Occupy Central with Love and Peace

Het begon allemaal de afgelopen week. Binnen 2 dagen sloeg de situatie helemaal om en kon iedereen hier in Hong Kong live op tv zien, hoe de politie probeerde om een vreedzame demonstratie met geweld uit een te drijven. Mensen die in eerste instantie de demonstratie niet eens steunden, draaiden als een blad aan de boom om en gingen massaal naar Central om hun steun te betuigen aan de studenten EN om een signaal af te geven dat zij het absoluut niet konden waarderen hoe de politie omging met dit hele verhaal. Ze waren boos en ontzet!

Wat ik heb begrepen van Godwin, de rechter hand van Chiel en een Hong Kong Chinees die werkt in de fabriek in Shenzhen, is dat er overmatig geweld is gebruikt. Er zijn maar liefst 87 traangas-bommen tussen het publiek afgeschoten en er is pepper-spray gebruikt. Er gaan ook geruchten rond dat er rubber-kogels zijn gebruikt maar volgens Godwin is dat echt een gerucht en niet berust op waarheid.  De laatste keer dat er geweld tegen de eigen bevolking is gebruikt was in 1967. In 2005 is er traangas gebruikt tijdens de G8 toen Koreaanse boeren door het lint gingen tijdens de demonstraties in Hong Kong. Dat werd niet gezien als geweld tegen de eigen bevolking.

1 Oktober wordt dit jaar in Hong Kong niet gevierd. Het vuurwerk is afgelast en de demonstraties gaan gewoon door. Het is net een olievlek die zich uitbreid. Wat begon in Central, is doorgevloeid naar Admirality, Wanchai, en Causewaybay. Ook hier op Kowloon zijn er demonstraties. In Mongkok op het kruispunt Argylestreet en Nathanroad wat natuurlijk ook weer is uitgevloeid. Mensen zijn boos en vechten voor hun beloofde rechten en ondanks dat alles, verloopt alles bijzonder vreedzaam.

Silla is al dagen op de voet in Wanchai. Zij maakt haar eigen verslag en post die op Facebook. Zo zag ze vandaag dat de studenten de straten aan het schoonmaken waren. Iedereen helpt mee om de vuilnis op te ruimen. Waar zie je dat tegenwoordig nog dat demonstranten hun eigen zooi opruimen? Ook is er geen raam ingegooid, geen steen gegooid, geen auto in brand gezet of winkels geplunderd. Niets van dat alles. Auto's die vast kwamen te zitten, worden geholpen om uit de demonstratie weg te komen. Een bus die vast zat is beplakt met gele bloemetjes en pamfletten, maar niet bekrast, beverfd of kapot gemaakt. Alles verloopt heel netjes en ordelijk. Maar zij waarschuwt ook dat als er wel geweld vanuit de demonstratie op doemt, dit niet komt van de studenten maar door saboteurs die gestuurd zijn door China.

En over China gesproken, wij zijn vandaag terug gekomen van 2 dagen Shenzhen. Hoe ze het doen, doen ze het, maar alles was geblokt. Geen sociale media in wat voor vorm dan ook, email was nauwelijks te verzenden, en krijgen was helemaal een drama, op internet gaan was onmogelijk. Normaal gesproken kan je nog wel Yahoo gebruiken want Google is natuurlijk ook geblokt, maar sinds de onrust in HK, stond er een waarschuwing voordat je Yahoo op kon. 'Don't use Yahoo, because you will be followed!'

Het was vandaag abnormaal heet in HK maar de straten bleven overvol met demonstranten, en vanavond regende het pijpenstelen. Niemand vertrok. Ze bleven zitten waar ze zaten.
De oproerpolitie heeft zich terug getrokken en vandaag was live op tv te zien dat ze zich verontschuldigden voor het optreden. Een van de woordvoerders, een politieagent, had de tranen in de ogen staan.

In ieder geval, hier zijn we nog niet klaar mee. Omdat ik niet heel goed kan uitleggen waarom dit zo'n inpack heeft op HK, hieronder een artikel van vox.com Het is in het engels maar super goed uitgelegd en de moeite waard van het lezen.

Hong Kong's unprecedented protests and police crackdown, explained

Updated by Max Fisher on September 28, 2014, 12:50 p.m. ET @Max_Fisher max@vox.com

Protest marches and vigils are fairly common in Hong Kong, but what began on Friday and escalated dramatically on Sunday is unprecedented. Mass acts of civil disobedience were met by a shocking and swift police response, which has led to clashes in the streets and popular outrage so great that analysts can only guess at what will happen next.

What's going on in Hong Kong right now is a very big deal, and for reasons that go way beyond just this weekend's protests. Hong Kong's citizens are protesting to keep their promised democratic rights, which they worry — with good reason — could be taken away by the central Chinese government in Beijing. This moment is a sort of standoff between Hong Kong and China over the city's future, a confrontation that they have been building toward for almost 20 years.

Students protest in Hong KongLam Yik Fei/Getty

This began with a movement called Occupy Central but escalated when police surprised them with force

On Wednesday, student groups led peaceful marches to protest China's new plan for Hong Kong's 2017 election, which looked like China reneging on its promise to grant the autonomous region full democracy (see the next section for what that plan was such a big deal). Protest marches are pretty common in Hong Kong so it didn't seem so unusual at first.

