Veel en vol

Er was vorige week afgesproken dat we zaterdagavond naar Annie zouden gaan. Ik denk van alle restaurants die we kennen, heeft die van Annie een speciaal plekje in ons hart. We kennen haar al jaren en hebben heel wat meegemaakt met haar. En als we het Indonesia Restaurant 1968 binnen komen lopen staat ze daar altijd ons te verwelkomen alsof we elkaar al jaren niet hebben gezien.
Nou moet ik wel bekennen dat we de laatste keer dat we daar met z'n allen hadden gegeten, ons niet meer konden herinneren...

Annie stond er. Dikke knuffels werden uitgedeeld en aan een lange tafel zaten Jesse, Mabel, Kazuko en Mark al te wachten. Maar dat vonden ze niet zo erg geloof ik. Een grote bak met kroepoek en satesaus stond voor hun neus. Wij hadden namelijk in het verkeer vast gezeten. Het verkeer moet op Central nog steeds om vanwege de demonstranten.

Het was zo gezellig om eens echt een avondje uit te zijn! Annie zorgde voor alles. We hebben geen menukaart ingekeken. De schaaltjes met al die lekkere hapjes werden een voor een op tafel gezet. En het was lekker! Tahoe goreng telor, nasi, sate natuurlijk, tahoe gevuld met garnalen, salades, vis, kip...er kwam geen eind aan! En dan heb ik het nog niet gehad over de flessen wijn en champie die maar bleven komen!

Het nadeel van al dat lekkers is dat iedereen veel te veel eet. De knoop van de broek moet echt los dan. En toen kwam er natuurlijk nog pisang goreng op tafel. Te lekker! Pas om 10 uur verlieten we het restaurant. Natuurlijk zagen we Jesse al gapen om 9 uur maar daar hebben we ons niets van aan getrokken. Hij had de hele dag als een rasechte Honky samen met Mabel in Ocean Parc rond gelopen. Tja en dat slenteren is vermoeiend.

Eenmaal thuis bleek wel dat we veel te veel hadden gegeten. Chiel had er enorm veel last van en kon niet eens in slaap vallen! Vandaag is er ook niet te veel uit onze handen gekomen. We zijn brak zoals men dat noemt. Beetje hangen op de bank. Straks komt Jos nog eten en morgen gaat Chiel voor 2 dagen naar Shenzhen.

Eitje!

Sommige dingen doen we samen, zonder dat het ons opvalt. Het is niet meer bijzonder dat Chiel een trap op en af kan lopen of dat hij alleen naar China gaat om te werken. Andere dingen zijn voor ons echt een mijlpaal. Eentje waar je bij stil mag staan en elkaar in de armen mag vallen. 'Jemig, nooit gedacht dat we dat weer zouden doen'. Vanmorgen was zo'n dag...

Sinds Chiel met de wandelstok loopt zijn we natuurlijk een stuk mobieler. Maar ook meer aan huis gebonden want 'even' lopen naar de Starbucks, is steeds net te ver weg. In de rolstoel konden we verder weg van huis.

We hadden een paar dagen geleden met elkaar afgesproken dat we vandaag (zaterdag) eens een stukje zouden gaan lopen. Het hoeft niet snel, het hoeft niet ver, we kunnen overal een pauze inlassen en een bankje opzoeken, maar laten we eens iets verder gaan dan het rondje wat we nu steeds lopen.

Zo gezegd, zo gedaan. Om half 11 vanmorgen liepen we deur uit. Chiel moest bij Smartone op Cameronroad iets vragen over zijn abonnement. Dat was gelijk een goed moment om onze horizon te verbreden. En omdat het nog zo vroeg was, zou het aantal winkelende Chinezen met oogkleppen voor, ook nog redelijk te omzeilen zijn.

Van ons huis naar Chatham road. Zebrapad over. Dan Cameronroad aflopen. Opnieuw zebrapad over. Winkel in. Daarna naar de bank om te pinnen. Toen Nathanroad op richting Isquare. We stopten elke 3 minuten om een dweilpauze in te lassen. Even een handdoek over dat kale koppie. Al denkt iedereen hier in HK dat het hartje winter is, de temperaturen zijn nog van dien aard, dat menig Nederlander er jaloers op kan zijn. 26 Graden!

