Chiel zijn bloeddruk was weer als vanouds. Het zag er goed uit. Nadat Eddy eens om zich heen had gekeken om ergens een leeg plekje te vinden voor Chiel, besloot hij dat Chiel moest gaan lopen op de loopband. Tegenwoordig mag hij zonder harnas dus dat scheelt in de tijd. Zo'n 10 minuten door lopen, zei hij. Als het kan zonder steun. Nou als dat zou lukken, dacht ik nog, dan zouden we hier niet zijn sukkel! Maar Chiel ging ervoor. Helemaal los lukt echt nog niet, maar steeds een paar passen zonder steun, dat ging al erg goed! Eddy vroeg zo'n 5 minuten later, everything ok? No problems? Waarop Chiel zei, perfect! Ok, let's walk faster, zei Eddy, en de snelheid ging gelijk van 1.1 naar 1.6! Dat was wel even zweten voor Chiel.
Daarna moest hij bij het wandrek staan. De dame in de rolstoel werd een stukje opgeschoven en Chiel moest nu zijn voeten steeds optillen tot het 4de balkje. Links, recht en dan een squat. Ik kan me nog heugen dat hij niet eens het eerste balkje kon aanraken, maar hij ging als een speer! Ik kan er maar niet over uit hoe snel het ineens gaat!
Toen het tijd was om naar het zwembad te lopen, kwam Eddy nog vertellen dat we de volgende keer een assessment op de lokomat gaan doen. Dan moet Chiel wel in een harnas voor de zekerheid, en dan gaan ze proberen om de tred te oefenen. Zijn balans is nog niet wat het moet zijn en met steun loopt Chiel eigenlijk altijd op zijn rechter kant. Niet goed, zei Eddy, we will work on that!
In het zwembad werd Chiel goed afgeknepen. Lopen met flippers door het water, lopen met weerstand door het water, springen, duwen, noem het maar op, echt tijd om niets te doen kreeg hij niet. 's Avonds thuis was Chiel verbaasd over hoeveel kracht hij ineens had in zijn linker been. Het gaat echt super goed!
En vandaag was het tijd om naar Shenzhen te gaan. In verband met de operatie van mijn broer, zag ik er als een berg tegenop om naar China af te reizen. Er is zoveel geblokt dat je niet goed meer weet hoe je te bereiken bent. En dan hebben we natuurlijk ook nog het internet, wat het dan wel en dan niet doet. Het allerbeste is om in Hong Kong te blijven. Maar dat zou betekenen dat Chiel alleen zou moeten reizen.
We hebben gisteravond zijn spullen bij elkaar gezocht en de rugzak ingepakt. En vanmorgen was het zover. Toch een beetje nerveus van beide kanten, liepen we naar het busje. Afscheid genomen en elkaar plechtig beloofd om elkaar op de hoogte te houden. Het voelde heel vreemd om hem zo alleen weg te zien rijden.
Ik kreeg net een berichtje dat hij was aangekomen en dat hij zijn eerste trip naar het toilet (60 meter lopen) achter de rug had. Alles was goed gegaan. Gelukkig maar. Morgenavond komt hij weer thuis.
1 comment:
Oh Ans... Wat een dag! Wat een spanning voor jou en de hele familie Voogd. Ik wens je goede berichtgeving uit Nederland toe. En wat Chiel betreft; super dat hij zelf de reis naar China maakt. Maar het zal fijn zijn als hij morgen weer heelhuids binnen stapt.
Post a Comment