Sampanladies!
Monday, November 29, 2004
Visite!!
Vorige week vrijdag hebben we Yvon en Mari uit Druten, opgehaald van het vliegveld in Hongkong.
Wat een vreemd gevoel geeft dat, als je staat te wachten voor de gate, en plotseling lopen daar 2 mensen die je kent. Wij stonden daar in T-shirts en zij kwamen aanlopen met dikke truien aan.
Eerst hebben we een kopje koffie gedronken bij een restaurant op het vliegveld. Het enige plekje waar je nog mag roken en aangezien Yvon en Mari al ruim 13 uur zonder sigaret hadden gezeten was dat een prima plan.
Vervolgens zijn we met de bus naar Shenzhen vertrokken. Chiel zou even buskaartjes halen. In no time stonden er zeker 10 kleine chinese vrouwtjes om hem heen allemaal te roepen, dat hij bij hun de kaartjes moest kopen. Dat gezicht van Chiel! Ze staan te roepen en te springen en ze komen niet boven z'n borstkas uit!
Toen met de bus naar de grens. Je voelt je echt vee, als je met z'n allen naar de grens loopt. Yvon en Mari keken om zich heen en lieten alle indrukken op zich in werken.
Eenmaal aangekomen, kwam de volgende horde die we moesten nemen. Een taxi naar huis!
Wij zijn al aardig gewend aan de rijstijl van de beroepschauffeurs van Shenzhen maar Yvon en Mari natuurlijk niet! Ze waren ook blij toen ze uit mochten stappen bij de flat!
We hebben 4 dagen in Shenzhen doorgebracht en daarna 4 dagen Hongkong. Veel gezien, gestapt en heel veel geshopt. Yvon moest nog een nieuwe tas kopen om alle kadootjes weer mee terug te nemen.
Helaas hebben we ze gisteren weer afgezet op het vliegveld. Weer zo'n raar gevoel dat over je heen komt als je 2 mensen naar Nederland ziet vertrekken en jij moet achter blijven. We hebben een hele leuke tijd gehad. Bedankt Yvon en Mari!!
Nogmaals een dikke knuffel en we mailen gauw de foto's!
Wat een vreemd gevoel geeft dat, als je staat te wachten voor de gate, en plotseling lopen daar 2 mensen die je kent. Wij stonden daar in T-shirts en zij kwamen aanlopen met dikke truien aan.
Eerst hebben we een kopje koffie gedronken bij een restaurant op het vliegveld. Het enige plekje waar je nog mag roken en aangezien Yvon en Mari al ruim 13 uur zonder sigaret hadden gezeten was dat een prima plan.
Vervolgens zijn we met de bus naar Shenzhen vertrokken. Chiel zou even buskaartjes halen. In no time stonden er zeker 10 kleine chinese vrouwtjes om hem heen allemaal te roepen, dat hij bij hun de kaartjes moest kopen. Dat gezicht van Chiel! Ze staan te roepen en te springen en ze komen niet boven z'n borstkas uit!
Toen met de bus naar de grens. Je voelt je echt vee, als je met z'n allen naar de grens loopt. Yvon en Mari keken om zich heen en lieten alle indrukken op zich in werken.
Eenmaal aangekomen, kwam de volgende horde die we moesten nemen. Een taxi naar huis!
Wij zijn al aardig gewend aan de rijstijl van de beroepschauffeurs van Shenzhen maar Yvon en Mari natuurlijk niet! Ze waren ook blij toen ze uit mochten stappen bij de flat!
We hebben 4 dagen in Shenzhen doorgebracht en daarna 4 dagen Hongkong. Veel gezien, gestapt en heel veel geshopt. Yvon moest nog een nieuwe tas kopen om alle kadootjes weer mee terug te nemen.
Helaas hebben we ze gisteren weer afgezet op het vliegveld. Weer zo'n raar gevoel dat over je heen komt als je 2 mensen naar Nederland ziet vertrekken en jij moet achter blijven. We hebben een hele leuke tijd gehad. Bedankt Yvon en Mari!!
Nogmaals een dikke knuffel en we mailen gauw de foto's!