Ja en toen stonden we voor de keus. Nemen we de lift of nemen we de roltrap. Ik persoonlijk ben als de dood voor de roltrap. Niet voor mezelf maar voor Chiel. De ene roltrap gaat ineens sneller als je ervoor staat en de andere niet. Kan hij balans houden? En het afstappen? Gaat dat zonder problemen? En als we weer naar beneden moeten? Gaat dat wel goed of valt hij ineens naar voren?

Chiel wilde de roltrap op. Komt goed zei hij. En inderdaad. Het ging perfect! Dat hebben we eerst maar gevierd bij Starbucks met een kopje koffie. Het voelde zo lekker maar het was ook zo vreemd om weer eens op een andere plek te zitten waar we een jaar geleden echt niet konden komen!

Toen zijn we natuurlijk een sportwinkel ingelopen. Dat kon niet uitblijven natuurlijk. Hij heeft weer een paar prachtige new balance schoenen op de kop getikt, want op gewone schoenen kan hij nog steeds niet lopen.

Ondertussen was Jos ook naar Isquare onderweg. Gezellig met z'n drietjes bij Monstersushi lekker lunchen. Nadat we ons werkelijk waar klem hadden gegeten, hebben we opnieuw de roltrap naar beneden genomen. Kan er echt niet over uit hoe geweldig dat voelt!

We zijn terug gelopen over Modyroad en deze keer met Jos als 'bullbar' Hij zorgde ervoor dat iedereen met een grote boog om ons heen liep ;-) Jos moest nog bij de Fedex iets afgeven en  toen naar huis. Kopje koffie gedronken en toen hebben we met z'n drietjes nog gekeken hoe het toch kan dat onze roeimachine het maar niet doet.

Ik bedoel, Chiel roeit wel maar steeds zonder stroom. We hebben toen een nieuwe computer voor de machine gekocht maar hij deed het toen nog steeds niet. Jos heeft het hele ding uit elkaar gehaald, maar helaas. Totdat we dachten 'misschien ligt het wel aan het apparaatje wat je in het stopcontact moet doen' en ja hoor! Ineens ging het schermpje op blauw en kregen we een piep te horen! Super!

Vanavond gaan we met z'n allen eten bij Annie. Leuk!

Dat was 'm weer

We zijn thuis. Zondagmorgen leverden we de sleutel in bij de balie van ons hotel en werden we weg gebracht naar het vliegveldje van Koh Samui.

Het waren 4 heerlijke dagen, die we vooral hebben ingevuld met niets doen. Alhoewel, Chiel heeft zich een ongeluk gewerkt in het zwembadje. We hadden oefeningen meegekregen van Eddy en ik had een tas vol met speelgoed meegenomen die Chiel kon gebruiken in het zwembad. Een bal, een opblaasbandje, twee dumbles die hij in het water kon gebruiken en een duikbril om te zien hoe zijn voeten stonden in het water.

Het weer zat even niet zo mee. Nog steeds warm en heel erg klam. Ook heel veel regen. Voordeel is in de tropen dat die regenbuien met een kwartier weer ophouden, nadeel is dat alles opstoomt en het nog klammer wordt dan dat het was! Maar ach, we waren toch niet van plan om iets te gaan doen buiten het resort, dus het heeft onze vakantie niet verpest.

We hebben voornamelijk in het zwembadje bij ons huisje gezeten, 3 keer per dag naar het restaurant gelopen en we hebben samen een heerlijke massage ondergaan. Zalig!

Op het vliegveld heeft Chiel zelf alles gelopen. Hij wilde geen assistentie. En dat ging prima. Weer een stapje dichter bij 'normaal'.

Maar aan alles komt een eind en zo dus ook aan onze vakantie. Gisteren weer naar fysio en vandaag is Chiel alleen naar Shenzhen voor 2 dagen.

Ik ben weer begonnen met hardlopen. Ik had daar weer zin in. Dus maandagmorgen vroeg ben ik met Jos weer aan mijn 5 km schema begonnen. Het was echt lekker! Maar vandaag zit ik effe stuk qua spierpijn! Mijn hemel, vanaf mijn wenkbrauwen tot aan mijn grote teen doet alles zeer. Morgenochtend ga ik weer. Leuk!

En nu kunnen we weer gaan aftellen voor onze kerstvakantie. 17 December zijn we er weer! Yoehoe!!

