Zo zagen wij jaren geleden op onze reis door Nepal dat de nabestaanden tijdens het cremeren van hun geliefde, het haar naast de brandstapel laten afscheren. Ze dragen witte kleding zodat iedereen kan zien dat je in rouw bent.
De een sluit zich af van de wereld om zich heen. In stilte en in afzondering proberen te vatten wat er nou eigenlijk is gebeurt.
De ander maakt zich druk thuis of op het werk. Goed druk blijven zodat het niet zo'n pijn doet. Zodat je nu niet hoeft na te denken...
En ik? Ik heb een beetje van allebei. En ik ben aan het verven geslagen. Al het houtwerk binnen moest al geverfd worden maar het kwam er niet van. En nu heb ik al 2 deuren en deurposten geverfd, de zolder opgeruimd, achtertuin en voortuin gesnoeid en geveegd...
Vandaag heb ik Chiel gevraagd om met mij een stukje te rijden met de kap eraf. De wind door de haren en de zon op de bol. We hebben zelfs rondgelopen door de Gamma en een tuincentrum. Zomaar... Het is wat...
2 comments:
Klopt er is niet echt 1 goede manier en niemand vertelt je hoe je kan, mag of moet rouwen. Ikzelf ben de laatste maand heel veel en vaak bij Andy geweest en heb elke keer dat ik em zag een beetje afscheid genomen en in eerste instantie was ik alleen maar blij voor hem dat zijn lijdensweg over was, maar nu komt ook hier het besef dat hij er niet meer is, nooit meer komt en voor altijd weg is. De afgelopen 2 jaar waren intens en vol liefde en overgave geprobeerd te helpen. Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Andy lieve broer ik mis je. En lieve Ans en Chiel bedankt voor jullie steun xx
Ik trek me terug wil graag alleen zijn met mijn gedachten en doe wat ik al als klein kind deed als ik boos of verdrietig was..........ik slaap veel !
Post a Comment