Sunday, November 21, 2004
BEN is jarig!
Vandaag 21 november is Ben jarig. Hij is nu officieel een volwassen man geworden. 21 jaar!!
Chiel en ik zijn vreselijk trots op hem en we vinden het ook heel jammer dat we nu in China zitten en niet bij de kids thuis in Druten om zijn verjaardag te vieren.
Ben is 21 jaar geleden op precies de uitgerekende datum geboren. Het was een hele mooie herfstdag en de zon scheen. Om 10.30 uur gingen Chiel en ik naar het ziekenhuis en nog geen uurtje later was Ben geboren. Alles was goed en geen complicaties. Een pracht van een zoon met een hele bos zwarte haartjes. Super trots waren we!
Lieve Ben, een hele fijne dag en een hele dikke kus van ons. Tot gauw!
De gouden buddy in de nieuwe Messenger gezien? Go for gold!
De lift
Het is vandaag zondag. Het staat zelfs geschreven op een vloerkleedje in de lift.
Elke dag wordt het kleedje in de lift verwisseld waarop de dagen van de week staan.
Gelukkig maar, want je raakt hier echt de draad kwijt. Ik weet soms echt niet welke datum we leven en welke dag het is.
Het vloerkleedje is rood met gouden letters. Daar zit ook weer een gedachte achter. Rood en groen zijn de kleuren van "GELUK". En de kleur goud staat symbolisch voor "RIJK".
De flats op het terrein hier hebben allemaal 31 verdiepingen. Als je in de lift staat, valt je gelijk op dat de 4, 14 en 24 verdiepingen niet terug te vinden zijn. In plaats van 4, 14 en 24 staat er 5a, 15a, 25a.
Dat komt omdat 4 een ongeluksgetal is. Net zoals bij ons 13 een ongeluksgetal is.
MSN Zoeken, voor duidelijke zoekresultaten! klik hier
Monday, November 15, 2004
De Familie Soewu
Ik kom net van de telefoon. Lekker gebeld met Monique, Femi en Kayode.
Femi nam op en voordat ik het wist, zat ik te praten met hun alledrie tegelijkertijd. Kayode is echt een schatje. Ik zei:"Kayode ik mis je heel erg hoor!" waarop Kayode antwoordt:"Maar ik jou ook hoor tante Ans!"
De tranen sprongen spontaan in m'n ogen. Het is gewoon een lekker ding.
Als er 1 ding is wat ik mij nu heel bewust ben, is het wel dat ik hier in China een buitenbeentje ben. Discriminatie kan je het niet noemen. Ik weet eigenlijk wel zeker dat deze mensen niet eens weten wat het is, en dat ze het zo niet bedoelen. Het is meer het aangestaard worden, wat mij kriegel maakt.
Femi is een grote sterke man van nigeriaanse afkomst die al 14 jaar in europa woont. Hij heeft wel degelijk met discriminatie te maken gehad. Wat dat betreft, mag ik mezelf wel gelukkig prijsen dat ik in deze situatie zit.
Ik vertelde Femi dat ik nu pas een beetje kan voelen wat hij al jaren gevoeld moet hebben. Mensen die je aanstaren, opmerkingen maken, dat je hun ogen in je rug kan voelen. Als voorbeeld nam ik de supermarkt waar drommen meisjes om me heen staan te kijken wat ik in mijn boodschappenmandje leg. Waarop hij antwoordt:"..ik denk dat ze het niet zo bedoelen Ans, misschien willen ze je wel helpen, maar omdat zij jouw taal niet spreken en jij hun taal niet, lijkt het of ze je aanstaren..."
Mijn God, wat een eye-opener! Misschien is dat wel zo! Zo had ik het nog nooit benaderd!
En wat een kanjer, die Femi, dat hij altijd alles zo positief bekijkt ondanks alle ellende die hij heeft meegemaakt.
Het zijn alledrie kanjers. Monique, Kayode en Femi! Ik voel me stukken beter nu!!
"
Chatten met je online vrienden via MSN Messenger klik hier
Saturday, November 13, 2004
Zenuwachtig!!