Relaxen

We zijn nu 2 dagen op Koh Samui. Bij aankomst was het flink bewolkt en het waaide enorm hard. Ik hoef je niet te vertellen hoe het vliegtuig te keer ging tijdens de landing. Maar we zijn er en dat is het belangrijkste.

Gisteren hebben we ons eerst laten  masseren. Eerst de stress er maar uit voordat we ons opnieuw kunnen opladen.

Vandaag schijnt de zon en af en toe komen er wat wolkjes over drijven. Heerlijk.

We spetteren wat af in ons zwembadje. Chiel blijft heen en weer lopen en vanmorgen voelde hij verschil in zijn voeten. Rechts doen de tenen maar 70 procent van wat verwacht wordt en links zo'n 3 procent. Maar ineens voelt hij verschil!    

Maar we genieten ook van de lekkere curries, het geluid van het breken van de golven en het helemaal niets doen. Zondagmorgen vliegen we weer terug. 

Tja

En dat, mijn beste kijkbuis kindertjes, kost soms best heel veel moeite.

Gratis af te halen!

Dit weekend hebben we maar eens een foto gemaakt van alle overbodige dingen in huize Honig. En nee, geen foto's van overvolle boekenkasten of keukenlades, maar van onze spullen die Chiel heel hard nodig heeft gehad in de afgelopen 2 jaar.

Sinds vorige week vrijdag loopt Chiel met een gewone wandelstok. En dat gaat super goed. Ik weet nog de overstap van rolstoel naar brace en looprek, en dat vonden we allebei veel enger dan de laatste overstap van wandelstok met 4 voetjes naar een gewone wandelstok. Eddy wilde dat Chiel eerst alleen binnenshuis ging oefenen maar natuurlijk luistert Chiel daar niet naar. We zijn gelijk naar buiten gegaan en zelfs in de fabriek in China, gebruikt Chiel niets anders meer.

Het is wel even wennen maar dan op een ander niveau. De wandelstok met 4 pootjes kon overal gewoon aan de kant gezet worden. Deze gewonen wandelstok kan dat natuurlijk niet dus moet er een steuntje gevonden worden. En dat is soms even moeilijk. De klappen op de plavuizen zijn de laatste tijd verveelvoudigd, hihi. Maar dat vinden we helemaal niet erg!

Positief

Na weken van wanhoop, onrust en verdriet, kregen we vannacht eindelijk een goed bericht uit Utrecht! Onze broer krijgt weer praatjes!

Hij heeft weken in een 'gemaakt' coma gelegen. Heeft verschillende operaties ondergaan die hij zelf niet bewust heeft meegemaakt. Was afhankelijk van de beademing en toen ze eindelijk het coma wilden opheffen, werd hij tergend langzaam wakker. Nou ja wakker, hij deed zijn ogen af en toe open. Omdat hij nog steeds afhankelijk was/is van de beademing, kreeg hij eergisteren een trachea-stoma, zodat de beademingsslang nu gelijk op de luchtpijp is aangesloten en niet meer door de keel moet.

En wie schets onze verbazing? Onze broer wordt ineens echt wakker! Hij kan nog niet praten maar met liplezen komen ze daar een heel eind. Hij knapt op! Hij wil naar huis en wil bij zijn hond zijn. Het lijkt er op of hij de ellende van zich af heeft geschud. Hij is er nog niet, hij ligt nog steeds op IC, maar toch! Dit is het beste nieuws ooit, en het nieuws waar ik wel op gehoopt had maar nooit had gedacht te krijgen!

Straks ga ik naar de tempel om voor alle zekerheid nog maar een bosje wierook te branden.

Nieuwe stok

Ik kan elke week wel schrijven dat het beter gaat met Chiel. Het is echt onvoorstelbaar hoe hard het ineens gaat. Waar het vandaan komt, Joost mag het weten, maar ons hoor je niet klagen! We zijn blij met iedere verbetering!

Afgelopen maandag vroeg Eddy aan mij of ik ook een gewone wandelstok misschien thuis had staan. Ik keek hem eerst met ongeloof aan. (Maar natuurlijk heb ik een normale wandelstok thuis staan, wie heeft dat niet?) Nou nee, maar ik heb wel zo'n stok waar we altijd mee gingen hiken. Je kan dat niet echt een wandelstok noemen, zei ik nog. Nou, zei Eddy, neem hem de volgende keer. Wie weet kunnen we er iets mee. Ik denk dat het tijd wordt dat Michael met een gewone stok moet leren lopen.