Things started escalating on Friday. Members of a protest group called Occupy Central (Central is the name of Hong Kong's downtown district) had planned to launch a "civil disobedience" campaign on October 1, a national holiday celebrating communist China's founding. But as the already-ongoing protesters escalated they decided to go for it now. On Friday, protesters peacefully occupied the forecourt (a courtyard-style open area in front of an office building) of Hong Kong's city government headquarters along with other downtown areas.

The really important thing is what happened next: Hong Kong's police cracked down with surprising force, fighting in the streets with protesters and eventually emerging with guns that, while likely filled with rubber bullets, look awfully militaristic. In response, outraged Hong Kong residents flooded into the streets to join the protesters, and on Sunday police blanketed Central with tear gas, which has been seen as a shocking and outrageous escalation. The Chinese central government issued a statement endorsing the police actions, as did Hong Kong's pro-Beijing chief executive, a tacit signal that Beijing wishes for the protests to be cleared.

You have to remember that this is Hong Kong: an affluent and orderly place that prides itself on its civility and its freedom. Hong Kongers have a bit of a superiority complex when it comes to China, and see themselves as beyond the mainland's authoritarianism and disorder. But there is also deep, deep anxiety that this could change, that Hong Kong could lose its special status, and this week's events have hit on those anxieties to their core.

This all goes back to a promise China made in 1997 — and might be breaking

This began in 1997, when the United Kingdom handed over Hong Kong, one of its last imperial possessions, to the Chinese government. Hong Kong had spent over 150 years under British rule; it had become a fabulously wealthy center of commerce and had enjoyed, while not full democracy, far more freedom and democracy than the rest of China. So, as part of the handover, the Chinese government in Beijing promised to let Hong Kong keep its special rights and its autonomy — a deal known as "one country, two systems."

A big part of that deal was China's promise that, in 2017, Hong Kong's citizens would be allowed to democratically elect their top leader for the first time ever. That leader, known as the Hong Kong chief executive, is currently appointed by a pro-Beijing committee. In 2007, the Chinese government reaffirmed its promise to give Hong Kong this right in 2017, which in Hong Kong is referred to as universal suffrage — a sign of how much value people assign to it.

But there have been disturbing signs throughout this year that the central Chinese government might renege on its promise. In July, the Chinese government issued a "white paper" stating that it has "comprehensive jurisdiction" over Hong Kong and that "the high degree of autonomy of [Hong Kong] is not an inherent power, but one that comes solely from the authorization by the central leadership." It sounded to many like a warning from Beijing that it could dilute or outright revoke Hong Kong's freedoms, and tens of thousands of Hong Kong's citizens marched in protest.

Then, in August, Beijing announced its plan for Hong Kong's 2017 elections. While citizens would be allowed to vote for the chief executive, the candidates for the election would have to be approved by a special committee just like the pro-Beijing committee that currently appoints the chief executive. This lets Beijing hand-pick candidates for the job, which is anti-democratic in itself, but also feels to many in Hong Kong like a first step toward eroding their promised democratic rights.

It's about much more than one election: democracy, Tiananmen, and an uncertain future

Hong Kong police try to retake downtown Central (Anthony Kwan/Getty)

People in Hong Kong have long wondered whether the Chinese government, famous for its heavy-handed authoritarianism and its fear of democracy, would really allow Hong Kong to become fully democratic or even keep what freedoms it had under British rule. The 2017 election was going to be a test case. So when China began to break its promises for the election, it raised a very scary question: is Beijing just going to erode Hong Kong's freedoms a little bit, or is it going to impose the same dictatorial rule it uses in mainland China, one of the least free societies in the world?

So these protests aren't just about Beijing's plan to hand-pick candidates for the 2017 election, they're about whether Hong Kong will remain fundamentally free, an ongoing and open-ended question that will continue for years no matter how these protests resolve.

The other thing you have to understand is that the memory of the 1989 Tiananmen Square massacre, in which the Chinese military mowed down 2,600 peaceful pro-democracy protesters in Beijing and other cities, looms awfully large in Hong Kong. While Hong Kong was unaffected by the massacre (it was under British rule at the time), the city holds an annual vigil in memory of the event, which has been so heavily censored in China itself that many young people have never heard of it.

Hong Kongers feel they have a responsibility to keep memory of Tiananmen for the fellow Chinese who cannot, but they also earnestly fear that it could happen to them. So that is a big part of why Hong Kong's residents are so upset to see their police donning military-like uniforms and firing tear gas this weekend; it feels like an echo, however faint, of 1989's violence. And in July, when Hong Kong residents protested the Chinese "white paper" implicitly arguing that China could revoke their freedoms, some pro-Beijing officials seemed to warn, even so subtly, that China's military could hypothetically put down any unrest in Hong Kong.

Protesters block off downtown Hong Kong (XAUME OLLEROS/AFP/Getty)

This crisis comes in the middle of a political division among the citizens of Hong Kong, who embrace their freedoms but also tend to be conservative, over their future as part of China. Some are okay with integrating with the rest of China, or at least accept it as inevitable and don't want to kick up too much of a fuss, while some want to fight for democracy and autonomy. (There are other layers to this debate, such as Chinese nationalism versus Hong Kong exceptionalism; there's also a strong law-and-order constituency.)

You saw that split in a mid-September opinion poll asking Hong Kongers whether or not they should accept Beijing's plan for the 2017 election: 48 percent said Hong Kong should reject the plan as insufficiently democratic, while 39 percent said they should accept the deal despite the tradeoffs.