Ik ben een beetje zenuwachtig. Leuk zenuwachtig, zal ik maar zeggen. Nog een paar dagen en dan komen Yvon en Mari. Ik heb er echt zin in. Het is al een tijd geleden dat ik hun heb gezien. 2 maanden om precies te zijn!
Maandag komt Berry voor een paar dagen naar Shenzhen. Business natuurlijk. Maar des al niet te min wel gezellig om weer eens nederlands te spreken met een ander dan Chiel.
En vrijdag om 17.00 uur landt het vliegtuig van Yvon en Mari. We gaan ze natuurlijk ophalen in Hongkong.
Ik heb Yvon al gebeld met kledingadvies. "Geen synthetisch spul en geen warme kleren meenemen, hoor!", vertel ik haar. "Maar het is hier maar 7 graden, Ans. We hebben wel een jas aan als we naar het vliegveld gaan," antwoordt Yvon.
Oeps, das waar ook. In nederland is het al volop herfst. "Het heeft al gesneeuwd in Limburg", vertelt ze.
Das wel iets wat je snel vergeet. Het weer. Op de "koude dagen" is het hier 23 graden. Je ziet dan iedereen met jassen lopen en truien aan, terwijl Chiel en ik zo'n beetje weg smoren. Vandaag was het 31 graden met een briesje. Heerlijk weer al was het wel klam. Een terrasje in de schaduw was goed te doen. En dat hebben we dus maar gedaan.
Ja, ik heb er echt zin. Gezellig kletsen, verhalen over thuis en Druten. Heerlijk!
Ben ook erg benieuwd wat ze van China vinden. Ik denk dat ze wel een cultuur shok krijgen hier in Shenzhen. We zien wel.
Maar voorlopig heb ik heerlijke kriebels in de buik...
Maandag komt Berry voor een paar dagen naar Shenzhen. Business natuurlijk. Maar des al niet te min wel gezellig om weer eens nederlands te spreken met een ander dan Chiel.
En vrijdag om 17.00 uur landt het vliegtuig van Yvon en Mari. We gaan ze natuurlijk ophalen in Hongkong.
Ik heb Yvon al gebeld met kledingadvies. "Geen synthetisch spul en geen warme kleren meenemen, hoor!", vertel ik haar. "Maar het is hier maar 7 graden, Ans. We hebben wel een jas aan als we naar het vliegveld gaan," antwoordt Yvon.
Oeps, das waar ook. In nederland is het al volop herfst. "Het heeft al gesneeuwd in Limburg", vertelt ze.
Das wel iets wat je snel vergeet. Het weer. Op de "koude dagen" is het hier 23 graden. Je ziet dan iedereen met jassen lopen en truien aan, terwijl Chiel en ik zo'n beetje weg smoren. Vandaag was het 31 graden met een briesje. Heerlijk weer al was het wel klam. Een terrasje in de schaduw was goed te doen. En dat hebben we dus maar gedaan.
Ja, ik heb er echt zin. Gezellig kletsen, verhalen over thuis en Druten. Heerlijk!
Ben ook erg benieuwd wat ze van China vinden. Ik denk dat ze wel een cultuur shok krijgen hier in Shenzhen. We zien wel.
Maar voorlopig heb ik heerlijke kriebels in de buik...
Friday, November 12, 2004
Verschillen tussen nederland en china
Vannacht in bed bedacht ik mij wat de verschillen zijn tussen Nederland en China. Het zijn er zo veel en ze zijn zo sterk! Het is voor mensen in Nederland niet voor te stellen hoe hier in 2004 nog geleefd, gewerkt en gewoond wordt.
Het lijkt me grappig om eens wat op te noemen en de verschillen duidelijk te maken.
Met stip op nummer 1: Bankverkeer!
Hier wordt nog volop gewerkt met bankboekjes. Wil je geld overmaken, dan ga je met je bankboekje in de hand naar de bank. Maar dan wel naar de bank die de ontvanger van jouw geld heeft. Je kan ook niet naar een andere bank, want dat mag niet. Je neemt je geld cash mee, gaat in de rij staan en na een uurtje of 2 ben je aan de beurt.
