Stap(pen) vooruit!

Soms berust je een beetje in je lot. We gaan 3 keer per week naar de fysio, doen de dingen die we moeten doen en de week erop gaat het precies zo. De ene keer veranderd er niets, de week erop voelt Chiel net iets meer dan de week ervoor. Maar het gaat zo langzaam dat hij niet eens precies kan aangeven wat er nou helemaal veranderd is.

En dan gebeurt het zomaar ineens...

Gisteren zouden we gaan eten met Berry die hier in Hong Kong is. We wilden naar Sai Kung visjes eten maar toen kwam om 4 uur de hemel naar beneden. Het begon te onweren, te regenen en binnen no time stond het terras weer blank. Niet de beste condities om met een rolstoel naar buiten te willen en in die enorme hoosbui een taxi te zoeken. Voordat je een taxi hebt is Chiel door en door nat geregend. Er zat niets anders op om Berry af te bellen. Wij bleven thuis en Berry bleef in het hotel.

Van pure ellende pakte Chiel de krukken die in de logeerkamer staan. Ze staan daar al 8 maanden en tot op heden kon Chiel daar niets mee. De balans in zijn heupen is niet goed genoeg en de enkele keer dat hij het probeerde, vond hij het doodeng.

Maar hij pakte de krukken, deed ze aan de armen en ineens liep hij gewoon door de kamer! Alsof hij dat al maanden deed! Geen enkel probleem! Wat 2 weken geleden nog ondenkbaar was omdat hij gewoon door zijn heupen zakte, was nu de normaalste zaak van de wereld! We keken elkaar aan vol ongeloof. Gebeurde dat nou?! Liep je nu door de kamer met krukken?!



We hebben het uitvoerig gevierd! Eerst gejankt en toen gevierd. Samen met Jesse die de halve Kings Lodge had meegenomen om bij ons thuis te eten. En ik had pavlova's in elkaar geflanst. Een super avond was het ondanks het onweer en de regen ;-)