Maar ik nog eens goed naar die stok...Het is een oudje. Heb deze stok al 10 jaar. Hij kostte 50 hkdollar op de markt. Is die wel stevig? En omdat het zo'n telescoop-stok is, houdt zo'n stok zich wel goed als Chiel er op leunt? En ik zag dat het ijzeren puntje aan die stok al door het rubber heen was gekomen. Das niet erg als je op een berg loopt, maar veel minder veilig als je op onze plavuizen vloer loopt. Chiel kan zo maar uitglijden omdat die stok weg slipt.

Dus ik deed wat iedere toegewijde vrouw zou doen. Ik ging naar de sportwinkel en kocht een nieuwe. Zag er iets beter uit. De rubberen dop was heel en aangezien deze stok 165 hkdollar moest kosten, was ik meer overtuigd dat deze stok veel beter was, dan dat oudje van mij.

Maandag liepen Chiel en ik met de nieuwe stok in de rugtas, de fysio binnen. Ik gaf Eddy de stok en hij keek er eens goed naar. Hij zocht in zijn ladenkastje naar een grotere rubberen dop en eentje die vlak aan de onderkant was. Niets paste. Hij kwam weer terug...Uhm, ik denk dat deze stok wel goed is, maar nog niet voor Michael. Misschien over een tijdje. Ik ga even bellen met de medi-winkel van beneden. Zij hebben daar ook wandelstokken. Dan doen we eerst fysio, dan zwemmen en als je dan naar huis gaat, dan kan je hem ophalen bij het winkeltje in de lobby. Dat leek mij een geweldig goed plan!

Na het gespetter in het zwembad, liepen we naar de medi-winkel. Ja hoor, de stok stond al klaar. Een mooie bronzen kleurige stok. Met dikke rubberen dop. En de kosten? 60 hkdollar! Als hij dat nou gelijk had gezegd dan had ik niet geïnvesteerd in die andere stok.

Chiel kon niet wachten om de nieuwe stok in gebruik te nemen. Eddy wilde nog wel dat Chiel alleen binnen zou oefenen. Maar goed, dat is aan dovenmans oren gezegd. Hij wilde gelijk naar buiten! En het ging super goed! Hij loopt in huis alleen nog maar met die 'normale' stok maar als hij alleen naar kantoor gaat, dan neemt hij de andere nog mee.

Morgen gaan we naar China en dan gaat de nieuwe normale stok mee. Ben erg benieuwd hoe dat zal gaan! Maar 1 ding is zeker, we komen echt dichter bij een normaler leven!

Gele parapluutjes

Donderdag had ik een afspraak met een oud collegaatje van Randstad. Ze woont tegenwoordig in Singapore en was in Hong Kong vanwege een hockey toernooi.
Ik zorgde dat ik op tijd in het hotel was om haar op te vangen en daarna zouden we samen de middag doorbrengen.

Het was super gezellig om elkaar weer te zien en om bij te praten. Maar eerst naar de hotelkamer. En wat een uitzicht! Prachtig om te zien. En ineens moest ik weer denken  aan onze tijd in de Pinnacle op 27 hoog. Daar kon je altijd zien wat voor weer het zou worden. Je zit zo hoog dat je ver zonder obstakels kan kijken. En zo zagen we ook dat Chiel hoogst waarschijnlijk in Lai Chi Kok een flinke regenbui op zijn koppie zou krijgen.

Daarna een hapje eten. Dimsum. Nou wist ik dat in haar hotel een hele goede dimsum tent zat, maar helaas bleek die gesloten vanwege renovatie. Je kan niet alles hebben. We stapten het Great Eagle Building in en daar hebben we heerlijk gedimsumd.

Nou was Danielle al eens eerder in HK geweest, en dus had ze alle hoogtepunten van de stad al gezien.  En het weer zat een beetje tegen. Het miezerde af en toe. Ik opperde dat ik eigenlijk wel eens wilde kijken bij de demonstraties in Wanchai. Haar hotel grensde aan het demonstratie gebied, dus ver lopen was het niet. Daan vond het een geweldig idee. Zij wilde ook graag kijken maar durfde ook niet zo goed alleen daar overheen te lopen dus ons plan was getrokken!