That public opinion split among Hong Kong residents is what makes this week really important. The protesters were hoping to galvanize public opinion against Beijing's plan for the 2017 election, and against China's more gradual erosion of Hong Kong's freedoms. But Beijing (and Hong Kong's pro-Beijing chief executive) seemed to hope that, by unleashing this highly unusual crackdown, they could nudge Hong Kong's ever-conservative mainstream against the protesters and in favor of the status quo.

In other words, both the pro-democracy protesters and Beijing are hoping to force Hong Kong's public to choose whether or not to accept, at a fundamental level, China's growing control over Hong Kong politics. If the public tacitly accepts Beijing's terms for the 2017 election, it will likely be taken as a green light for more limits on Hong Kong's democracy and autonomy, however subtle those limits end up being. But if Hong Kong residents join the protesters en masse, they will be rejecting not just the 2017 election terms, but the basic terms of Hong Kong's relationship with the central Chinese government.

It is simply too early to tell which direction these protests will go. Although early indications suggest that thousands of residents began joining the students in protest on Sunday, it's not clear if this will grow significantly larger, as is probably necessary to force change, or will fizzle out under police pressure. However it resolves, though, this is a potentially decisive moment for Hong Kong and the uncertainty that has hung over its future ever since 1997.

Assesment

De fysio was weer lachen. We moeten altijd eerst naar de gewone zaal om Chiel's bloeddruk te meten. We kwamen binnen lopen en iedereen begon te lachen. 'Hello Michael!, long time no see!' De bloeddruk werd gemeten en toen vertelde Eddy dat hij het assessment ging uitvoeren. Dat had eigenlijk al 3 weken geleden moeten gebeuren, maar omdat we wel eens moeten afzeggen omdat Chiel naar Shenzhen moet, was het er nog niet van gekomen.

De bedoeling was om de hartslag van 'gewoon' zo snel mogelijk naar 150 te krijgen in een bepaalde tijd. En dit gebeurt met behulp van een masker en een hand-fiets. Chiel nam plaats achter de tafel waar de handfiets op stond, de hartslagmeter ging om zijn borst en het masker werd aangebracht.
Nou moet je weten dat er heel vaak mensen achter een handfiets zitten. Zij hebben een probleem aan de schouder of de armen en daar is die handfiets ook goed voor. Maar het gaat altijd in een heel langzaam tempo.

Ok, zei Eddy, probeer zo snel mogelijk te fietsen! Chiel begon en heel de zaal lag gelijk in 'ohhh'. Het leek wel Chiel opsteeg! Binnen no time stonden alle mensen om hem heen en keken ze hoe hij het deed. 'WHOA, so fast!', riepen ze. Misschien leuk om te weten dat Chiel's hartslag naar 139 ging in die bepaalde tijd. Het gaat steeds beter!

Daarna mocht hij het zwembad in. Beetje plonsen, springen, lopen, duwen en natuurlijk lachen met de mensen. Want ze komen allemaal even langs. De dame van het betaalkantoor, de zuster die Chiel heeft verpleegd op de afdeling, de verpleeghulp die Chiel met de rolstoel van de afdeling naar de fysio heeft gebracht, de schoonmaakster van de afdeling. Ze komen altijd even langs om gedag te zeggen. En Chiel grapt altijd dat ze mee moeten zwemmen. Het blijft leuk.

Zaterdag waren we uitgenodigd om ergens te gaan eten voor ons jubileum. We mochten uitkiezen waar en we hadden gekozen voor Annie. Nasi en sateetjes, wat wil een mens nog meer. En vanavond komt er weer werkbezoek.

Maandag staat het busje weer voor. Opnieuw naar Shenzhen met het bezoek en dan komen we dinsdagavond weer thuis. Ik neem aan dat het bezoek de dag erop vertrekt naar huis of doorreist. En daarna? Dan hebben we een lang weekend!! Jippie!

Herfst

Het is herfst in China en dat betekent dat het weer heerlijk aangenaam is geworden! Jippie! Best vreemd eigenlijk want op 20 september was het nog bloedverziekend heet en klef en op 21 september werd ineens de temperatuur een stuk aangenamer, veel minder klef en de zon net iets minder fel. Raar. Maar mij hoor je niet klagen. Ik heb hier lang naar uitgekeken. Het is echt genieten!

Volgende week is het feest in China. Op 1 oktober is het National Day en dat wil weer zeggen dat we dan in HK en in China een paar vrije dagen hebben. Mensen trekken er op uit en gaan lekker op vakantie. In China hebben ze 3 vrije dagen achter elkaar. Woensdag, donderdag en vrijdag. In Hong Kong hebben ze alleen de woensdag en donderdag vrij maar Chiel heeft in overleg besloten dat ze vrijdag ook een vrije dag nemen. De vlaggen hingen vorige week al overal langs de weg in Shenzhen.

Het bezoek dat we nu hier hebben is dan ook weer vertrokken. Er was niet heel goed geluisterd toen er werd gezegd dat er vrije dagen in het verschiet lagen. Maar goed, het is gelukt om de tickets om te boeken. Het kostte wel een beetje moeite, want zoals ik al zei, 3 vrije dagen plus weekend achter elkaar gebeurt niet zo vaak, dus alle vliegtuigen zitten vol. Iedereen gaat op reis.

En het is het begin van de beurs-tijd. Ook een reden waarom de vliegtuigen vol zitten. Je kan het merken op straat. Zaken mannetjes en vrouwtjes lopen met hun koffertje plus beurs-kaart om de nek en kom je overal tegen. De terrasjes zitten overvol en de meest uiteenlopende talen hoor je om je heen.

