Ward follow up

Vanmorgen was weer een vroegertje. En, quel surprise, geen regen deze morgen maar zon! Dan is vroeg opstaan helemaal niet erg meer.

Om 08.30 werden we verwacht bij de Lokomat training. Chiel werd snel in het apparaat gehesen, er werd op 'start' gedrukt, 2 minuten lol en toen...niets! Hij hield er mee op. Balen natuurlijk en er werd druk gebeld met de technische dienst en de leverancier van de lokomat maar daar had Chiel natuurlijk niets aan. Hij mocht het apparaat weer uit en Eddy liet Chiel wat kracht oefeningen doen.

Op papier heb je een uur fysio maar met het in en uit hijsen van de lokomat gaat heel veel tijd verloren. Aan alle kanten krijg je bandjes om, een harnas waar je strak ingesnoerd wordt en alles bij elkaar kost dat wel 10 tot 15 minuten. Maar vanmorgen konden we ook niet langer blijven, daar doen ze nooit moeilijk over, want we werden om 09.30 uur weer verwacht in de main-building vanwege een 'Ward Follow Up'.

Oftewel we moesten op controle een half jaar nadat Chiel was ontslagen uit het ziekenhuis en van de Spinal Cord Rehabilitation afdeling.

Tussen het Rehabilitation Building naar de Main Building zit een berg. Een flinke berg. Maar zo slim als ik was had ik al aan Eddy gevraagd hoe hij van dit gebouw naar het andere gebouw loopt. Het was me al opgevallen dat ik nooit verplegend personeel buiten zag lopen maar dat die wel steeds van het ene gebouw naar het andere gebouw moeten lopen.

Eddy legde me keurig uit hoe we moesten lopen met de rolstoel. Want die had ik voor de gelegenheid maar meegenomen. Te ver om dat met krukken of een looprek te moeten doen. Van de 1ste verdieping met de lift naar de 2e verdieping. Dan naar de Roof Garden. Dan lang het voetbal en basketbal veld de rode lijn op de grond volgen. Zo gezegd, zo gedaan.

De wandeling was stukken makkelijker zo, dan buiten om tegen de berg op. En we liepen door een mooi park en langs prachtige koloniale gebouwen met Chinese daken die allemaal bij het ziekenhuis horen. Het had wel wat zo'n wandelingetje.

Om 09.30 uur stonden we voor de deur van afdeling 3D. De afdeling waar Chiel heeft gelegen en waar we heel wat traantjes gelaten hebben. De zuster zag Chiel al en hij werd binnen gehaald als de verloren zoon! "Hello Michael! You look good! How are you!" Echt te lief voor woorden. En al gauw bleek dat een heleboel mede patiënten die op dezelfde zaal lagen en waren ontslagen, ook bij de follow up zouden zijn. Het leek wel een reunie! Ook een groot deel van het verplegend personeel kwam even langs om gedag te zeggen.

We mochten plaatsnemen op het bankstel in de gang en dan even wachten. Kijk, wij hadden echt geen enkel idee wat er zou gebeuren, dus met z'n tweetjes keken we geanimeerd om ons heen.

Zo zagen we de man die in de hoek lag van de afdeling met Indische ouders die altijd loempiaatjes meebrachten voor hem. Hij kon zich toen amper bewegen. Verlamd vanaf de nek. Maar nu zat hij in een mooie rode elektrische rolstoel en hij kon zich goed bewegen vanaf de middel! Wat goed!

En meneer 'nom nom nom" die met zo'n stellage op zijn nek en met schroeven in zijn hoofd altijd zat te eten. Wanneer je ook op bezoek kwam, hij zat altijd aan een bakkie rijst! En nu liep hij zonder stellage binnen en zonder hulpmiddelen en keek hij weer net zo guitig als toen.

Zo'n half uur later kwam er ineens een legertje fysiotherapeuten binnen. Ze begonnen iedereen te interviewen over hoe het nu ging. Wat ze al konden, of er vooruit gang was, er werden kleine testjes gedaan. Maar ze rouleerden ook! Dus het bleef niet bij 1 interview! Naast 'gewone' fysiotherapeuten waren er ook 'occupational' therapeuten. Ik weet zo gauw niet wat het Nederlandse woord daarvoor is maar deze mensen helpen je met de gewonen dingen van het leven. Hoe stap je in een auto met je rolstoel, hoe ga je naar het toilet met krukken, hoe neem je de stoeprand, hoe ga van de rolstoel je bed in, dat soort dingen.