We liepen richting de demonstraties en kwamen per ongeluk in een parkje terecht met kunstobjecten. Heel erg mooi. Dat zijn eigenlijk de leukste dingen, zo maar lopen en dan juist iets tegenkomen wat zo de moeite waard is.

Het begin van het bezette gebied in Wanchai was duidelijk te zien. Een groot geel lint hing vanaf een viaduct en bamboesteigers lagen op de grond. We keken onze ogen uit! Tentjes, heel veel tentjes stonden midden op straat. Opgeleukt met o.a. van die schuimrubberen speelmat-tegels, slingers, plantjes en parapluutjes.

Studie-hoeken waren ingericht voor de studenten. Je mocht er wel een foto van maken maar er hingen bordjes of je alsjeblieft zonder flits en geen close-up wilde maken. Het kan altijd tegen ze gebruikt worden natuurlijk. Er was ook een rij van studenten die keurig stonden te wachten om usb-sticks en op batterijen die opgeladen werden door zonne-energie, op te halen voor hun laptop.

We liepen ook langs de beroemde trap waar allemaal post-it papiertjes hangen met spreuken en leuzen. Ik heb er zelf ook maar eentje opgehangen ;-)

En we kwamen langs een groepje mensen die met z'n allen op de grond zaten en gele parapluutjes aan het vouwen waren. We stonden  er bij te kijken en zeiden dat het er geweldig uitzag. We werden gelijk uitgenodigd om ook mee te doen. We kregen les van een oudere dame. Met militaire precisie werd ons uitgelegd wat we moesten doen. Heel gezellig! Een soort van origami workshop!

We hebben de hele Connaught road of zoals het nu heet, True Democracy road afgelopen. Op zich super bijzonder want normaal raast het verkeer er hier op 10 banen over heen. Nog koffie gedronken en daarna weer terug geslenterd naar het hotel.

Ik heb afscheid genomen van Daan, haar al het geluk gewenst voor het aankomende hockey toernooi, en ben op de Starferry gestapt. Wat lekker is dat toch, briesje, schemer, lampjes en de mooiste skyline van de wereld aan je voeten. Het was een supermiddag!

Chiel gaat 'los'

De laatste dagen gaat het stukken beter met Chiel! De watertherapie in het ziekenhuis plus de fysio die we voor het spetteren hebben, werpen echt zijn vruchten af!

Chiel zelf zegt dat het wel meevalt. Dat het veel beter kan en veel sneller. Maar ik geloof daar niet in. Hij gaat super goed vooruit en ik persoonlijk geloof niet in sneller. Je kan sommige dingen nou eenmaal niet pushen. Als de zenuw het niet doet, dan doet de zenuw het niet. En dan moet de zenuw ook nog contact maken met de hersenen. Als dat nog niet zover is, dan kan je op je kop gaan staan, maar dan gebeurt er helemaal niets.

Eddy is meer dan tevreden met de snelheid van herstel. En alle fysiotherapeuten in opleiding zijn diep onder de indruk van Chiel's verhaal en wilskracht.

Vrijdag moest Chiel op de lokomat lopen. Zonder machine maar wel met harnas. Dat geeft Chiel vertrouwen en hij kan niet vallen. Dus hij werd ingesnoerd en Eddy wilde dat hij stevig ging doorlopen. Niet om te pesten maar om Chiel af te leiden van het looppatroon. Hij wil dat het lopen weer een automatisme wordt. Hoe langzamer het gaat, hoe meer Chiel met zijn hoofd naar beneden loopt en over alles nadenkt.En het ging goed! Super goed! De meeste tijd liep hij zonder zichzelf vast te houden aan de steunen. (Ik had graag een filmpje laten zien, maar aangezien hier het internet zo allemachtig traag is, heb ik er van af gezien. Ben al 4 uur bezig om dit bericht te plaatsen!)

Ook in het zwembad ging het lekker. Hij kreeg nieuwe oefeningen en op het eerste gezicht dacht Chiel, dat het niet iets bijdroeg. Tot de zaterdagmorgen! Hij werd wakker met enorme spierpijn!

Afgelopen maandag waren we lekker vroeg bij fysio. Wat dat betreft is de wintertijd een uitkomst! Niemand zit nog op kantoor in NL als hij de taxi instapt naar het ziekenhuis ;-)
Eenmaal thuis na de fysio gaat hij weer aan het werk aan de keukentafel. In NL beginnen ze dan te werken en is het eerste kopje koffie gedronken.