Op 1 oktober gaan we lekker eten bij Wooloo. Ik heb de tafel al besproken want er wordt vuurwerk afgestoken in de haven. Zo kunnen we het wel zien maar staan we niet tussen die duizenden mensen. En oktober wordt een drukke maand in Huize Honig. We krijgen visite. Veel visite. Heerlijk! Ik kijk er al naar uit!

Vanmiddag gaan Chiel en ik weer naar fysio. Hij mag weer het zwembad in. Vindt die leuk, een beetje badderen.

En dan...weekend!!

Mini-vakantie

Deze week heb ik soort van vakantie. We zijn afgelopen zondagavond naar Shenzhen gegaan en maandagavond terug gekomen. De rest van de week blijft Chiel in HK werken vanwege zakenbezoek. Altijd leuk want nu kan ik lekker mijn eigen gang gaan.

Dus gisteren ben ik maar eens gaan lummelen in Mongkok.  Heerlijk. Was er al een tijdje niet geweest. In Mongkok staat een heel klein winkeltje waar ze allerlei aardewerk verkopen. Ik denk dat zij het overschot bij de fabrieken inkopen en dat weer aan particulieren verkopen. Ze hebben van alles. Van wit aardewerk tot aan Japans servies. En voor een grote aardewerk liefhebber die ik ben, is dit winkeltje het Walhalla. Ik heb al heel wat Japans servies ingeslagen ;-)
Nu zag ik een geweldige beslagkom. Mooi wit, strak en maar 30 hkdollar! Mee in de tas! Eenmaal thuis wilde ik mijn aankoopjes eerst maar wassen. Het staat daar nogal stof te vangen in dat winkeltje. Draai ik hem om, zie ik dat de beslagkom van de HEMA is! Wat een giller!

Na genoeg gewinkeld te hebben (het is nog steeds 30 graden!) liep ik naar de MTR. En dan kom je langs de Chinese variant van onze snackbar. Alleen maar Chinese dumplings, broodjes en dimsum. De Tong Kee Bao Dim-shop. Ik heb wat dingetjes aangewezen, betaalde 18 hkdollar en warm en wel gingen de broodjes mee in de tas naar huis.

's Avonds hebben Chiel en ik gegeten bij de Indonees. Heerlijke sateetjes, nasi goreng, rendang en nog veel meer lekkers. Zalig. Langzaam aan weer naar huis gelopen en daar nog een kopje koffie gedronken. Net toen we om 10 uur naar bed wilden gaan, begon een onverlaat te boren! Hallo. Het is 10 uur. Beetje overdreven om dan te beginnen dacht ik zo. Na 10 minuten was die mafkees nog steeds bezig, dus ik ben maar even naar het management van ons gebouw gelopen. Ja, ze hoorden het ook. Ze zouden even bellen.

Kijk ik dacht dat iemand boven ons aan het boren was, maar nadat ik elke verdieping was afgelopen, bleek dus dat ze buiten aan het gebouw bezig waren. Ik weer terug naar beneden. De beste man had info. Ze moesten nog maar een metertje weg bikken, het zou nog maar 30 minuten duren. Ik was helemaal over de pies. Nee. Niet nog een halfuurtje. Stoppen. Nu. Tuurlijk zei de beste man weer. Maar ach, je loopt weer de lift in, en je hoort ze weer boren. Tot kwart voor 11 dus. Idioten.

Vandaag, ging Chiel weer vroeg naar kantoor. Ik heb hem uitgezwaaid en ben gelijk boodschappen gaan doen. En toen ik daar weer thuis van kwam, heb ik een taxi aangehouden en ben ik naar Stanley market gereden. Gezellig. Beetje geshopt en lekker geluncht op een terrasje. Mensen kijken. En oh oh wat zie je dan toch allemaal voorbij komen. Je slaat er soms de hand voor de mond van!

Vanavond eten met het bezoek.

Supermarkt

Voor mijn dagelijkse boodschappen loop ik altijd naar de Marketplace. Prima supermarkt in de kelder van de K11. Vanaf dat deze winkel is geopend, moet toch al een jaar of 4 geleden zijn geweest, loop ik daar binnen om de boodschappen te doen. Ze zijn niet zo duur als de Citisuper, hebben net iets meer keuze dan de Welcome en ze hebben zeker meer ruimte om tussen de schappen te lopen dan bij de Park'nShop. Want daar wordt ik soms helemaal gek van!

Bij ons in het gebouw zit namelijk een Park'nShop. Hoe gemakkelijk is dat! Maar als je naar binnen wil, val je eerst over de wagentjes, boodschappen mandjes, kratten, dozen en slenterende-niets-kopende Chineesjes, die hun pauze-tijd al bellend of tv kijkend volmaken in de airco. Hoogst irritant! Dan maar wat verder lopen naar mijn eigen Marketplace.

Enfin, ik liep dus van het weekend de supermarkt in. Beetje neuzen en gelijk bedenken wat we 's avonds moesten eten. Wat mij wel opviel, was dat een ruim assortiment tegenwoordig van de Carrefout afkomt! Nou dat is super goed nieuws, want wie weet wordt vandaag of morgen de hele Marketplace wel vervangen door de Carrefour! Dat zou ik geweldig vinden. Een echte mega-supermarkt hebben we hier niet. Best vreemd want in China zijn ze er wel. De Carrefour en de Wallmart, waar je gelijk non-food artikelen kan kopen.

Maar hoe gezellig is het tegenwoordig in mijn buurtsuper! De Carrefour artikelen staan er met Nederlandse tekst! En die prei-taart ligt in mijn vriezer...

