Ik liep al vroeg het huis uit. Mijn afspraak bij de kapper, was om half negen. Ik had nog geprobeerd om op donderdag mijn haar te laten knippen maar ze zaten helemaal vol. Iedereen wilde nog even voor de vakantie naar de kapper. Maar wij waren pas op woensdagmorgen aangekomen op Schiphol. En op vrijdag was de bruiloft. Er was nog 1 plekje beschikbaar. Vrijdagmorgen om half negen...
Een medewerkster vroeg of ik misschien een kopje koffie wilde en legde de krant dicht gevouwen op tafel. Ze liep weg en ik sloeg de krant open. Met ongeloof keek ik naar de kop... 298 doden... Wat!? Hoezo?!
Die dag stond bol van de indrukken. Het nieuws op tv, het nieuws op de radio tijdens onze rit naar Vught en natuurlijk de bruiloft. We hoorden zo nu en dan van genodigden het laatste nieuws. Het dodental van Nederlanders was opgelopen...
Op zaterdag stond de hele dag de tv aan. Ik zie een pro-russische separist het onderzoeksteam toespreken. 'Arrivideci! Maak maar een nieuwe afspraak met de commendant!' Ik voel de boosheid opstijgen. Hufter! Hoor ik mezelf zeggen. Kijk hem nou staan met zijn ongeschoren kop en zijn sigaret in zijn hand. Stelletje cowboys. Op de achtergrond zie ik mannen door de crash-site lopen en met wrakstukken slepen. En nog erger, mensen plunderen de bagage en nemen waardevolle spullen mee. Vol ongeloof sta ik erbij en kijk ernaar.
Ik betrap mezelf erop dat ik elk stukje nieuws wil zien en opzuig. Ik moet het weten. Alsof er een onbedwingbare onrust zich meester heeft gemaakt over mij.
De dagen erna volgen elkaar snel op. Ik zie Rutte met ingehouden woede, zijn woorden zorgvuldig kiezen. Ik zieTimmermans een emotionele toespraak houden voor de VN veiligheidsraad. Ik zie de trein vol slachtoffers staan in het veld.
Gisteravond werd om half 8 bekend gemaakt dat vandaag op 23 juli, een dag van Nationale Rouw zal zijn.
Terwijl ik naar de beelden kijk op tv, voel ik het verdriet, de wanhoop, de onzin maar ook eindelijk de rust. De eerste 40 slachtoffers krijgen eindelijk het respect wat ze verdienen.
De sobere maar heel indrukwekkende ceremonie, de mensenmassa's die staan langs de route van Eindhoven naar Hilversum, de vlaggen van alle nationaliteiten die omgekomen zijn, die halfstok gehezen zijn, de getroffen families die buiten beeld blijven van de camera's, alles ademt respect uit.
De lange colonne van 40 rouwwagens, blijft bizar. Zo ver als het oog reikt zie je rouwwagens...met ongeloof en een hand voor mijn mond geslagen, sta ik erbij en kijk er naar. Er moeten nog 258 slachtoffers deze weg gaan...
Het valt niet meer te ontkennen...het is echt gebeurt. Mijn ongeloof moet plaats maken voor realiteit.
Rust zacht lieve mensen, rust zacht...
3 comments:
En zo is het inderdaad Ans, ongeloof, woede, verachting naar degenen die dit op hun geweten hebben. Moest werken vandaag maar er is niet veel uit mijn handen gekomen. Het was fijn dat er een gezamenlijk moment was met collega's en bestuur voor de 1 minuut stilte. Een groot aantal slachtoffers volgt hopelijk snel, snel naar hun laatste rustplaats. En weg uit de Oekraïne.
X Lody
Pfff nou he, wat heftig, wat een emoties. It hits home. Tranen, ongeloof...respect . Mooie belden, maar wel door merg en been. Grote knuf liefie.
X
Mooi beschreven Ans en ook vandaag komt er weer zo'n dag 75 nieuwe kisten,auto's op weg naar Hilversum Vond het fijn dat we gisteren samen hebben kunnen kijken,heb nog heel lang wakker gelegen vannacht !
Post a Comment