Maar goed, maandag was een hele goede dag!

We kwamen aan bij fysio, bloeddruk werd gemeten, de nieuwe leerlingen kwamen bij Chiel staan en er werd uitgelegd wat hij had. Eddy wilde dat Chiel deze keer op een gewone loopband ging lopen. Zonder harnas en met een hele flinke helling. Dat is goed voor de knie en zijn looppatroon. Dat ging super goed! Na 20 minuten lopen, gingen we nu naar het wandrek. Daar doet Chiel oefeningen voor zijn balans en om af en toe lekker te stretchen.

En toen Eddy terug kwam zei hij 'ok, Michael. Let's walk!' Pardon? Hoe bedoel je, let's walk?!
Hij zette de stok aan de kant en hield Chiel vast aan zijn broeklus. Ik hoorde Chiel nog zeggen tegen Eddy 'You got me right? Don't let me fall'. Eddy keek Chiel aan. 'Michael, you know me right? Ofcourse I got you. Don't worry'.

Het is ook best eng als je al 2 jaar met een rolstoel, een looprek, een brace en nu met een wandelstok loopt en je dan ineens niets meer vast hebt of om je heen hebt staan. Doodeng. En dat was ook van Chiel's gezicht af te lezen.

Maar daar gingen ze! Chiel liep! Zonder stok! Ze maakten een rondje in de zaal, mensen maakten ruimte en zeiden 'Well done Michael!' en met een trots maar nat hoofd van het transpireren, liep Chiel naar mij. De tranen sprongen in mijn ogen...Eddy was tevreden. 'Well done, Michael!' Chiel maakte het gelijk kleiner dan dat het was. 'Ja maar Eddy hield mij vast hoor. Ik liep niet alleen'. Onzin. Hij liep los!
Gelukkig was Eddy het met mij eens. 'Ik hield alleen de lus vast Michael!'

 

Na al die inspanning was het tijd om het zwembad in te gaan. De leerlingen gingen mee en even later lag Chiel heerlijk ontspannen in het water. Hij kreeg deze keer oefeningen om zijn buikspieren te trainen. Volgens Chiel totale onzin, maar ik had hem net aan de telefoon. Hij zit namelijk in Shenzhen en hij barstte van de spierpijn!

Aanstaande vrijdag als we weer naar fysio gaan, moet ik van Eddy een gewone wandelstok meenemen die ik gebruikte als we gingen hiken. Hij wil kijken of dat iets is en anders krijgt hij een nieuwe wandelstok!

Chiel gaat los!!

Hairy crab

De 'R' is weer in de maand dus werd het hoog tijd voor een hairy crab party. Ik kan maar niet benadrukken, hoe belangrijk dit is voor onze Hongkong vrienden. Er wordt vooraf gespeculeerd hoe de krab zal smaken. Is het mannetje of het vrouwtje lekkerder? Zal het beter smaken dan het afgelopen jaar? De kranten staan er vol mee en de seafood restaurants maken hun hairy-crab-menu bekend!

De afgelopen week kregen we een mailtje. Het seizoen is weer aangebroken en Lydia kreeg emmers vol met deze harige vriendjes ingevlogen vanuit Shanghai. Ja, het is niet zo dat je ze zomaar op de markt koopt. De beste krabbetjes komen uit Shanghai, en als je ze dan toch maar 1 keer per jaar gaat eten, dan maar gelijk goed.

Het is een hoop gedoe om 10 gram vlees. Maar het gaat meer om het sociale aspect dan om het eten. Met z'n allen rond de tafel, elk pootje uit pluizen en vooral vergelijken met vorig jaar. Maar ik moet zeggen dat ik zelfs, wel pas na 10 jaar, het een bijzonder goed krab jaar vond! Maar een krabbetje is maar een krabbetje en zelfs 2 van deze jongens maken geen volle buik. Dus er kwam een plan op tafel. Rain en Lydia maken de krab. Silla een geroosterd kippetje, ik maakte een salade en tiramisu en Pam zorgde voor dumplings en de wijn die bij de krab gedronken moet worden.

Het was een hele gezellige avond! We hebben zelfs kennis gemaakt met Rose. Een meisje die bij Lydia op kantoor werkt. En de krab? Die was geweldig! Veel groter en beter dan vorig jaar!