Beweging!

In onze jubileumweek ging het leven natuurlijk gewoon door. De tyfoon raasde langs Hong Kong en op woensdag zaten we gewoon weer in het busje naar Shenzhen. Live goes on.

In de bus bedacht ik me ineens, dat we natuurlijk niet alleen 10 jaar geleden verhuisd waren, maar dat het kantoor in Shenzhen dus ook 10 jaar bestond en dat Chiel 10 jaar voor hetzelfde bedrijf werkt. De fabriek werd iets later opgericht. Ik zeg, dat zijn nogal wat hoogtepuntjes. Jammer dat het allemaal geruisloos voorbij is gegaan en dat niemand daar even bij stil heeft gestaan. Dat was best leuk geweest.

Het was trouwens grappig om in de fabriek te zien dat sommige dingen meer structuur krijgen. Ik heb het niet over werk procedures of zo, maar gewoon over de kast waar de bekers staan van het fabrieks personeel. Eerst stond het daar maar een beetje kris kras door elkaar en nu ineens staan er stickers en staan alle bekers keurig op een rijtje. Gelukkig maar. Je zal de verkeerde beker maar pakken!

Na onze 2 dagen in Shenzhen, die trouwens bloedheet waren vanwege de anti-cycloon, reden we donderdagavond weer terug. Onze Chinese chauffeur reed deze keer in 1 keer goed! Geen omwegen, nog steeds geen tolwegen trouwens, maar toch, we kwamen om half 8 weer thuis. Jos heeft een hapje met ons gegeten en daarna hebben we gehangen op de bank.

Vrijdagmiddag reden we naar fysio. Eerst naar de therapie ruimte waar Chiel zijn bloeddruk moet laten meten voordat hij het zwembad in mag. Eddy was weer terug van vakantie en hij stelde voor om eerst een stukje te lopen op de loopband. De normale loopband! En daar stond Chiel ineens zonder harnas en tuigje! Hij liep als een kieviet!

Eddy kwam nog eens kijken en hij zei tegen Chiel dat hem was opgevallen dat er beweging was in zijn linker enkel. Je kan je voet beter afrollen en afzetten, zei hij. En als dat er is en er is beweging in je enkel, dan is het een kwestie van kracht opbouwen. En dan kan je lopen!

We keken elkaar aan...nog een beetje verbouwereerd. Nog effe terug, je bedoelt dat er dus vooruitgang in zit? Dat het lopen er dus aankomt? Eddy knikte en liep weer verder. Dat is toch best een beetje vreemd als je al maanden fysio krijgt en het lijkt of je stil staat om dan zo'n bericht te krijgen.

In het zwembad kreeg Chiel ook weer nieuwe dingen te doen. Zo moest hij met flippers door het water lopen, over een trapje lopen, springen vanaf dat trapje en hinkelen door het water. Best intensief. Hij was zo trots! Het ging als een speer!

Zondag middag vertrekken we opnieuw naar Shenzhen. Voor 1 nachtje slechts. Maandagavond gaan we alweer terug. Dit wordt een drukke week qua zaken bezoek uit Nederland.

Eerste typhoon van het jaar!

Het was even wennen, zo'n eerste typhoon. Normaal gesproken hebben we er al tig achter de rug. De maanden juli, augustus en september staan er om bekend. Maar dit jaar hebben we nog niets gehad, geen waarschuwing, geen storm, helemaal niets!

Gistermiddag was de bedoeling dat we naar fysio zouden gaan, maar toen ik net in de taxi stapte om Chiel te ontmoeten in het ziekenhuis, veranderde de status van T1 naar T3 en zou T8 's avonds afgeroepen worden. Het begon gelijk te regenen en na met Chiel gebeld te hebben, leek het ons slimmer om maar weer naar huis te gaan. Hij reed met de taxi langs het ziekenhuis, pikte mij daar op en samen gingen we weer op weg naar huis. Ook besloten we gelijk om niet naar Shenzhen te gaan de volgende morgen. Met T8 rijdt er niemand op die hangbruggen, en eerlijk gezegd zag ik het ook niet zitten om met de gemiddelde chauffeur, door weer en wind te gaan. Ze rijden normaal al zo slecht, laat staan met rukwinden!

Nou zijn we niet bang voor een beetje regen en wind, maar de ellende is met zo'n waarschuwing dat bij T8 geen taxi meer rond rijdt. En we hebben normaal gesproken al zo'n probleem om 's middags om 5 uur een taxi te krijgen bij het ziekenhuis. Rond die tijd wisselen de diensten van dag naar avond en veel chauffeurs willen je dan niet meer meenemen omdat ze vrij zijn. Laat staan dat het dan T8 is met regen, onweer en storm. Dan kan je het helemaal wel schudden.

We waren goed en wel binnen en toen zagen we het weer al slechter worden. Weinig regen maar de wind was super krachtig! Om 10 uur 's avonds werd T8 afgeroepen en dat wil dan weer zeggen dat alles dicht gaat. Metro's treinen, scholen en kantoren. Dus ik blij! Chiel hoeft dan ook niet naar kantoor!

Ondertussen had ik alles op het balkon al storm-proef gemaakt. Tafels op de kop, stoelen op elkaar en tegen het muurtje aangedrukt, BBQ daar weer strak tegen aan. Vogelkooitjes naar binnen. Toen we naar bed gingen was de wind zo krachtig, dat het leek of de ramen eruit geblazen zouden worden. Nou zitten we ook wel recht in de wind vanaf zee, maar deze keer kwam de wind ook nog van het zuid-oosten. We kregen het dubbelop voor de kiezen!