Bijvoorbeeld huur overmaken, water, gas en licht gaat allemaal cash. Ook je abbonnement van de mobiele telefoon moet je per bankboekje overmaken. Je stort geld op de rekening en daar mag je voor bellen. Is je geld opgebeld dan wordt de telefoon afgesloten, maar na storting van nieuw geld, kan je weer bellen.
In nederland mag alles automatisch betaald worden. Hier kennen ze dat niet. Een abbonnement wil in nederland zeggen dat je elke maand een rekening krijgt, hier niet. Zelf in de gaten houden en de eerste van de maand gaan betalen. Natuurlijk via je bankboekje. En dat doe je gezellig met de andere 10 miljoen inwoners van Shenzhen. De wachttijden op deze dagen zijn zo lang dat je een bakje noedels mee moet nemen.
Gastpinnen is hier ook niet mogelijk. Je kan pinnen bij je eigen bank. Creditcard is hier niet geaccepteerd. Er is in heel Shenzhen 1 bank waar je kan pinnen met je creditcard.
Op nummer 2: Boodschappen doen!!
In eerste instantie lijkt de supermarkt hier, op de supermarkt in Nederland. Maar schijn bedriegt!!
Bij elk gangpad staat een bediende. Hij/zij houdt precies in de gaten wat je doet. Je wordt gevolgd door een schaduw.
Wil je kip of vis eten, dan zal deze eerst geslacht moeten worden. Je zoekt je kip uit, en de uitverkorene wordt door de slager vakkundig zijn kop omgedraaid, in een dompelbadje gehouden, door een verenpluk machine gehaald en in stukken gehakt of niet. Dat mag natuurlijk de klant uitmaken!
Met vis is het anders. Je gaat met je schepnetje naar de bakken met vis, aal, krab, garnalen of kreeft. Je zoekt de meest vette vis uit. Dat doe je door te porren. Vervolgens maak je de keus en probeert dan deze vis te vangen. Als dat lukt, loop je met je netje naar de slager, die geeft een klap op z'n kop, haalt de zooi eruit en je loopt met vis waar de kop natuurlijk nog aan zit,(very good for your skin and brains, volgens Bing) keurig in een plastic zakje naar de kassa.
De garnalen is weer een ander verhaal. Die zoek je uit in een bak met een laagje water netzo als je in nederland verse boontjes uitzoekt. De goede gaan in een zakje, de slechte pleur je weer terug!
Wil je een nonfood artikel kopen in dezelfde winkel, dan gaat dat zo: je zoekt b.v. een dekbed uit. Dan krijg je van de bediende een bonnetje in drievoud met de prijs. Dan loop je naar een balie (niet de kassa natuurlijk, das te makkelijk!) die in een hoekje weggestopt is, en je betaald daar. Dan krijg je op de 3 bonnetjes een stempel. Zij houdt 1 bonnetje, je krijgt 2 bonnetjes mee met de aparte kassabon. Je loopt weer terug naar de bediende. Zij heeft inmiddels het dekbed ingepakt. Ook zij houdt weer 1 bonnetje en na goedkeuring wordt je kassabonnetje, geniet aan het laatste bonnetje die dan weer aan het plastic tasje geniet wordt. Makkelijk he?
Vervolgens loop je dan weer met je kip en vis en dekbed naar de kassa. Daar betaal je de kip en vis. Bij de kassa wordt je gecontroleerd door de Security of je wel betaald hebt. Je moet alle bonnetjes laten zien. Nu denk je: "OK, ik ga naar huis". Fout. Bij de uitgang wordt je weer gecontroleerd op bonnetjes. Ja over dit systeem is lang nagedacht en er kan geen werkeloosheid bestaan hier in china, volgens mij!
Op nummer 3, 3, 3 (echo): Roggels!!!!
Misschien wel de meest wanstaltige in mijn ogen. Zit je iets dwars, dan gooi je het eruit. Letterlijk wel te verstaan. Moet je plassen, flossen, spugen of roggelen? Gewoon doen!!!
