijl we weer terug liepen van de poli naar de taxi, heb ik bij Starbucks gelijk worstenbroodjes en een salade gehaald dus het eten voor die avond was gelijk binnen.
's Avonds bleek dat Chiel waarschijnlijk niet ongeschonden uit de strijd zou komen. Ook hij voelde zich beroerd. Vrijdag is hij nog naar fysio en naar kantoor geweest maar toen hij thuis kwam, alleen deze keer want ik kon me echt niet bewegen, hebben we samen heel zielig op de bank gelegen. Doodziek.
Van de zaterdag en de zondag heb ik weinig meegekregen. Ik heb alleen maar geslapen en Chiel liep met kopjes citrosan en thee te slepen. Of liep hij steeds heen en weer in de keuken!
Vandaag gaat het met mij een stuk beter. Ik heb zelfs boodschappen gedaan. Chiel voelde zich vanmorgen nog erg appelig. Hij is wel naar kantoor gegaan maar hij heeft fysio afgezegd. Te gammel. Daar gaan we woensdag weer heen.
Enne, we zijn er klaar voor! Vrijdagnacht zitten we bij Mabel en Jesse op de bank. In het oranje!
Wednesday, June 04, 2014
Tja
Zondagmiddag om half 5 stond het busje weer voor. We beginnen de chauffeurs te herkennen. We krijgen vaak een paar keer achter elkaar dezelfde chauffeur. Wel zo gezellig. De reis ging voorspoedig. De wegen richting China waren zo goed als uitgestorven. En zelfs bij de grens stond er maar 1 auto voor ons! O ja, we zagen ook nog een containerbrand toen we de brug overreden bij Shenzhen Bay.
Om 7 uur kwamen we aan in het hotel. Alles naar boven gebracht en toen zijn wij alvast gaan eten. We wisten dat de klanten samen met een collega zouden aankomen later die avond maar hoe laat precies was nog een vraagteken. Dan eerst maar eten. Na het eten hebben we koffie genomen in de lobby en toen zagen we 3 man sterk uit een busje stappen. Ze hadden het hotel gevonden!
De volgende morgen stapten we met z'n vijfjes het busje in naar de fabriek om 9 uur. Lekker op tijd want er zouden nog meer klanten gelijk naar de fabriek komen om een audit te doen. In een superklamme en warme fabriek stonden de opgetrommelde 7 stafleden al te wachten. Er werd koffie gezet en het gezelschap nam plaats in de vergaderruimte nadat ze een rondje hadden gemaakt door de fabriek. De rest van de fabriek en kantoor was leeg...Het was immers een nationale feestdag in China en Hongkong.
Na wat heen en weer gebel en nadat de klant in de fabriek zijn mail had geopend, bleek dat de 5 man sterk die nog moesten komen 'waarschijnlijk' hier om 11 uur zouden zijn. Dat was een verrassing en natuurlijk vreselijk boffen want in eerste instantie zouden ze er al om 9 uur zijn. Vandaar dat iedereen er dus ook stond om 9 uur. Maar goed, het kan gebeuren. Toen om 11 uur er nog steeds niemand binnen was gekomen, werd er opnieuw contact gezocht. Ah, ze komen om 1 uur! We konden ons geluk niet op, dat begrijp je wel!
In plaats van ergens lunchen werd er besloten dat iemand naar de McDonalds zou rijden om hamburgers en cola te halen. We konden niet weg omdat die gasten eerder aan zouden kunnen komen en er kwam bij dat er nergens een tafel te boeken viel vanwege, jawel, de feestdag! De dame die naar Mc Donalds was gegaan was ook erg blij. Ze heeft maar 1 uur in de rij gestaan VOORDAT ze aan de beurt was! Ik zeg, de beste dagen om een fabriek te bezoeken en om schijt te hebben aan iedereen's tijd, zijn dagen zoals deze!
Maar wat een verrassing; zelfs na een uur wachten bij Mc Donalds, bestellen, terug rijden en de hamburgers verorberen in de vergaderruimte (alles smaakt lekker met die hitte), zelfs toen waren de 5 gasten nog niet in de fabriek! Nee, ze kwamen om half drie binnen lopen! Jouw tijd is mijn tijd en mijn tijd blijft mijn tijd natuurlijk! Maar goed ze hebben een rondje gelopen door de fabriek, hebben vergaderd en hun vragen gesteld. Om 5 uur vertrokken ze weer.
Ik ben blij dat ik getuige heb mogen zijn van deze super georganiseerde missie waarbij het leek of alles aan het toeval was over gelaten. Ik had echt niet zonder gekund. Toen we weer met z'n allen richting het busje gingen om terug naar het hotel te gaan, was de klant erg blij. Alles was perfect verlopen en lachend zei hij 'sorry I had to use your day off'. Ik heb maar geen antwoord gegeven. Dat leek me beter.
Wat wel weer erg leuk was, was dat het hotel ons zou ophalen van de fabriek. Normaal gesproken komen ze dan met zo'n MPV maar voor de gelegenheid werden we deze keer opgehaald met een heuse touringbus! Een hele bus voor 5 man sterk! Beetje schril contrast met de bus die naast ons stond bij de stoplichten. Als sardientjes!