Chiel werd uitvoerig onderzocht en gecheckt en toen gingen we massaal naar de 4de verdieping. Iedereen behalve ik. Want ik had dus niet door dat ik gewoon meemocht. Ik ben later op zoek gegaan naar Chiel en toen zat ik bij zijn gesprek met een dokter.

Ik had deze man nog nooit gezien en later bleek dat Chiel hem ook niet kende, maar hij besprak heel rustig alles met Chiel door. Chiel's dossier lag op tafel. Daar schrok ik wel van want het was zo'n 10 cm dik! Alles werd besproken en de dokter gaf het beste nieuws ooit!

Door de tijd heen heeft Chiel steeds onderzoeken en testen gehad. Gelijk na de operatie, 1 week later, 2 weken later, een maand later...aan alle testen en onderzoeken uitslagen hebben ze een cijfer gehangen. Zo kreeg Chiel net na de operatie op alle testen en onderzoeken een 0. Niet goed dus. Maar later werd dat een 2, en weer later een 5. Verbetering dus! Dus de dokter zei met grote overtuiging dat als hij naar de cijfers keek, hij verwachtte dat Chiel op de volgende 'Ward Follow Up' controle lopend binnen zou komen!

Wat?! Echt?! Jazeker!!

Ook gaf hij aan dat de blaas in de conditie waar Chiel in verkeerd soms 2 dingen kan doen. Hij doet niets of hij fladdert. In Chiel's geval doet de blaas niets, wat niet wil zeggen dat hij niets doet maar dat hij dus niet fladdert, en dat is goed nieuws! Daardoor is de kans dat de urine terug loopt naar de nieren nihil en dat is heel goed nieuws omdat ze altijd bang zijn dat je nieren er mee ophouden, als je hebt wat Chiel heeft.

Maar ook vertelde hij dat als je been verlamd is, je snel wondjes of ontstekingen kan oplopen. En dat die dingen dus niet snel genezen vanwege de verlamming. Daar moesten we goed op letten.
Al met al waren we helemaal blij met dit gesprek. Ook al werd dat gesprek gehouden in een piepklein kamertje vol met meuk.

Ook werd een nieuwe afspraak gemaakt voor in november met de neuroloog en een nieuwe afspraak met de man van de prosthetic & orthopedic department. Chiel krijgt een nieuwe brace! Ze willen hem kleiner maken en vooral zorgen dat hij zelf zijn knie kan buigen. Het gaat nu vooral om zijn linker voet die nog niet meewerkt. Hier kunnen we maandag na de lokomat training al terecht! Super nieuws!

Om half 12 waren we klaar. Althans bij de dokter. Nu moesten we nog naar de apotheek, moest ik nog een afspraak maken met meneer Lau die de brace gaat aanmeten en moest de afspraak met de neuroloog nog gemaakt worden. Maar omdat Chiel vanwege alle afspraken de rolstoel, de brace en zijn looprek had meegenomen ( lees IK sleurde alles mee) spraken we af, dat Chiel vast naar kantoor ging. Ik bracht hem met de rolstoel en looprek en brace naar beneden. Hij de taxi in, plus brace en looprek en ik weer met de rolstoel naar de afdeling.

Toen van de afdeling naar meneer Lau, weer terug naar de afdeling, toen naar de apotheek, weer naar de afdeling, toen naar de neuroloog, weer naar de afdeling, rolstoel ophalen en toen mocht ik eindelijk de taxi in...pfff...

Ik kwam al om half 2 thuis! Ben in 1 streep naar de Thai gegaan en heb me daar een heerlijke set-lunch besteld. Zalig! Daarna de rolstoel thuis gebracht, boodschappen gedaan, garnalen schoongemaakt voor het eten en toen kreeg ik telefoon!

Leena! Wat een uitvinding dat face-time. Terwijl ik de garnalen schoonmaakte stond zij op het aanrecht en was ze aan het lachen en springen op Remy's schoot. Ze herkent ons echt al!

En nu gaan we heerlijk weekend vieren!