18 Maanden

Het is vandaag precies op de kop af, 18 maanden oftewel 1,5 jaar geleden dat Chiel tijdens het opstaan van de bank ineens met een gil terug viel, lag te trillen als een espeblad, met de ambulance werd afgevoerd naar het Queen Elisabeth ziekenhuis, daar met spoed werd opgenomen, geopereerd werd aan zijn rug en dat de volgende dag toen de verdoving was uitgewerkt, hij vanaf zijn middel verlamd bleek te zijn.

Wij dachten toen nog dat het een bijverschijnsel van de narcose was en dat het allemaal wel goed zou komen. Ik weet nog dat er door vrienden gevraagd werd, wanneer hij weer naar huis zou komen en dat Chiel had begrepen dat als hij weer had geplast, hij naar huis mocht. Toen hij na 3 dagen nog steeds niet had geplast, brak er lichtelijk paniek uit. Er werd een onderzoek gedaan en toen kwam de diagnose...U heeft een dwarslaesie.

Ongeloof. Verbazing. Verdriet. Boosheid. Paniek. Angst.

Chiel kreeg dus eerst de mededeling dat hij een complete dwarslaesie had gekregen als gevolg van de tussenwervelschijf die met grote kracht als het ware ontploft was en waarbij de gel-achtige vloeistof in zijn ruggemergkanaal was gespoten. Zo'n week later werd de diagnose bijgesteld naar incomplete dwarslaesie. En dat wil zeggen dat er meer kans is op (gedeeltelijk of geheel ) herstel. Deze diagnose kwam omdat Chiel iets meer gevoel terug kreeg in zijn rechter been.

Ons leven veranderde per direct! Het actieve drukke en sportieve leven was niet meer. Het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost om hierin te berusten en nog meer bloed, zweet en tranen gekost om de draad op te pakken en er volledig voor te gaan.

Nu, na deze 18 maanden, kunnen we gerust zeggen dat Chiel weer op de weg vooruit is! Het is een genot om te zien hoe hard hij werkt om in ieder geval een stukje van toen terug te krijgen. 4 Keer per week naar de fysio voordat hij naar zijn werk gaat. 's Avonds en in het weekend, traint hij thuis. Op de hometrainer, op de stepper, op de roeimachine en tegenwoordig traint hij in de keuken langs het aanrecht. Daar probeert hij zonder steun een stukje te lopen!

Maar ik moet zeggen dat ook al is ons leven veranderd, het er niet slechter op is geworden! We kunnen (nu) nog geen leuke lange weekendjes weg naar tropische bestemmingen maar nu zijn we als een kind zo blij, dat de rolstoel de meeste tijd (eigenlijk al sinds we terug zijn uit NL) de sportkamer niet meer uitkomt. Chiel loopt zelf met de wandelstok!

Nee ik mag wel zeggen dat ik super trots ben op die man van mij! En dat ik mezelf gelukkig prijs met een man die zelfs in deze periode van zijn leven, nog steeds dezelfde is als de man waar ik 37 jaar geleden op verliefd werd.

Ok, zijn haar is eraf. C'est la vie. Je kan niet alles hebben toch?