Maakt niet uit of je een serveerster bent in een 5 sterren hotel, of een taxichauffeur, of de groenteboer. Waar je op dat moment bent, eruit met die zooi. Boeren, ruften, pulken in de neus, het moet allemaal maar kunnen. Chiel en ik zijn er nu wel bedreven in om de roggels te ontwijken en flossende mensen op de rand van de stoep niet ondersteboven te lopen. Maar dat heeft dan ook wel 2 maanden geduurd!
Op nummer 4: Voordringen waar je maar kan!
Of het nu bij de lift is, in een winkel, bij de trein, bij de douane, bij het instappen van een taxi , of in het verkeer, het maakt wederom niets uit. Je zou denken, als je mensen eerst laat uitstappen voordat je jezelf erin propt, dan gaat dat vlugger. Maar nee hoor, daar willen de chinezen niets van weten. Ritsen in het verkeer, is een begrip wat ze niet kennen. Het lijkt wel of ze er genoegen in scheppen, om echt overal voor te dringen.
Op nummer 5: Verkeersregels!!
Niemand weet wat dat is. Nog sterker, je kan hier je rijbewijs halen in 2 minuten. Je gaat naar het politiebureau en zegt dat je een rijbewijs wil. Je stapt in een auto met een politieagent, rijdt 10 meter de bocht om en that's it!! Hoezo rijlessen en theorie examen! Nergens voor nodig, want die gebruik je toch niet.
Het stikt van de stoplichten in Shenzhen maar die staan allemaal gelijk op rood of allemaal gelijk op groen. Hier geldt de survival of the fittest!
Ze hebben ook voetgangersviaducten. Dit natuurlijk voor de veiligheid van de voetganger. Nergens voor nodig!! Je gaat gewoon toch over de snelweg en klimt dan over de middenberm en steekt verder over. Gaat veel sneller! Ook fietsen op de snelweg is veel sneller. Je hebt tenminste 1 weg die je direct ergens heen brengt, zonder omwegen. Ook de richting maakt niets uit. Tegen het verkeer in rijden, brengt een soort van kick. Veel goedkoper dan drank of drugs.
Mocht me nog iets te binnen schieten dan horen jullie het!
MSN Zoeken, voor duidelijke zoekresultaten! klik hier
Thursday, November 11, 2004
One of those days!
Chiel moest maandag samen met Bing naar Whenzou (of zoiets) om samples te testen. Dat zou 2 dagen en dus 1 nachtje duren.
"Geen probleem"' zei ik stoer. "Ik ben wel vaker alleen thuis gebleven. Kan ik mooi een beetje rotzooien met de foto's (ben namelijk een nieuwe hobby begonnen uit nood!) een dvdtje kijken die ik wil (voor de zoveelste keer Bridget Jones Diary) en uitslapen!"
Met een onbestendig gevoel werd ik maandagmorgen wakker. Chiel stond zijn tanden al te poetsen want om 07.00 uur zouden hij en Bing vertrekken. "Nou Ans", zei Chiel," morgenavond ben ik alweer thuis. Het vliegtuig landt hier rond 19.00 uur, half uurtje taxi, zeg maar om 20.00 uur ben ik weer hier." "Das mooi, want ik blijf hier op de flat. Ik ga dus echt niet de flat af. Ik heb eten voor 2 dagen in huis, genoeg sigaretten, nieuwe dvd's en een nieuw schoonmaakmiddel zodat ik alle ramen maar weer eens kan gaan lappen,"somde ik op.
Chiel lachte. "Miep Kraak!"
En daar ging Chiel. Met de laptop onder de ene arm en een tas met schone onderbroek onder de andere arm. "Tot morgen!"
Ja, daar zit Ans op de bank. Tja, wat zal ik eens gaan doen, dacht ik. Foto's. Ja, laat ik daar eens mee beginnen. Geen zin. Foto's aan de kant. Dvd kijken. Geen zin. Dvd aan de kant. Ramen lappen dan maar. Nehh, geen zin. Emmer aan de kant.
Lastig hoor. Nergens zin in hebben en toch op je flatje zitten. De uren kruipen voorbij, maar ineens is het toch avond geworden. Chiel heeft nog even gebeld. Geen verandering in het vluchtschema. Mooi, dacht ik.
