Love

Ik ben nog steeds ziek. Ik word er gek van. Onwijs verkouden, prik ogen, hoesten, kortom het is genieten. Echt uitzieken gaat helaas niet. Alles blijft gewoon doorgaan natuurlijk.

Ik ga mee met Chiel naar de fysio, naar de taxi, boodschappen doen, de was doen en ons klaar maken voor a.s. donderdag. Dan worden we weer door een minivan opgehaald en gaan we t/m zaterdagochtend naar Shenzhen. Chiel wil vanaf deze week, 2 dagen per week in Sz zijn op de fabriek. Maar deze vrijdagavond hebben we ook de 'anual chinese new year party' dus vandaar dat we zaterdagmorgen pas richting HK gaan. En de Chineesjes weten niet wat hun overkomt...Berry en Harm zijn er ook! Gezellig.

Gistermorgen waren we weer in het ziekenhuis. Eddy wilde een assessment doen na een hele maand geen fysio. De uitslag was super! Alles ging beter en was sterker! En zelfs in het linker been van Chiel waar weinig mee gebeurde, geeft ineens tekenen van leven! Eddy was erg tevreden!

Nadat Chiel zijn assessment had gehad, stond Chiel zonder ondersteuning op de loopband. Wel in het harnas maar verder niets. Chiel probeerde balans te vinden en ineens liep hij zonder handen 2 stappen!!! Natuurlijk nog niet zo als het zou moeten, maar toch, zomaar 2 stappen doen! Geweldig!! Als je denkt dat we ondertussen zijn uitgehuild na een jaar, dan heb je het mis. De tranen vloeiden weer...maar dat mag want het was een super moment!

Na deze highlight of the day, ging Chiel weer lopen op de band en zat ik weer op mijn stoel in het hoekje. Ik keek eens om me heen. De fysio ruimte is een grote zaal, vol met stoelen, ligtafels, fietsen, loopbanden en alles wat je zou kunnen verwachten. Overal zaten en lagen mensen en voor al deze mensen lopen 3 fysio therapeuten rond en 2 hulpjes. Eddy loopt zich een rotje van de een naar de andere patiënt.

Maar wat mij vooral opviel was dat naast elke patiënt wel iemand zat. Vooral naast de mensen die verlammingsverschijnselen hebben. Een moeder, een oma, een zus, een dochter, een echtgenoot. Zij zijn de mensen die alles regelen. Vooral omdat de fysiotherapeuten erg druk zijn en na verloop van tijd ken je de klappen van de zweep, zeg ik even uit eigen ervaring. Als ik Chiel zelf in de lokomat zou moeten hangen, dan lukt me dat gelijk.

Uit de rolstoel helpen, kussens onder het hoofd. Jas uit. Warme deken er overheen leggen. Oefeningen doen. Stretchen. Ze zijn zo druk als een klein baasje. Maar als dat hier zo is, dan zal het thuis wel helemaal druk zijn...Eigenlijk wel mooi om te zien. En terwijl ik alles zo observeerde, zei ik tegen Chiel, "Jemig, ik heb wel respect hoor voor die mensen. Ik vind het aandoenlijk om te zien dat ze alles voor hun familie overhebben. En alles gebeurt met een lach!" Chiel keek me aan. 'Ansje, dat doe jij ook!'...Verrek. Zo had ik het nog niet bekeken...'Huil je nou?', vroeg Chiel. 'Nee, ik ben erg verkouden, schat'...