's Nachts bleef het bonken, loeien en gieren. Het leek wel of er ergens een raam uitgeblazen was en of de hele inboedel een dansje aan het maken was. Toen ik een controle-rondje in het donker door het huis liep, zag ik dat alles op het balkon was verplaatst! Er zat niets anders op om de boel naar binnen te slepen, alleen de wind was zo krachtig, dat ik bang dat de deur er gelijk uit zou vliegen zodra die open zou gaan. Dan maar Chiel wakker maken...

En zo hebben we samen de boel naar binnen gesleept. Hij hield de deur vast en ik rende over het terras achter de stoelen aan ;-) Ach en dan kan je daarna ook niet meer slapen. Kopje thee, bammetje met pindakaas, en toen maar weer slapen.

Rond het middaguur is het van T8 weer naar T3 gegaan. En toen ik ons huisje weer inspecteerde bij de bijkeuken, zag ik dat er een metalen scherm die de airco's aan het zicht moet onttrekken op de 7de verdieping, nog aan 2 schroeven heen en weer aan het slingeren was. Niet goed dus. Gelukkig had de beveiliging van het pand dat ook opgemerkt. Volgens mij doen ze nog niets vanwege de storm, maar het ziet er echt niet goed uit. Als dat ding op mijn dak in de bijkeuken valt, dan weet ik zeker dat hij er dwars door heen komt. En de regen komt als een muur naar beneden...

Enfin, het waait nog als een gek maar we leven nog, geen schade en geen overstromingen. Morgen gaan we alsnog naar Shenzhen.

10 Jaar

Morgenochtend gaan we weer naar de fabriek in Shenzhen voor 3 dagen. Altijd leuk. Ik neem voor de gelegenheid alle bonnetjes van het ziekenhuis en zo maar mee, om daar alles uit te zoeken en te declareren. Heb ik in ieder geval iets te doen. Jammer genoeg kan ik niet op Blogger om daar een postje te schrijven vanwege de censuur, dus daarom nu alvast, al is het 1 dag te vroeg, een postje over 10 jaar in China!

Jazeker, we zijn morgen op de kop af, 10 jaar hier! 6 Maanden in Shenzhen, wat mij betreft 6 maanden te lang, en daarna 9,5 jaar in Hong Kong! Onvoorstelbaar hoe snel de tijd is gegaan. We hebben heel wat mensen zien komen en gaan, bruiloften en scheidingen meegemaakt en kindjes geboren zien worden. Ok, niet te letterlijk nemen maar jullie snappen wel wat ik bedoel.

Het leek me leuk om eens in de oude doos met postjes te duiken en die hier neer te zetten.

Monday, December 06, 2004

Een voet massage

Afgelopen zaterdagavond hebben Chiel en ik een echte chinese voetmassage ondergaan.

Van kennissen hadden wij al gehoord dat we dit echt eens moesten proberen. Volgens hen is het zo ontspannend en goedkoop. Nou dat hebben we geweten!

 

Nick, een kiwi die hier al 2 jaar woont en bovendien aardig chinees spreekt, en zijn chinese collega, kwamen ons ophalen. Eigenlijk had ik er niet zo veel zin in, want een wildvreemde, in dit geval chinees, die aan mijn voeten zit, trok mij niet echt.

Chiel had er minder problemen mee. Hij had dit al eens gedaan in Hongkong en vond dat ik het maar eens moest proberen. Zo gezegd, zo gedaan.

 

Eerst  moesten we door het "immoral district" oftewel hoerenbuurt lopen om bij de massage salon te komen. Ik voelde me niet echt op me gemak. Je ziet allemaal kleine chinese mannetjes die heel graag kleine chinese vrouwtjes willen pakken. Brrr....

Nick en collega gaan er elke zaterdagavond heen. Je voeten worden gemasserd, je drinkt wat, je praat met de persoon die naast je zit en kijkt tv, volgens hun.

 

Eenmaal binnen gekomen werden we op een luie stoel gepoot, er werd ijsthee neergezet en de tv werd op voetballen gezet met het geluid op max. Zijn die chinesen gek op; veel lawaai waar je maar komt. De bedrijfsleidster (?) kwam naar ons toe, en de mannen kregen een vrouw toegewezen en ik een man. Dat had eigenlijk al een voorteken moeten zijn, maar ja je blijft in het goede van de mens geloven.

Onze voeten werden in een bak hete thee gezet (very good for your skin!" en we kregen tegelijkertijd een nekmassage. Ik moet zeggen dat was niet vervelend.

Daarna worden je voeten gemasserd, gekneed, uit elkaar getrokken en wat al niet meer, van boven en beneden. Dit herhalen ze voor slecht anderhalf uur! En dat voor 20 yuen, oftewel 2 euro! Nou, het zou mijn baan niet wezen.

 

Het is even vreemd maar het was eigenlijk best wel lekker. Je hoeft niets te doen, alles wordt voor je gedaan. Perfect.

Maar daar kwam de bedrijfsleidster weer aan. "do you want body massage?", vroeg ze. "not for me, thank you", antwoorde ik. Chiel, Nick en collega leek het wel wat. "Only massage, no sex", vroeg Chiel. "Ofcourse", lachte de dame.

Na het nog een keer of drie gevraagd te hebben ging Chiel mee met de mannen. Het zou ongeveer een uur duren en ik zou wachten en nog een pedicure ondergaan.