De volgende morgen word ik wakker gemaakt door een poetsauto (grote vrachtwagen die water over de straat spuit die de roggels moet verwijderen!) met zo'n elektronisch muziekje dat "Happy Birthday" keihard door de straten heen galmt. Geweldig, en bedankt. Ik kijk op de klok. "Welja, het is pas 7 uur. Mooie tijd om de straat te poetsen", mopper ik in mezelf.
Maar..., vanavond komt Chiel weer terug! Ik spring uit bed en loop naar het balkon. Onderaan staan wel 30 mensen Tai Chi te beoefenen. Ik probeer stiekum mee te doen op mijn balkonnetje maar helaas. Ik geef het op.
Rond 5 uur wordt er gebeld. Chiel verteld dat hij al op het vliegveld is. Mooi, dat gaat goed. Hij hangt op en ik word gelijk weer gebeld. Chiel weer. "Ansje, het vliegtuig is "Delayed" maar dat is een goed ding want de meeste vluchten zijn al gecanceld", vertelt hij. "Ik hou je op de hoogte. En ik bel zo gauw ik iets meer weet."
Een uur later belt hij weer. "We zitten nog steeds te wachten, geen nieuws". Shit.
Nog geen 5 minuten later belt hij weer. "Ja hoor, we zijn nu officieel gecanceld, we vertrekken morgen ochtend pas." Dubbel Shit!!
Waarom ze pas een dag later kunnen vliegen weet niemand. Ik merk aan mezelf dat ik al aardig begin te wennen aan de chinese manier van leven. Schouders ophalen en verder gaan. Het komt wel goed. Het is gewoon weer een van die dagen...
Ontvang Hotmail & Messenger op je mobiele telefoon klik hier
Saturday, November 06, 2004
Weekendje Hongkong
We stappen in de taxi, richting LoHu station. We gaan naar Hongkong!!
Ik kan niet wachten totdat we er zijn. 2 weken achter elkaar in ShenZhen is net een beetje te veel van het goede.
Deze keer rijden we met de trein helemaal tot aan East Tsim Sha Tsui. Deze aansluiting is pas 2 weken open. Normaal gesproken gingen we in Kowloon op de metro maar nu gaan we 2 stations verder.
Als we uitstappen ruikt alles nog nieuw. Er staan gastvrouwen om iedereen de weg te wijzen als ze er zelf niet uitkomen. Heel goed geregeld! Kan je je voor stellen op Ansterdam Centraal dat daar dames in uniformen staan om iedereen de weg te wijzen?
Overal zijn lange loopbanden die je naar de uitgang brengen.
Chiel en ik lopen de trap op, en ineens staan we midden in hartje Hongkong. Ik haal diep adem:"Welcome home", zucht ik. Het voelt zo lekker om weer ergens te lopen zonder aangestaard te worden of uit te glijden over verse dampende roggels.
"OK", zeg ik,"Op naar het Marco Polo". Het Marco Polo is zo ongeveer ons 2e thuis geworden. Als we naar Hongkong gaan, logeren wij daar. We laveren handig tussen de winkelende menigte door. Chiel heeft zijn koffer op wieltjes mee en elke keer wordt hij er handiger in.We moeten oversteken maar het licht is op rood. "Kijk dan," zegt Chiel, "iedereen wacht hier totdat het licht weer op groen springt."
Ja dat zijn van die dingen die gelijk opvallen.
We lopen de lobby in van het Marco Polo. Het is druk maar wij wachten rustig totdat we aan de beurt zijn. "Straks lekker eten bij de Thai, he Ans", zegt Chiel. "Ja lekker,"antwoord ik. We zijn aan de beurt.
De dame achter de balie ziet ons staan. "Welcome back", begroet ze ons."Very nice to see you again", lacht ze. Chiel en ik kijken elkaar aan en we denken allebei hetzelfde: Kijk dat bedoelen we nou met "thuiskomen"!
Ik kan niet wachten totdat we er zijn. 2 weken achter elkaar in ShenZhen is net een beetje te veel van het goede.
Deze keer rijden we met de trein helemaal tot aan East Tsim Sha Tsui. Deze aansluiting is pas 2 weken open. Normaal gesproken gingen we in Kowloon op de metro maar nu gaan we 2 stations verder.
