Dipje

Soms heb je dat. Ineens heb je genoeg. Dat overkwam Chiel afgelopen maandag. Hij was het zat.

Hij wilde weer als een normaal mens kunnen leven/lopen, geen gezeur met stokken, geen fysio, geen gedoe als je naar het toilet moet, zelf naar het werk kunnen, zelf op de onderste plank in de kast naar dat Tshirt zoeken. Gewoon de stad in kunnen lopen, gewoon naar je stoel in de bios kunnen lopen, gewoon 's ochtends vroeg een uurtje hardlopen voor het werk, gewoon je werk kunnen doen, gewoon 1 nacht doorslapen zonder dat je verplicht naar het toilet moet. Hij zat er door...

Mijn hart breekt als ik hem zo zie. Ik begrijp het zo goed. Ik zou zo graag de ellende willen overnemen van hem. Het beste wat ik kon doen was hem laten uitrazen. Gooi het er maar uit. Better out then in. Een heel relaas afsteken over hoe goed het eigenlijk al gaat en dat hij al stukken zelfstandiger is dan dat hij denkt, dat helpt dan niet. Want hij weet dat zelf ook best wel. Het is heel even moment van wanhoop en opstandigheid. En dat moet er soms ook uit. Het hoort er bij.

Ik heb die dag maar extra lekker gekookt. Thaise beef salade en als toetje een pavlova. Speciaal voor Chiel. En toen hij thuis kwam, voelde hij zich al een stuk beter. En het eten was een schot in de roos ;-)

Gisteren tijdens de fysio, dit keer om 3 uur 's middags, was hij op en top gemotiveerd. Hij had er zin in. Van alle kanten werd hij weer vrolijk toegelachen en verwelkomd. En de jongen die een maandje later met hetzelfde als Chiel werd opgenomen, zat er ook weer. Hij zit nog steeds in de rolstoel en kan nog niet zo veel. Ineens wordt je dan weer met je neus op de feiten gedrukt. Het had ook zo kunnen aflopen...

Tijdens de fysio sessie, kwam er een groepje fysio-leerlingen naast hem staan. Ze kregen uitleg over de lokomat. De man die het groepje begeleidde, vroeg aan Chiel of hij er bezwaar tegen had dat hij de leerlingen vertelden wat Chiel's probleem was. Tuurlijk niet zei Chiel, en zo heeft hij een uurtje gelopen op de lokomat met een groepje mensen om hem heen.
Af en toe kwam Eddy zich verstoppen achter Chiel. Het was absurd druk ( zo'n man of 50 plus een kleutergroep!) op de afdeling en hij moest zo nu en dan even op adem komen bij Chiel. Want met die massa zijn er dan maar 4 fysiotherapeuten en 2 helpers die het allemaal moeten bolwerken. Dat is niet niks.

En Chiel heeft zelf een selfie gemaakt tijdens het lopen op de lokomat! Jos had het voorgesteld, maar die uitdaging was te gemakkelijk voor Chiel! Maar als ik terugkijk, dan kon hij dat zo heel lang geleden echt niet doen. Zonder steun lopen was iets waar we alleen maar van konden dromen!

Aan het eind van de middag, ging Eddy nog even met Chiel 1 op 1 aan de slag. Chiel moest weer tussen de leggers van de brug staan en nu ging Eddy balans oefeningen uitleggen en met Chiel doen. Het ging reuze goed! Chiel kreeg allemaal oefeningen mee om thuis te doen en het werd mij ook uitgelegd en verteld waar ik op moet letten. En wat erg bijzonder was, dat Eddy Chiel uitlegde hoe hij moest lopen. Chiel gooit nog een beetje zijn ene heup naar voren en dat moet natuurlijk weer worden hoe het ooit was. En dat lukte voor heel even!

Vandaag heeft Chiel op zijn werk, achter het bureau en voor de stellingkast, een stepper laten komen. Nu kan hij ook daar oefenen. Want dat is Chiel's remedie voor alles. Oefenen. Er moet meer geoefend worden.

Straks lekker een home made hartige taart eten, even een voorslaapje doen en vannacht om 12 uur zitten we voor de TV! Nederland tegen Australië. En morgen om 9 uur, dan staat het busje weer voor. Dan gaan we gezellig naar Shenzhen.