 

Na 15 minuten kwam Chiel weer terug. "Ben je nu al terug?", vroeg ik. "Ik dacht dat het een uur zou duren". "Nou", zei Chiel, "haar idee van massage was in ieder geval niet mijn idee. No sex is voor haar iets anders dan voor mij". Dat gezicht van Chiel...

 

"weet je nog Chiel, dat je ergens om witte wijn vroeg en dat je een blikje cola kreeg?", vroeg ik.

 Zo leer je steeds weer iets meer over de chinese cultuur. In ieder geval was dit de laatste keer dat wij een voetmassage hebben ondergaan.

 

En dan hebben we natuurlijk ook nog de oude foto's...Tja, dan zie je wel dat er 10 jaar voorbij zijn gevlogen ;-)

Volle bak

Maandag, tijdens onze hydrotherapie, zat het zwembad vol. Slechts 3 cliënten trouwens en maar liefst 8 man personeel! Eddy heeft deze week vakantie, en een collega neemt het van hem over en hij had voor de gelegenheid een klasje therapeuten meegenomen. En ze mochten allemaal het zwembad in.

Per client zo'n 3 therapeuten. Iedereen stelde zich voor, ook aan mij trouwens, en toen gingen ze het water in. Ze moeten natuurlijk zien en leren wat er van ze verwacht word. Er werd gelachen, gepraat en vooral geoefend. En onze therapeuten kregen les van Chiel!

Hij vertelde wat hij moest oefenen, waarom hij dat moest oefenen,  welke spieren/spiergroepen er getraind werden op deze manier, kortom, de therapeuten in wording hingen aan zijn lippen. Ze namen alles op en wilden toch ook wel kwijt dat Chiel erg veel afweet van zijn conditie. Opnieuw legde Chiel uit dat internet zijn grote leermeester is. Hij volgt al sinds het begin een forum van mensen met het zelfde probleem. En als hij een woord of een uitspraak niet begrijpt dan zoekt hij het op. Dat gebeurde vooral in de periode dat hij in het ziekenhuis lag. De therapeuten waren verbaasd. Zoveel informatie zelf uitzoeken, wauw. Dat doen niet veel mensen hem na, zeiden ze tegen Chiel.

Bij mij kwam later een meisje staan die het zwembad niet was ingegaan. Zij wilde graag weten hoe het voor mij was geweest. Hoe wij ons erdoor heen hebben geslagen. Hoe lang geleden het gebeurt is. Hoe het kwam. Of ons leven er slechter op geworden is.

Slik. Die vragen had ik niet aan zien komen. Eerst even wat brokken in de keel weg slikken en toen kon ik het aardig verwoorden zonder in tranen uit te barsten. Het is heel vreemd, maar ik ben de laatste tijd veel emotioneler hierover, dan in het begin. Komt natuurlijk dat ik toen vooral moest handelen. Niet nadenken maar vooral doen. Nu, heb ik meer tijd om over dingen na te denken. Daar zal het wel aan liggen.

Maar om even antwoord te geven op de laatste vraag; nee, ons leven is niet slechter geworden. Het is anders geworden maar ik durf te zeggen dat we beiden gelukkiger en contenter zijn dan ooit te voren! Mooi hè?

Los!

Deze foto kregen we afgelopen vrijdag van Jesse. Helemaal van toepassing op Chiel, vond hij. En ik ook! Chiel heeft het 1 dag later helemaal bewezen! 

Ik ben druk bezig in de keuken. De boodschappen die ik net gedaan heb, krijgen allemaal hun eigen plekje in de keuken en tegelijkertijd ruik ik de vers gezette koffie. Het pruttelt er lustig op los. De chocolade croissantjes piep ik op in de oven en dan hoor ik ineens...'Ans, kom eens kijken!'

Ik loop naar binnen en ik geloof mijn ogen niet....Wat doe je nou?!

Daar komt Chiel aan gewandeld. Los! Hij heeft de stok wel in de hand maar hij zet hem niet op de grond! De tranen schieten gelijk in mijn ogen en ik krijg een brok in mijn keel. Voor het eerst sinds december 2012, loopt Chiel helemaal los. Nog niet zoals het zou moeten, nog een beetje wankel en zijn klapvoet moet hoog worden opgetild, maar toch. Hij doet het maar!

Hij is zo trots als een pauw. Hij voelde al verschil sinds hij in het zwembad fysio krijgt. Hij voelt zich sterker en hij voelt meer balans en hij voelt net weer een beetje meer in zijn benen. Vandaag heeft hij op de fiets en op de roeimachine thuis gezeten en nadat hij terug kwam van de badkamer, wilde hij eens kijken of het ging...en het ging!

Ik heb op deze gedenkwaardige zaterdag, aardig wat traantjes weg geslikt. Van trots! Ik blijf de woorden van de dokter maar horen...'this is it Michael. You are paralyzed from the waist down. Try to adapt because you will never walk again...'

Wat hebben we gedaan deze week?

Ik heb het denk ik al eerder gezegd, maar de weken vliegen om. Zeker als je per week dan 3 dagen in China doorbrengt.

Het afgelopen weekend was dan ook een opluchting. We hadden Jesse en Mabel al een tijdje niet gezien en nu konden we weer eens bijpraten. Ook zijn we met z'n vieren afgelopen zondag naar Shatin afgereisd. Niet om de 10.000 budha's te bekijken maar om op visite te gaan bij Mark en Kazuko. Mark kennen wij al een tijdje. Hij kwam ooit als broekie naar HK als klant van Jesse. Daarna is hij vanuit NL overgeplaatst naar Shanghai en nu is zijn standplaats Hong Kong geworden. Voor Mark en Kazuko waren wij de eerste bezoekers van hun spiksplinter nieuwe flatje in Shatin. Zeg maar het Almere van HK zoals Jesse het noemt.