Als we uitstappen ruikt alles nog nieuw. Er staan gastvrouwen om iedereen de weg te wijzen als ze er zelf niet uitkomen. Heel goed geregeld! Kan je je voor stellen op Ansterdam Centraal dat daar dames in uniformen staan om iedereen de weg te wijzen?
Overal zijn lange loopbanden die je naar de uitgang brengen.
Chiel en ik lopen de trap op, en ineens staan we midden in hartje Hongkong. Ik haal diep adem:"Welcome home", zucht ik. Het voelt zo lekker om weer ergens te lopen zonder aangestaard te worden of uit te glijden over verse dampende roggels.
"OK", zeg ik,"Op naar het Marco Polo". Het Marco Polo is zo ongeveer ons 2e thuis geworden. Als we naar Hongkong gaan, logeren wij daar. We laveren handig tussen de winkelende menigte door. Chiel heeft zijn koffer op wieltjes mee en elke keer wordt hij er handiger in.We moeten oversteken maar het licht is op rood. "Kijk dan," zegt Chiel, "iedereen wacht hier totdat het licht weer op groen springt."
Ja dat zijn van die dingen die gelijk opvallen.
We lopen de lobby in van het Marco Polo. Het is druk maar wij wachten rustig totdat we aan de beurt zijn. "Straks lekker eten bij de Thai, he Ans", zegt Chiel. "Ja lekker,"antwoord ik. We zijn aan de beurt.
De dame achter de balie ziet ons staan. "Welcome back", begroet ze ons."Very nice to see you again", lacht ze. Chiel en ik kijken elkaar aan en we denken allebei hetzelfde: Kijk dat bedoelen we nou met "thuiskomen"!
Thursday, November 04, 2004
een avondje thuis
Chiel zit voor de buis. Ons cinemacenter MET karaokefunctie staat voluit te loeien. Hij kijkt een dvdtje.
Om de avonden hier door te komen, hebben we al heel wat dvdtjes aangeschaft. Het kost geen drol en zo hoeven we niet elke avond naar de chinese tv te kijken. Natuurlijk zijn de meesten, zo niet allemaal, gekopieerd. De kwaliteit laat soms te wensen over (opgenomen met een videocamera in de bioscoop, je hoort zelfs de mensen lachen!) maar over het algemeen zijn het leuke films. Zo zagen we gisteren "Ladder49" en nu "Borne Sopremacy".
We zitten samen eigenlijk uit te buiken. De maaltijd was iets groter uitgevallen dan verwacht. Wel lekker trouwens, zalm als voorgerecht en toen peking eend en dronkengarnalen! Erg lekker maar veel te veel! Net toen we dachten, "nou ik zit eigenlijk al vol" kwam de tweede ronde van de peking eend! Ik kon echt geen hap meer op toen Chiel om de rekening vroeg. Maar voordat we wegmochten moesten we eerst nog een soort van creme caramel met warme honing eten en daarna een halve watermeloen gevuld met appel, peer en mango!! Je begrijpt, we moeten ECHT uitbuiken.
Ik heb ook nog gebeld met de kids, yvon en daarna belde andy. Lekker hoor, gewoon effe kletsen. Hoorde van hun dat Theo van Gogh is doodgeschoten. Ongelovelijk...
Ik denk dat ik nu maar naast Chiel op de bank ga hangen, maar eerst even de airco op de slaapkamer aandoen. Het is nog steeds 26 graden en het is al 23.45!!
MSN Zoeken, voor duidelijke zoekresultaten! klik hier
Tuesday, November 02, 2004
zomaar
De internetverbinding heeft weer kuren. Zo heb je een goede verbinding, en zo lukt het je niet eens een bericht te versturen via hotmail. Ik word er niet goed van.
Zo probeer ik al dagen 2 berichten te verwijderen van mijn weblog omdat ze er dubbel instaan en omdat de foto's niet bijgevoegd zijn. Schiet dus niet op. Ik heb vrijdag al een bericht verstuurd en die is nog steeds niet aangekomen. Ik begin dan te twijfelen of ik hem wel heb verstuurd, probeer hem dan nogmaals te versturen en dan staat hij er 2 keer op!
