Los!

Deze foto kregen we afgelopen vrijdag van Jesse. Helemaal van toepassing op Chiel, vond hij. En ik ook! Chiel heeft het 1 dag later helemaal bewezen! 

Ik ben druk bezig in de keuken. De boodschappen die ik net gedaan heb, krijgen allemaal hun eigen plekje in de keuken en tegelijkertijd ruik ik de vers gezette koffie. Het pruttelt er lustig op los. De chocolade croissantjes piep ik op in de oven en dan hoor ik ineens...'Ans, kom eens kijken!'

Ik loop naar binnen en ik geloof mijn ogen niet....Wat doe je nou?!

Daar komt Chiel aan gewandeld. Los! Hij heeft de stok wel in de hand maar hij zet hem niet op de grond! De tranen schieten gelijk in mijn ogen en ik krijg een brok in mijn keel. Voor het eerst sinds december 2012, loopt Chiel helemaal los. Nog niet zoals het zou moeten, nog een beetje wankel en zijn klapvoet moet hoog worden opgetild, maar toch. Hij doet het maar!

Hij is zo trots als een pauw. Hij voelde al verschil sinds hij in het zwembad fysio krijgt. Hij voelt zich sterker en hij voelt meer balans en hij voelt net weer een beetje meer in zijn benen. Vandaag heeft hij op de fiets en op de roeimachine thuis gezeten en nadat hij terug kwam van de badkamer, wilde hij eens kijken of het ging...en het ging!

Ik heb op deze gedenkwaardige zaterdag, aardig wat traantjes weg geslikt. Van trots! Ik blijf de woorden van de dokter maar horen...'this is it Michael. You are paralyzed from the waist down. Try to adapt because you will never walk again...'