Prachtig huisje wat sterk doet denken aan de Pinnacle. Klein maar fijn. En uitzicht over de prachtige begroeide bergtoppen. Voor ons was het zeer aangenaam om te merken dat Kazuko, een dame van Japanse afkomst, ook echt Japans kan koken! We hebben zalig gegeten!

Maandagmiddag gingen we voor de eerste keer naar de hydro therapie in het Kowloon Hospital. Best wel spannend. Je weet natuurlijk niet hoe het zal gaan en ineens loop je weer tegen nieuwe uitdagingen aan. Kijk Chiel kan erg moeilijk op blote voeten lopen. Hoe moet dat dan? Staat er een stoel in de kleedkamer? Want zichzelf staand omkleden is nog een stap te ver. We hadden ons zorgen gemaakt om niets. Wat dat betreft is het heerlijk om in HK fysio te krijgen want alles kan en niets moet. Schoenen aan om naar het zwembad te lopen, geen probleem!

Tijdens deze sessie waren er maar 3 cliënten. 1 Jong meisje en 1 jongen en Chiel. Eddy hielp 1 voor 1 het zwembad in over de helling. Hij hield zijn hart vast voor Chiel. Hij was bang dat Chiel niet kon zwemmen en daardoor ook steeds koppie onder zou gaan. Chiel verzekerde hem dat hij echt kon zwemmen en dat er niets zou gebeuren maar Eddy hield hem als een havik in het zicht. De andere 2 cliënten bleven keurig aan de kant staan en die spetterden niet eens. Nee dan Chiel. Hij was natuurlijk super enthousiast en spetterde er lustig op los.

De oefeningen leken een beetje sloom maar nadat Chiel zijn tenen en knie totaal had geschaafd (lopen op je knieën door het water) zich had uitgesloofd met springen in het water en een band naar beneden duwen, barstte hij van de spierpijn 's avonds. Nog even over die geschaafde tenen en knie; een Honky zal dat nooit gebeuren. Die doen dat 1 hoogstens 2 keer. Maar Chiel liep natuurlijk gelijk 20 keer heen en weer door het zwembad. Later zei hij dat hij wel wat voelde maar hij wilde door de pijn heen lopen. Natuurlijk. Eddy schrok wel van die wonden. We kregen gelijk van alles mee naar huis. Desinfectans en gaasjes.

Voor Chiel zijn schoenen hebben we iets gevonden. Hij kan namelijk niet op slippers lopen en steeds je veters strikken en uithalen bij het zwembad is nogal vermoeiend. Dus het onvoorstelbare is gebeurd...hij heeft croc's! Foto volgt nog ;-) Mooie groene! Vanmiddag gaan we weer zwemmen trouwens.

Maandagavond hebben we ook nog gegeten met Steve en Silla. In het Shangri La. Daar is een super Chinees restaurant met 2 sterren. Heerlijk gegeten, lekker bijgepraat en natuurlijk weer plannen gemaakt voor een bbq!

Dinsdag stond het busje weer voor. Op naar Shenzhen voor 3 dagen. En natuurlijk stond het kwik zo hoog, dat we echt totaal uitgeblust 's avonds na het werk in het hotel aankwamen. Ja er is arco in het kantoor, ja hij doet het ook wel, nee niet genoeg. Dus de volgende dag heb ik bij onze buurtsuper een ventilator gehaald die nu tussen onze bureaus in staat.

En ik hoor jullie denken, das een mooie baby blauwe ventilator, maar echt mensen, dit was de meest business like ventilator die ik kon vinden. Ik had er ook eentje met dieren figuren kunnen meenemen maar dat ging zelfs mij iets te ver!

Het was wel lekker weer rond een uur of 5. Dan is de zon weg en steekt er een briesje op. En dat is het moment dat ik lekker op het terras ga zitten en om me heen ga kijken. Ik zag nu 3 mannetjes op een schommel afdalen van de net nieuwe gebouwen voor ons. Ze moeten nog opgeleverd worden en die 3 mannetjes waren de muren aan het schrobben!

Ik keek ook even naar het kleine huisje precies voor de fabriek. Daar woont de tuinman/recycle man met zijn familie. Ik bedoel, je hebt niet veel nodig. Neem een boom, antenne erin en voila, je hebt tv. Hij heeft zelfs een open air-bathroom!

En naast dit kleine huisje is de brandweer kazerne gevestigd. Ze waren aan het oefenen. Met volle bepakking! En dat bij 38 graden!

Gisteravond zijn we weer thuis gekomen. Helemaal gesloopt. Ook met ventilator is het soms niet uit te houden. We kwamen thuis, hebben de spullen naar boven gebracht en zijn toen een happie gaan eten in 1 van de kleine restaurantjes op ons pleintje. Toen weer naar huis. Bakkie koffie, even tv gekeken en daarna als een blok in slaap gevallen...met de airco op max!

Volgende week gaan we niet. Volgende week wordt namelijk full moon festival of zoals het ook genoemd wordt mid autumn festival gevierd. En natuurlijk hebben HK en China niet op dezelfde dagen vrij. Eerst China op maandag en dan HK op dinsdag. Mij hoor je niet klagen. Ik vind het best lekker om een weekje gewoon thuis te blijven.