Nou ja...
Ik zit er vandaag een beetje door.
Krijg de kriebels van iedereen die me aan staat te staren. Soms wil ik gewoon mijn tong uitsteken of heel hard roepen "GET LOST" maar wat schiet je ermee op?
Niets dus. Ik mis iedereen zo erg, ik mis gewoon een kopje koffie drinken bij Yvon, ik mis gewoon boodschappen doen en anoniem op straat lopen, in mijn lupootje stappen en naar Rotterdam rijden, naar Monique gewoon lekker bijkletsen, weer eens dansen in Tilburg.
Ik mis de kinderen. Ik wil met ze eten, praten, ze wegbrengen naar weet-ik-waarheen, met ze opgekruld op de bank zitten en een film kijken, ik mis een frietje speciaal, ik mis mijn huis, ik mis Jimmy, lekker wandelen op de dijk, ik mis eigenlijk alles!!!!!
Wat wel een pluspunt is, is dat we gisteren de tickets hebben geboekt voor de kids! Ze komen 21 december en vertrekken 9 januari. Heerlijk. Kan niet wachten totdat ze er zijn.
Ik hoop dat Remy ook gauw een ticket boekt. Hij gaat na een bezoek aan ons in China door naar Australie samen met Jorg. Backpacken.
Wat ook pluspunten zijn is dat Yvon en Mari 19 november al komen! En dat Andy en Marry 24 januari komen! Genoeg om naar uit te zien maar nu lukt dat even niet.
Het zal morgen allemaal wel weer beter gaan...
MSN Zoeken, voor duidelijke zoekresultaten! klik hier
Monday, November 01, 2004
WEEKEND!
Gelukkig, het is weekend!
De hele week door werkt Chiel als een buffel. Dagen van 9 tot 23 uur zijn eerder regel dan uitzondering. Das natuurlijk ook niet vreemd als je bedenkt dat er 6 en straks 7 uur tijdsverschil zit tussen nederland en china.
Als wij de lunch achter de kiezen hebben dan moet Nederland nog naar het werk toe! Ach, ik zit er niet mee. Ik heb Chiel nog nooit zo vaak achter elkaar gezien dan hier in China. Maar op vrijdagavond hebben we echt het weekend gevoel!
We zijn dan ook net lekker wezen eten bij een Thais restaurant in Shekou. Das een buurt hier in ShenZhen waar je nog hier en daar een westerling tegenkomt bij Starbucks. Zou Starbucks eigenlijk weten dat ze een zeer sociale functie vervullen in het buitenland? Het is net 1 grote familie van buitenlanders op het terras voor bij Starbucks. Iedereen begint met elkaar een praatje te maken en de businesscards vliegen over en weer.
Maar goed, we hebben heerlijk gegeten tussen de telefoongesprekken door.(Want dat gaat natuurlijk gewoon door). Aan het eind van de maaltijd bracht de serveerster een zilveren potje met tandestokers. Een prachtig stukje vakmanschap met olifanten erop. Ik heb nog geprobeerd om het te kopen voor Yvon die gek op olifanten is, maar daar trapte ze niet in. Sorry Yvon! Ze hadden maar 8 potjes maar de volgende keer als de baas naar Thailand gaat (daar komt ze vandaan) dan neemt ze een potje voor mij mee.
Op weg naar de taxi, zien we ineens een man gehurkt op de stoep zitten met maar 1 sandaal aan. Daar hebben die chinezen trouwens een handje van om net DAAR te gaan zitten of staan of ineens te stoppen, waar IEDEREEN langs moet. We kijken nog eens goed. "Zie jij wat ik zie?", vraagt Chiel. "Zit hij daar nou echt z'n tanden te flossen?!".
"Yep", antwoord ik, "vind je het raar dan? Het is toch heel gewoon om op 1 sandaal, op je hurken, midden op het drukste stukje stoep, je tanden te gaan flossen!"
Speel games online met je vrienden via MSN Messenger klik hier
Subscribe to:
Posts (Atom)
Linkwithin