We zijn in ieder geval weer thuis. Niet op maandagavond maar pas op dinsdagavond. Op dinsdag was er nog een vervolg vergadering met de klant. Ik barst van de rugpijn. In de fabriek heb ik maandag plat op de grond gelegen vanwege de rugpijn. Vandaag maar op de bank en op bed hangen. We hebben zelfs de fysio voor vanmorgen afgezegd. En dat is voor het eerst! Chiel wist even niet hoe hij alles moest rondbreien. Fysio, op klanten bezoek in Wanchai, klanten op kantoor in HK. En dat allemaal in de ochtend. Dat is te veel voor een gezond iemand laat staan voor iemand met een lichamelijke beperking. En de rest van de week blijven we in HK.
Om 7 uur kwamen we aan in het hotel. Alles naar boven gebracht en toen zijn wij alvast gaan eten. We wisten dat de klanten samen met een collega zouden aankomen later die avond maar hoe laat precies was nog een vraagteken. Dan eerst maar eten. Na het eten hebben we koffie genomen in de lobby en toen zagen we 3 man sterk uit een busje stappen. Ze hadden het hotel gevonden!
De volgende morgen stapten we met z'n vijfjes het busje in naar de fabriek om 9 uur. Lekker op tijd want er zouden nog meer klanten gelijk naar de fabriek komen om een audit te doen. In een superklamme en warme fabriek stonden de opgetrommelde 7 stafleden al te wachten. Er werd koffie gezet en het gezelschap nam plaats in de vergaderruimte nadat ze een rondje hadden gemaakt door de fabriek. De rest van de fabriek en kantoor was leeg...Het was immers een nationale feestdag in China en Hongkong.
Na wat heen en weer gebel en nadat de klant in de fabriek zijn mail had geopend, bleek dat de 5 man sterk die nog moesten komen 'waarschijnlijk' hier om 11 uur zouden zijn. Dat was een verrassing en natuurlijk vreselijk boffen want in eerste instantie zouden ze er al om 9 uur zijn. Vandaar dat iedereen er dus ook stond om 9 uur. Maar goed, het kan gebeuren. Toen om 11 uur er nog steeds niemand binnen was gekomen, werd er opnieuw contact gezocht. Ah, ze komen om 1 uur! We konden ons geluk niet op, dat begrijp je wel!
In plaats van ergens lunchen werd er besloten dat iemand naar de McDonalds zou rijden om hamburgers en cola te halen. We konden niet weg omdat die gasten eerder aan zouden kunnen komen en er kwam bij dat er nergens een tafel te boeken viel vanwege, jawel, de feestdag! De dame die naar Mc Donalds was gegaan was ook erg blij. Ze heeft maar 1 uur in de rij gestaan VOORDAT ze aan de beurt was! Ik zeg, de beste dagen om een fabriek te bezoeken en om schijt te hebben aan iedereen's tijd, zijn dagen zoals deze!
Maar wat een verrassing; zelfs na een uur wachten bij Mc Donalds, bestellen, terug rijden en de hamburgers verorberen in de vergaderruimte (alles smaakt lekker met die hitte), zelfs toen waren de 5 gasten nog niet in de fabriek! Nee, ze kwamen om half drie binnen lopen! Jouw tijd is mijn tijd en mijn tijd blijft mijn tijd natuurlijk! Maar goed ze hebben een rondje gelopen door de fabriek, hebben vergaderd en hun vragen gesteld. Om 5 uur vertrokken ze weer.
Ik ben blij dat ik getuige heb mogen zijn van deze super georganiseerde missie waarbij het leek of alles aan het toeval was over gelaten. Ik had echt niet zonder gekund. Toen we weer met z'n allen richting het busje gingen om terug naar het hotel te gaan, was de klant erg blij. Alles was perfect verlopen en lachend zei hij 'sorry I had to use your day off'. Ik heb maar geen antwoord gegeven. Dat leek me beter.
Wat wel weer erg leuk was, was dat het hotel ons zou ophalen van de fabriek. Normaal gesproken komen ze dan met zo'n MPV maar voor de gelegenheid werden we deze keer opgehaald met een heuse touringbus! Een hele bus voor 5 man sterk! Beetje schril contrast met de bus die naast ons stond bij de stoplichten. Als sardientjes!
We zijn in ieder geval weer thuis. Niet op maandagavond maar pas op dinsdagavond. Op dinsdag was er nog een vervolg vergadering met de klant. Ik barst van de rugpijn. In de fabriek heb ik maandag plat op de grond gelegen vanwege de rugpijn. Vandaag maar op de bank en op bed hangen. We hebben zelfs de fysio voor vanmorgen afgezegd. En dat is voor het eerst! Chiel wist even niet hoe hij alles moest rondbreien. Fysio, op klanten bezoek in Wanchai, klanten op kantoor in HK. En dat allemaal in de ochtend. Dat is te veel voor een gezond iemand laat staan voor iemand met een lichamelijke beperking. En de rest van de week blijven we in HK.
Subscribe to:
Posts (Atom)